مؤیدات مطلب مورد بحث:
برای این نظریه که به طور معمول وطبیعی، جز در موارد ضرورت، امام زمان (علیه السلام) به طور ناشناس وبا خفای عنوان، زندگی می کنند، مؤیداتی وجود دارد که به یکی از آن ها اشاره می کنیم:
۱ - روایاتی است که در آن ها از تصریح به اسم حضرت مهدی (علیه السلام) نهی شده است وعلّت آن نیز، این گونه بیان گردیده است که اگر مردم از مکان واسم آن بزرگوار آگاهی پیدا کنند موجب دسترسی دشمنان به وی خواهد شد. دراین صورت ممکن است از ناحیه دشمن برای حضرت، مزاحمت ایجاد شود. لذا هنگامی که بعضی از شیعیان درباره اسم ومکان سؤال کردند، جوابی بدین مضمون صادر شد:
«إن دللتهم علی الإسم أذاعوه وإن عرفوا المکان دلّوا علیه»(۱۱۴).
«اگر مردم را به اسم حضرت، دلالت وراهنمایی کردید، آن را در میان مردم پخش می کنند واگر از مکان وی آگاه شوند، مردم را به سوی حضرت دلالت می کنند».
واضح است با شرایط خاصی که حضرت مهدی (علیه السلام) دارند، اگر دشمنان از نام ونشان ومکان وی آگاه گردند، برای حضرتش ایجاد مزاحمت می کنند.
بنابر این، اگر امام (علیه السلام) به طور دایم به وسیله اعجاز با اختفای شخصی زندگی کنند، دیگر خوفی از ناحیه دشمن نمی تواند وی را تهدید کند. زیرا در این صورت شخصِ حضرت از انظار غایب است وبرای احدی امکان دسترسی به وی نیست ودیگر لزومی نخواهد بود که از تصریح کردن به اسم وآگاه نمودن از مکان وی نهی شود. پس از همین نهی که در روایات بیان شده است استفاده می شود که ائمه اطهار (علیهم السلام) می خواستند که مردم از اسم وعنوان آن حضرت بی خبر باشند تا زمینه برای زندگانی آن حضرت در میان جامعه به طور ناشناس فراهم شود. بنابراین ممکن است، آن حضرت راببینند، ولی آن بزرگوار را نشناسند.
نقل قول
