ویژه نامه عاشورای حسینی{ قلب طپنده عاشورا}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ وَعَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ
وَعَلى اَوْلادِ الْحُسَيْنِ وَعَلى اَصْحابِ الْحُسَيْن

سلام بر حسين و بر على بن الحسين و بر فرزندان
حسين و بر اصحاب و ياران حسين






فرا رسیدن عاشورای حسینی ,
سالروز شهادت عاشقانه سید و سالار شهیدان

آقا ابا عبدالله الحسین علیه السلام

و هفتاد دو لاله گلگون کفنش را
بر حضرت ولی عصرعج الله تعالی فرجه شریف

و شیعیان و عاشقان و عزاداران حضرتش

تسلیت و تعزیت عرض می کنیم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

غروب بود...

غروب بود و نسیم شعله ور شبانگاهی، اخگر جان
هفتاد و دو کبوتر عاشق در خون غلتیده را می افروخت
و ترنم سوزناک پروازهای پرپر شده را در آغوش دشت، می پراکند.

چشم آفتاب هنوز به ندامت بود و خیمه ها هنوز
در شعله های شرارت می سوخت.

از هر طرف حادثه، لاله ای روییده بود.
از هر سوی نگاه، نیلوفری به خون غلتیده بود.

زمان، بوسه های خویش را نثار زمین می کرد
و زمین مهد تلاطم بود و بی تابی می کرد.

آرمان زلال حسین، در نگاه بلند زینب جاری بود؛
بهار، همجوار پاییز بود و عطش همسایه فرات.

زاویه دید زمین می چرخید و می چرخید، تا لطافت
پرپر شده، طفلی شیرخوار را بیابد.

ستاره ها، سر زده، خویش را آفتابی می کردند تا
در عزای سرخ ترین حادثه ها، ببارند.
واژه ها همه سیاه پوشیده بودند، و لبخندها همه از لب ها کوچیده.

زاویه دید زمین می چرخید و می چرخید تا معنوی ترین
لحظه به خاک و خون کشیده شده را بیابد،

لحظه ای را که عشق، نثار دوست داشتن کرده بود، لحظه ای
را که عشق، نذر دوست کرده بود، لحظه ای را که عشق خود
را فراموش کرده بود و همه تن، او شده بود.

نفس از سینه تنگ لحظه ها برون نمی آمد و سکوتی سبز
بر سرتاسر دشت سایه می افکند،

سکوتی که مبدل به بی تاب ترین بغض توفانی خواهد شد،
سکوتی که آبشاری از آتش را در خویش نهفته است.

فریادی سرخ بر لبان حسین خشکیده بود و
نگاهی سبز، آن سوی افق را می کاوید،

نگاهی که عصر شورا را به نام او رقم می زد،
نگاهی که بیمار بود و بی تاب.

زاویه دید زمین می چرخید و می چرخید تا زمزمه های
تب دار زین العابدین را بیابد.

زمزمه های تب داری که می بایست غل و زنجیرها را آب کند
و به شانه های پوشالی شامیان بریزد.

غروب بود و کربلا سهمگین ترین لحظه تاریخ را در آغوش گرفته بود.
غروب بود و از گلویِ سپیده های سرخ رنگ، سرودِ سبز
رهایی به گوش می رسید

غروب بود و خیمه ها، خالی از خویش بودند و سرشار از آتش
غروب بود و نگاه تمام نیزه ها به آفتاب ختم می شد، آفتابی که می بایست
در ناگهانی از زخم و لبخند، گل کند؛

آفتابی که می بایست طلوع کند و
شب های تاریک رقیه را با نگاه خود منوّر کند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با صدای شیون ستاره ها





شمع بگذارید...
فانوس بیاوزیرید...

امشب شب شام غریبان است
شب سیاه ستم

مشعل هاتان را روشن کنید
امشب زنان خیمه گاه چراغی ندارند
امشب کودکان آب، بی سر پناهند

امشب شب یتیمی جهان است
صحرا از تب می سوزد

آسمان می خواهد فرو بریزد
شب شام در بدری هاست

شب شام رنج است
شب شام زنجیر است

شب شام رمل های داغ و خارهای برّنده است
شب شام تازیانه و شمشیر است

صدای شیون ستاره ها را نمی شنوید؟
صدای جرس شترها را نمی شنوید؟
صدای شیهه اسب ها را نمی شنوید؟

کاروان اسیران به شام می روند
تازیانه غم بر دوش قافله فرو می آید
پیشانیِ بیابان ها گداخته از غم است
زخم، تن کاروان را پوشانده است

شام، در بُهت فرو رفته است
صدای همهمه و زنجیر، غرور کوچه ها را شکسته است

دیوارها نای ایستادن ندارند
پنجره های پلید، چنگ انداخته بر دامان کودکان

چنگ انداخته بر چشمان خون بار زینب
چنگ انداخته بر چهره زخمی قافله

چنگ انداخته بر بازوان کبود کاروان
فانوس روشن کنید

شمع بگذارید!!

امشب شب یتیمی کوچه های دمشق است
شب یتیمی کاروان کربلاست.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عاشورا حنجره ی خونین کوه حرا ست . در ستیغ ابلاغ ...
عاشورا درگیری دوباره ی محمد(ص) است، با جاهلیت بنی امیه و شرک قریش ...
عاشورا تجدید مطلع رجزهای بدر است و حنین

عاشورا خطّ بطلان است بر موجودیت دوباره ی احزاب و خیبر ...
عاشورا انفجار نماز است در شهادت و انفجار شهادت است در نماز
عاشورا راز حبّ ازلی است، در افشایی شکوهمند...

عاشورا قتلگاه اشباح توحید است ، در مصاف تجسّم شرک...
عاشورا تبلور شکوهزاد جاودانگی حقّ است، در تباهستان نابود باطل...
عاشورا نماز شب یازدهم است، در سکوت خروشان خیمه های سوزان ...

عاشورا هشدار خونین حسینیه هاست ، در معبر اقوام...
عاشورا رمز بقای دین اسلام است وبر قراری ایین حق (حسین منّی و انا من حسین)
عاشورا خروش تندر آسای عدل است ، د رکلیت ناچیز
کاخ دمشق، و سپس کلیت ناچیز همه کاخ ها و قدرتها...

عاشورا نفی همه ستم ها و پلیدیها و پستی ها و فجورها و ظلم ها
و حق کشی ها ست ، به هر نام و در هر عملکرد...
عاشورا فریاد گسترانسانهای مظلوم است ، در همه ی تاریخ ...
عاشورا غمگسار سترگ یتیمان و کوخ نشنیان است؛ در هر جای زمین ...

عاشورا دست نوازش انسانیت است، بر سر بی پناهان ...
عاشورا رواق سرخ حماسه است، در تاریکستان سیاهی و بیداد...
عاشورا قلب تپنده دادخواهان است، در محکمه ی بشریت ...

عاشورا طنین بلند پیروزی است، در گوش آبادی ها...
عاشورا شهادتی است تابیده، برچکادهای افراشته ی پیروزی...
عاشورا رسالتی است بزرگ ، بر دوش اسارتی رهایی بخش ...

عاشورا خروش طنین افکن آزادگی است ، در زندگی ...
عاشورا بانگ رسای همه ی انسانهاست، در همه ی تاریخ
، از همه ی حنجره های پاک خدایی...
عاشورا آبروی نمازگزاران است و عزّت مسلمانان ...

و سرانجام ، عاشورا ، رکن کعبه است و پایه ی قبله
و عماد امّت و حیات قرآن، و روح نماز و بقای حج
و صفای صفا و مروه و جان مشعر و منی ...

و عاشورا ، هدیه ی اسلام است به بشریت و تاریخ ...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حسین جان !

دیشب تمام سردردهای چندین ساله ام را ,
تمام سرفه ها , دردها و زخم های دلم را شمردم

جمع اش به اندازه یک لحظه درد پاهای کوچک و زخمی
و سوزش جای سیلی بر گونه های پر ازاشک دخترت نشد

شرمنده ام آقا که برای شفای این دردها اندک دست به دامان
سوخته سه ساله ات شدم اما دردهایش را نفهمیدم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ظهر خون مولا به تسبیح و نماز
در میان خیمه ها راز و نیاز

محشری شد چون وضو سازد به خون
قبله اش عشق است و تسبیحش جنون

کربلا سجاده مولای عشق
روی دوشش آتشین شولای عشق

قدسیان آسمانی سوختند
چشم بر مولای محشر دوختند

پس به تکبیر در رکوع آمد به ناز
گفت یا رب من حسینم در نماز

گویدش یا رب ذبیح الله منم
پاره پاره قطعه قطعه این تنم

هر نفس ذکرم فقط یاد تو باد
مست مست از دردی جان تو باد

تن که ارزان است گو جان میدهم
هر چه خواهی تو بگو آن میدهم

خوانمت امروز در میدان جنگ
آن زمان بارد برویم تیر و سنگ

امتحانم کن که چون عاشق شدم
بی کفن بی سر تو را لایق شدم

مهر تو گردد به جان من فزون
چون ببینم کودکانم غرق خون

کو قیامت تا تماشایم کند
کو توانی تا که حاشایم کند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عصر عاشورا



عصر عاشورا پایان راه نیست که آغاز راه است و
«کربلا، تاریخی که به صورت جغرافیا نمایان شده است»
وگرنه تو در کربلای سال 61 هجری جا مانده ای.

کاروان کوچک حسین به کربلا رسیده است.
خیمه ها برپا شده اند و آرام آرام به روز واقعه نزدیک تر می شوند.

کاروانی که مرگ، سایه وار در پی اش روان است.
بنی هاشم گرداگرد زینب حلقه زده اند تا بانوی هاشمی پا را نه بر خاک
که بر چشم آنان بگذارد تا روزی که در این صحرای غم، محرمی نماند تا....

کوفیان آمده اند. با هرچه داشته اند از تیر و شمشیر و سنگ، به گرمی به پیشواز
مسافران حجاز آمده اند. تاریخ، میزبانانی خوب تر از اینان به یاد ندارد
تا آنجا که از آب هم مضایقه کردند کوفیان خوش داشتند
حرمت مهمان کربلا اینجا سرزمینی است که آفتاب را به نیزه ها خواهند کرد؛

سرزمینی که عطش را معنایی دیگر خواهد بخشید؛
سرزمینی که فرشتگان را انگشت به دهان خواهد کرد؛
سرزمینی که اشک ها را سرازیر می کند.
سرزمین غربت آفتاب؛
سرزمین ستاره های سوخته؛ سرزمین دل ها، اینجا کربلاست.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امروز حُر, راه بر حسین می بندد تا روزی که با یک نگاه حسین،
راه آسمان برایش گشوده شود. امروز حر، بنده یزید است تا روزی که به بندگی خدا درآید.

بزرگی حسین را ببین که تا کجاست!
گویا این حر نبوده که راه بر کاروان حسین بسته است.
نگاه حسین با جان حر کرد، آنچه کرد.
حر بازگشت و حر شد. شاید حسین، نبرد را یک روز به تأخیر انداخت تا
حر به دامن خورشید برگردد. انگار حسین چشم در راه حر بود.

حسین به میدان آمده است. آن هم با تمام دار و ندارش؛
با جان خود و عزیزانش؛ با آبرو و اعتبارش.

گویا حق و باطل، یک سره به مصاف آمده اند؛
یک سو یاران خورشید و دیگر سو یاران شب.
فرات شاهد است که حسین مردانه ایستاد، بی آنکه در این راه، ذره ای شک کند؛
بی آنکه پا پس بکشد.

فرات شاهد است که چه گل هایی از باغ محمدی ص) در عطش سوختند.
نخل ها شاهد افتادن دست های حیدری تشنه ترین ساقی عالم هستند.

خورشید عاشورا، شاهد به خاک افتادن مردانی
بود که آسمانیان بر آنان رشک می بردند.
حسین، حج را نیمه تمام واگذاشت تا آن را در کربلا به پایان برد؛
پایانی سرخ تر از غروب خورشید.
این است که حج حسین، کامل ترین حج تاریخ است.

حسین، بزرگ ترین معجزه خداست و بزرگ ترین معجزه حسین، دل کندن
از تمام خاندان و کودکان و فرزندانش بود و تو اگر دل در هوای کربلا
داری، باید از آنچه دست و پایت را در بند کرده است، دل ببری.

حسین خوب می داند پس از او چه بر سر خاندانش خواهد آمد، اما می رود.
حسین از حجاز تا کربلا، نه از بی راهه ها و کوره راه ها, که از شاه
راه ها می گذرد تا همه بدانند که راه او همان صراط مستقیم است
تا همه بدانند حقیقت نباید به مسلخ مصلحت برود که راه حق، مرد می طلبد؛

برای یاری حق، ترک سر و جان باید.بی هیچ گمان منتظر بوسه تیغ است
هر کس که در این راه سری داشته باشدنمی توان دم از حسین زد و حاشیه نشین بود.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«اگر با حسین در کربلا نباشی، هر کجا که می خواهی باش؛
چه به نماز ایستاده باشی، چه به شراب نشسته، چه تفاوت؟»

آنان که در پاسخ هل من ناصر حسین، لب فروبستند و خاموشی گزیدند،
شریک جرم یزیدند. آنجا که جبهه حق، خون می خواهد و فریاد، شانه
خالی کردن از بار مسئولیت، سنگین ترین گناه است.

در بزم عشق، محرم ساقی نمی شود
از هست و نیست تا نکشد می پرست، دست

حسین، مطلوب انسان و انسان مطلوب است؛ نمونه ای برای همه
زمان ها و همه نسل ها. پس پای در رکاب کن که عاشورا نزدیک است!

واژه ها صف کشیده اند: عطش، آب، فرات، مشک، تیر، آتش، خیمه، سنگ،
گودال، حسین. در کربلا همه چیز هست؛ هم زندگی هم مرگ؛ هم سکوت هم فریاد؛
هم شکست، هم پیروزی؛ هم نفرین هم آفرین.

کربلا پیر و جوان نمی شناسد.
سرسبزی سیزده بهار در نگاهش جاری بود و حسین در سیمای قاسم،
برادرش را می جست. آنگاه که لب به سخن می گشود
و راه می رفت، خاطره امام حسن ع) در یادها جان می گرفت.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شب عاشوراست. گویا کربلا آسمانی روشن است.
یاران، امام را همچون نگینی بی مانند در حلقه خویش گرفته اند؛
انگار ستارگان، ماه را.قاسم، آرام و سر به زیر در این اندیشه است
که آیا امشب واپسین شب او هم هست؟

آیا فردا سرنوشت او هم در کشاکش نبرد و در خاک و خون رقم خواهد خورد؟
آیا نام او در شمار فداییان آفتاب نوشته خواهد شد؟

امام نگاهی به چشم های پرسش گر قاسم دوخت و پرسید:
«قاسم! مرگ در کام تو چگونه است؟» قاسم پاسخ داد:
«عموجان! از عسل شیرین تر است.» امام فرمود: «آری تو نیز با مایی».

سیزده مرتبه مرا بکشید
سیزده تا حسن درست کنید

این است که می گویم کربلا را جاذبه ای است که هیچ دلی را پای گریز
از آن نیست. کربلا، صراط مستقیم این کره خاکی است و تو خواه ناخواه، باید
بر آن پا بگذاری. اگر اهل راز باشی، در رکاب حسین از آزمون عطش به
سلامت خواهی گذشت وگرنه، به بیعت یزید دچار خواهی شد.

نفس نفس، محاصره تنگ تر می شود.
واپسین روزهای چشم انتظاری امام است.
چیزی نمانده تا روز موعود و فرات همچنان جاری است.

فرات همچنان در مسیر زمان پیش می رود تا پاسخی روشن
برای همه پرسش ها باشد؛ پاسخی برای همه آنان که به آزمون کربلا مبتلا می شوند؛
تا تفسیری باشد بر راز رنج انسان؛

آنجا که خداوند می فرماید: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کبَدٍ»
برای همه آنان که در روز الست، نام حسین را در گوش جانشان زمزمه کرده اند؛

برای آنان که لالایی خوابشان داستان کربلا بوده است؛
برای آنان که سعی صفا و مروه شان، بین الحرمین است و
منایشان، گودال قتلگاه و قربانی شان همه آن چیزهایی که سد راه و توجیه ماندن
شده اند و قربانی کردن همه چیزهایی که بندی بر پای دلشان و زنجیری بر پر پروازشان شده است.

حسین به میدان آمده است و خوب می داند که این قبرستان خاموش
جز با فریاد خون بار او به بیداری نخواهد رسید.

می داند که برای رسوایی همه یزیدهای تاریخ، جز سلاح شهادت ابزاری ندارد.
حسین با همه حجت هایش آمده است؛ با گلوی علی اصغرش؛
با پیکر پاره پاره علی اکبرش؛

با دست های بریده علمدارش؛ با لب های خشکیده کودکانش؛
با آوارگی و اسارت خاندانش؛

با سر بریده خود و در یک کلام، با همه هستی اش به مصاف شب پرستان آمده است.
شهادت حسین، بار مسئولیت از دوش من و تو برنمی دارد، بلکه باری
سنگین تر بر دوش ما می نهد.