ویژه نامه ولادت فرخنده آقا اما رضا علیه السلام{ هشتمین خورشید }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

او در میان بهشت رویید.
وقتی در آغوش آسمان به روی موسی بن جعفر علیه‏السلام
لبخند می‏پاشید، طراوتش تمام آسمان را تازه می‏کرد.

تا پایش به زمین خشک رسید، برکت، تمام زمین را در
آغوش کشید. هیچ کبوتری در بند نماند.

آب و نور از آسمان سرازیر شد و زیر پاهای
کوچکش،چشمه جان گرفت.

هفت ستاره، میان آسمان نور می‏پاشیدند. تاریکی از
زمینو زمان رخت بربسته بود.

ایمان و نور، میان انسان‏ها تقسیم شده بود.
تا ستاره هشتم جوانه زد، آسمان بغل بغل مهربانی بخشید.

سهم هر انسانی، ایمان و نور مهربانی شد.
ناگهان هزار هزار ستاره از بطن آسمان رویید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«خورشید هشتمین»
می‏آیی؛ با بهار

می‏آیی؛ با خنکای نسیم امید، از روضه رضوان وجودت.
می‏آیی؛ با سبد سبد ستاره که در آسمان نگاهت سوسو می‏زند.

می‏آیی؛ با ردای سیادت بر دوش، پرچم ولایت بر دست و
هشتمین خورشید هدایت که از افق نگاهت، طلوع کرده است.

می‏آیی ای مسافر غربت! ای غریب آشنا!
ذیقعده، تمام قاصدک‏های خوش خبرش را پرواز داده است.

یازده خورشید را به غروب سرخ نشانده، یازده روز را
صبورانه در شب به انتظار نشسته است.

طاق زیبایی را به هزاران ستاره، آذین بسته، تا آسمان و
زمین را در جشن ولادت خورشید، میهمان کند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«از نسل آبی آسمان»



حضرت موسی بن جعفر علیه‏السلام بر باغ بی‏خزان خدا
ایستاده است تا میوه ‏های سعادت بچیند؛

تا با ظهور خورشید هشتم، کهکشان امامت را به آغوش امین او بسپارد.
تا جاده‏ های پاکی را در طهارت و عصمت رضایش، امتداد دهد.

تا از نسل آبی آسمان، آسمانی‏ ترین هدیه را به زمین ببخشد.
غبار سفر را با اشک شسته ‏ام آقا! دلم هوای حلقه ‏های ضریحت
را کرده است تا در حلقه ارادتت، گره بخورم.

مولای عشق و صفا یا امام رضا علیه ‏السلام ، نان و نمک خورده
سفره توام و دست احتیاج، تنها به آسمان شما برافراشته‏ ام.

آهوی جان، به ضمانت آبروی آسمانی‏تان آورده ‏ام
تا از گناه و غفلت، برهانی‏ ام.

یا ضامن آهو!
یا اباالحسن علی بن موسی الرضا علیه‏ السلام !
ادرکنی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شناور در میان امواج ارادت



در حریم حرمش، بوی گلاب می آید و این همه دست خواهشمند
که کشیده شده به سمت پنجره ای با هزاران روزنه به سوی این کرامت محض.

بوی گلاب می آید؛ درست مثل همان روزی که دیوارهای خانه را
شاخ و برگ درختانی که بر سر ریشه های نو قد کشیده اند، پوشانده بود
وخوشه های روشنی از آسمان ها، آویزان شده بود.

و تا چشم کار می کرد، سیاره بود که بر مدار تازه ای می چرخید و تا
چشم کار می کرد، پنجره مشبک طلایی بود که از غرفه های بهشت به سوی
زمینیان گشوده بود، تا طراوت یک بهار بهشتی را بر اندام تاول زده خاک بگستراند.

گلابدان ها پُر می شد و خالی می شد.
دشت پر شده بود از غزالانی چشم به راه ضامن آهو، بر
شانه های عرش، کبوتران جَلد حرم، تکیه زده بودند.

مردانی که پوستین بر تن پاره کرده بودند از فرطِ شکم سیری، باور
نداشتند که به زمین سخاوت بی دریغ دیگری کرامت شود، تا دست های
خواهشمند را، هیچ گاه پس نزند، حتی اگر آستین دریده ترین دست روزگار باشد.

اصلاً چه کسی می دانست که آسمان سخاوت، نصیب این خاک شود؟
آقا! اگر چه «غریب الغربا»یت می گویند، اما در این سرزمین، در
میان امواج ارادت و عشق دل های پاک، شناوری.

صدای نقاره در حرم پیچیده است.
آنها که همه وجودشان را به مشبک های صریحت دخیل بسته اند
و حلقه بندگی شان، انگشتان گره خورده به قامت سبز ضریح است

در این سمفونی ملکوتی، به سماع عشق می نشینند.
آقا! نیازم را می دانی؛ سرشارم کن.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

* عیادت از مریض و بهترین هدیه

مرحوم قطب الدّین راوندى در كتاب خود، به نقل از
حضرت جوادالا ئمّه علیه السلام حكایت كند:
یكى از اصحاب امام رضا علیه السلام مریض شده و در بستر بیمارى افتاده بود،
روزى حضرت از او عیادت نمود و ضمن دیدار، به او فرمود:
در چه حالتى هستى؟
عرض كردم:
مرگ را بسیار سخت و دردناك مى بینم.

حضرت رضا علیه السلام فرمود:
این ناراحتى كه احساس مى كنى، اندكى از حالات و علائم مرگ مى باشد
كه اكنون بر تو عارض شده است،
پس اگر تمام حالات و سكرات مرگ بر تو عارض شود،
چه خواهى كرد؟!

و بعد از آن، در ادامه فرمایش خود افزود:
مردم دو دسته اند:
عدّه اى مرگ برایشان وسیله آسایش و استراحت است.
و عدّه اى دیگر آن قدر مرگ برایشان سخت و طاقت فرسا است،
كه پس از آن احساس راحتى مى كنند.

حال چنانچه بخواهى كه مرگ برایت نیك و لذّت بخش باشد،
ایمان و اعتقادات خود را نسبت به خداوند متعال
و رسالت حضرت محمّد صلى الله علیه و آله
و نیز ولایت ما اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام
را تجدید كن و شهادتین را بر زبان و قلب خود
جارى گردان.

امام جواد علیه السلام فرمود:
بعد از آن كه، آن شخص طبق دستور پدرم شهادتین را گفت،
اظهار داشت: یابن رسول اللّه !
ملائكه رحمت الهى با تحیّات و هدایا وارد شدند
و بر شما سلام مى دهند.

امام رضا علیه السلام فرمود:
چه خوب شد كه ملائكه رحمت الهى را مشاهده مى كنى،
از آن ها سؤ ال كن:
براى چه آمده اند؟

مریض گفت: آن ها مى گویند چنانچه همه ملائكه
با اذن خداوند سبحان، نزد شما حاضر شوند،
بدون اجازه حركتى نمى كنند.

پس از آن، با كمال راحتى و آرامش خاطر.
چشم هاى خود را بر هم نهاد و گفت:
((السّلام علیك یاابن رسول اللّه !))
پیغمبر اسلام، امیرالمؤ منین و دیگر امامان (سلام اللّه علیهم ) آمدند،
و در همین لحظه، جان به جان آفرین تسلیم كرد.

بحارالا نوار: ج ۴۹، ص ۷۲، ح ۹۶.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به کبوتران حرم غبطه می خورم



اکنون رستاخیز عشق است.
زمین، به مهمانی آسمان می رود.

اهالی ملکوت، کجاوه هدایت را به دوش گرفته اند.
دسته دسته ستاره، پشت در خانه موسی بن جعفر علیه السلام
صف کشیده اند تا رضای الهی را در رضای تو بجویند.

دست هایت در دست های قرآن است و خورشید هدایت
از مشرق چشم هایت طلوع می کند.

تو آبروی شیعه ای و آبروی اسلام.
شیوایی ات، اهل کتاب را به تردید می اندازد.

عقل، زیر سایه اندیشه زلالت می نشیند تا گَرد هر چه ناراستی
را بزداید و لکه هرچه تردید را بپیراید. قدم که بر می داری

ترس از دو راهی ها محو می شود و گردنه های پیچا پیچ
بزرگراهی می شود مستقیم؛ بی هیچ بیمی از سقوط.



میثم امانی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آفتاب لبخند






پلک بگشا نوازد مدینه!

تا پرندگان خوش الحان، آشیان گزیده بر شاخسار
نگاهت، دنیا را زیر پر و بال سعادت بگیرند.

تا در تاریکنای دنیا، آفتاب لبخندت، «شمس الشموس»
لحظه های بی کسی انسان باشد.

تو در ادامه مهربانی خدا در مقدس ترین دقایق موعود،
زاده شدی، تا خواب تمام باغستان های عقیم، از عطر
نفس های تو، به شکوفایی و رویش برسد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نسیم، بوی خوشت را وزید و مشام دشت های دور دست را نواخت.

دشت ها شمیم روح بخشت را به گوش غزالان زمزمه کرد
و آهوان، سایه امن مهربانی ات را به وجد آمدند.

تا تو آمدی، دنیا نفس راحتی کشید.
یا ثامن الائمه، تا جهان ابد در زیر سایه ات سروسامان گرفته است.

نیشابور، دیری است چشم به راه آمدنت نشسته
و تشنه باران احسان توست.

خوش آمدی رئوف اهل بیت!
از این پس، آهوان سرگردانی و بی پناهی خود
را برمدار مهربانی تو خواهند آورد.

از این پس کبوتران در سایه گنبد طلایی آستانت خواهند آرمید.
فرشتگان بهانه دارند تا هر روز و هر لحظه
آستان مقدست را به طواف در آیند.

تو آمدی و شیعه دلگرم شد.
ولایت و محبت تو دژ محکمی است که تشیع را در خود پناه داده است.

هنوز جهان مست کلام توست که نور باریدی:
«کلمَةُ لا إِلهَ إلاَّ اللّه حِصْنِی...»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حضرت موسی بن جعفر علیه‏السلام بر باغ بی‏خزان خدا
ایستاده است تا میوه ‏های سعادت بچیند؛

تا با ظهور خورشید هشتم، کهکشان امامت را به آغوش امین او بسپارد.
تا جاده‏ های پاکی را در طهارت و عصمت رضایش، امتداد دهد.

تا از نسل آبی آسمان، آسمانی‏ ترین هدیه را به زمین ببخشد.
غبار سفر را با اشک شسته ‏ام آقا! دلم هوای حلقه ‏های ضریحت
را کرده است تا در حلقه ارادتت، گره بخورم.

مولای عشق و صفا یا امام رضا علیه ‏السلام ، نان و نمک خورده
سفره توام و دست احتیاج، تنها به آسمان شما برافراشته‏ ام.

آهوی جان، به ضمانت آبروی آسمانی‏تان آورده ‏ام
تا از گناه و غفلت، برهانی‏ ام.

یا ضامن آهو!
یا اباالحسن علی بن موسی الرضا علیه‏ السلام !
ادرکنی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام بر امام رضا علیه السلام پیشوایی که چشمه سار
عطوفت او، ما را به زندگی امیدوار می کند
و میوه شیرین ولایش، آبادانی سرای دیگرمان را تضمین می نماید.

ای عالم آل محمد صلی الله علیه و آله
سلام و صلوات خالصانه همه مؤمنان به پیشگاه پاک تو ارزانی و
همه جان ها و دل ها و لب های دوستداران تو در سالروز میلادت، پرخنده باد.

ای پناهگاه، گریزِ آهوانه ما را به دامان پر مهر خود بپذیر
و هماره دست دل های ما را به یاری بگیر.