ویژه نامه روزبیست و ششم ماه مبارک رمضان* بهار عارفان *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اگرچه در سحرگاهی شنیدی ناخوش احوالم
ولیکن در شب احیا فرستادی به دنبالم

"رئوف بالعباد" من بیا دستم بگیر امشب
که دیگر من نخواهم زد لگد بر بخت و اقبالم

تو دادی آب و نانم را شدم جلد یکی دیگر
زمین خوردم نفهمیدم ببین زخم پر و بالم

به مهرت آشنا هستم یقینا می شناسی ام
مرا از در مران مولا که من مهمان هر سال ام

بدا بر حال زار من ندارم چشم گریانی
نظر کن بر دلم یاحق و رحمی کن بر این حالم

ندارم راه پیش و پس مردد مانده ام حالا
به داد من برس یا رب که شیطان کرده اغفالم

شدم شرمنده ات وقتی خلوص نیتم گم شد
مرا از چشمت اندازد ریا در بطن اعمالم

میان ندبه و "جوشن" هوای جبهه ها کردم
چه شد آخر که جا ماندم ز یاران سبکبالم

حسین جانم حسین جانم نمی افتد ز لب هایم
که من خود مرثیه خوان ذبیح بین گودالم

به قدری نوحه سر دادم که مویم شد سپید آخر
قتیل روضه ی چنگ و النگوها وخلخالم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روزهای من همه سرشار از فرود است
و لبريز از فراز

يک سو گناه و ناپسند و ناشايست،
و يک سو راز و نياز و نماز

يک سو بازی‌های اين جهانی
و يک سو کردارهايی برای رضای رحمانی

و در اين ميانه، اميدم به تو است که دستم بگيری
و پرستش‌ها و ناشايست‌ها را با هم بپذيری

نيک و بدم را با هم ببينی
و سره و ناسره را دَرهم بچينی

تلاش امروز مرا قبول کنی
و از سزا دادن به گناهان من عدول

عبادت‌های پيدا و پنهانم را به زيور پذيرش خويش بيارايی
و عيب‌ها و ناپسندهايم را پوشيده فرمايی

چه خواسته‌های گزافی!
و چه آرزوهای کلانی!

اما اگر نويدهای روح‌بخش و جان‌فزای تو نبود
و اميدهای ما را نمی‌افزود

من آيا چنين می‌کردم که
از تو بخواهم تا کشش و کوشش مرا قدر بشناسی
و گناه مرا ناديده انگاری

آيا اين رخصت را به خود می‌دادم که
اندک اعمال مرا بپذيری
و عيب‌هايم را در پرده گذاری؟

معبودا !
که نامت اميدآفرين است و پيامت نويدبخش!

ما را درياب
که تو از هر که گمان بريم شنواتری

و خواسته‌های ما را زودتر
به بوته‌ی اجابت می‌بَری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدایا! لب های تشنه ام را، دهان فرو بسته

به روی لقمه ام را، چشم و گوش از وسوسه گریخته ام را دریاب!

مرا از شراب مهر خود جرعه بنوشان،

مرا از مائده غفران خویش روزی ببخش

و چشم و گوشم را به تماشا و شنیدن جلوه ها و نغمه های وصل خود خرسند کن!

خدایا!‍ درهای فراوان نعمت را بیش از همیشه، به رویم باز کن!

راه های گسترده هدایت را نزدیک تر از گذشته، پیش پایم بگذار!

صدایم را دگرگونه تر بشنو! دعایم را کریمانه تر اجابت کن

و آرزوها و امیدهایم را رستگارتر رقم بزن!

خدایا! مرا از نو بساز! مرا ویران کن و دوباره پدید آور‍!

تا در این آغاز و تولد زیبا، معصومانه تر و عاشق تر،

تو را دریابم و پاک دامن تر، بندگی تو را از سر بگیرم!

در این شب ها و روزهای رو به راه عشق، در این لحظه های سر به آسمان،

در این ماه سجاده و بوسه شکر بر آستان تو،

مبادا نفس کم بیاورم، درد دل ها و حکایت دل گفتن ها را!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یا كریم الصفح یا رب الجلیل
ای كه بهر ذات پاكت نی عدیل

كن نصیب من چنین ماه عزیز
وفق و همراهی بهر نیك و اصیل

حشر با خوبان بفرما قسمتم
گر چه می باشند در دنیا قلیل

خلطه و آمیزشم باشد مدام
با كسی كو هست ذوالفعل الجمیل

از بَدانم دور فرما ای خدا
مردم معیوب بی اصل علیل

حشر با اشرار را قسمت مكن
هیچگه یا رب بر این عبد ذلیل

منزلم ده در بهشت جاودان
جنت الفردوس و نزد جبرئیل

خوش به حال آن كه در دارالقرار
عاقبت منزل كند بی قال و قیل

گر به فضلت لطف سازی چون شود
فیض ها بسیار داری زین قبیل

حق وحدانیتت بدهم قسم
یا اله العالمین انت المقیل

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای ماه دلارای صائمان، رمضان!
به سراچه ی قلب غریبم خوش آمدی!

مهجوری من از راه فائزین قدر،
حرمان هماره من است و دلجویی تو می جویم.

سحرت را دوست می دارم و هلالت بسان
ابروی یار است و شبانگاهت عطر نیایش مولادارد.

عطش تو عاشورایی است و صیام،
میثاق ما با قیام یاران نینواست.

غروب تو، طلوع فرحت ایمانیان است
و خرسندی دوست؛ و طلوعت غروب رذیلت
و ریمنی در آفاق انفاس روزه دار.

رمضان، ای موسم غفران و غوغای عفو!
تو ضیافت جمع علی جویان و محفل انس عاشقان مولایی!

عطشناکی ما در رؤیت هلال تو، عطش دیدار
امیر عدل و عاطفه، علی (ع) است.

نکهت ولایت از لحظه های آسمانی تو می خیزد
و جان را به جنان والیان می خوانی.

عجبا از این ضیافت عظما و
محفل زیبا و نشور بی همتا!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دعای بیست و ششم

چرا از نماز شب محرومیم؟

اللهمّ اجْعَل سَعْیی فیهِ مَشْکوراً
خدایا قرار بده کوشش مرا در این ماه قدردانـی شده

و ذَنْبی فیهِ مَغْفوراً
و گناه مرا در این ماه آمرزیده

و عَملی فیهِ مَقْبولاً
کردارم را در آن مورد قبول

و عَیبی فیهِ مَسْتوراً
و عیب مرا در آن پوشیده‌

یا أسْمَعِ السّامعین
شنواترین شنوایان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«اللهمّ اجْعَل سَعْیی فیهِ مَشْکوراً»

در این بخش از دعا می‌خوانیم، خدایا سعی و تلاش ما در ماه رمضان را بپذیر! واژه «مشکوراً» به معنای «تشکر کن» است و مقصود آن در این دعا «بپذیر» و «قبول کن» است.

وی می‌افزاید:
آدم زحمت می‌کشد و روزه می‌گیرد، گرسنه و تشنه می‌شود؛ اما غذا و آب نمی‌خورد و کم خوابی ماه رمضان را تحمل می‌کند و اگر خدا تلاش‌های ما را قبول نکند، کاری از ما ساخته نیست. اگر زحمتی و رنجی کشیده شود و حاصلی در پی نداشته باشد، اتفاق ناگواری افتاده است.

گاهی ما باید غصه‌ی این مطلب را بخوریم که نکند اعمال ما را آفت بزند. مثلاً یک غیبت می‌تواند تمام زحمات ما را هدر دهد. اگر غیبت کنید 40 روز اعمال خوب شما در نامه اعمال شخص غیبت شونده نوشته می‌شود و اگر عمل خوبی نداشته باشید، گناهان آن شخص در نامه اعمال شما نوشته می‌شود. این روایت از معصوم (ع) است.

«آیا به شما خبر دهم که زیان‌کارترین افراد چه کسانی‌اند؟ آنان که در زندگی دنیا، تلاششان گم شده و نابود می‌شود و در عین حال، خیال می‌کنند که نیکو عمل می‌کنند!» (کهف ،104)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

این خطاب الهی فقط به پیامبر نیست به همه ماست به آنانی که می‌روند و نمی‌رسند، عمل می‌کنند و نتیجه نمی‌گیرند. می‌جویند و نمی‌یابند. رنج می‌برند و گنج نمی‌برند .تلاششان بی‌فایده است و سعیشان بدون شکر! و این خسران است.

اگر عمل انسان و سعی و تلاش او مورد رضایت خدا قرار بگیرد و پروردگار به عین عنایت در آن بنگرد و از او بخرد، چنین عملی «سعی مشکور» است یعنی سعی که سپاس الهی و تشکر را به همراه دارد.

اما سعی مشکور آن است که آمیزه‌هایی از خلوص و صدق داشته باشد. «صبغه الله» در آن باشد. ایمان و عمل صالح، طلب آخرت و در زمره ابرار بودن و... شرایط رسیدن به سعی مشکور است.

آری، هرکس «آخرت» را بجوید و بطلبد و برای آن تلاش و سعی شایسته بنماید و دارای ایمان هم باشد، چنین کسانی سعی‌شان «مشکور» است.(اسراء.آیه19)

از خداوند می‌خواهیم روزه ما و اعمال الهی ما را سعی مشکور برشمارد و گناهان ما را مورد بخشایش قرار دهد .
در پی عیوب مردم نباشیم !

باید به خودمان بپردازیم و ببینیم که خودمان چه کار کرده‌ایم؛ آیا هیچ عیبی نداریم؟ گل بی‌عیب خداست و ممکن نیست که ما عیب نداشته باشیم. در روایت آمده که «چه می‌شود انسان را، یک خار کوچک را در چشم رفیقش می‌بیند؛ اما شاخه‌ای که در چشم خودش رفته را نمی‌بیند.»

این روایت کنایه از این است که انسان عیب‌های بزرگ خود را نمی‌بیند؛ اما عیب کوچک مردم را می‌بیند.

این حدیث از معصوم (ع) است که خوش به حال کسی که عیب خودش را می‌بیند و به عیب کس دیگری کاری ندارد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«وذَنْبی فیهِ مَغْفوراً وعَملی فیهِ مَقْبولاً»

در این فراز از دعای روز بیست‌وششم ماه رمضان خدا می‌خواهیم تا گناهان ما را بیامرزد و اعمالمان را قبول کند!

از خدا می‌خواهیم تا گناهانی که پیش از ماه رمضان انجام داده‌ایم را ببخشد؛ چون ماه رمضان، فصل درآمد معنوی و کسب ثواب است، حتی خوابیدن و نفس کشیدن در این ماه عبادت محسوب می‌شود.

در ماه رمضان این همه درآمد وجود دارد و آیا امکان ندارد با این همه درآمد کسب شده، انسان جان خودش را از گرو دربیاورد؟

پیامبر اسلام در خطبه شعبانیه می‌فرماید:

«پشتتان از گناه سنگین شده و به گرو رفته است و در ماه رمضان بدنتان را از گرو در بیاورید».


دلیل سختی نماز صبح و نماز شب خواندن چیست ؟

برخی هنگام نماز صبح نمی‌توانند به خاطر سنگینی بلند شوند که از آثار گناه است.
شخصی به امام حسن عسگری (ع) گفت که هر شب قصد می‌کنم تا نماز شب بخوانم؛ اما نمی‌شود.
امام فرمود: «گناه تو را زنجیر کرده است.» دلیل اینکه کسی دلش می‌خواهد نماز شب بخواند اما نمی‌تواند، انجام گناه است و با استغفار می‌تواند آن را رفع کند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بیدار شدن در هنگام سحر و استفاده کردن از برکات

شعری هست که می‌گوید :

«هر که سحر ندارد از خود خبر ندارد» هر کسی که هنگام سحر خواب است،
نمی‌داند که کیست و باید خود را پیدا کند.


حدیث از معصوم (ص) است که می‌فرماید،

عجب است که مردم به دنبال گم‌شده خود هستند اما به دنبال خود نمی‌گردند.