ویژه نامه عید نوروز { بهارقرآنی مبارک باد }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بهار آمده است؛

با سبدهای شکوفه و کاسه های لبخند.

آمده است تا روح خمودمان را در دشت های معرفت و آگاهی جاری کند
تا در آیه بلند أحْسَن الْحال گسترده شویم.

یا مقلب القلوب، خاک، می شکفد و در تار و پودش، سمفونی رویش و زندگی است؛
صدایی که شکوه خداوندی ات را به تکرار نشسته است.

خاک، می شکفد و این همه، اشارتی است به ضرورت رستاخیز جان ها.
بهار می آید، تا تأکید کند آیین آسمانی رفتن را.

می آید تا بگوید سکون و ایستایی، تن دادن به تعفن و مرگ است.

«یا محوِّلَ الْحَوْلِ و الأَحوالِ»!

نیکوترین حال ها را برایمان رقم بزن و چشم دلمان را با خورشید
شناخت و پویایی، هم خانه گردان و قلبمان را روشن کن؛

آن چنان که پنجره این روزها را به دشت های خورشیدی بهار، گشوده ای.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بهار دلکش رسید و دل به جا نباشد
از آنکه دلبر دمی به فکر ما نباشد

در این بهار ای صنم بیا و آشتی کن
که جنگ و کین با من حزین روا نباشد

صبحدم بلبل بر درخت گل به خنده می گفت
نازنینان را، مه جبینان را، وفا نباشد

اگر که با این دل حزین تو عهد بستی،
عزیز من، با رقیب من چرا نشستی

چرا دلم را، عزیز من، از کینه خستی
بیا در برم از وفا یک شب ای مه نخشب

تازه کن عهدی، که بر شکستی

" عارف قزوینی"

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو را می شناسم؛ بیش تر و پیش تر از آن که
کیومرث و جمشید و گشتاسب را؛
اهورا و اهریمن را و سرطان و حمل را.

تو را می شناسم؛ نه در تالار کافه های همایونی
و نه در سلسله های عز و فخر و نه در بخت و تخت
و نه با جشن های مهرگانیِ شهریاران را ساسانی
و پادشاهان اشکانی و گاه شمار اوستایی.

تو را می شناسم و دوستت دارم
که فرخنده هستی و پیام آور سبزی.

نوروز، ای سروش مهربانی!
روشنی ات را در جان هایمان بریز،
که دوستت دارم و مهر می ورزم گستردگی پیغامت را

در تو آرام می شوم؛
آن سان که کشتی نوح بر «جود».

و آن سان که خسرو پیغمبران،
آرام آرام با مرکب آسمان پیمای خویش،

در پیشگاه خدایی که مهرش سترگ است
و نامش بزرگ، به آرامش رسید.

تو را می شناسم؛ با نیایش و نیاز و ستایش پروردگار.
تو را می شناسم و دوستت دارم.

تو را می شناسم و دوستت دارم که تو
عاشورای طبیعتی و طبیعت، عاشوراست
که در ذرّه ذره تو، دم از طلوعی سبز می زند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قسم به خورشید، قسم به ماه، قسم به زمین، قسم به آسمان...،

در ذره ذره های طبیعت، نشان اوست.

قطره در دریا و ریشه در خاک، بانگ برداشته اند به توحید، به عشق.

جویباران، بی قرار بوی دل آویز شکوفه ها و کوهساران، دل بسته عبور و مرور ابرها؛

دعوتمان کرده اند به دیدن، به شنیدن؛

دعوتمان کرده اند که زمزمه های دوست را در حوالی سبز خویش بشنویم.

صدای زندگی می آید که خوش آمد می گوید به دل های زیباپرست.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«در جشن طبیعت»






درختان، پیامبران خاموش زمینند.
آنان به زبانی که ما نمی فهمیم، عظمت خداوند را تسبیح می گویند که
«یُسبّح لِلّه ما فی السموات و ما فی الارض...»

پرندگان در زمزمه دائم خویش، ذکر ابدی دوست را می خوانند.
رودخانه، آیینه ای ابدی که به هیچ سنگی شکسته نمی شود.

آیینه ای که هم ماهِ شبانه در آن شنا می کند و هم آفتاب، گیسو در آن می شوید.

ای کاش می توانستیم با زبان «نسیم»، با جنگل سخن بگوییم!

ای کاش می توانستیم کلمات ماهی ها را لب خوانی کنیم!

ای کاش زبان «دارکوب» را بلد بودیم، وقتی که آرزوهای درخت را نقطه چین می کند!

ای کاش همچون حضرت سلیمان علیه السلام ، زبانِ مورچگان را می فهمیدیم!

ای کاش با زبان طبیعت آشنا بودیم!

ای کاش می توانستیم رازهای طبیعت را درک کنیم!

آن وقت، از روی هیچ ساقه تردی با بی اعتنایی رد نمی شدیم،
روی حریم هیچ گلی پا نمی گذاشتیم، خلوت روشن هیچ چشمه ای را گِل آلود نمی کردیم،
هیچ پروانه ای را لای کتاب هایمان خشک نمی کردیم،

هیچ سنجاقکی را در دفترهایمان سنجاق نمی کردیم،
زندگی هیچ مورچه ای در زیر کفش هایمان له نمی شد،
هیچ کس با تیشه به میهمانی درخت نمی رفت.

هیچ کس به فکر تجزیه رنگ های رنگین کمان نبود،
هیچ کسی موش ها را در شیشه آزمایشگاه نمی انداخت،

هیچ کس آهوها را اذیت نمی کرد، هیچ کس عاج فیل ها را نمی دزدید.

هیچ کس بیهوده موهای «بید مجنون» را نمی کشید...

ای کاش همه ما با طبیعت مهربان بودیم!

ای کاش همه ما با طبیعت دوست بودیم؛

آن قدر صمیمی که می توانستیم بدونِ کارت دعوت،
در جشن طبیعت شرکت کنیم.






محمدسعید میرزایی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به زیبایی بیاندیش





به زیبایی بیاندیش!
به لحظه های سبز و آبی و سپید!

به آسمان بیاندیش، که در آغوش پرندین خویش، لالایی بودن را به گوش زمین می خواند!

به کهکشانی بیاندیش، که گهواره زمین را با آرامشی تمام می گرداند!
به لحظه های سبز چمن! به ترنّم باران! به تبسّم گل های سوسن!

به آواز سرخ قناری! به پرواز سبز پرستو!
به غوغای شادی لک لک! به آرامش رنگ طاووس. به زیبایی بیاندیش!

به جاری ترین رودها، به پرواز ماهی از آبشار
! به خال خیال انگیز پلنگان! به رقص تپش ناک آهو!

به بازیِ پروانگان روی گل ها، به زیبایی بیاندیش!
به آرامش شادی انگیز ساحل، به گیسوی ابریشم آبشاران؛

به زیبایی، به زیبایی، به زیبایی بیاندیش!

چنان گم شد، در ازدحام دودها، آسمان! که پرواز کبوتر را به کلاغ ها نسبت دادند
و لاجورد آسمان را با پرده سیاه شب به اشتباه نشستند!

چنان گم شد، نگاه های آهوانه! که شاعران، غزل های عاشقانه را افسانه خواندند!

چنان گم شد در ازدحام دودها، احساس!
که تمام تصاویر را تب شب فرا گرفت و ردّ پای برف، در سیاهی آسفالت ها ناپدید شد!

چنان گم شد، سپیدی کوه ها در سیاهی ابرها؛ که حتی عکس های سپید و سیاه،
در تاریک خانه های غفلت سوختند.

... اینک فراتر از این کوچه های دودی و در آن سوی افق های مه آلود،
سرسبزی درختان بادام، دوامِ ما را آرزومند است و کاجستان ها را به استقامتی تمام سبز،
فرا می خواند.

در این یک لحظه از مرگِ هزاران لحظه سبز، من و تو، ـ این دو چشم بیدار ـ
آیا زندگی را در مسیر سالم خود، آرزومندیم؟!

«طبیعت»، پلکی از خوش رنگیِ آیینه ماست!
همان آیینه ای که انعکاسِ «زندگی»هاست!

به زیبایی بیاندیش!

به لحظه های سبز و آبی و سپید و فردایی که سرسبز از بهار است؛

سرسبز از پرستو؛ از قناری، از رودهای جاری.



سید علی اصغر موسوی