ویژه نامه تاسوعای حسینی {علمدار دشت علقمه)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عباس یعنی شمع جمع هاشمیون
عباس یعنی ماه بین فاطمیون

عباس یعنی شیر یعنی شیر حیدر
عباس یعنی کربلا را میر لشکر

عباس یعنی حیدری دیگر به پیکار
عباس یعنی میر و سقا و علمدار

عباس یعنی شاه بیت شعر ایثار
عباس یعنی میر و سقا و علمدار

عباس یعنی نور مصباح هدایت
عباس یعنی کشته ی راه ولایت

عباس یعنی شیرمرد از خُردسالی
عباس یعنی زاده ی مولی الموالی

عباس یعنی ماه شب های مدینه
عباس یعنی آرزوهای سکینه

عباس یعنی دست، دست حیّ داور
عباس یعنی خون ثارالله اکبر

عباس یعنی مظهر کل حقایق
عباس یعنی باب حاجات خلایق

عباس یعنی لاله ای در چشم صحرا
عباس یعنی شعله ای در قلب دریا

عباس یعنی لنگر فُلک ولایت
عباس یعنی جلوه ای تا بی نهایت

عباس یعنی عاشقی بی دست و بی سر
عباس یعنی کشته ی صد پاره پیکر

عباس یعنی باب، باب الله اعظم
عباس یعنی غیرت الله مجسم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تاسوعا یعنی عباسِ علی. عشقِ عباس به مولایش فقط
حسی برادرانه نبود عشقی خدایی بود.

تاسوعا! چه دیر می گذری!
یارانِ عاشق تاب ندارند، کمر خمیده ی حسین را
پس از عباس نظاره گر باشند و اشک و آه زینب را
ببینند و فغان کودکان و طفلان را بشنوند.

عباس عاشق ترینِ یاران، به حسین بود و عجب نیست
که نام تاسوعا با نام او عجین است.

امروز، از سوی دشمن برای یارانِ حسین امان نامه می آید
و امشب حسین به یارانش می فرماید تا دیر نشده جان خود را
برداشته و به سلامت از این دشت بیرون روید.

اما یارانش بی صبرانه به انتظار شهادت،لحظه شماری می کنند
و خنده ی شیرین حسین، نشانه ی رضایت اوست
که به چنین اصحابی می بالد.

یاران، چه مشتاق به فردا می نگرند
و اهل خود را به صبر و اطاعت خدا می خوانند

و دست نوازش بر سر طفلان خویش می کشند
چرا که خوب می دانند تاسوعا مقدمه ای است
برای عاشورا چنان که نبرد عباس مقدمه ای بود برای رزم حسین.

تاسوعا! می بینی بچه ها چقدر مضطربند؟!

شاید می دانند که امروز آخرین نگاه های پدران خویش را می بینند
و درگرمای آغوش آنان طعم محبت را می چشند.

سکینه، بارها و بارها به آغوش پدر پناه می برد
و رقیه از دامان حسین جدا نمی شود

و زینب چه حرف ها که از برادر نمی شنود
و می داند که باید صبور باشد،
چنان که مادر به او گفته بود و پدر به او سپرده بود
و حسین بارها برایش همه چیز را تفسیر کرده بود.

آری! تاسوعا یعنی عشق
و عشق یعنی عباس علی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب، شب قیامت کبرای دیگر است
هر لحظه یک گزارش صحرای محشر است

امشب رسد به گوش، مناجات عاشقان
فردا، به روی خاک، بدن‌های بی‌‌سر است

امشب، علم به دست علمدار کربلاست
فردا، تنش به علقمه، در خون شناور است

امشب رباب، دست دعایش بر آسمان
فردا تسلّی دل او، داغ اصغر است

امشب دعا به جان جوانان کند، حسین
فردا به روی دامن او نعش اکبر است

امشب عطش گرفته ز قاسم توان و تاب
فردا به جای آب، دهانش ز خونْ تر است

امشب دعای زینب کبراست یا حسین
فردا لبش به زخم گلوی برادر است

امشب حسین گرم مناجات با خداست
فردا هزار پاره ز شمشیر و خنجر است

امشب حسین پیرهن کهنه‌اش به بر
فردا، نه سر، نه پیرهن او را، به پیکر است

"میثم" دمد ز هر نفست شعله‌های دل
نظم تو سوز سینۀ آل پیمبر است

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

می نویسم ابر؛
تا کلماتم تا آخرین روز دنیا خون گریه کنند.

چگونه بغض هایم را نبارم؟ چگونه اشک هایم را ننویسم؟!
نام تو را که می آورم، تمام صفحات دفترم عطر می شوند
و قلمم از خود بی خود می شود و صلوات می فرستد.

لب هایم بی اختیار به دو دست بریده تو سلام می کنند
و اشک در چشمانم حلقه می زند.. ..

خدا کند باران ببارد!
زیر باران، بی بهانه می توان گریست.

می دانم آرزو داری باران بگیرد.
دست های بریده ات، مشک تکه تکه ات،
چشم هایت که با پیشانی ات خون گریه می کنند؛

همه چیز را می گویند بی آنکه تو لب باز کنی.
فرات، عربی کل می کشد.

ابرها، سنگ سوگت را به سینه می کوبند؛
اما چشم هاشان خشکیده است.

نخل ها مرثیه خوان تواند.
جاده پیش پایت جان می دهد تا شرمگین خیمه ها نشود.

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

عباس یعنی شمع جمع هاشمیون
عباس یعنی ماه بین فاطمیون

عباس یعنی شیر یعنی شیر حیدر
عباس یعنی کربلا را میر لشکر

عباس یعنی حیدری دیگر به پیکار
عباس یعنی میر و سقا و علمدار

عباس یعنی شاه بیت شعر ایثار
عباس یعنی میر و سقا و علمدار

عباس یعنی نور مصباح هدایت
عباس یعنی کشته ی راه ولایت

عباس یعنی شیرمرد از خُردسالی
عباس یعنی زاده ی مولی الموالی

عباس یعنی ماه شب های مدینه
عباس یعنی آرزوهای سکینه

عباس یعنی دست، دست حیّ داور
عباس یعنی خون ثارالله اکبر

عباس یعنی مظهر کل حقایق
عباس یعنی باب حاجات خلایق

عباس یعنی لاله ای در چشم صحرا
عباس یعنی شعله ای در قلب دریا

عباس یعنی لنگر فُلک ولایت
عباس یعنی جلوه ای تا بی نهایت

عباس یعنی عاشقی بی دست و بی سر
عباس یعنی کشته ی صد پاره پیکر

عباس یعنی باب، باب الله اعظم
عباس یعنی غیرت الله مجسم

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

بالاترین معانی آب، به ظهور رسیده است.
از اول چنین رقم خورده بود که مردی بیاید که همان
روشنایی مصور و همان زلالیت مجسم باشد.

امروز، دامان ام‏البنین، پر از درخشندگی نگاهی است که
خدا را زمزمه می‏کند. امروز، ام‏البنین، نهایتی از
فتوت را تقدیم مولا علیه‏السلام می‏کند.

عباس، یعنی معرفی غیرتی که بی‏نظیر است با پشتوانه‏ای
از قدرت ذوالفقار. لشکرشکنی می‏آید که شکافنده صف
جماعت شب‏آلودگان است.

عباس، یعنی بهترین یاور کربلا، با رایت تقوا و ولایت‏پذیری.
دلاورمرد عرصه پیکار می‏آید تا تزلزلی به ارکان
یلان پوشالی و طبل‏های توخالی بیفکند.

مولود ام‏البنین است و جهان، تشنه پیام تازه‏اش؛
پیامی که با حروف سپید حمایت و وفا آغاز می‏شود
وبا خونی سرخ، به امضا می‏رسد.

عباس، یعنی خط بطلان بر اندیشه ‏های
تیره‏ای که امان‏نامه تعارفش کردند.

هر که با مضامین معطر پیامش مأنوس شود،
روشن محض است و می‏تواند دلش را ابوالفضلی بداند.

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

تاسوعا یعنی عباسِ علی. عشقِ عباس به مولایش فقط
حسی برادرانه نبود عشقی خدایی بود.

تاسوعا! چه دیر می گذری!
یارانِ عاشق تاب ندارند، کمر خمیده ی حسین را
پس از عباس نظاره گر باشند و اشک و آه زینب را
ببینند و فغان کودکان و طفلان را بشنوند.

عباس عاشق ترینِ یاران، به حسین بود و عجب نیست
که نام تاسوعا با نام او عجین است.

امروز، از سوی دشمن برای یارانِ حسین امان نامه می آید
و امشب حسین به یارانش می فرماید تا دیر نشده جان خود را
برداشته و به سلامت از این دشت بیرون روید.

اما یارانش بی صبرانه به انتظار شهادت،لحظه شماری می کنند
و خنده ی شیرین حسین، نشانه ی رضایت اوست
که به چنین اصحابی می بالد.

یاران، چه مشتاق به فردا می نگرند
و اهل خود را به صبر و اطاعت خدا می خوانند

و دست نوازش بر سر طفلان خویش می کشند
چرا که خوب می دانند تاسوعا مقدمه ای است
برای عاشورا چنان که نبرد عباس مقدمه ای بود برای رزم حسین.

تاسوعا! می بینی بچه ها چقدر مضطربند؟!

شاید می دانند که امروز آخرین نگاه های پدران خویش را می بینند
و درگرمای آغوش آنان طعم محبت را می چشند.

سکینه، بارها و بارها به آغوش پدر پناه می برد
و رقیه از دامان حسین جدا نمی شود

و زینب چه حرف ها که از برادر نمی شنود
و می داند که باید صبور باشد،
چنان که مادر به او گفته بود و پدر به او سپرده بود
و حسین بارها برایش همه چیز را تفسیر کرده بود.

آری! تاسوعا یعنی عشق
و عشق یعنی عباس علی.

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

تا خیمه ها عباس دارد غم ندارم
پشتم به تو گرم است ای کوه وقارم

من رحمت الله و تو پرچم دار فضلی
بوسیدن دستان تو شد افتخارم

سلطانی ام در کربلا از توست عباس
در سایه ی قد تو ، صاحب اقتدارم

تنها تویی که سه حرم داری در عالم
دست جدایت را به چشمانم گذارم

تا که صدا کردی برادر یاری ام کن
بند دلم را پاره کردی ای نگارم

هر جا نظر کردم تو را دیدم به صحرا
گرد تن پاشیده ی تو بی قرارم

بوی مدینه می دهد خون لبانت
حس می کنم مادر نشسته در کنارم

شمشیر تیز است و عمود آهنین پهن
آشفته در هم گیسوانت ای بهارم

بر خیمه ها چشم طمع دارد دشمن
جان خودت صاحب علم دلشوره دارم

ترسم شود زینب اسیر بی حیایی
در فکر آن طفلان در حال فرارم



تا خیمه ها عباس دارد غم ندارم
پشتم به تو گرم است ای کوه وقارم

من رحمت الله و تو پرچم دار فضلی
بوسیدن دستان تو شد افتخارم

سلطانی ام در کربلا از توست عباس
در سایه ی قد تو ، صاحب اقتدارم

تنها تویی که سه حرم داری در عالم
دست جدایت را به چشمانم گذارم

تا که صدا کردی برادر یاری ام کن
بند دلم را پاره کردی ای نگارم

هر جا نظر کردم تو را دیدم به صحرا
گرد تن پاشیده ی تو بی قرارم

بوی مدینه می دهد خون لبانت
حس می کنم مادر نشسته در کنارم

شمشیر تیز است و عمود آهنین پهن
آشفته در هم گیسوانت ای بهارم

بر خیمه ها چشم طمع دارد دشمن
جان خودت صاحب علم دلشوره دارم

ترسم شود زینب اسیر بی حیایی
در فکر آن طفلان در حال فرارم




تا خیمه ها عباس دارد غم ندارم
پشتم به تو گرم است ای کوه وقارم

من رحمت الله و تو پرچم دار فضلی
بوسیدن دستان تو شد افتخارم

سلطانی ام در کربلا از توست عباس
در سایه ی قد تو ، صاحب اقتدارم

تنها تویی که سه حرم داری در عالم
دست جدایت را به چشمانم گذارم

تا که صدا کردی برادر یاری ام کن
بند دلم را پاره کردی ای نگارم

هر جا نظر کردم تو را دیدم به صحرا
گرد تن پاشیده ی تو بی قرارم

بوی مدینه می دهد خون لبانت
حس می کنم مادر نشسته در کنارم

شمشیر تیز است و عمود آهنین پهن
آشفته در هم گیسوانت ای بهارم

بر خیمه ها چشم طمع دارد دشمن
جان خودت صاحب علم دلشوره دارم

ترسم شود زینب اسیر بی حیایی
در فکر آن طفلان در حال فرارم

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

لحظه موعود فرا رسید...

چمدان در دست ایستاده ایی مقابل قرآنی که برابرت گرفته اند
ابتدای صف ایستاده ایی و ماتی هنوز

باورت نیست این بار قرعه به نام تو افتاده باشد
بغض امانت را بریده، بی امان چنگ می اندازد بر گلویت

چشم می بندی و کتاب آسمانی را می بوسی لرزه بر اندامت افتاده است،
از پله های اتوبوس بالا می روی و جایی برای نشستن پیدا می کنی و غرق می شوی

سال هاست بی تابی دلت را تاب آورده ای تا به امروز
تا به امروزی که دعوتت فرموده و تو هنوز باورت نیست

... اللهم ارزقنی زیارت کربلا ...

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

اشک عزا بریزید شام عزاست امشب
نام حسین و عباس مشکل گشاست امشب

باب الحوائج عبّاس حاجت دهنده ماست
دارنده حوائج حاجت رواست امشب

ای دیده گریه ها کن، ای دل تو ناله ها کن
با سوز دل دعا کن وقت دعاست امشب

ای که دلت شکسته ، غم به دلت نشسته
ای دردمند خسته دردت دواست امشب

باب الحوائج ما ، یا حضرت ابوالفضل
آن دل که از تو دور است دور از خداست امشب

مَرضای مسلمین را مد نظر بگیر تا
این محفل از وجودش دارالشفاست امشب

دلها همه پریشان ، هر دیده گشته گریان
هر گوشه ای از ایران ، چون کربلا ست امشب

امشب خدای قهار در ماتم علمدار
جن و ملک عزادار ، شام عزاست امشب