ویژه نامه گراميداشت قيام خونين پانزده خرداد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سالها مى گذرد حادثه ها مى آيند
انتظار فرج از نيمه خرداد كشم

ساعت 20 / 22 بعداز ظهر روز شنبه
سيزدهـم خـرداد ماه سـال 1368 لحظه وصال بـود .

قــلبـى از كار ايستـاد كه ميليـونها قلــب را
بـه نور خدا و معنـويت احـياء كرده بـود .

بــه وسيله دوربين مخفـى اى كه تـوسط دوستان امــام
در بيمارستان نصب شده بـود روزهاى بيمارى و جريان عمل
و لحظه لقاى حق ضبط شده است.

وقتى كه گوشه هايـى از حالات معنوى و آرامـش امام
در ايـن ايـام از تلويزيون پخـش شـد
غوغايى در دلها بر افكند
كه وصف آن جــز با بودن در آن فضا ممكـن نيست .
لبها دائمـا به ذكـر خـدا در حـركت بود.

در آخرين شب زندگى و در حالى كه چند عمل
جراحى سخت و طولانى درسن 87 سالگى تحمل كرده بود
و در حاليكه چنديـن سرم به دستهاى مباركـش وصل بـود
نافله شب مى خـواند و قـرآن تلاوت مـى كرد .

در ساعات آخر , طمانينه و آرامشى ملكـوتـى داشـت
و مـرتبا شـهادت بـه وحـدانيت خـدا و رسالت پيـامبـر
اكرم (ص) را زمـزمه مـى كـرد و بـا چنيـن حــالتى بـود
كه روحـش به ملكـوت اعلى پرواز كرد .

وقتى كه خبر رحلت امــام منتشر شـد ,
گـويـى زلزله اى عظيـم رخ داده است ,
بغضها تـركيـد و سرتاسر ايران
و همـه كانـونهايـى كـه در جـهان
بـا نام و پيام امام خمينـى آشـنا بـودنـد
يــكپارچه گـريستند و بـر سر و سينه زدنـد .

هيچ قلـم و بيـانـى قـادر نيست ابعاد حـادثه را
و امواج احساسات غير قابل كنترل مردم را
در آن روزها تـوصيف كند.

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

اندوه


«هیچ روزی چون چهاردهم خرداد نبود که در آن توفان مصیبت
و عزا، بر این مردم تازیانه غم و اندوه فرود آورد.

ایران یک‌دل شد و آن دل در حسرتی گدازنده سوخت و یک چشم شد
و آن چشم در مصیبتی عظیم گریست.

در آن روز خورشیدی غروب کرد که با طلوع آن هزار
چشمه نور در زندگی ملت ایران جوشیده بود.

روحی عروج کرد که با نَفَس روح الهی‌اش پیکر ملت را جان
بخشیده بود. حنجره‌ای خاموش شد که نَفَس گرمش،
سردی و افسردگی از جهان اسلام زدوده بود.

لبانی بسته شد که آیات الهی عزت و کرامت را بر مسلمین فروخوانده
و افسوس و ذلت را در روح آنان باطل ساخته بود»
خرداد همیشه بار غم بر دوش ما نهاده است.

ای روح پر کشیده به بهشت!
در سالگرد عروج ملکوتی‌ات، باز همه غم، چنگ بر دل‌هایمان می‌زند.

سوگ ارتحال تو، مدینه ایران را به غم و ماتم نشاند
و چشمه‌های اشک را از دیدگان خون‌بارِ امّت عاشق، جاری ساخت.

آنچه رفت، پیکر پاک و جسد مطهرت بود.
آنچه ماند، فکر ناب و اندیشه روشن و خط ماندگارت بود.

اماما! روح تو به آسمان‌ها پر کشید،
اما راه تو، ای روح خدا! در زمین و میان عاشقان تداوم یافت.

پرچمی که برافراشته‌اى، اکنون بر دوش علمداری رشید از نسل حسین فاطمه(س) است.
ای امام! ای نگین ِافتاده از انگشتر امت، ای جان ِرفته از پیکر ایران،
ای گوهرِ در خاک نهفته، ای پدر فرزندان شهدا، ای سالار بسیجیان عاشق!

چگونه مرگ تو باور کردنی است، ای حیات‌بخش اسلام و ایران؟
حسینیه جماران از تو خالی است، اما سینه هر یک از
ما حسینیه‌ای استپر از شیون عزا و لبریز از سوگ غم.

اکنون گرچه صدای تو خاموش است، دل‌های ما محشری پر
غوغا از کلام عطرآگین توست.

و گوش تاریخ از پیام‌های سنگین تو سرشار است.
امام رفت و بار غم برای همیشه بر دلمان نهاده، اما... راهش ادامه یافت».

سید محمدصادق میرقیصرى

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

تاتو بودي رخنه ‏اي برغم نبود
زخم دل را حاجت مرهم نبود

با زلالي‏هايت اي تفسير عشق
عشق‏ورزي سخت بر آدم نبود

بر سر سرچشمه آب حيات
غنچه‏ ها را منّت شبنم نبود

آسمان آئينه دار سبزه بود
سفره را بي‏ ناني‏ اش ماتم نبود

عشق مي‏جوشيد در جانهاي پاك
خاك ما از كربلا، هم كم نبود

مهر تو جان شرف را مي‏نواخت
طفل خردي كمتر از رستم نبود

نور، تكراري مكرر از تو بود
ورنه با آئينه ‏ها همدم نبود

در بهاري باغ را ماتم گرفت
در فراقت ديده ‏اي بي نم نبود

با بهاران بازگرد اي جان جان
تا تو بودي رخنه‏ اي بر غم نبو