ویژه نامه روز عرفه { روز نیایش و دلدادگی}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امروز، به عرفاتی که در «من»، قد کشیده است،
با تمام دلم قدم می‏گذارم!

فرصتی دست داده، تا خود، این مدّعی عنوان خلیفه اللّهی
را، به پای میز محاکمه بکشانم.

باید لحظه‏ های خطا کارم را، بی‏ هیچ تعارفی، به قضاوت بنشینم!
گذشته‏ ی اندوهگینم را عارفانه بنگرم و صادقانه به اعتراف برخیزم.

فردا دیر است! امروز، باید خودم را بشناسم!
بدانم کیستم و کجای عالم ایستاده ‏ام؟!

ای روح خسته و آشفته‏ی من!
شتاب کن! بلندتر قدم بردار!
دیار معرفت، نزدیک است و من، بوی خوش «عرفه» را می‏شنوم!

امروز، می‏خواهم غل و زنجیر اسارت از پایت، بگشایم
و یوق بندگی «تن»، از گردنت بردارم!

می‏خواهم به بال‏های همیشه بسته ‏ات،
وسعت پرواز ببخشم! ... با من بیا!

تو را به سرزمینی می‏برم که تمام سروهایش، از بار تعلّق آزادند!
به دیاری که زیر «چرخ کبودش»، تمام «همّت‏ها» رنگ «او» را
دارند و دل‏ها، «هروله‏ی» قُرب و اشک‏ها، طعم
نیاز و سرها، همه سودای بندگی‏اش را!

تو را به سرزمینِ کشف و شهود می‏برم؛
تاعظمتِ گشمده ‏ات را بیابی و وسعتِ بی‏نهایتت را به تماشا بنشینی!

فردا دیر است! همین امروز، باید دنیای درونم را بشناسم
و سرگردانی‏ام را به مقصد برسانم!

راه سخت و طولانی است و من، توشه‏ ای جز حسرت و گناه، به
همراه ندارم! باید تا قلّه‏ی «ندامت» صعود کنم و گردنه‏ های
وحشتناک «جهل و هوی» را دور بزنم.

باید از آهِ جانسوز توبه، آتش‏فشان خاموشِ وجدانم را شعله ‏ور سازم.
باید از برهوت «منیّت‏ها» عبور کنم و دریا دریا
گناهم را پشت سر بگذارم!

آه، چه راهِ دشواری را پیش رو دارم!
باید امروز در عرفاتِ وجودم جاری شوم و از رایحه ‏ی
دل‏انگیزِ «دعا»، مست و سرشار.

امروز، وسعتِ بی‏نهایت خدا را، به رُخ خود خواهم کشید!
باید امروز، ساکنان عرش و ملکوت، با فریاد «اَنْتَ الّذی»های
من، هم‏آوا شوند و از اعتراف «انا الّذی»،هایم، به شِکوه، آیند!

امروز، صحرای عرفاتِ وجودم را، به بهشتِ دل انگیزی
از «عرفه» مبدّل خواهم ساخت و هم‏زمان با هبوط «منیّت‏ها»، لحظه‏ ی قشنگِ
تولّد «آدمیّتم» را جشن خواهم گرفت.

خدیجه پنجی

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

ای امیر عرفه دست من و دامانت

جان به قربان تو و گردش آن چشمانت


ای امیر عرفه ذکر لبت را قربان
حال پر سوز و غم نیمه شبت را قربان


ای امیر عرفه روح مناجات توئی
مشعر و سعی و صفا مروه و میقات توئی..

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باز هم عرفه، با همه راز و رمزهایش از راه رسید؛

روزی پر از شور و شیدایی و شناخت؛

روز خوشه چینی بندگان از پهن دشت معرفت الهی؛

روزی که نگاه قلب ها، بیش از همیشه به آسمان است؛

روز چشم های بارانی و نیازهای آسمانی.

آری، عرفه، روز بازگشت عارفانه است از کج راهه
گمراهی و تاریکی، به شاه راه هدایت و نور...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کیست تا کشتی جان را ببرد سوی نجات
دست ما را برساند به دعای عرفات

موسی من تو به دنبال کدامین خضری؟
گوشه ی چشم تو ابری ست پر از آب حیات

خوش به حال شهدایی که نمردند هنوز
که دلی دارند بشکسته تر از پیرهرات

دردشان دردی ست از درد ابوالفضل علی
تشنه لب با تن پر زخم لب شط فرات

نیست جز از جگر خونی شان این همه گل
نیست جز از نفس زخمی شان این برکات

یا حسین ابن علی عشق، دعای عرفه ست
عشق آن عشق که بیرون بردم ازظلمات

پشت بر کعبه نکردی که چنان ابراهیم
به منا با سر رفتی پی رمی جمرات

به منا رفتی و قنداقه ی توحید به دست
تا بری باشی از ملعبه ی لات و منات

تو همه اصل و اصولی تو همه فرع و فروع
تو همه حج و جهادی تو همه صوم وصلات

ظاهر و باطن تو نیست بجز جلوه حق
که هم آیین صفاتی و هم آیینه ی ذات

مرحبا آجرک الله بزرگا مردا
نیست در دست تو جز نسخه ی حاجات و برات

شعر ناقابل من چیست که نذر تو شود
جان ناقابل من چیست که گویم به فدات

تو کدامین غزلی عطر کدامین ازلی؟
از تو گفتن نتوانند چرا این کلمات؟

جبل الرحمه همین جاست همین جا که تویی
پای این سفره که نور است و سلام و صلوات


شاعر : علیرضا قزوه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زمزمه زائران در عرفه

یا رب این کعبه مقصود تماشاگه کیست
که مغیلان طریقش گل و نسرین من است

دست‏های پر از نیازمان را بر آستان مهربانی‏ات می‏گشاییم
و با سر انگشتان پر از التماسمان تنها بر درگاه تو می‏آویزیم.

خدایا؛ تو همانی که
«لَیْسَ لِقضائِهِ دافِعٌ وَ لا لِعَطائِهِ مانِعٌ».

خدایا، تو همانی که در شداید و مصائب تو را خواندم،
اجابت کردی، و اگر شکرت کردم، افزونم دادی.

خدایا، تو را به کدام نامت بخوانم که تمام نام‏ هایت مقدس است؟
تو را به عطایت بخوانم یا به جلالت؟

به رحمانیتت؟ به مهربانی‏ات یا به معبودیتت ؟
به جود و کرمت یا به عفو و بخششت؟

ای خدای کعبه! ما را از خودمان برهان و به خودت برسان.
اکنون که ما را در مقام ابراهیمت جای داده‏ ای،

اکنون که لباسی محرمیّت را به تن کرده ‏ایم و وجودمان را از پلیدی‏ها زدوده ‏ایم،
اکنون که میان صفا و مروه فقط یا رب، یا رب زمزمه می‏کنیم

و اکنون که در چشمه زمزم ایستاده ‏ایم و صدای لبیک از این چشمه می‏جوشد؛
اکنون که در عرفات مناجات، در مقام تعظیم در برابر تو ایستاده ‏ایم،
به ما نشان ده که چه بودیم و چه هستیم.

یا قابِلَ التَّوْباتِ، من این‏جا نیامده‏ ام که توبه کنم و توبه بشکنم،
من آمده ‏ام که در مقام بنده ناچیز، در برابر جلال و بزرگی ‏ات به خاک بیفتم
و وجودم را از تاریکی‏ها بزدایم و تنها نیازمند تو باشم.

دست‏هایم را در مقام سپاس در آستان تو بالا می‏گیرم و فریاد می‏زنم
أَلْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمینَ فقیر و خسته به درگاهت آمدم،
رحمی! که جز ولای توام نیست هیچ دستاویز.

مرضیه کامرانی اقدام

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اگرچه دیر...؛ ولى آمدیم

چه قدر شیرین است ساعت ها در بر دوست نشستن
و زمزمه «الهى الهى» بر لب داشتن؛ ساعت ها بر کرانه اقیانوس
معرفت دعاى عرفه نشستن و پاى در خنکاى آب زلالش شستن!

چه قدر زیباست بازگشت همگانى بندگان فرارى به
آغوش مهربان خدایى که همه را خواهد پذیرفت؛

مگر نه آنکه خود فرموده:
«اگر روى گردانان از من شدت شوق مرا به بازگشت شان
مى دانستند، از نهایت شعف جان مى دادند»؟!

الهى! این کهکشان بى نهایت رحمت تو و این
بندگان کوچک شرمسار؛

شاید دیر آمده ایم، ولى آمده ایم.

به زلال اشک هاى جارى بندگان صالحت در صحراى
عرفات قسم، ما دور افتادگان از حریم عشق و عرفان را بپذیر!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عرفه، دلکده اى است وسیع که روشنى اش
را هزاران قلم هم نمى توانند بنگارند.

هر کسى در این روز مى آید و کلمات پر از اشک خود را
از لابه لاى نیایش چند صفحه اى عشق بیرون مى کشد.

زیباترین جشن رهایى زیر این چرخ کبود، ساعات خوش اشک ریزى است.
شاید بتوان گفت لحظه تولد فلسفه اشک، عصر عرفه است.

نام بهارى عرفه نسیمى است که غبار رنج ها را از دل مى زداید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شانه های متلاطم امروز،
از مرور اشک های حسین علیه السلام آمده است.

گُلِ آوایی در رگانِ لحظه های دشت جاری است.
هوای تب دارِ عشق از دلِ کلمات عرفات برمی خیزد.

هر واژه، قطعه فراگیر شوق و دریایی
پر از مرهم بر کویر دلتنگی ها است.

عرفه، سرمایه معنویِ حاصل از سوز
و گدازهای حسین علیه السلام است.

بضاعت خیسِ دلدادگی
و وصالِ در دسترس است.

معبودا!
پاره های دل ما را با حاضران در وادی آسمانی عرفات،
قرین ساز و با قلم گرفتن بر خطاهای دیروز،
این قطراتِ اُنس را رهتوشه فردای معادمان کن.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روز عرفه، تفسیر آشکارى را رو به دل ها مى گشاید
و مى گوید که حسین علیه السلام از کدام سرچشمه عرفان مى نوشید
که آنچنان با لب تشنه در کربلاى پر بلا شهید مى شود.

آب هاى همه دریاها، اشک هاى همه چشم ها، چه قدر
پر حسرت اند در برابر دریا دلى حسین علیه السلام !

عرفه، ما را به یاد رأفت حسین و رحمت خدا مى اندازد.
هر کس با کوله اى از دغدغه هاى نگفته و زمزمه هاى پنهانى
رو به سمت ساعت هاى بخشودگى مى آید.

امروز، روز اقتدا به واژه هاى پر سوز حسین علیه السلام است
و دل، اشتغال دیگرى جز تطهیر نخواهد داشت.