ویژه نامه عید فرخنده قربان{ مسلخ عاشقی}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدایا!
از خیمه گاه رحمتت بیرون مان مکن.
از آستان مهرت نومیدمان مساز.
آرزوها و انتظارهایمان را به حرمان مکشان.

از درگاه خویشت ما را مران.
ای خدای مهربان!
بر من روزی حلالت را وسعت ببخش.

و جسم و دینم را سلامت بدار.
و خوف و وحشتم را به آرامش و امنیت مبدل کن.
و از آتش جهنم رهایم ساز.

خدای من!
اگر آنچه از تو خواسته ام عنایتم فرمایی ,
محرومیت از غیر از آن زیان ندارد.

و اگر عطا نکنی هر چه عطا جز آن منفعت ندارد.
یا رب! یا رب! یا رب!

خدای من!
تو چقدر به من نزدیکی با این
همه فاصله ای که من از تو گرفته ام.


خدایا!
کور باد چشمی که تو را ناظر خویش نبیند.
کور باد نگاهی که دیده بانی نگاه تو را درنیابد.

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

به سوی عاشقی عزیمت کردی؛
با بال‏هایی که هنوز جوانی می‏کرد،
با چشم‏هایی که گسترده می‏شد
به روی دشت‏ها و ابراهیم را به شوق می‏آورد.

از تبار قله‏ های بلندِ فرزندان یعقوب،
نازل شدی و دامان تشنه خاک‏ها تو را در کام گرفت
و به شوق کشاند. تو اما بی‏قراری می‏کردی؛
مگر نه این که از جای دیگر بودی؟!


مهر بی‏کرانه پدر در پیشگاه خدایت، دست به کار آزمون تو شد
و تو به میعادی بی‏ وقفه با دلدار تن سپردی آن روز.

امامت، ردای فاخری بود که در انتهای سفر طولانی ابراهیم،
انتظارش می‏کشید؛ اما تقدیر چنین بود که این ردای باشکوه،
با دست‏های تو بر شانه ‏های پدر بنشیند، در اوج یک گزینش دشوار،

میان خواستن تو و اطاعت پروردگار تو.
ناله ‏ها و دردها از تو می‏گریختند
به وقت لغزش خنجرِ بُرّان در زیر گلویت،
از آن رو که عزمِ عظیمِ تسلیم و رضای تو، می‏ترساندشان.

پس این بار، تو پشتیبان ابراهیم شدی و دست‏های او را جان دادی برای بریدن.
فرشته‏ های ناظر ماجرا، لب می‏گزیدند پنهان:
«سرانجام چه خواهد شد؟»

نفس در سینه ‏های حبس شده بود، نه صدایی بود
و نه سکوتی، سراسر، انتظار بود و هول.

از آن روز بزرگ و باشکوه تاکنون، جشن میعاد اسماعیل و ابراهیم
با فرمان پروردگار، هر سال و هر قربان، تکرار می‏شود
که جشن دلدادگی و شیدایی است و در دل ایمان مومنان دوست،
آذین پرنشاط قرب و دیدار، بسته می‏شود. مبارک باد!

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

خدای من!

اگر آنچه از تو خواسته ام عنایتم فرمایی ,
محرومیت از غیر از آن زیان ندارد.
و اگر عطا نکنی هر چه عطا جز آن منفعت ندارد.

یا رب! یا رب! یا رب!
خدای من!

تو چقدر به من نزدیکی با این همه
فاصله ای که من از تو گرفته ام.


خدایا!
کور باد چشمی که تو را ناظر خویش نبیند.
کور باد نگاهی که دیده بانی نگاه تو را درنیابد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سالك راه عشق، پلك‏هاى بسته مى‏ خواهد و قلب روشن
آنجا صحنه عاقلانه ‏ترين جنون‏هاى دلدادگى ‏ست؛

جايى كه آنچه هست، معرفت است؛
نه مصلحت.

در اين مسير، روح من، اسماعيل من است و
براى ابراهيم شدن، تيغى تيزتر از «فراموشى خود» ندارم.

به راستى، تنها كسانى فراموش نمى ‏شوند
كه خود را از ياد ببرند.

بارالها! نفس خويش را در هر لحظه «رمى جمرات» مى ‏كنم
تا هر آنچه جز تو در من تجسم شود، محكوم به نابودى باشد.

الهى! حجّ درونى‏ ام را به قربانى ‏كردن نفس پايان ده تا
اسماعيل وجودم را كه در من به وديعه نهاده‏اى،
با همان معصوميت كودكانه به ديدار تو آورم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«ذبیح الله»





قلبت، از ایمان سرشار است و از مهر فرزندت.
می‏ایستی؛ نفسی عمیق می‏کشی. زیر لب می‏گویی «ایاک نعبد».

پروردگارت، تو را انتخاب کرده تا برایش قربانی بیاوری.
دستت می‏لرزد؛ اما به خویش نهیب می‏زنی و شیطان را دور می‏کنی.

تقدیر تو را خداوند نوشته است؛ باید تمام ملائک زمین
و آسمان را از اطاعت خویش به حیرت بیاندازی.

گام‏هایت را محکم برمی‏داری. مبادا در عمل به تکلیفت سستی کنی!
شیطان در وجودت ناله سر می‏دهد و مسیر، پر می‏شود از
صدای نامبارک او؛ «نه...»!

باید اول شیطان وجود خویش را قربانی کنی!
باید اول بر این نفس وسوسه‏گر غالب شوی.

دشنه یقین را می‏چرخانی و فریاد می‏زنی «لا حول ولا قوة الا بالله»
و بر سینه سیاه شیطان می‏کوبی. به سوی قربانگاهت حرکت می‏کنی.

قربانی‏ات چه معصومانه با تو می‏آید!
آه، ابراهیم!
چه اشتیاقی داشتی وقتی بعد از سال‏ها خدا به تو فرزندی داد؛

پیش از تولدش پی فرمان حق و به سوی اجرای امر
حق رفتی و اینک، بعد از سال‏ها، همان دردانه را به قتلگاه می‏بری!

می‏ایستی و چند لحظه چشمانت را می‏بندی.
تصمیم خود را گرفته‏ ای؛

مصمم ‏تر از پیش، دست اسماعیل را می‏گیری و به سوی
مسلخش می‏بری، بی‏آنکه حتی نگاهی به او کنی تا مبادا محبت‏اش از تکلیف
بزرگی که داری بازت دارد. هنوز به چشمان فرزندت خیره نشده ‏ای.

شرم، از عرق‏های درشت پیشانی‏ ات پیداست.
صدای اسماعیل را می‏شنوی:
«پدر، چشمانم را ببند.» نفسی راحت می‏کشی و او
را به پشت می‏خوابانی تا چشمانش را نبینی.

خدایا! این که با تو سخن می‏گوید، ابراهیم است؛
همو که سنگلاخ‏های شک و تردید را زیر گام‏های یقین
خویش خرد کردو جز عمل به دستور تو، به هیچ چیز نیاندیشید.

خدایا! یگانه فرزندم را به دستور تو به قربانگاه آورده‏دام تا
بگویم که تمام عالم را برای تو می‏خواهم و تمام دنیایم را به پای تو می‏ریزم.

هیهات که فرزند، شیرین‏ترین مطاع دنیاست!
چاقو را به دست می‏گیری و بهار زندگی‏ات را نشانه می‏روی.

قضا و قدر، دست بر کف حسرت می‏کوبند و حیران، تو را می‏نگرند.
... و صدایی از ملکوت می‏آید:

«رها کن ابراهیم. تو تکلیفت را انجام دادی
و خداوند، محسنین را اجری نیکو خواهد داد».

علی خالقی