جلوه هاى پنهانى امام عصر عليه السلام

[طاهره رشیدی* خادمه اباصالح المهدی(ع)*]

[طاهره رشیدی* خادمه اباصالح المهدی(ع)*]

بسم الله الرحمن الرحيم
سخنی با خوانندگان

آشنایی با ابعاد مختلف شخصیت ومعارف حضرت بقیة اللّه (علیه السلام) نه تنها به لحاظ اجتماعی وفرهنگی یک امر ضروری محسوب می شود، بلکه از جهت اعتقادی نیز یکی از تکالیف مهم تک تک افراد است. هر فردی با توجه به توان فکری وعلمی خود، وظیفه دارد که در راه شناخت امام خویش بکوشد ودر انجام وظایفی که نسبت به آن حضرت دارد، کوتاهی نکند. زیرا در روایتی از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) وارد شده است که هر کس بدون شناخت امام زمان خود از دنیا برود، به مرگ جاهلیت از دنیا رفته است(۱). سالها پس از رحلت پیامبر اکرم از امام صادق (علیه السلام) سؤال شد که منظور از مرگ جاهلیت چیست؟ حضرتش فرمودند: جاهلیت کفر ونفاق وگمراهی(۲).
بنابر این می توان گفت اگر کسی امام زمان خود را نشناسد از دین واحکام الهی بهره ای ندارد. این حدیث وامثال آن، جایگاه والای ولایت را در مجموعه معارف الهی نشان می دهد.
به منظور کمک به آشنایی هرچه بیش تر مردم با مسأله ولایت وامام زمان (علیه السلام) محققان واندیشمندان متعهد ودلسوز در طول تاریخ با تحمل سختی ها، کتاب های ارزشمند وآثار گرانبهایی را از خود به یادگار گذاشته اند ودر هر یک از این آثار، بخشی از معارف اهل بیت (علیه السلام) را مورد بحث وبررسی قرار داده اند.
یکی از این آثار، کتاب جلوه های پنهانی حضرت ولی عصر (علیه السلام) است. در این اثر، مؤلف محترم با استفاده از روایات اهل بیت، مطالبی را در زمینه غیبت امام زمان وعلل آن، فایده امام غایب، بررسی امکان تشرف از دیدگاه عقل ونقل و... به نگارش در آورده است.
واحد تحقیقات مسجد مقدّس جمکران، ضمن قدردانی از زحمات محقق گرانقدر حجة الاسلام والمسلمین حسین علی پور افتخار دارد که تصحیح وویرایش متن کتاب را انجام داده وآن را آماده چاپ ونشر نموده است.
بدان امید که این اثر مورد قبول قطب عالم امکان حضرت بقیة اللّه الاعظم ارواحنا فداه قرار گیرد ودر شناسایی آن حضرت نزد شیفتگان عدالت، مؤثر افتد والطاف آن جان جهان را شامل حالمان گرداند.
واحد تحقیقات مسجد مقدّس جمکران
تابستان ۱۳۸۰

[طاهره رشیدی* خادمه اباصالح المهدی(ع)*]

پیشگفتار

اداره ورهبری عادلانه جوامع بشری که آرزو وخواست همیشه انسان ها بوده وهست، از چنان اهمیتی برخوردار است که قرآن کریم، آخرین پیام آسمانی، انگیزه بعثت پیامبران ونزول وحی را قیام به قسط وبرپایی عدالت اجتماعی در جوامع انسانی بیان می کند، چنانکه می فرماید:
(لَقَدْ أرْسَلنا رُسُلنا بِالْبَیناتِ وَأنزَلْنا مَعَهُمُ الْکتابَ وَالْمِیزانَ لِیقوُمَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ)(۳).
«ما فرستادگانمان را با دلایل روشن فرستادیم وبا آنان کتاب ومعیار شناخت حق از باطل را نازل کردیم تا مردم برای اقامه عدالت وقسط بپاخیزند».
با این حال، هنوز این وعده الهی واین آرزوی انسان ها محقق نشده وبشرِ تشنه عدالت وقسط، طعمِ شیرین وگوارای آن را نچشیده است. بشر، هنوز در انتظار سپیده دمی به سر می برد که بانگ عدالت خواهی آخرین ذخیره خدا در زمین، یعنی حضرت مهدی (علیه السلام) را بشنود. آن وقت است که انسان های ستمدیده جهان با قلب هایی آکنده از عشق وعلاقه به همه خوبی ها وبا چشمانی پر از اشک شوق، از سویدای قلبشان واز سراسر وجودشان، خروش یا مهدی سر می دهند وپروانه وار بر گرد وجود آن جناب می چرخند.
از آنجا که نومیدی ویأس از اصلاحات واقعی در جوامع بشری توسط حکام قدرتمند وخود سر جهان روز به روز رو به افزایش است، باید گفت که اعتقاد مسلمانان به خصوص تربیت یافتگان مکتب انسان ساز اهل بیت (علیهم السلام)، درباره مصلح حقیقی جهان حضرت مهدی (علیه السلام) که برخاسته از آیات قرآن کریم وفرمایشات پیامبر عظیم الشأن اسلام وائمه معصومین (علیهم السلام) است، ارج وجلوه ای دیگر یافته واز یک عقیده مذهبی به صورت یک آرمان وآرزوی عمومی برای مردم ستمدیده جهان در آمده است.
امید آن است که این وعده حتمی الهی واین خواست درونی انسان ها با غلبه دین حق بر باطل که قرآن کریم نوید آن را داده است(۴) با دست توانمند آخرین ذخیره وحجّت خدا تحقق یابد وبشر در پرتو حکومتِ عادلانه حضرت مهدی (علیه السلام) راه سعادت را بپیماید وبه کمال مطلوب نایل گردد.
اینک به روایتی که از پیامبر اسلام نقل شده وبیانگر این حقیقت است، اشاره می کنیم:
ابن عباس می گوید که پیامبر فرمود:
«خلفا واوصیای بعد از من که حجت خدا بر خلق هستند، دوازده نفرند. اولین آنها برادرم وآخرینشان فرزندم می باشد».
عرض شد یا رسول اللّه! برادر شما کیست؟
فرمود: علی بن ابی طالب.
بار دیگر عرض شد: فرزند شما کیست؟
فرمود:
«مهدی، همان کسی که زمین را از قسط وعدل پر می کند، همچنان که از جور وظلم پر شده باشد».
سپس فرمودند:
«سوگند به خدایی که مرا به حق فرستاد وبشارت دهنده قرار داد، اگر از عُمرِ دنیا جز یک روز باقی نمانده باشد، خداوند آن روز را طولانی می گرداند تا فرزندم مهدی خروج نماید. سپس روح خدا، عیسی، از آسمان فرود می آید ودر نماز به آن حضرت اقتدا می کند. زمین به نور وجود او (حضرت مهدی (علیه السلام)) روشن می گردد، وپرتو حکومت وسلطنت وی سراسر گیتی را فرا می گیرد»(۵).
از مضمون این حدیث واحادیث فراوان دیگر که مؤید آن است چند نکته استفاده می شود:
۱ - خلفا وجانشینان پیامبر دوازده نفرند.
۲ - اولین خلیفه پیامبر، حضرت علی (علیه السلام) وآخرینشان حضرت مهدی (علیه السلام) است. بدیهی است که این موضوع، صحّت اعتقادات شیعه امامیه را که قائل به امامت ائمه دوازده گانه از اهل بیت پیامبر هستند، ثابت می کند.
۳ - حضرت مهدی (علیه السلام) از اولاد وفرزندان پیامبر است.
۴ - اصل غیبت حضرت مهدی (علیه السلام) از مضمون این حدیث ثابت می شود.
توضیح مطلب این که در حدیث آمده است: «لو لم یبق من الدنیا إلاّ یوم واحد لطوّل اللّه ذلک الیوم حتّی یخرج فیه ولدی المهدی»
جمله «یخرج» می رساند که ابتدا باید غیبتی باشد تا بعد از آن، خروج محقّق شود. با توجه به مضمون این جمله، شبهاتی که بعضی از افراد ناآگاهِ اهل سنّت، در مورد غیبت آن حضرت مطرح می کنند، رفع می شود.
۵ - ظهور آن حضرت پس از غیبتی طولانی، حتمی وغیر قابل تردید است.
۶ - مضمون این حدیث نمایانگر شخصیت عظیم وبرازنده حضرت مهدی (علیه السلام) است. زیرا این حدیث حاکی از این است که آن حضرت علاوه بر آن که حجّت خدا بر تمام خلق می باشد، دارای موقعیتی است که هیچ کدام از اولیا وحجج الهی قبل از ایشان آن را نداشته اند. چرا که او به عنوان آخرین ذخیره خدا در زمین، توفیق اجرای قوانین اسلام را در سراسر گیتی پیدا می کند وزمین را در پرتو حکومت دین حق، از عدل وداد پر می کند واز لوث وجود جائرین وستمگران پاک می سازد وبا حاکم نمودن دین اسلام، مفاد آیه شریفه (هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَی وَدِینِ الْحَقِّ لِیظْهِرَهُ عَلَی الدِّینِ کلِّهِ وَلَوْ کرِهَ الْمُشْرِکونَ)(۶) تحقّق می پذیرد.
آری! این همان آیه ای است که خداوند متعال وعده حتمی غلبه دین اسلام بر سایر ادیان را داده، وهنوز این وعده الهی تحقق نیافته است.
در این جا مناسب است فرمایشی را از امام صادق (علیه السلام) در مورد تأویل این آیه مبارکه متذکر شویم:
ابو بصیر می گوید: از امام صادق (علیه السلام) پرسیدم: «آیا این آیه تحقق یافته است؟»
امام (علیه السلام) فرمود: «به خدا سوگند! هنوز این آیه محقق نشده است».
عرض کردم: «جانم به قربانت! کی محقق خواهد شد؟»
حضرت فرمود:
«هنگامی که قائم (علیه السلام) - انشاء اللّه - قیام کند. زیرا در هنگام قیام آن حضرت، هیچ کافر ومشرکی باقی نمی ماند جز این که خروج او را کراهت دارد. [آن حضرت، کافران ومشرکان را از بین می برد] حتی اگر کافر یا مشرکی در دل سنگی پنهان شده باشد، آن سنگ، افراد مؤمن را از وجود او با خبر می سازد وخدا نیز زمینه قتل ونابودی کافران ومشرکان را بدین وسیله فراهم می سازد»(۷).
این جا است که امام صادق (علیه السلام) آرزوی درک حضور حضرت مهدی (علیه السلام) را نمود، واین آرزو را در جواب سؤالی که از آن حضرت در مورد تولّد حضرت قائم (علیه السلام) می شود، بیان فرمودند:
سئل أبو عبد اللّه (علیه السلام): هل ولد القائم؟
قال: «لا، ولو أدرکته لخدمته أیام حیاتی»(۸).
از امام صادق (علیه السلام) سؤال شد: «آیا حضرت قائم متولد شده است؟»
فرمودند: «نه، امّا اگر حضرتش را درک کنم در تمام عمر خودم او را خدمت ویاری نمایم». باید اذعان کنیم که معرفت وشناخت ما نسبت به ساحت مقدّس امام زمان (علیه السلام) ضعیف است وباید عاجزانه از خداوند متعال درخواست کنیم که توفیق شناخت ومعرفت کافی نسبت به آن حضرت را به ما عنایت فرماید. به این امر مهم در دعاهایی که از ائمه معصومین (علیهم السلام) وارد شده، توجه شده است:
«اللهمَّ عرّفنی حجّتک فإنّک إن لَمْ تُعرّفنی حجّتک ضللت عن دینی»(۹).
«پروردگارا! حجّت خویش را به من بشناسان. زیرا اگر حجّتت را به من معرفی نکنی در دینم گمراه می شوم». آری! شناخت کافی وصحیح حجت خدا از اموری است که می تواند راه را برای ظهور آن بزرگوار هموار کرده وزمینه حکومت جهانی اسلام را به رهبری یگانه منجی عالم، حضرت حجة بن الحسن العسکری (علیه السلام) فراهم سازد، تا به واسطه هدایت وارشاد آن حضرت بلاد خدا، آباد وبندگان خدا، احیاگردند چنانکه در دعای عهد می خوانیم: «واعمر اللّهمَّ به بلادک وأحی به عبادک»(۱۰).
امیدواریم هر چه زودتر آن روز گار پر شکوه فرا رسد.
آمین رب العالمین

[طاهره رشیدی* خادمه اباصالح المهدی(ع)*]

پیش درآمد

نگرشی بر مسئله غیبت

یکی از موضوعات بسیار مهمی که از دوران زندگی پیامبر گرامی اسلام تاکنون در جامعه اسلامی مورد بحث وگفتگو بوده است، موضوع غیبت حضرت مهدی (علیه السلام) - آخرین وصی وجانشین آن حضرت - می باشد. از آن جایی که این موضوع از نظر پیامبر اکرم وائمه معصومین (علیهم السلام) دارای اهمیت فراوانی است، روایات وآثار زیادی از ایشان در این باره رسیده که از حیث کثرت در حدّ تواتر وبلکه مافوق آن است; به طوری که از صدر اسلام تاکنون صدها اثر علمی، تاریخی وحدیثی توسط علما ودانشمندان اسلام، اعمّ از شیعه وسنّی، درباره غیبت ومسئله مهدویت در اسلام به رشته تحریر در آمده است.
البته علما ودانشمندان اسلام، هر یک، از زاویه ای خاصّ، این موضوع را تجزیه وتحلیل کرده وگوشه ای از آن را بیان نموده اند. در این راستا ما نیز در صدد آنیم که این موضوع مهمّ را با عنایت خداوند متعال وبا لطف حضرت مهدی (علیه السلام) به قدر امکان مورد بحث وبررسی قرار دهیم واکنون بحث را با ارزیابی علل واسباب غیبت آن حضرت آغاز می کنیم.
بدون شک هیچ پدیده ای در جهان طبیعت، بدون علّت وسبب محقق نمی شود. زیرا بنیاد نظام عالم بر اساس اسباب ومسبّبات نهاده شده است وبرای پیدایش هر چیز، باید علّت وسبب، مخصوص آن را جستجو کرد واز هر علّت وسبب، مسبّب ومعلول خاصّ آن را انتظار داشت.
به عبارت دیگر، به طور کلی پدیده ها وموجوداتی که در عالم محقق می شود دو نوع است:
۱ - پدیده های مادی
۲ - پدیده های معنوی
بدیهی است که هر کدام از این دو پدیده، دارای علل واسباب خاصّ خودش می باشد که در پیدایش آن پدیده، نقش دارد. قضا وقدر الهی، وجود هر موجودی را از مجرای علّت وسبب خاصّ خودش به وجود آورده وبرای پیدایش هر امری از امور عالم، علّت وسبب خاصّی قرار داده است.
به عنوان مثال، خداوند متعال برای خلقت وپیدایش انسان، اسباب وعلل مادّی وبرای هدایت وارشاد مردم، علل واسباب معنوی قرار داده است. سنّت خدا بر این است که اگر بخواهد انسانی را خلق کند، او را از مجرای طبیعی، یعنی به وسیله پدر ومادر که دارای وجود مادی هستند، به وجود می آورد واگر بخواهد انسانی را هدایت وارشاد نماید، به وسیله پیامبران ونزول وحی بر آنان ونیز با الهامات معنوی، هدایت وارشاد می نماید.
خداوند متعال در راستای اهداف خلقت، موجودات را به دو نوع، هدایت وارشاد می کند:

[طاهره رشیدی* خادمه اباصالح المهدی(ع)*]

۱ - هدایت تکوینی


منظور از هدایت تکوینی آن است که خداوند هر موجودی را که می آفریند، او را به سوی اهدافی که برای آن آفریده است، هدایت می کند; چنانکه حضرت موسی (علیه السلام) در جواب سؤال فرعون که پرسید: پروردگار شما کیست؟ فرمود:
(رَبُّنَا الَّذِی أَعْطی کلَّ شَیء خَلْقَهُ ثُمَّ هَدَی).(۱۱)
«پروردگار ما، کسی است که همه موجودات عالم را از نعمت وجود، برخوردار ساخت وسپس به راه سعادت وکمال هدایت کرد».
بنابر این، هدایت تکوینی خداوند، هدایتی است که نسبت به همه موجودات عالم جریان دارد.

[طاهره رشیدی* خادمه اباصالح المهدی(ع)*]

۲ - هدایت تشریعی

هدایت تشریعی عبارت از آن است که خداوند برای موجوداتی که از نعمت عقل وشعور برخوردارند - مانند انسان - برنامه وقانون قرار داده وآنان را موظّف به اجرا وعمل به آن نموده است; لکن باید دانست که خداوند، هدایت تشریعی خود را به واسطه نزول وحی وفرستادن پیامبران به مردم ابلاغ می کند وپیامبران را از میان مردم انتخاب می فرماید; چنانکه آیات بسیاری در قرآن کریم(۱۲) شاهد وگواه این مطلب است. به عنوان نمونه، یک آیه را با توجه به شأن نزول آن، که مناسبت بیشتری با بحث دارد، ذکر می کنیم:
(وَجَعَلْنا مِنْهُمْ أئمَّةً یهْدُونَ بِأمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَکانُوا بِآیاتِنَا یوقِنُونَ)(۱۳).
«واز آنان امامان وپیشوایانی قرار دادیم که مردم را به امر ما هدایت کنند. زیرا که آنان در راه هدایت به حق، صبر وشکیبایی کردند وبه آیات ما یقین داشتند».
گر چه ظاهر این آیه مربوط به امم گذشته وسفرای بنی اسرائیل است، ولی امام باقر (علیه السلام) در تفسیر وبیان این آیه کریمه می فرمایند:
«این آیه به خصوص درباره امامان از فرزندان حضرت فاطمه (علیها السلام) نازل شده است»(۱۴).
از مضمون این آیه وسایر آیاتی که در مورد هدایت تشریعی آمده است واز فرمایشات معصومین (علیهم السلام) که در تفسیر آن آیات رسیده است، استفاده می شود که پیامبران وپیشوایان الهی باید در میان جوامع بشری باشند وبه هدایت وارشاد مردم بپردازند وبا ابلاغ اوامر ونواهی خدا به مردم، راه رسیدن به سعادت وکمال را به ایشان ارائه دهند. بدیهی است که این امر مهم انجام نمی پذیرد مگر آن که رهبران الهی وپیشوایان دینی در میان مردم باشند.
بنابر این، اصل اوّلی این است که پیامبران خدا وهمچنین خلفا واوصیای آنان درمیان مردم وبا مردم باشند تا مردم بر اثر معاشرت با آنان، راه ورسم بندگی خدا را از نظر علم وعمل بیاموزند. لذا خداوند متعال خطاب به مؤمنین می فرماید:
(لَقَدْ کانَ لَکمْ فی رَسُولِ اللّهِ اُسْوَةٌ حَسَنَةٌ)(۱۵).
«به تحقیق که زندگانی رسول خدا برای شما سرمشق خوبی است».

[طاهره رشیدی* خادمه اباصالح المهدی(ع)*]

با توجّه به آنچه گفته شد، این سؤال مطرح می شود که اگر اصل اوّلی وقانون کلّی این است که پیامبران ورهبران معصوم (علیهم السلام) در میان مردم باشند، پس موضوع غیبت وعدم حضور بعضی از حجج خدا در میان مردم - خواه در ادیان گذشته وخواه در زمان اسلام - چگونه تفسیر وتوجیه می شود؟ وآیا غیبت اولیای خدا با اهداف آنان وهدایت تشریعی، منافات ندارد؟
در پاسخ باید گفت: خداوند متعال، پیامبران وفرستادگان خویش را برای هدایت وارشاد مردم فرستاد تا آنها را به سوی کمال وسعادت ابدی رهنمون شوند. بدیهی است که پیامبران ورهبران الهی این وظیفه مهم را به نحو احسن انجام می داده اند; امّا از آنجایی که سنّت خدا بر این است که سرنوشت هر قوم وملتی را به دست خود آنها تغییر دهد(۱۶)، به همین جهت، این خود انسان ها هستند که باعث تغییر سرنوشت خود می گردند. اگر آنها از انبیا واوصیا (علیهم السلام) پیروی وراه راست ومستقیم آنان را دنبال کنند وسرنوشت دنیا وآخرت خود را در این آزمایش بزرگ الهی بر اساس اجرای اوامر ونواهی خدا در راستای نیل به سعادت وکمال مطلوب دگرگون سازند، در زمره دوستان واولیای خدا قرار می گیرند. این امر ممکن نیست مگر با تبعیت وپیروی کامل وبی چون وچرا از فرستادگان خدا چنانکه قرآن کریم این حقیقت مهم را بیان می فرماید:
(قُلْ إِنْ کنْتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِی یحْبِبْکمُ اللّهُ وَیغْفِرْ لَکمْ ذُنُوبَکمْ)(۱۷).
«ای پیامبر! بگو که اگر خدا را دوست می دارید، از من پیروی کنید، تا خدا (نیز) شما را دوست بدارد وگناهانتان را ببخشد».
این جا است که باید گفت علّت وسبب اصلی غیبت پیامبران خدا مانند حضرت ادریس، یوسف، موسی وعیسی (علیهم السلام) در یک چیز خلاصه می شود وآن عدم تبعیت کافی وکامل مردم از آنان است که زمینه را برای جنایات زمامداران جائر زمانشان فراهم ساخت وغیبت پیامبران ورهبران الهی را موجب گشت(۱۸).

[طاهره رشیدی* خادمه اباصالح المهدی(ع)*]

قطعاً اگر امت اسلام نیز در تمام زمینه ها به نحو احسن از پیامبر گرامی اسلام تبعیت می کردند وسفارش های پی در پی آن حضرت را در مورد تبعیت از قرآن وعترت به کار می بستند، کار به جایی نمی رسید که اولیای خدا وپیشوایان معصوم واهل بیت پیامبر (علیهم السلام) یکی پس از دیگری به دست ناپاکان امت کشته یا مسموم شوند وسرانجام خداوند متعال نیز به جهت ناسپاسی امت اسلام، از حضور آخرین حجّت وولی خویش در میان مسلمانان کراهت داشته باشد واو را از انظار عموم مستور بدارد; چنانکه از امام باقر (علیه السلام) نقل شده است که فرمود:
«إنّ اللّه إذا کره لنا جوار قوم نزعنا من بین أظهرهم»(۱۹).
«هنگامی که خداوند، همجواری با مردمی را برای ما کرات داشته باشد ونخواهد، ما را از میان آنان بیرون ببرد».

[طاهره رشیدی* خادمه اباصالح المهدی(ع)*]

باید حقیقت را برای همه پویندگان راه حقّ وزمینه سازان حکومت جهانی اسلام به رهبری حضرت مهدی (علیه السلام) بیان داشت وآن اینکه، اگر سقیفه شوم بر سر مسلمانان سایه نمی افکند، هرگز، نه پهلوی حضرت فاطمه (علیها السلام)، دخت گرامی پیامبر شکسته می شد ونه حضرت علی (علیه السلام)، امام ورهبر معصوم مسلمانان، بیست وپنج سال در خانه می نشست ونه بلاد مسلمانان وسرزمین های اسلامی جولانگاه افرادی مانند معاویه وعمرو بن عاص می گردید ونه ماجرای فجیع ودرد آور کربلا رخ می داد و... ونه غیبتی این چنین طولانی وحزن آور به وجود می آمد.
آری! غیبت حضرت مهدی (علیه السلام) نیز بر اثر علل وعوامل مختلفی که در طول تاریخ دویست وشصت ساله دست به دست هم داده بودند، سرانجام در سال (۲۶۰) هجری، بعد از شهادت امام حسن عسکری (علیه السلام) واقع شد وجهان اسلام وبشریت را در کام محرومیت ودوری از دیدار آخرین ذخیره خدا فرو برد وبدین سبب خسارتی بزرگ متوجّه دنیای اسلام وجهان بشریت گردید.
اینک ما به قدر امکان، علل واسبابی را که موجب غیبت آن حضرت شده است مورد بررسی وتحقیق قرار می دهیم. به امید آن که روزی فرا رسد که زمینه وشرایط لازم برای ظهور آخرین حجت خدا فراهم گردد ودوران ظلمت بار غیبت به سر آید وپرچم اسلام با دستان توانمند حضرت مهدی (علیه السلام) در سراسر گیتی به اهتزاز در آید وآیه کریمه (وَأَشْرَقَتِ الأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها)(۲۰) محقّق گردد.
مفضل از امام صادق (علیه السلام) نقل می کند که آن حضرت در مورد آیه (وَأَشْرَقَتِ اْلأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها) فرمودند:
«منظور از «ربّ الارض»، امامی است که از طرف خدا برای هدایت مردم در زمین معین شده است».
عرض کردم: «زمانی که آن حضرت خروج کند، چه خواهد شد؟».
حضرت فرمود:
«در آن هنگام مردم به واسطه نور وجود امام، از نور خورشید وماه بی نیاز می گردند»(۲۱).
در این جا از همه علاقه مندان به اسلام وقرآن - خاصه شیعیان وارادتمندان به اهل بیت (علیهم السلام) - می خواهیم که در این فرمایش عمیق وپر معنای امام صادق (علیه السلام) با دقّت بیندیشند وببینند که چه خسارت بزرگی به واسطه غیبت حضرت ولی عصر (علیه السلام) متوجه دنیای اسلام وبشریت شده است. از این باید به حکم وظیفه شرعی خودمان، علل وعوامل غیبت را بررسی کرده وتا جایی که امکان دارد در رفع واز بین بردن آن بکوشیم واز خداوند بخواهیم که زمینه ومقدّمات ظهور آن حضرت را فراهم فرماید.

اللّهمّ عجّل لولیک الفرج بحقّ محمّد وآل محمّد

[طاهره رشیدی* خادمه اباصالح المهدی(ع)*]

۱ - واقع شدن سنّت های پیامبران درباره حضرت مهدی (علیه السلام)


یکی از علل واسباب غیبت امام زمان (علیه السلام) که در روایات معصومین (علیهم السلام) آمده، این است که موضوع غیبت در اسلام چیز جدید وبی سابقه ای نیست، بلکه در امم پیشین نیز به صورت یک سنّت الهی جریان داشته است. از طرفی خدای متعال با ارسال پیامبران برای هدایت مردم، حجّت را بر همگان تمام کرده، وراه هر گونه عذر وبهانه جویی را بر افراد لجوج وبهانه گیر بسته است.
از طرف دیگر پیامبران خدا (علیهم السلام) تمام تلاش وکوشش خویش را برای هدایت وارشاد مردم به کار برده ودر این راه مصایب ومشکلات فراوانی را متحمّل می شدند وبدون کم ترین توقّع وچشم داشتی، مردم را به سوی خدا دعوت می کردند. متأسفانه مردم بر اثر جهل ونادانی بنای مخالفت با پیامبران خدا را می گذاشتند وآن چنان عرصه را بر آنان تنگ می کردند که در مواردی چاره ای جز اختفا وغیبت نداشتند. به همین جهت برای مدّتی از نظر مردم پنهان می شدند.
در این زمینه روایات زیادی از حضرات ائمه معصومین (علیهم السلام) نقل شده است که به عنوان نمونه به ذکر دو حدیث بسنده می کنیم.
«سُدَیر از امام صادق (علیه السلام) نقل می کند که حضرت فرمود:
برای قائم ما غیبتی است طولانی.
عَرض کردم: چرا یا بن رسول اللّه؟
حضرت فرمود:
به جهت این که خدا خواسته است که سنّت وروش پیامبران گذشته را در مورد غیبت هایشان درباره آن حضرت نیز جاری کند; ای سدیر! به ناچار غیبت آن جناب واقع خواهد شد. زیرا خداوند متعال فرموده است: (لَتَرْکبُنَّ طَبَقاً عَنْ طَبَق)(۲۲) سنّت گذشتگان درباره شما نیز جاری خواهد گشت»(۲۳).
«عبد اللّه بن فضل هاشمی از امام صادق (علیه السلام) نقل می کند که حضرت فرمود:
ناگزیر برای صاحب الامر غیبتی خواهد بود، به طوری که صاحب هر عقیده باطلی در مورد آن حضرت دچار شک وتردید می شود.
عبد اللّه گفت: جانم به فدایت! چرا؟
حضرت فرمود:
ما اجازه نداریم علّت آن را برای شما بیان کنیم.
عبد اللّه بار دیگر عرض کرد: حکمت غیبت آن حضرت چیست؟
حضرت فرمود:
حکمت غیبت آن حضرت، همان حکمت غیبت پیامبران وحجج پیشین خداوند است وتا بعد از ظهور آن حضرت علّت آن کشف نمی شود; همان گونه که علّت سوراخ کردن کشتی وکشتن غلام وبپا نمودن دیوار توسّط خضر (علیه السلام) تا هنگام جدا شدن موسی (علیه السلام) از خضر برای آن حضرت روشن نشده بود»(۲۴).