پنجم:فلسفه گريه و عزادارى براى امام حسين (عليه السلام)
به يقين تاءكيد و توصيه اى كه در روايات نسبت به برپا نمودن مجالس عزا و گريه بر مصائب امام حسين (عليه السلام) وارد شده است،نسبت به هيچ يك از امامان معصوم (عليه السلام) حتى وجود مقدس پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم) وارد نشده است. گويا در اين مسئله سرى نهفته است كه ائمه اطهار(عليه السلام) اين همه آن را مورد تاءكيد و سفارش قرار داده اند.
بيان روايات در وعده ثواب هاى عظيم اين مجالس به گونه اى است كه عده اى آن را اغراق آميز دانسته و منكر آن شده اند و منشاء آن را غلات دانسته و گفته اند:ثواب بايد با عمل تناسب داشته باشد،چگونه ممكن است عمل كوچكى مانند گريه بر امام حسين (عليه السلام) اينقدر پاداش عظيم داشته باشد؟!
عده اى هم در نقطه مقابل آن،جنبه افراط را پيمود و معتقد شده اند،همين كه انسان بر امام حسين (عليه السلام) بگريد، هر چند به قدر بال مگسى باشد اهل نجات است،حتى اگر در باتلاق گناه و فساد فرو رفته باشد. در نگاه اينان همه دروغ گويى ها،خيانت ها،ظلم ها و حق كشى ها با قطره اشكى شسته مى شود!
مطمئنا هيچ از اين دو ديدگاه كه در دو طرف افراط و تفريط واقع شده اند،نمى تواند صحيح باشد. اين گونه اظهار نظرها از كسانى عنوان مى شود كه نتوانستند براى اين روايات و وعده ثواب هاى فوق العاده سوگوارى ،تحليل صحيح و جامعى ارائه دهند و در واقع از درك فلسفه عزادارى عاجز ماندند.
نخست تحليل هاى نادرست و نقد آنها را به صورت گذرا بيان مى كنيم،سپس به سراغ تحليل منطقى مساله مى رويم.