نزاریه پس از سقوط الموت:
امامت و كل جماعت اسماعیلیان نزارى به دست مغولان منهدم نگردید؛ بلكه گروههاى پراكنده اى از نزاریه همچنان در دیلم و قهستان باقى ماندند و شمار بسیارى از نزاریان خراسانى كه از تیغ مغول رهایى یافته بودند، نیز به نواحى مجاور در افغانستان و سند مهاجرت كردند. جماعت نزاریه براى حفظ بقاى خود مجبور بوده است تا به شدیدترین وجهى تقیه كند و به تدریج هویت واقعى خود را در پوشش ظاهرى تصوف كتمان نماید. با مرگ شمس الدین محمد، بیست و هشتمین امام نزارى كه در حدود 710 ق اتفاق افتاد، اولین انشعاب در جماعت نزاریه پدیدار گشت. مؤمن شاه و قاسم شاه، فرزندان شمس الدین محمد بر سر جانشینى پدر اختلاف پیدا كردند و امامت هر یك از آنها مورد پذیرش گروههایى از نزاریان قرار گرفت و در نتیجه جماعت نزاریه به دو شاخه مؤمن شاهى (یا محمد شاهى) و قسم شاهى منقسم گردید. اكنون جماعت چند میلیونى اسماعیلیان نزارىـقاسم شاهى عمدتا در كشورهاى آسیایى، مانند هند، پاكستان، بنگلادش، چین (در یاركند و كاشغر)، افغانستان، ایران، سوریه و تاجیكستان (خاصه بدخشان)، و در كشورهاى افریقایى، چون كنیا و تانزانیا، به صورت اقلیتهاى كوچك مذهبى پراكنده هستند.
در شبه قاره هند خوجه هاى نزارى عمدتا در نواحى سند، كاچ، گجرات و بمبئى زندگى مى كنند و گروههاى دیگرى از نزاریان قاسم شاهى در نواحى چترال، گلگیت و هونزا در شمال جمو و كشمیر، و شمال غرب پاكستان یافت مى شوند كه در منطقه با نام محلى مولایى شهرت دارند. فزون بر آن، از حدود سال 1970 م، شمار بسیارى از خوجه هاى نزارى از هند و پاكستان و نیز افریقا به كشورهاى غربى، خاصه امریكاى شمالى و انگلستان مهاجرت كرده اند در نتیجه، اسماعیلیان نزارى پیرو آقاخان اكنون متعلق به یك جامعه بین المللى و بسیار پراكنده با نژادها و زبانهاى مختلفند كه تنها از لحاظ اصول عقاید مذهبى و میراث تاریخى فرقه اى صاحب وجوه مشتركى هستند.