مويز
1. پيامبر (ص): مويز بخوريد كه خلطهاى درون را از غليان مى اندازد؛ بلغم را آرام مى كند؛ عصب را قوى مى سازد؛ رنجورى را برطرف مى نمايد و موجب خوش قلبى مى گردد.(407)
2. پيامبر (ص): مويز بخوريد كه ... موجب خوش خلقى مى گردد؛ دل را پاك مى كند و غم و اندوه را از بين مى برد.(408)
3. ظرفى سرپوشيده براى پيامبر آوردند. پيامبر، سرپوش آن را برداشت و فرمود: با نام خدا بخوريد كه مويز، خوردنى خوبى است ؛ عصب را قوى مى سازد؛ لاغرى ناشى از بيمارى را زائل مى كند؛ موجب فروكشى خشم مى گردد؛ سبب خوشنودى خداوند مى شود؛ دهان را خوشبو مى سازد و رنگ رخسار را صاف و روشن مى گرداند.(409)
4. امام على (ع): مويز، قلب را استحكام مى بخشد؛ بيمارى را از بين مى برد؛ حرارت بدن را پائين مى آورد و دل را پاك مى كند.(410)
5. امام صادق (ع): اگر قحطى به شما رو كرد، خود را با اندكى مويز، سير كنيد.(411)
6. پيامبر (ص): هر كس بر خوردن مويز در حالت ناشتا مداومت داشته باشد، فهم و حافظه و ذهن قوى ، روزى اش مى گردد و از بلغمش كاسته مى شود.(412)
7. امام رضا (ع): هر كس مى خواهد حافظه اش قوى گردد، هر صبح در حالت ناشتا، هفت مثقال مويز بخورد.(413)
8. امام على (ع): هر كس در ابتداى روز، بيست و يك عدد مويز سرخ بخورد، خداوند هر بيمارى و ناخوشى را از او دور مى كند.(414)
9. هر كس در حالت ناشتا، بيست و يك مويز سرخ بخورد، هيچ چيز ناخوشايند در بدنش نخواهد ديد.(415)
10. خوردن بيست و يك عدد مويز سرخ در هر صبح و در حالت ناشتا، هر بيمارى - به جز بيمارى مرگ - را دور مى كند.(416)