کسی که به یک خانواده محروم کمک مالی می کند، یا به زیارت می رود، یا هزینة درمان یک بیمار را تأمین می کند، یا جلسة روضه و دعای ندبه در خانه اش برگزار می کند، اگر این که مردم بدانند یا ندانند، از او تشکر بکنند یا نکنند، برایش هیچ فرقی نکند، معلوم است اخلاص دارد. ولی اگر مردم آگاه نشوند و به کار خیر او توجّه نکنند، در کارش سست و بی انگیزه شود، باید بداند که جایی از نیتّش خلل و اشکال دارد.
ص:49
1- محجّة البیضاء، ج8، ص28.
اخلاص باید در همة جنبه ها و ابعاد زندگی باشد. امیرمؤمنان علیه السلام می فرماید:
طوبی لِمَنْ اَخلَصَ لِلّه عَمَلَهُ و عِلْمَهُ و حُبَّهُ و بُغضَهُ وَ أخْذَهُ و تَرْکهُ وَ کلامَهُ و صَمْتَهُ و فِعلَهُ و قولَهُ؛(1)
خوشا به حال آن که خالص سازد برای خدا، عمل و علمش را، دوستی و دشمنی اش را، گرفتن و نگرفتنش را، سخن و سکوتش را، کار و کلامش را.
امام زمان علیه السلام در نامه ای که به شیخ مفید می نگارد به او به عنوان «دوست بااخلاص» سلام می دهد:
«سَلامٌ علیک ایّها الولیُّ المُخلِصُ فی الدّینِ...؛(2) سلام بر تو، ای دوست بااخلاص در دین.»
از این می توان فهمید که آن حضرت به وجود «اخلاص» در شیعیان عنایت خاص دارد و چنین می پسندد که ما هم از گوهر اخلاص برخوردار باشیم.
ص:50
1- اصول کافی، ج2، ص16.
2- بحارالأنوار، ج53، ص175.