یکی از اصول مسلم نزد عقلای عالم، وجود شاهد یاشاهدان برای محاکمه است. بدین معنا که برای محاکمه و جزا دادن کسی، باید شاهدی با چشم خود، فعل فاعل را دیده باشد تا بتواند در محکمه نزد قاضی گواهی دهد. یکی از حکمت های ارسال حجت از طرف خداوند، گواهی دادن آنان در دادگاه عدل الهی است.
«إِنَّا أَرْسَلْنَا إِلَیْکُمْ رَسُولًا شَاهِدًا عَلَیْکُمْ کَمَا أَرْسَلْنَا إِلَی
ص: 50
فِرْعَوْنَ رَسُولًا»(1)
برشما پیامبری فرستادیم که شاهد بر شماست، همان گونه که برفرعون رسولی فرستادیم. البته خدای متعال، خود به شاهد نیاز ندارد، چون خود بر همه چیز - از رد تاکلان و دور و نزدیک به آگاه است.
این کلام امیرالمؤمنین علیه السلام است:
اتَّقُوا مَعَاصِيَ اللَّهِ فِي الْخَلَوَاتِ قَلًّا الشَّاهِدَ هُوَ الْحَاكِمُ.(2)
ازنافرمانی خدا در خلوتها پروا کنید که شاهد همان قاضی است.
خدای متعال برای مردم شاهد قرار داده تا به قلب بندگان آرامش دهد و با عاصیان اتمام حجت کند.
«وَنَضَعُ الْمَوَازِینَ الْقِسْطَ لِیَوْمِ الْقِیَامَةِ فَلَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئًا ۖ وَإِن کَانَ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِّنْ خَرْدَلٍ أَتَیْنَا بِهَا ۗ وَکَفَی بِنَا حَاسِبِینَ »(3)
میزان های عدالت را در روز رستاخیز قرار میدهیم و هیچ کس مطلقأ مورد ستم قرار نخواهد گرفت. اگر [اعمال نیک و بد هم وزن دانه خردلی باشد، آن را به حساب می آوریم و کافی است که ما حسابرس باشیم.