ویژه نامه عروج ملکوتی رهبر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی (ره)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

درد یتیمی

زمانه بی تو یتیمی است که در تلاطم احساس غربتی سترگ
از هوش رفته است.

بگذار آشکار بگویم، بشریت هنوز کودک خردی است که از درک
وسعت شگرف تو عاجز است؛ او را در این قصور ملامت نیست؛
چرا که بال احساسش بر بی کران احاطه ندارد.

تو رفتی و هزاران دل از هم پاشید، هزاران دیده در اشک غرقه شد
هزاران دست به سر کوفت، هزاران کوه غم برافراشت و
هزار بیرق در غبار غربت تو به عزا ایستاد.

بگذار عاشقانه بگویم!
عشق، بی تو در کوچه های پریشانی پرسه می زند
و التهاب در مویرگ هایمان در رفت و آمد است.

وقتی تو را به ابدیت سپردیم، بهشت زهرا با بارش گریه ما
به گلستانی بدل شد و خندید، شهیدان به میمنت ورود تو
هلهله کردند و زمین، آسمانی شد.

ای آسمانی مرد!
چلچراغ چشمانت را از ما دریغ مدار و اهتزاز دستانت را نیز؛

آن گاه که آتشفشان حادثه از شش جهت ما را احاطه می کند
و کودکان شهید، به افق های انتظار چشم دوخته اند که
کسی بیاید و گل های تشنه را سیراب کند.

تقی متقی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چشم بارانی

نگار خانه ای از تبسّم را بر کتیبه لب هایت دیدم
و دل به دریای چشمان پر تلاطمت زدم.

آن روز که با تو آشنا شدم، بهار بود و گل های
احساسم تازه شکفته بود.

راستش را بخواهی، گرمی سخنانت، پیشانی ام را
ظهرِ تابستان کرده بود و با هر کلمه ای که از لبانت
می تراوید، پرنده پرنده، دلم پر می کشید.

کوچه های کاه گلی جماران حرف هایم را خوب می فهمند.
دلِ من حسینیه ای است به همان ابعادِ حسینیه تو، که هر
روز قشرهای مختلف احساسم در آن جمع م شوند؛

تو بر منبری از گُل، در اهمیت وحدت، سخنان مهمی را بیان
می داری و مشروحِ بیاناتِ تو هر شب از شبکه معراج پخش می شود.

دانش تو، سرشارِ کدام چشمه بود که سال هاست
تفسیرِ سوره حمدت در کلاس زمان روان است؟

می گویند بسیجیانِ چهارشنبه، در فیضیه درسِ اخلاقت گرد
هم می آیند و تو آن ها را به تقوای شقایق و نظم در پرورشِ دل های
عاشق سفارش می کنی. این را من نمی گویم؛

کاشی های سبزِ فیضیه، هنوز پانزده خردادی اند.
حالا ماهی های کوثر به پایت بوسه می زنند و
فرشته ها، صبح به صبح، نعلینِ زردت را با شبنم
و گلبرگ دستمال می کشند.

من این را احساس کرده بودم که باغچه خانه ات
زمستان ها هم سبز است و دیده بودم که هیبت ریاست را
روی طاقچه گذاشتی تا خاک بخورد و یک سینی چایِ شوق از سماور
زمزم ریختی و از تحیّرِ میهمانانِ اخلاصت پذیرایی کردی.

تو چنان مرتفعی که هنوز هم وقتی می خواهم بنویسمت
کلاه از سر واژه ها می افتد اما افسوس!
که تو جدا از جمارانی و چشم هایِ ما همیشه بارانی!

جواد محمدزمانی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خمینی نمرده است و هرگز نمی میرد.
امامی که در عصر جاهلیّت مدرنِ واپسین سال های قرن بیستم،
پیامبرانه به پا خاست و انقلابی را علم کرد که «بزرگ معجزه خمینی» لقب گرفت.

امامی که سیاستش عین دیانت و اجتهادش عین جهاد بود.
امامی که زهد و عرفان و سلوک معنوی را با قاطعیّت و حماسه
انقلابی درآمیخت و فقاهتِ ژرف مدارانه را همدوش قرائت نوگرایانه از
مفاهیمی دینی و دنیوی بر اریکه احکام حکومتی نشانید
و راه ها و گره های کور را به سرانگشتِ تدبیر فکر گشود.

امامی که نه فقط به «شیعه» و «اسلام» و «ایران»؛
بلکه به انسانیّت می اندیشید و می کوشید تا دریچه ای به فضای
لایتناهی «غیب»، در افق «شهادت» انسان بگشاید.

امامی که برای امّت اسلامی نه فقط «مرجع» و «رهبر» و «پدر»،
که الگوی «صبر» و «استقامت» و «ایثار» و «عمل به تکلیف» الهی بود.

امامی که در واژه واژه ایمانمان به مدد بیان الهی اش، روح دمید
و تحجّر در فکر و عمل را به هُرمِ مَشی متعادل و متعالی اش گرمی بخشید.

امامی که مبشّر بزرگ بیداری بود و به پیروان ادیان الهی جسارت
دفاع از دین در عصر حاکمیّت الحاد را هدیه کرد.

امامی که خُلْقش، اخلاق را مدرّس، زهدش، پارسایی را رهبر
و ذوقش، شعر و ادب را زیور بود.

امامی که بر سفره کرامت نفسش فقیر و غنی را به یک
چشم می دید، بلکه یک تار موی کوخ نشینان را با زنجیرهای
زرّینِ بافته توهّمِ کاخ نشینان عوض نمی کرد.

امامی که همچون مولایش امیر مؤمنان علیه السلام ، هماره
حق را به «حقوق مردم» می داد، «بیت المال» را عظیم می شمرد و
به «طلحه» و «زبیر» در پرتو شمع فروزان آن، اجازه نشستن و حرمت شکستن نمی داد.

امامی که در رویارویی با انحرافات، لبریز از غیرت دینی
و در میادین دفاع از کلمه حق، مَثَل اعلای شورآفرینی بود.

امامی که در عرصه های خوف و خطر، «اقیانوس آرامِ»
دل و جانش، تمثّلی از کریمه «یا ایّتها النفس المطمئنّة» بود.

امامی که از تعلّقات دنیا رسته، در همه حال به نصرت حق امید بسته
و به منبع لایزال فیوضات غیبی پیوسته بود.

امامی که:
یک دهان خواهم به پهنای فلک
تا بگویم شرح آن رشک مَلک

امامی که...

تقی متّقی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

(اینک تو را به زمزمه، فریاد می کنیم)

تو بلندترین سایه ای بودی که با ما همسایه شدی و برج
و باورهای باستانی برای دیدنت چه سربلند مانده اند!

یک چند، مثل بارانی تند بر کویر تفته دل هامان فرو باریدی
و عطشِ نوشیدنت هنوز هم در سینه هامان شعله می کشد.

اگر تو را نمی دیدیم، هرگز به عظمت اقیانوس های بی ساحل
و کهکشان های پر ستاره دور از دست، ایمان نمی آوردیم.

روشنِ نگاهت، شب ها و روزهامان را دوست داشتنی می ساخت
و لبخندهایت، سفره های همیشه بازِ بهشتی را تداعی می کرد.

چه شکوهمند قامت می کشیدی و قبله ما را تا قبله خدا می کشاندی!
کوه های بلند، بغض های بر گلو مانده زمینند؛

آن گاه که نیامده رفتی و آشوبی بزرگ را در
گلخانه های در بسته دل هامان دامن زدی.

بودنت چقدر به رویا می مانست و رفتنت به کابوس های
پریشان؛ در باور تقویم هایی که فصل های حیات ما را
همیشه میان رویا و کابوس رقم زده اند.

بی تو ترانه ها رنگ اندوه می گیرند و قاصدک هایِ شادمان
در دست بادهای گیج مچاله می شوند.

بی تو رودهای جهان، امیدِ دریایی شان به باد می رود
و مقصدهای ناپدید، همچنان در مِهِ ابهامِ جاده ها فرو می مانند.

پس بر ما مپسند در این قرن مِه آلود، بی چراغ نگاهت، در
کوره راه های حیرت سرگردان بمانیم و سیّاره سرد
وجودمان از دمِ گرمِ مسیحایی ات خالی بماند!

اینک تو را به زمزمه فریاد می کنیم و سنگفرشی از کلمات
در زیر گام های صدامان به رقص بر می خیزند.

تو قامت می کشی و کوچه های دلتنگ، به هلهله از
سر و کول بام ها بالا می روند و لبخندهای مهربانت، بر
سر و روی شهر به لطافت باران بهاری فرو می بارد.

بار دیگر آسمان از رنگین کمان نگاهت پر می شود
گنجشکان بر شاخه ها ازدحام می کنند
و
بهاری تازه با تو آغاز می شود.

تقی متقی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شبيه صاعقه ، نه ... او شبيه آفتاب بود
زلال، روشن و بزرگ، مثل روح آب بود

غروب تا كه سر گذارد آسمان به دامنش
هوا پر از سماع و شور، ماه در شتاب بود

درختها به گوش هم چقدر سبز گفته ‏اند
كه لحظه نيايشش، چه با شكوه و ناب بود

براي چشمهاي پر سؤالمان كه كنگ بود
شبيه يك چراغ، روشن و پر از جواب بود

به سقف آسمان دست مي‏كشيد و راهبر
همين كبوتران خسته پر اضطراب بود

... و گفت كه : »شهادت« و »عدالت است دين من«
كه »تيغ« دست او، وَ دست ديگرش »كتاب« بود

شبي غريب و سرد گفت: » رو به نور مي‏روم«
امام ما كه آفتاب بود، در حجاب بود

عليرضا حكمتي

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گوشه اي از وصيت نامه سياسي - الهي امام خميني (ره)

در خاتمة‌ این‌ وصیتنامه‌، به‌ ملت‌ شریف‌ ایران‌ وصیت‌ می‌كنم‌ كه‌
در جهان‌ حجم‌ تحمل‌ زحمتها و رنجها و فداكاریها و جان‌نثاریها
و محرومیتها مناسب‌ حجم‌ بزرگی‌ مقصود و ارزشمندی‌ و علوّ رتبة‌ آن‌ است‌،

آنچه‌ كه‌ شما ملت‌ شریف‌ و مجاهد برای‌ آن‌ بپاخاستید و دنبال‌ می‌كنید
و برای‌ آن‌ جان‌ و مال‌ نثار كرده‌ و می‌كنید، والاترین‌ و بالاترین‌ و ارزشمندترین‌
مقصدی‌ است‌ و مقصودی‌ است‌ كه‌ از صدر عالم‌ در ازل‌ و از پس‌ این‌ جهان‌
تا ابد عرضه‌ شده‌ است‌ و خواهد شد؛ و آن‌ مكتب‌ الوهیت‌ به‌ معنی‌ وسیع‌ آن‌
و ایده توحید با ابعاد رفیع‌ آن‌ است‌ كه‌ اساس‌ خلقت‌ و غایت‌ آن‌ در پهناور وجود
و در درجات‌ و مراتب‌ غیب‌ و شهود است‌؛ و آن‌ در مكتب‌ محمدی‌ صلی‌ الله علیه‌
و آله‌ و سلم‌ به‌ تمام‌ معنی‌ و درجات‌ و ابعاد متجلی‌ شده‌؛ و كوشش‌ تمام‌ انبیای‌ عظام‌
علیهم‌ سلام‌الله و اولیای‌ معظم‌ سلام‌ الله علیهم‌ برای‌ تحقق‌ آن‌ بوده‌ و راهیابی‌ به‌
كمال‌ مطلق‌ و جلال‌ و جمال‌ بی‌نهایت‌ جز با آن‌ میسر نگردد.

آن‌ است‌ كه‌ خاكیان‌ را بر ملكوتیان‌ و برتر از آنان‌ شرافت‌ داده‌،
و آنچه‌ برای‌ خاكیان‌ از سیر در آن‌ حاصل‌ می‌شود برای‌ هیچ‌ موجودی‌
در سراسر خلقت‌ در سرّ و عَلن‌ حاصل‌ نشود.

شما ای‌ ملت‌ مجاهد، در زیر پرچمی‌ می‌روید كه‌ در سراسر جهان‌ مادی‌ و معنوی‌
در اهتزاز است‌، بیابید آن‌ را یا نیابید، شما راهی‌ را می‌روید
كه‌ تنها راه‌ تمام‌ انبیا علیهم‌ سلام‌الله و یكتا راه‌ سعادت‌ مطلق‌ است‌.

در این‌ انگیزه‌ است‌ كه‌ همه‌ اولیا شهادت‌ را در راه‌ آن‌ به‌ آغوش‌ می‌كشند
و مرگ‌ سرخ‌ را «احلی‌ من‌ العسل‌» می‌دانند؛ و جوانان‌ شما در جبهه‌ها
جرعه‌ای‌ از آن‌ را نوشیده‌ و به‌ وجد آمده‌اند و در مادران‌ و خواهران‌ و پدران‌
و برادران‌ آنان‌ جلوه‌ نموده‌ و ما باید بحق‌ بگوییم‌
یا لیتنا كنّا معكم‌ فنفوز فوزاً عظیماً .
گوارا باد بر آنان‌ آن‌ نسیم‌ دل‌آرا و آن‌ جلوة‌ شورانگیز.

و باید بدانیم‌ كه‌ طرفی‌ از این‌ جلوه‌ در كشتزارهای‌ سوزان‌
و در كارخانه‌های‌ توانفرسا و در كارگاهها و در مراكز صنعت‌
و اختراع‌ و ابداع‌، و در ملت‌ به‌ طور اكثریت‌ در بازارها و خیابانها
و روستاها و همة‌ كسانی‌ كه‌ متصدی‌ این‌ امور برای‌ اسلام‌ و جمهوری‌ اسلامی‌
و پیشرفت‌ و خودكفایی‌ كشور به‌ خدمتی‌ اشتغال‌ دارند جلوه‌گر است‌.

و تا این‌ روح‌ تعاون‌ و تعهد در جامعه‌ برقرار است‌ كشور عزیز از آسیب‌ دهر
ان‌شا ء الله تعالی‌ مصون‌ است‌. و بحمدالله تعالی‌ حوزه‌های‌ علمیه‌ و دانشگاهها
و جوانانِ عزیز مراكز علم‌ و تربیت‌ از این‌ نفخه الهی‌ غیبی‌ برخوردارند؛
و این‌ مراكز دربست‌ در اختیار آنان‌ است‌، و به‌ امید خدا دست‌ تبهكاران‌
و منحرفان‌ از آنها كوتاه‌.

و وصیت‌ من‌ به‌ همه‌ آن‌ است‌ كه‌ با یاد خدای‌ متعال‌ به‌ سوی‌ خودشناسی‌
و خودكفایی‌ و استقلال‌، با همة‌ ابعادش‌ به‌ پیش‌، و بی‌تردید دست‌ خدا با شما است‌،
اگر شما در خدمت‌ او باشید و برای‌ ترقی‌ و تعالی‌ كشور اسلامی‌
به‌ روح‌ تعاون‌ ادامه‌ دهید.

و اینجانب‌ با آنچه‌ در ملت‌ عزیز از بیداری‌ و هوشیاری‌ و تعهد و فداكاری‌
و روح‌ مقاومت‌ و صلابت‌ در راه‌ حق‌ می‌بینم‌ و امید آن‌ دارم‌ كه‌ به‌ فضل‌
خداوند متعال‌ این‌ معانی‌ انسانی‌ به‌ اعقاب‌ ملت‌ منتقل‌ شود
و نسلاً بعد نسل‌ بر آن‌ افزوده‌ گردد.

با دلی‌ آرام‌ و قلبی‌ مطمئن‌ و روحی‌ شاد و ضمیری‌ امیدوار به‌ فضل‌ خدا
از خدمت‌ خواهران‌ و برادران‌ مرخص‌، و به‌ سوی‌ جایگاه‌ ابدی‌ سفر می‌كنم‌.

و به‌ دعای‌ خیر شما احتیاج‌ مبرم‌ دارم‌. و از خدای‌ رحمان‌ و رحیم‌ می‌خواهم‌

كه‌ عذرم‌ را در كوتاهی‌ خدمت‌ و قصور و تقصیر بپذیرد.

و از ملت‌ امیدوارم‌ كه‌ عذرم‌ را در كوتاهیها و قصور و تقصیرها بپذیرند.
و با قدرت‌ و تصمیم‌ اراده‌ به‌ پیش‌ روند و بدانند كه‌ با رفتن‌ یك‌ خدمتگزار
درسدّ آهنین‌ ملت‌ خللی‌ حاصل‌ نخواهد شد كه‌ خدمتگزاران‌ بالا و والاتر
در خدمتند، والله نگهدار این‌ ملت‌ و مظلومان‌ جهان‌ است‌.

والسلام‌ علیكم‌ و علی‌ عبادالله الصالحین‌ و رحمة‌الله و بركاته‌

26 بهمن ‌ 1361 / 1 جمادی‌ الاولی‌ 1403

روح‌الله الموسوی‌ الخمینی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چهارتا «آمَنَ» ديدم

مشخصات روحی و معنوی امام خمینی از زبان شهید مطهری(رحمة الله علیهما)

در سفرى كه به پاريس رفتم چيزهايى از روحيه اين مرد كشف كردم كه نه تنها بر ايمان من بلكه بر حيرت من افزود.

وقتى كه برگشتم رفقا پرسيدندچه ديدى؟ گفتم چهارتا «آمَنَ» ديدم:

«آمَنَ بِهَدَفِهِ‏»
به هدفش ايمان دارد. دنيا جمع بشوند نمى ‏توانند او را از هدفش منحرف كنند.

«آمَنَ بِسَبيلِهِ»
به راهى كه براى هدف خودش انتخاب كرده ايمان دارد، امكان ندارد او را از اين راه منصرف كرد؛
شبيه همان ايمانى كه پيغمبر به هدفش و به راه خودش داشت.

«آمَنَ بِقَوْمهِ»
من ديدم در همه رفقا و دوستانى كه من سراغ دارم احدى به اندازه
ايشان به روحيه مردم ايران ايمان ندارد.

افرادى به ايشان مى‏ گويند كمى آرام‏تر، مردم سرد مى ‏شوند، مردم از پا درمى‏ آيند.
مى‏ گويد مردم اين طور نيستند كه شما مى‏ گوييد، من مردم را از شما بهتر مى ‏شناسم.

از همه بالاتر: «آمَنَ بِرَبِّهِ»
در جلسه خصوصى ايشان به من گفت: «فلانى اين ما نيستيم [كه اين نهضت را ايجاد كرده‏ ايم،]
من دست خدا را حس مى‏ كنم.» آدمى كه دست خدا و عنايت خدا را حس مى‏ كند و در راه خدا
قدم برداشته، مصداق آن اصل قرآنى است:

«انْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْكُمْ»
تو اول يك قدم به طرف خدا بردار، خدا به تو عنايت مى‏ كند.

آيه ديگر: «انَّهُمْ فِتْيَةٌ آمَنوا بِرَبِّهِمْ وَ زِدْناهُمْ هُدًى وَ رَبَطْنا عَلى قُلوبِهِمْ اذْ قاموا...»

راجع به اصحاب كهف مى‏ گويد جوانمردانى بودند، به پروردگارشان ايمان آوردند، اعتماد و تكيه كردند،
خدا هم بر بينش آنها افزود. آنها براى خدا قيام كردند، ما هم دل آنها را محكم كرديم.

اين را من در اين مرد مى‏ بينم. براى خدا قيام كرده و خداى متعال يك قلب قوى
به اين مرد داده كه اصلا تزلزل، ترس، بيم در اين دل راه ندارد.

اطباى فرانسه اخيرا قلب اين پيرمرد 78 ساله را - كه پانزده سال است حد اقل دچار جنگ اعصاب است
و جوانى آن‏چنان برومند* را در يك سال و نيم پيش از دست داده - معاينه كردند گفتند قلب جوان بيست ساله است.

▪️مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى (آينده انقلاب اسلامى ايران)، ج‏24، ص: 133-132- با تلخیص و ویرایش -

*اشاره به وفات مشکوک مرحوم سید مصطفی خمینی(ره) فرزند امام خمینی(ره)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

و أیّدهم بروحٍ مِنْه ...
وقتی آسمان، مُهر تأیید می‌زند ؛
چاره می‌کند تمام ناچاری‌ها و بیچارگی‌ها را ...

و یک نفر ؛ساده و آرام، در ابهام و ناباوریِ
اهل زمین، سرنوشت تاریخ را تغییر می‌دهد!

نهالی که #روح‌الله در هجوم طوفان‌ها کاشت؛ ‌‌‌‌
استقامت کرد و تنومند شد،
و ریشه‌هایش تمام زمین را دربرگرفته و بیدار کرده است!

و نزدیک است که زیر خنکایِ سایه‌‌ی امن آن، فرزند آخرین نبیّ خدا،
دولتِ کریمه‌اش را برپا کند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

"آقایی" پای منبر امام اش(ره )...

امامم اکنون فهمیدم که چرا گفتی با دلی آرام و قلبی مطمئن و روحی شاد ما را ترک می کنی...
امامم اکنون فهمیدم در صحبت هایت به که نگاه می کردی و این جمله را می گفتی ...

امامم اکنون فهمیدم چه گفته ای ...
تازه فهمیدم آرامی دلت و مطمئنی قلبت را ...

امامم مطمئنم به چشمان آقایم نگاه کردی و گفتی ...!!
امامم ،سیدی را به ملت معرفی کردی به استواری خودت...

امامم ، رهبری به ملت معرفی کردی به بزرگی و مقدایی خودت...
امامم ،علی ات را همچون کوفیان تنها نیمگذارم...

امامم ،هم دلت و هم قلبت ،آرام و مطمئن ...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم

داد و بی داد که در محفل ما رندی نیست
که برش شکوه برم، داد ز بیداد کشم

شادیم داد ، غمم داد و جفا داد و وفا
باصفا منت آن را که به من داد کشم

عاشم ، عاشق روی تو ، نه چیز دگری
بار هجران و وصالت به دل شاد ،کشم

در غمت ای گل وحشی من ، ای خسرو من
جور مجنون ببرم ، تیشه فرهاد کشم

مُردم از زندگی بی تو که با من هستی
طرفه سرّی است که باید برِ استاد کشم

سال ها می گذرد ، حادثه ها می آید
انتظار فرج از نیمه خرداد کشم

امام خمینی (ره)