ویژه نامه روز قدس{قدس پرچم جهاد جهان اسلام}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو ای خلوت وحی پیغمبران
تو ای شاهد سعی دین گستران

تو ای نازنین قدس خونین ما
تو ای قبله اول دین ما

تو ای جلوه گاه عروج نبی
تو ای پای در بند قوم شقی

تو ای شوکت یادگاران دور
تو ای چلچراغ شبستان نور

تو ای مانده در غربتی جانگداز
تو ای مسجدُ اَلاقدس سرفراز

ترا اهرمن های خونخوار و دون
ربوده ز ما با فریب و فسون

ترا بی خدایان دزد و دغل
غنیمت گرفتند با بس حیَل

ترا دست صهیونیان پَلید
به زنجیر و بند اسارت کشید

تو مظلوم دام جفا پیشه ها
تو در محبس تلخ بی ریشه ها

تو در قیل و قال دروغ جُهود
تو در ماتم و داغ بود و نبود

تو در کین صهیونیان شعله ور
تو در مَسلَخ ِ دشمنان بشر

تو در شیون از داغ مردان مرد
تو در تاب و تب از لهیب نبرد

تو زخمی ز تیغ ستمکاره ها
تو نالان ز اندوه بیچاره ها

تو در آرزوی رهایی ز بند
و ما با رهایی تو سربلند

رهایی تو قوّت دین ماست
رهایی تو حکم آیین ماست

رهایی تو بگسلد بندها
شود موسم خوب پیوندها

به یادت تپد قلب تبدار ما
به عشق ات زند نبض بیدار ما

به جان شریف ات رهایت کنیم
به لطف خدا جان فدایت کنیم

چنان دشمن ات را بکوبیم پوز
که یکریز جانش در اُفتد به سوز

به دزدان صهیونی بی حیا
زنیم دشنه ها دشنه ها دشنه ها

رهایی ات ای بیتُ اَلاقدس کنون
کُند تخت صهیونیان واژگون

«سیاوش امیری»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زخم تازه قدس

وای بر دلی که نمی لرزد، وای بر خونی که نمی جوشد، وای
بر چشمی که به خواب رفته است!

اشک باید ریخت، فریاد باید کرد، تیر باید شد، آتش باید گرفت!
قدس، ناموس اسلام است. قدس، محک غیرت مسلمانان قرن است.

صدای ایستادن قلب کودکان فلسطینی دارد پرده گوشمان را پاره می کند.
صدای سکوت کشتگان فلسطین، شیشه های خانه آرامشان را فرو می ریزد.
کوران و کرانیم؛ اگر فریاد برنیاوریم؛ اگر بانگ برنداریم.

صدای اذان بی وقت می آید؛
کسی از امت محمد صلی الله علیه و آله از جور می نالد، باید شتافت؛
وگرنه دل رسول الله می شکند.

در گوشه ای از جغرافیای غربت، امت رسول الله صلی الله علیه و آله
زیر شکنجه اند، خانه شان ویران است و آوارگی، روزیشان شده.

بوی خون می آید.
زخم فلسطین در دل اسلام، هنوز تازه است.
زخم شهید کهنه نمی شود.

درد دارد در جان اسلام ریشه می دواند، سرطان صهیونیسم، جهان
را کبود کرده، جهان منتظر طبیبی است. طبیب عشق بر
سر بالین اهل درد می آید.

نکند بی دردی، بزرگ ترین بیماری ملت های مسلمان باشد!
انتظار طبیب؛ آدابی دارد، رسم انتظار را باید به جای آورد.
باید خود به مبارزه سرطان رفت، باید درد را از پا انداخت.

حسین امیری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فردا میان هاله ای از نور می رسد

با خون و زخم، «قبه‌ی موسی» هنوز هست
در چنگ باد «مسجدالاقصی» هنوز هست

رقص کبوتران هر از گاه، دیدنی است
در چنگ باد «قبه الارواح» دیدنی است

بوی زلال حادثه از دور می‌رسد
فردا میان هاله‌ای از نور می‌رسد

فردا در انتهای همین شب، نشسته است
این شب، در انتظار نفس‌های آخر است

فردای بهتری که زمین مال غنچه‌هاست
فردای دست‌های تو، آمال غنچه‌هاست

فردا حقیقتی‌ست در آغوش چنگ تو
فردا، جوانه می‌زند از پای سنگ تو

ارابه‌های خسته، زمین‌گیر می‌شوند
وقتی که دست‌های تو تکثیر می‌شوند

فردا، پر است از گل زیتون دست‌هات
فردا، نشسته در رگ و در خون دست‌هات

باروت، زیر سنگ تو آوار می‌شود
بیروت، پا گرفته و بیدار می‌شود

این شب، در انتظار نفس‌های آخر است
فردای کوچه‌های تو، فردای بهتر است

فرهاد سعادت پیشه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زیتون سرخ

ستاره های آسمونو بردار
ستاره رو پرچمو بریز دور

سکه ماهو رو سرت بچرخون
تا چشم هر چی دشمنه بشه کور

اشکاتو به شاخه زیتون ببند
بده به کفترای روی شونه ت

خاک زمینو فرش زیر پات کن
آبی آسمونو سقف خونه ت

یه عمره توی جنگ نابرابر
گلوله می شه سنگای تو مشتت

گلوله های سربی دشمنات
گل می کنه تو چشمای درشتت

عروسکای بچه هات سنگیه
عروسکایی که می شن ابابیل

پرنده هایی که می خوان بجنگن
به خاطر خدا با لشکر فیل

ستاره های اشکاتون یه روزی
ماه می شه تو شب سیاه نفرین

یه روزی بارون می شه این هم خون
تو نقشه باز گل می کنه فلسطین

عباس محمدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تنها نقطه ی مشترک آسمان و زمین این سرزمین بی موعود، غربت است.
انگار سرنوشت این خاک با غربت عجین شده است.

با این همه، فلسطین چون کوه ایستاده است؛
سنگ در مشت و فریاد در گلو. دنیا می داند که فلسطین با سکوت بیگانه است.

اصلاً بگذار مرثیه ی سال های درد و دریغ این تکه تاریخ را برایت بسرایم.
جغرافیای درد، نام سرزمینی است که در نقشه های مجعول،
نامی از آن نیست. سرزمین تین؛ وادی طور سینین.

شب های بی ستاره ی فلسطین سال هاست که رنگ سحر را به
خود ندیده است. چراغ این قبیله سال هاست سوسو می زند
تا شاید جای خالی ماه و ستاره را پر کند.

کودکان فلسطینی برای شهادت به دنیا می آیند.
در گوش آنان اذان قیام می گویند و اقامه ی مرگ.
هیچ کودکی در این سرزمین چشم به راه فصل پیری نمی ماند.

چهارفصل این مردم در کشاکش کوچه های تظاهرات می گذرد.
سنگ، تنها واژه ای است که فلسطین خوب ادا می کند.
فریاد، یگانه مرهمی است که زخم های دیرین دیریاسین را تسکین می دهد.

مردم این سرزمین، همه شاعرند؛ شاعرانی که سال هاست
ردیف شعرشان، سنگ است و مردمش هیچ وقت قافیه را نمی بازند.

ردیف سنگ هایی که به سمت افسانه ی دروغین نیل تا فرات
پرتاب می شود، فقط سنگ نیست، بغض های چندین سال در
گلو مانده ی مردمی دلسوخته است؛

مردمی که هیچ کس به فکرشان نیست.
اینجا مهبط شقایق است و شقایق، پرفروش ترین گل این سرزمین؛

شبیه ترین استعاره از دل های داغ دار فلسطین و
در هفت توی دل این خاک، شقایق بسیار، نهفته است.

ای قدس، ای فرودگاه معراج، ای منزلگاه وحی
و ای سرزمین خدا! رهایی حق توست.

روزی سرانجام پاره های ابر، از دل آسمانت، دامن بر می چینند؛
آن گاه است که آفتاب دیگر بار سرزمین تو را غرق نور خواهد
کرد و سبد سبد ستاره، شب پرستان را به کوچ وا خواهد داشت.

آری، صهیونیزم نمی داند که حلقوم ها را می توان برید، فریادها را هرگز؛
نمی داند اگر پرنده بمیرد، پرواز که ماندنی است. نمی داند:

با سنگ ها بگو که چه اندیشه می کنند
حتی بدون بال، کبوتر، کبوتر است

علی خیری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای فلسطینی!
کبوتران سپید را ببین؛
به مبارک باد این همه ایثار آمده‏اند. چشم‏هایم را که می‏بندم،
مرزها را درنوردیده‏ام و کنار تواَم؛ هم‏رزم و هم‏سنگر تو.
فریادمان یکی است و خواسته‏مان نیز.
ما از ازل،
هم‏پیمان بوده‏ایم که جشن پیروزی بر شیطان را با هم برگزار کنیم.
فریاد اتحادم،
گوش و دل استکبار را لرزانده است.
از همین راه دور،
عجز و ناتوانی‏اش را به نظاره نشسته‏ام.
او خوب می‏داند که این پرچم سرخ،
همیشه پا برجاست و روزی زیتون،
طعم واقعی‏اش را خواهد یافت.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تنها نقطه ی مشترک آسمان و زمین این سرزمین بی موعود، غربت است.
انگار سرنوشت این خاک با غربت عجین شده است.

با این همه، فلسطین چون کوه ایستاده است؛
سنگ در مشت و فریاد در گلو. دنیا می داند که فلسطین با سکوت بیگانه است.

اصلاً بگذار مرثیه ی سال های درد و دریغ این تکه تاریخ را برایت بسرایم.
جغرافیای درد، نام سرزمینی است که در نقشه های مجعول،
نامی از آن نیست. سرزمین تین؛ وادی طور سینین.

شب های بی ستاره ی فلسطین سال هاست که رنگ سحر را به
خود ندیده است. چراغ این قبیله سال هاست سوسو می زند
تا شاید جای خالی ماه و ستاره را پر کند.

کودکان فلسطینی برای شهادت به دنیا می آیند.
در گوش آنان اذان قیام می گویند و اقامه ی مرگ.
هیچ کودکی در این سرزمین چشم به راه فصل پیری نمی ماند.

چهارفصل این مردم در کشاکش کوچه های تظاهرات می گذرد.
سنگ، تنها واژه ای است که فلسطین خوب ادا می کند.
فریاد، یگانه مرهمی است که زخم های دیرین دیریاسین را تسکین می دهد.

مردم این سرزمین، همه شاعرند؛ شاعرانی که سال هاست
ردیف شعرشان، سنگ است و مردمش هیچ وقت قافیه را نمی بازند.

ردیف سنگ هایی که به سمت افسانه ی دروغین نیل تا فرات
پرتاب می شود، فقط سنگ نیست، بغض های چندین سال در
گلو مانده ی مردمی دلسوخته است؛

مردمی که هیچ کس به فکرشان نیست.
اینجا مهبط شقایق است و شقایق، پرفروش ترین گل این سرزمین؛

شبیه ترین استعاره از دل های داغ دار فلسطین و
در هفت توی دل این خاک، شقایق بسیار، نهفته است.

ای قدس، ای فرودگاه معراج، ای منزلگاه وحی
و ای سرزمین خدا! رهایی حق توست.

روزی سرانجام پاره های ابر، از دل آسمانت، دامن بر می چینند؛
آن گاه است که آفتاب دیگر بار سرزمین تو را غرق نور خواهد
کرد و سبد سبد ستاره، شب پرستان را به کوچ وا خواهد داشت.

آری، صهیونیزم نمی داند که حلقوم ها را می توان برید، فریادها را هرگز؛
نمی داند اگر پرنده بمیرد، پرواز که ماندنی است. نمی داند:

با سنگ ها بگو که چه اندیشه می کنند
حتی بدون بال، کبوتر، کبوتر است

علی خیری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امروز، روز من است؛ روز قدس؛
روز اسلام؛ دین تصدیق کننده ادیان الهی؛
مذهب برادری و برابری؛

شریعت عدالت و ظلم ‏ستیزی.
امروز، روز رسول اعظم صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله است.

من امروز، کوکب دری خود را از شجره مبارکه لا شرقیه و لا غربیه ملت ایران،
برافروخته‏ام و آن‏قدر می‏درخشم تا هر ظلمتی را حتی در بحر لجّی نابود کنم.

ایستاده ‏ام؛ با قدرت کلمه توحید «لا اله الاّ اللّه» و شعار کوبنده «اللّه اکبر».

ایستاده ‏ام؛ با سلاح صبر و استقامت؛ چون کشتی نوح در برابر توفان فتنه‏ها.

ایستاده ‏ام؛ با سلاح سنگ در برابر آتش؛ سنگ‏های سرزمین ابراهیم، آتش‏سوزند.

ایستاده ‏ام؛ با عصای وحدت در برابر مارهای تفرقه‏افکن.

ایستاده ‏ام؛ با تپش قلب انتظار، تا آمدن مصلح.

ایستاده‏ ام؛ با قیام مستحکم انتفاضه. انتفاضه یعنی جوشش خون

در رگ‏های غیرت یک ملت، یعنی سدشکنی قطره‏ها.

انتفاضه، یعنی مهر بطلان و آشفتگی بر رؤیای حکومت نیل تا فرات.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دلم به عشق تو می‏تپد


ابرها، عمری است که می‏بارند تا آینه‏های غبارآلود جهان، بتوانند برای حتی یک بار، تو را بهتر ببینند.

کوه‏ها، عمری‏ست که به شوق تو ایستاده‏اند؛ با دامنی از سنگ، تا هر صبح، خورشید بر شانه‏هایشان بیدار شود و به تو لبخند بزند. رودها، عمری‏ست که به دنبال دریای چشم‏های تو، از همه دریاها دل بریده‏اند.

من، عطر تو را بهتر از همه سیب‏ها و یاس‏ها می‏شناسم.

شاید شنیده باشی که هر صبح، صدایت را با آبشار اشک‏هایم زمزمه می‏کنم. انگار دنیا بر شانه‏های تو خوابیده است؛ این را از همه ناآرامی‏هایش می‏توانم بخوانم. دل تو که می‏تپد، گل‏های سرخ شکوفا می‏شوند.

زمین، روزهای با تو بودن را دوست دارد و آسمان، چشم‏هایت را. خشکسالی عاطفه در حوالی خانه‏های شما چادر زده است. در پیرهن‏های کوچک‏تان، نسیم‏های ناآشنای سفر، جا خوش کرده‏اند.

جاده‏های ناآشنا، عطر آشنای تو را می‏بویند و درختان، در سایه قدم‏های تو قد می‏کشند. تمام سلام‏های جهان، به سوی ایستادگی کودکانه تو می‏آیند. کاش دست‏هایم، بادبادکی بودند که در دستان کوچک تو آرام می‏گرفتند و با صدای خنده‏هایت پیوند می‏خوردند!

دلم خانه کوچکی است که تا ابد سرشار از عشق تو خواهد بود.
تو به دروازه‏های بیت‏المقدس نزدیک‏تری
مشق شب‏های تو را با اشک‏های به خون نشسته‏ام می‏نویسم. روزهای نیامده را دوست دارم. می‏دانم که یکی از همین روزها، مرا به تو می‏رساند و تو را به بیت‏المقدس‏ات. تو از همه کبوتران سپیدبال، به دروازه‏های بیت‏المقدس نزدیک‏تری؛ این را همه کودکان جهان می‏دانند. هر روز، قدس سراغ تو را از نسیمی که زلف درختانش را شانه می‏زند، می‏پرسد.

روزی خواهد آمد که سنگ‏های دامن‏ات؛ شکوفه خواهند داد و سحرگاه، شبنمی شود بر پنجره اتاقی که سال‏ها آرزوی داشتنش را داشته‏ای.

سایت پایگاه حوزه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صبرکن، فلسطین!

همین الان، فرمان سر بریدن یک گل دیگر صادر شد.
سربازها می‏دوند. روی خاک مقدس تو، به سمت هدف می‏دوند
و خون از زیر چکمه‏های اسرائیلی‏شان، می‏پاشد به دیوار.

صبر کن!... ما بالاخره آن کلاه کوچک سیاه را از سرشان برمی‏داریم
و لباسی باور نکردنی برایت می‏دوزیم، تاروپودش همه از آزادی...
و بهار، پوست این درختان خشکیده زیتون را خواهد ترکاند.

صبر کن!...
تو عروس همه تاریخ خواهی شد؛ عروسی با قد بلند
و رعنا، لباسی سپید و خدایی و انگشتری زیبا مزین به نگین طلایی «قدس».

« تاریخ»، قانون دارد. این‏طور که نمی‏ماند؛
صبر کن فلسطین!