یاس هایاداور پروانه اند...{اشعارشهادت مظلومانه حضرت فاطمه زهرا(س)}

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

صدف چشم من از داغ تو گوهر بارست
چه کنم؟! کار علی بی تو به عالم، زارست!

اشتیاق تو مرا می‏کشد از خانه برون
ور نه از خانه برون آمدنم، دشوارست!

موقع آمد و شد، فاطمه جان! می‏بینم
دیده‏ی زینب تو مات در و دیوارست!

به گواهی شب و، زمزمه‏ی مرغ سحر
اهل یثرب همه خوابند و، علی بیدارست

روز در خانه، پرستار حسین و حسنم
کمکم کن! که نگهداری شان دشوارست!

یاد آن روز که با زینب تو می‏گفتم:
دخترم! گریه مکن! مادرتان بیمارست!

چاه داند که به من، عمر چه ِسان می‏گذرد
قصه، کوتاه کنم ور نه سخن بسیارست

بشنو از شاعر (ژولیده)، تو راز دل من
صدف چشم من از داغ تو، گوهر بارست

ژوليده نيشابوري

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اسیر اندوه تو هستم ، رفتی و از داغت شکستم
قد خمیده ام شاهده که ، از پا نشستم

مونده علی تنهاي تنها ، رنج تمامه بی تو دنیا
دیگه سلامم بی جوابه ، بعد از تو زهرا

بی تو چه دلگیره ، این شبهاي ابري
چیکار کنم من با ، این همه بی صبري

زینب تو بی تاب ، حسین پریشونه
حسن براي تو ، باز روضه میخونه

بعد از تو قلبم بی قراره ، درد و غم من بی شماره
آخه تموم خونۀ من ، بوي تو داره

سجاده تو وقتی می بینم ، بدجوري دلتنگ تو می شم
این در سوخته هر شب و روز ، زده آتیشم

با خاطرات تو ، دیگه دلم خونه
چشاي بارونیم ، روضه ها م یخونه

مگه یادم میره ، اون روزاي نیلی
چشماي خونبار و ، کبودي سیلی

شاعر : یوسف رحیمی

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

شب است و بغض سکوت و صدای گریه آب
تـمــام غـصــه عـالم نشسته در محراب

نگـــاه کــن کــه بـبـیـنـی چگـــونه مــی‌بارد
مـصـیـبــت از در و دیــوار خـــانــه اربــاب

بــرای غسل شــب قـــدر آمــده امـــشب
فـقـط خــدا و رسولـش به منـزل مهتاب

بــنــای زنــدگـی اش را بــه آب مــی‌شــوید
الهی صبــر علـــی را بـه فاطمـه دریاب

بـه قـطره قـطره سرشکش دخیل می‌بندد
بر آن ضریح کبود و شکسته و بــی‌تاب

چـه آبــها کــه سراسیمه غسل می‌کردند
بـرای آن کـه نـمانـد در آن بـدن خـوناب

چــه مــی‌رسد بــه علی از مرور خاطره‌ها
که ناله‌های صبورش ندارد امشب تاب

رحمان نوازنی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

من ندیدم که شبی پلک بهم بگذاری
هرشب از شدت درد کمرت بیداری

استراحت کن عزیزم ، بخدا میدانم
خسته ای ، بی رمقی ، سوخته ای ، بیماری

جان من سعی نکن با کمر تا شده ات
محض آرامش من بستر خود برداری

سرفه هایت بخدا قاتل جانم شده است
بس که خونابه در این سینه ی زخمی داری

سعی کن خوب شوی ، ای همه دارایی من
زینبت را به چه کس بعد خودت بسپاری

مونس خستگی حیدر خیبر شکنی
تو نباشی چه کسی میدهدم دلداری

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

من ندیدم که شبی پلک بهم بگذاری
هرشب از شدت درد کمرت بیداری

استراحت کن عزیزم ، بخدا میدانم
خسته ای ، بی رمقی ، سوخته ای ، بیماری

جان من سعی نکن با کمر تا شده ات
محض آرامش من بستر خود برداری

سرفه هایت بخدا قاتل جانم شده است
بس که خونابه در این سینه ی زخمی داری

سعی کن خوب شوی ، ای همه دارایی من
زینبت را به چه کس بعد خودت بسپاری

مونس خستگی حیدر خیبر شکنی
تو نباشی چه کسی میدهدم دلداری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آیه آیه کوثرت آتش گرفت
سوره ی چشم ترت آتش گرفت

لخته لخته بغض های بی کسی
در نگاه پرپرت آتش گرفت

همنفس با شعله ها ققنوس وار
ناگهان بال و پرت آتش گرفت

گوشوارت در هجوم غم شکست
گوشه های معجرت آتش گرفت

لاله لاله پر شد اقلیم تنت
یاس های بسترت آتش گرفت
گریه کردی غربت لب تشنه را
لحظه های آخرت آتش گرفت

شعله از بغض نگاهت می چکید
سوره ی چشم ترت آتش گرفت

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

مرا به خانه زهرای مهربان ببرید
به خاک بوسی آن قبر بی نشان ببرید


اگر نشانی شهر مدینه را بلدید
کبوتر دل ما را به آشیان ببرید


مرا اگر شَوَم از دست، بر نگردانید
به روی دست بگیرید و بی امان ببرید


کجاست آن جگر شرحه شرحه تا که مرا
به سوی سنگ مزارش، کشان کشان ببرید


مرا که مِهر بقیع است در دلم چه شود
اگر به جانب آن چار کهکشان ببرید


نه اشتیاق به گُل دارم و نه میل بهار
مرا به غربت آن هیجده خزان ببرید


کسی صدای مرا در زمین نمی شنود
فرشته ها! سخنم را به آسمان ببرید

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اسیر اندوه تو هستم ، رفتی و از داغت شکستم
قد خمیده ام شاهده که ، از پا نشستم

مونده علی تنهاي تنها ، رنج تمامه بی تو دنیا
دیگه سلامم بی جوابه ، بعد از تو زهرا

بی تو چه دلگیره ، این شبهاي ابري
چیکار کنم من با ، این همه بی صبري

زینب تو بی تاب ، حسین پریشونه
حسن براي تو ، باز روضه میخونه

بعد از تو قلبم بی قراره ، درد و غم من بی شماره
آخه تموم خونۀ من ، بوي تو داره

سجاده تو وقتی می بینم ، بدجوري دلتنگ تو می شم
این در سوخته هر شب و روز ، زده آتیشم

با خاطرات تو ، دیگه دلم خونه
چشاي بارونیم ، روضه ها م یخونه

مگه یادم میره ، اون روزاي نیلی
چشماي خونبار و ، کبودي سیلی

شاعر : یوسف رحیمی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای ز دست و سینه و بازوی تو حیدر، خجل!
هم غلاف تیغ، هم مسمار در، هم در، خجل


با غروب آفتاب طلعت نورانی ات
گشته ام سر تا قدم از روی پیغمبر، خجل


هم صدف بشکست، هم دردانه ات از دست رفت
سوختم بهر صدف، گردیدم از گوهر، خجل


همسرم را پیش چشم دخترم زینب زدند
مُردم از بس گشتم از آن نازنین دختر، خجل


گاه گاهی مَرد خجلت می کشد از همسرش
مثل من، هرگز نگردد مردی از همسر، خجل


همسرم با چادر خاکی به خانه باز گشت
از حسن گردیده ام تا دامن محشر، خجل


خواست زینب را بغل گیرد ولی ممکن نشد
مادر از دختر خجل شد، دختر از مادر، خجل


باغ را آتش زدند و مثل من هرگز نشد
باغبان از غنچه و از لالۀ پرپر، خجل


بانگ « یا فضّه خذینی » تا به گوش خود شنید
از کنیز خویش هم، شد فاتح خیبر، خجل


نظم « میثم » شعله زد، بر جان اولاد علی
تا لب کوثر بود از ساقی کوثر، خجل

[مریم منتظر*خادمه مولای منتظران*]

بر زانوی تنهایی ام دارم سرت را
با گریه می بینم غروب آخرت را


من التماس لحظه ای درد هستم
آیا نگاهی می کنی دور و برت را؟


دست مرا بستند و پشتم را شکستند
می بینی آیا حال و روز حیدرت را؟


حالا که روی پای من از حال رفتی
فهمیده ام اوضاع و احوال سرت را!


پروانه حرف عشق را هرگز نمی زد
می دید اگر یک مشت از خاکسترت را


افتاده ام پشت درِ قفل نگاهت
واکن دوباره چشمهای نوبرت را


بر زانوی تنهایی خود سر گذارم
وقتی ندارم بر سر زانو سرت را