مهدى موعود نه موهوم

[مهاجر* یا معزاولیاء*]

عملکردهاى مثبت منجى بشريت

بر خواننده اى که مقاله مورد بحث را خوانده باشد اهانت هاى بسيار زشت ودردآور به ساحت مقدس امام عصر ورفتار ايشان پوشيده نيست (رک صفحات 4، پاورقى شماره 4، 10 - 13 و15) حق اين است که راجع به اين فراز در دو بخش گفت وگو کنيم: يکى درباره عملکرد وسيره امام مهدى (عليه السلام) آن گونه که در روايات آمده، از قبيل حاکم کردن عدالت وانباشتن زمين از آن، احياى اسلام واحياى قرآن وسنت، اجراى سنن پيامبران، زهدورزى وساده زيستى، استقرار امنيت در جامعه، سخاوت وبخشندگى، آبادگرى زمين و...(11) درباره هر يک از اين موضوعات روايات بسيارى وارد شده که حقيقتاً جرا ت بسيارى ميخواهد تا به شکلى غيرمنصفانه تمام آن ها ناديده انگاشته شود. ما از اين بخش به خاطر رعايت اختصار مى گذريم، اما بخش دوم که شبهات مقاله مورد سخن در زمينه سيره امام مهدى (عليه السلام) را تشکيل مى دهد به خاطر روشنگرى اذهان بايد مورد بررسى قرار گيرد. پيش از ورود به پاسخ شبهات يادشده خوب است به نکته اى بسيار مهم توجه شود وآن اين که:
شيوه درست فهم روايات مانند فهم صحيح قرآن، فهم مجموعى آن ها، عرضه داشتن ومقايسه برخى به برخى ديگر، تفسير بخشى به کمک بخشى ديگر وپرهيز از گزينش وتقطيع آن هاست وحمل مطلق بر مقيد عام بر خاص ومانند آن اقدامات لازم براى فهم هر متنى است. شيوه هاى نادرست از قبيل اقدام نويسنده، رفتن سراغ بخشى از يک روايت، سوءبرداشت از آن وفراموش کردن رويکرد وهدف اصلى است. حال به شبهات در مورد سيره امام مهدى (عليه السلام) وپاسخشان توجه فرماييد:
1. بر زبان راندن نام عبرى خدا: از شبهاتى که با عنوان درشت در مقاله مورد بحث آمده اين مورد است. با ضميمه کردن اين روايت به برخى روايات ديگر که مسئله عرضه کردن اسلام بر پيروان ساير اديان در آن ها آمده،(12) رواياتى که شباهت امام زمان (عليه السلام) به پيامبران پيشين وبرخوردارى ايشان از ميراث وسنت هاى آن پيغمبران را مطرح کرده اند،(13) نتيجه خواهيم گرفت که حقانيت امام عصر (عليه السلام) وامام بودنش از راه سخن گفتن به زبان عبرى به علاوه برخوردارى از نشانه هاى پيغمبران سابق وپيغمبر اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم) براى همگان از جمله پيروان ساير اديان آشکار خواهد شد تا از اين راه آن ها بتوانند صداقت امام عصر (عليه السلام) را يافته تسليم ايشان شوند. پس موضوع به اين سادگى نيست که تشيع متهم به يهودزدگى ويهودگرايى شود؛ زيرا هدف آشکار بوده بحث وجود يک نشانه در امام زمان (عليه السلام) از دين يهود يا حضرت موسى (عليه السلام) نيست، بلکه مجموعه اى از علايم از پيامبران سابق وپيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم) در ولى عصر (عليه السلام) به عنوان عصاره فضايل پيامبران ويادگار تمام آنان وجود خواهد داشت وبدين ترتيب نمى توان مهدويت را ناشى از مسيحيت انديشى ومانند آن دانست. از همين قبيل است سخن گفتن امام زمان (عجل الله فرجه) به همه زبانها که در مقاله ص 21 مورد ترديد قرار گرفته است. اين امر نيز از لوازم رهبرى جهان شمول آن عزيز واداره تمام جوامع بشرى خواهد بود.

[مهاجر* یا معزاولیاء*]

2. گردآمدن شيعيان وقدرت يافتن آنان: گفته شده اين ايده مشابه ايده يهود در مورد موعود خويش است. موضوع تشابه ظاهرى دليل نادرستى يک عقيده نيست، اما مهم بررسى محتوايى يک باور است. موضوع سازماندهى شيعه توسط امام عصر (عليه السلام) واقتدار يافتن آن ها از اين رهگذر - حتى قوى شدن يک نفر از آن ها در حد چهل نفر به تعبير برخى روايات -(14) جاى تعجب ندارد. زيرا لازمه تحقق وعده الهى در مورد پيروزى اسلام، شکست باطل، به وقوع پيوستن انقلابى بزرگ وتحقق يافتن دولت واحد جهانى، چنين چيزى نيز هست.(15)
3. شکنجه مردگان: موضوع انتقام گرفتن امام مهدى (عليه السلام) از دشمنان اهل بيت (عليهم السلام) نيز در روايات به اشکال مختلف مطرح شده است،(16) چه زنده شدن مجدد برخى از آنان در دنيا ومجازات شدنشان، چه مجازات شدن زندگانشان، چه تعبير از عرب يا قريش به عنوان دشمن يا نپذيرفتن توبه آنان. پذيرش اين امر مستلزم نگاهى اصولى، منطقى وحقوقى به عملکرد دشمنان اهل بيت (عليهم السلام) است. اگر از يک سو عملکرد مجرمانه آنان که به لحاظ تاريخى مجال انکار ندارد در نظر آيد، مجازات وقصاص آن ها از سوى ديگر، آن هم از سوى قاضى دادگرى که طبق روايات چهره داوود گونه دارد - آن سان که قرآن حضرت داود (عليه السلام) را معرفى کرده است - ودر اوج زهد ودنياگريزى است نه عياشى وکام جويى، کاملاً عادلانه خواهد بود. پس اين دادگرى را در سطح شکنجه مردگان فروکاستن بر خلاف منطق قرآن وسنت است. به عنوان نمونه در جريان فتح مکه پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم) اعلام عفو عمومى کرد، ليکن به قتل چند تن فرمان داد حتى اگر آن ها به پرده هاى کعبه آويخته باشند؛ يعنى اظهار توبه کنند!(17) دليل اقدام ايشان جرايم سنگين آن افراد بوده است. بنابراين، امام مهدى (عجل الله فرجه) نيز مانند جدش در مورد کسانى توبه پذير نخواهد بود.

[مهاجر* یا معزاولیاء*]

4. تخريب مسجد الرسول ومسجد الحرام: بزرگ نمايى اين موضوع در مقاله مورد نظر بر خلاف آن چه در روايات(18) مى بينيم نيز کار ناروايى است که به تحريک احساسات برخى انجاميده واز امام عصر (عليه السلام) چهره اى خشن وضد دينى ترسيم خواهد کرد. هنگامى که به احاديث مربوط مراجعه واين موضوع وموضوع قبلى را در کنار احياى سنت پيغمبر (صلى الله عليه وآله وسلم) وزنده کردن اسلام مشاهده کنيم، پى خواهيم برد که اقدام وصى دوازدهم (عليه السلام) در بهسازى مسجدالحرام يا مسجد النبى (صلى الله عليه وآله وسلم) - نه ويران سازى آن ها - با اقدام جد بزرگوارش (صلى الله عليه وآله وسلم) در سوزاندن وويران کردن (مسجد ضرار)ى که منافقان بنا کرده بودند، هيچ تفاوتى ندارد وهم کار رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) طبق وحى ومورد قبول قرآن بوده است (التوبه : 107، 108) وهم کار امام عصر (عليه السلام) قرآنى خواهد بود (الاسراء: 81)(19) بدين ترتيب جاى خدشه در آن نيست.
5. کشتن دو سوم بشر: اين موضوع از بند سومى که شرحش رفت جدا نيست، ليکن بازگويى آن به خاطر رفع شبهه لازم است. آن چه مى تواند بيانگر اقدام عادلانه امام مهدى (عليه السلام) باشد - البته صرف نظر از رقمى که ادعا شده يعنى دو سوم بشر که در روايات يافت نشد - موضوع منش انسانى واخلاق کريمانه امام عصر (عليه السلام) است که فاتح دل ها خواهد بود ودر نتيجه نيازى به توسل به زور در مورد مردم عادى نخواهد بود. اکنون به حديثى که در سنن ابن ماجه از رسول گرامى اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم) نقل شده توجه مى کنيم: عبد الله بن حرث بن جزء الزبيدى از پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) نقل کرده که ايشان فرمود: (مردمى در مشرق زمين به پا خواسته زمينه حکومت مهدى (عليه السلام) را فراهم مى کنند).(20) اين پيش گويى ايشان گوياى مردمى بودن حکومت امام مهدى (عليه السلام) وپيدايش زمينه هايى از قبيل حکومت مردمى جمهورى اسلامى ايران براى طلوع خورشيد امام مهدى (عليه السلام) است وبا اين وصف نيازى به بزرگ نمايى خون ريزى هاى غيرقابل اجتناب از دشمنان خدا نخواهد بود.

[مهاجر* یا معزاولیاء*]

6. دين نو، کتاب نو، حکم جديد: شبهه سطحى ديگر اتهام بدعت گذارى در مورد امام عصر (عليه السلام) است کمترين مراجعه به روايات،(21) بساط اين شبهه را برمى چيند. مراد از اين سخن به شرح وتوضيح خود روايات، زدودن تحريف ها، پيرايه ها، آرايه هاى بى مورد ودر يک سخن معرفى اسلام ناب وشرح مقاصد راستين قرآن است. اين امر نيز کمال مطلوب بوده اين خانه تکانى دين پس از قرن ها لازم خواهد بود. پس راز ونياز به امام مهدى (عجل الله فرجه) اين است که ايشان مفسر ومبين دين است.
7. چشمه هاى شير وآب خيالي!: طعن ديگر در مورد روزگار دولت يار، عنوانى است که ملاحظه مى فرماييد: گمان نمى رود سخن نيش دارى اين چنين از زبان پژوهشگرى مؤمن شنيده شود؛ زيرا نگاه کلان وجامع نگر به پديده پيروزى نهايى حق بر باطل ايجاب مى کند آن را تجلى تمام صفات کمالى حق ازجمله رحمت وقدرتش بدانيم ودر چنين حالتى آيا عيبى دارد برکات الهى در قالب نعمت هاى گوناگون زمينى وآسمانى بندگان صالح خدا را نصيب گردد؟ اگر تنها نمونه هاى قرآنى مربوط به روزى غيبى حضرت مريم (عليها السلام)، خرماى تازه از نخل خشکيده وآب روان در زير پاى عيساى نوزاد (عليه السلام)، مائده آسمانى براى حواريون عيسى (عليه السلام) وانواع واقسام نعمت هايى که خدا بنى اسرائيل را نصيب کرده در نظر آوريم، تفاوتى به لحاظ رحمت وقدرت الهى در آن موارد با مورد روزگار امام عصر (عليه السلام) در کار خواهد بود يا فرقى از لحاظ شايستگى ياران ايشان ومردم مطيع حضرتش وجود خواهد داشت؟!
اگر سخن مقاله از سر حق طلبى باشد همين توضيحات صاحبش را بس است واگر با انگيزه استهزاء بر زبان رانده شده باشد که رفتار خداى منتقم با مسخره کنندگان در دنيا وآخرت سخت خواهد بود.

[مهاجر* یا معزاولیاء*]

8. نصرت اسلام ومسلمين: خوشبختانه در مقاله مورد بحث (ص 14) آمده که مهدى حقيقى هدفش نصرت اسلام ومسلمين خواهد بود. اين سخن جاى تأ مل دارد. لابد گوينده اش وضع کنونى اسلام ومسلمين را مطلوب ندانسته ضعف ها وکاستى هايى در نظر دارد که قيام ناصرى را ضرورى مى داند يا اگر حالا قيامش را لازم نمى داند براى آينده لازم مى داند؛ در هر صورت تا ضعفى نباشد نصرتى لازم نيست. حال مى پرسيم براى جبران کاستى ها، رفع ستم ها، زدودن تحريف ها از دين، سرکوب ستمگران وظالمان مسلح به مدرن ترين سلاح هاى ويرانگر، چيره شدن بر قدرت هاى شيطانى برخوردار از فناورى هاى حيرت انگيز، کوتاه کردن دست ابرقدرت هاى اقتصادى اختاپوسى وخنثى کردن افسونگرى هاى صاحبان غول جادو وشبکه فوق مدرن ارتباطات ورسانه ها، چه ابزارهايى لازم است. براى مقابله با پديده هاى برجسته امروزى که رو به رشد وپيچيدگى دارند با هدف نصرت اسلام ومسلمين چه اقدامى از سوى مهدى حقيقى بايد انجام گيرد؟ آيا ايشان جز با برخوردارى کامل از پشتوانه نصرت الهى وقدرت او، نيز جز با يارى ياران وامتى نستوه وجز با قدرت مطلقه اقتصادى، سياسى، فرهنگى و... قادربه انجام رسالتش خواهدبود؟! پس براى انجام اين کار خاتم الاوصيا ونخبه الاوليا بايد از تمام معجزات پيامبران پيشين برخوردار بوده، وارث حقيقى تمام ويژگى هاى جدش جز ويژگى وحى ونبوت وجانشين همه پدران بزرگوارش وامامان يازدهگانه قبل از خودش باشد. اگر به راستى بنا باشد نصرتى صورت گيرد راهى جز اين ندارد وگرنه تعارفى بيش نخواهد بود.
اين است که صلابت واقتدار همه جانبه، روشن بينى، دشمن شناسى، خوارکردن دشمنان حق، عزت بخشى به دوستان خدا ودر يک کلمه تحقق بخشيدن به تمام آرمان هاى دين ووعده هاى الهى با بينش وطعن هاى مقاله مورد بحث رنگ نمى بازد.

[مهاجر* یا معزاولیاء*]

اتهام جعل حديث به عالمان شيعه

در مواردى از مقاله مورد نظر عالمان بزرگ شيعه متهم به جعل حديث شده اند (صفحات 12، 13 و19) از متقدمان کتب اربعه شيعه واز متأ خران، امثال مرحوم مجلسى که بحار الانوار ايشان دايره المعارف خرافات ناميده شده است! در مورد عالمان متأ خر که از کتاب هاى مشهور ومعروف قدما نقل حديث کرده اند اصطلاحاً جعل معنايى ندارد. در مورد متقدمان نيز که سلسله راويان را ذکر مى کرده اند تعبير جعل حديث کاملاً بى مورد است واثبات نقل روايت ضعيف توسط آنان بستگى به بررسى موردى هر روايت ونشان دادن ضعف يک راوى به استناد قول يک رجالى ثقه است وصرف ادعاى مجعول بودن روايتى بدون بررسى حداقلى يادشده امکان ندارد.
در مورد خود صاحبان کتب اربعه شيعه يعنى شيخ کلينى (ره)، شيخ صدوق (ره) وشيخ طوسى نيز جز توثيق آنان از سوى رجاليان موثق وبرجسته شيعه، رجاليان بزرگ اهل سنت نيز از اين بزرگان قدح وذمى نکرده آنان را چنين توصيف کرده اند که نشان از وثاقت وجلالت شأن آن ها دارد.
حال به کوتاهى راجع به (محمدين) ثلاث، صاحبان کتب اربعه شيعه از زبان رجاليان اهل سنت سخن مى گوييم:

[مهاجر* یا معزاولیاء*]

الف) (محمد بن يعقوب کلينى ره):
ابن حجر گويد:
محمد بن يعقوب بن اسحاق ابو جعفر الکلينى... در بغداد سکونت گزيد وبدان جا حديث گفت... وى از فقهاى شيعه ونويسندگان طبق مذهب آن ها بوده است.(22)
صفدى رجالى بزرگ ديگر عامه درباره وى مى گويد: (محمد بن يعقوب ابو جعفر الکلينى... از اهل رى... از فقهاى شيعه ونويسندگان آن مذهب بوده است).(23)
امام شمس الدين ذهبى درباره اش گفته است: (محمد بن يعقوب کلينى شيخ الشيعه ودانشمند امامى داراى تأليفاتى است).(24)
ابن اثير درباره کلينى گويد: (در سال 328 ه محمد بن يعقوب کلينى درگذشت... او يکى از رهبران وعالمان اماميه بود).(25)
در جامع الاصول ابن اثير نيز مى خوانيم:
ابوجعفر محمد بن يعقوب رازى، پيشوا بر مذهب اهل بيت (عليهم السلام)، عالم در مذهب آنان، کبير وفاضل نزد آنان، مشهور... نخست مجدد مذهب شيعه در پايان سده اول هجرى امام باقر (عليه السلام) دانسته شده ودر پايان قرن دوم امام رضا (عليه السلام) ودر پايان قرن سوم کلينى ودر پايان قرن چهارم سيد مرتضى.(26)
ب) محمد بن على بن حسين بن موسى بن بابويه القمى، مشهور به شيخ صدوق:
خطيب بغدادى راجع به وى مى گويد:
صدوق در بغداد ساکن گرديده بدان جا از پدرش حديث گفته واز بزرگان وعالمان مشهور شيعه بوده است.(27)

[مهاجر* یا معزاولیاء*]

امام شمس الدين ذهبى درباره شيخ صدوق گويد:
وى پيشواى شيعيان بوده است... او داراى کتاب هاى معروف ورايج ميان شيعه بوده که حافظه نيرومندش ضرب المثل شده بوده است وگويند او سيصد اثر علمى از خود برجا نهاده است. پدرش نيز از بزرگان ونويسندگان شيعه بوده است.(28)
ج) محمد بن الحسن بن على الطوسى:
شيخ الطائفه، شيخ طوسى صاحب دو موسوعه حديثى تهذيب واستبصار از کتب اربعه شيعه نزد رجاليان اهل سنت نيز چهره برجسته اى است.
ابن اثير درباره اش گويد:
در محرم سال 460 ه ابوجعفر طوسى، فقيه شيعه اماميه در مشهد امير المؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام درگذشت.(29)
شهرستانى او را از عالمان متأ خر صاحب قلم شيعه شمرده است.(30) ياقوت حموى نيز در معجم الادباء نقل قول هايى از الفهرست شيخ طوسى کرده است.(31)

[مهاجر* یا معزاولیاء*]

روحانيت پاسدار دين وفرهنگ

در جاى جاى مقاله مورد بحث، اهانت هاى بسيارى به روحانيت شده است. ظاهراً به دو دليل: يکى حمايت اين گروه از امام ومقتداى خويش، حضرت بقيه الله، ديگرى بر سرِ قدرت بودن آنان در نظام جمهورى اسلامى ايران. گمان نمى رود اين دو دليل قانع کننده باشند؛ زيرا دفاع روحانيت از سنگر عقيده مهدويت به شرحى که در اين نوشتار رفت، دفاعى عقلانى وشرعى است وچنين دفاعى شرافتمندانه وافتخارآميز است نه خرافى به گونه اى که در مقاله ادعا شده است. در مورد دليل دوم نيز گوييم هر قشر وگروهى در هر جامعه اى که بر اساس را ى مردم به قدرت برسند جاى چون وچرا نيست واين معيار ويژه جامعه دينى ما نيست. روحانيت نيز از اين نظر نبايد محکوم باشد. پس چه دليلى براى آن همه هجمه واهانت باقى مى ماند؟ بد نيست به نويسنده مورد نظر يادآورى کنيم روحانيت از نظر تاريخى، فرهنگى واجتماعى پايگاه باارزش ومستحکمى دارد؛ زيرا سابقه اش به روزگار پيشوايان دين وعصر پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم) برمى گردد. اين قشر فرهنگى به دست آن رهبران بزرگ به عنوان پاسداران دين وفرهنگ پايه گذارى شده تربيت يافتند واگر اشکالى باشد به آن ها وارد است.
نويسنده بايد بداند هر قضاوتى درباره روحانيت شيعه وعالمان بزرگش در مورد روحانيت اهل سنت که در طول چهارده قرن حيات اسلام وجود داشته عالمانى شايسته در رشته هاى گوناگون علمى را تشکيل داده به حق خدمات باارزشى نيز کرده اند، نيز صادق خواهد بود. اهانت يا تجليل از يکى، اهانت وتجليل از ديگرى نيز خواهد بود.
پس حفظ حريم ها پسنديده وشکستن آن اقدامى غيرمنطقى ومصداق بر سر شاخ بن بريدن است.

[مهاجر* یا معزاولیاء*]

جمهورى اسلامى

حاکميت دين وقانون: شواهد وقراين موجود در مقاله مورد نظر نشان مى دهند که رويکرد اصلى آن سياسى است نه علمي؛ زيرا در نوشتارى علمى وعلى القاعده کلامى موضع گيرى سياسى آشکار معنايى ندارد. سراسر مقاله يادشده سرشار از اهانت به رهبران نظام جمهورى اسلامى ايران، ارکان وشهروندان آن است. چنين روشى با مشى علمى رابطه دارد؟! آيا يک پژوهش بى طرف علمى مى تواند با هوس هاى سياسى آميخته شود؟! اگر نوشتار مورد بحث سياسى هم بود، نه کلامى، حق آن همه تهمت زدن وهتاکى را نداشت. زيرا از دو حال خارج نيست که تدوين گرش شهروندى ايرانى باشد، اما بى شک او جزء اقليت مخالف نظام جمهورى اسلامى محسوب است؛ چون باخواست اکثريت مردم وفادار به نظام، قانون اساسى ورهبرى آن مخالف است پس به لحاظ حقوقى وقانونى حق ندارد خواست اکثريت را ناديده بگيرد. حالت ديگر نيز اين است که تهيه کننده مقاله غيرايرانى باشد که در اين صورت نيز کار وى مداخله در امور داخلى يک کشور مستقل است که از نظر حقوقى محکوم ومردود است. در هر صورت عقل وشعور سياسى ومنطق پرصلابت وحدت قرآنى ودينى حکم مى کند در دنياى کنونى که قدرت هاى استکبارى وشيطانى کمر به نابودى مسلمانان بسته، برايشان هيچ کشورى، هيچ مسلمانى، هيچ مذهبى از مذاهب اسلامى وهيچ جناحى از جناح هاى سياسى موجود جهان اسلام - جز وابستگان به آن ها - فرق نمى کند، از اقدامات تفرقه افکنانه دست برداشته، فرمان قرآنى (انما المؤمنون اخوه) و(واعتصموا بحبل الله جميعاً ولا تفرقوا) را گردن نهاده بحث هاى علمى را نيز به متخصصان وعالمان فرهيخته وانهند.