ویژه نامه عاشورای حسینی{ قلب طپنده عاشورا}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حقیقت داستان کربلا قیامی دو چهره است؛
یک چهره آن قیامی است در عاشورا، در رکاب حسین و در خاک و خون,


و چهره دیگر آن پس از عاشورا، در رکاب زینب، در آوارگی کوفه و شام تا امروز
و تو اگر مدعی کربلایی بودنی، یا شهید باش یا پیامبر خون شهید
وگرنه دم فروبند و از کربلا بیرون رو!

هان ای شبیه سازان، خیل علم به دوشان!
امسال هم حسینی، بین شما ندیدیم

حقیقت این است که داستان کربلا چکیده همه تاریخ و نماد
روشن مصاف حق و باطل است،با یک دنیا غم، یک دنیا حماسه.

زخم هایی که در کربلا در جان شیعه شکفت، هنوز درمان نشده است.
غمی که بر دل انسانیت نشست، هنوز او را رها نکرده است.

اشکی که در چشم ها خانه کرده است، هنوز بر دامن ها و خاک ها می چکد.
کربلا بیت الحرامی دیگر است. نمادهای حج را در کربلا باید دید و تفسیر کرد.

در حجاز، سعی صفا و مروه را، سرگردانی و عطش را، طواف
و قربانی را و در کربلا، بین الحرمین را، تل زینبیه را و گودال قتلگاه را.

در حج، لباس احرام به تن می کنند و در کربلا، حتی دریغ از یک کفن!
در حج، به طواف خانه خدا می روی و در کربلا، به طواف صاحب خانه.

در حج، غرقه در سلام و صلوات، سعی می کنی و در کربلا، در کشاکش مرگ و در
دریای خون.در کربلا تا در آتش عطش نسوزی، به خدا نخواهی رسید.
در کربلا همه چیز هست؛ایثار، شجاعت، غربت، یک رنگی، زیبایی،
دل کندن از همه چیزو همه در اوج؛ بلند و دست نیافتنی.

کربلا چشم به راه اوست، و تو هرچه بگویی، بهانه ای است برای ماندنت.
برای کربلایی شدن باید از همه چیز بگذری حتی از خود،
وگرنه یا هیچ وقت از قبرستان تعلقات بیرون نخواهی شد یا
اگر بروی، به بیراهه است یا در نیمه راه به یزید خواهی پیوست.

کم نبودند آنان که سینه چاک حسین می نمودند، اما آنجا که باید فریاد بزنند،
سکوت کردند و آنجا که باید پا در رکاب کنند، گوشه انزوا
برگزیدند و سر در گریبان دنیا فرو بردند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

برای رسیدن به حسین، هم شور می باید و هم شعور.
شب عاشوراست. قرن هاست از عاشورای سال 61 هجری می گذرد
و خون حسین همچنان در بستر زمان می جوشد و شور می افکند.

شب عاشوراست. واپسین شبی که آسمان بر سر حسین و خاندانش سایه افکنده است؛
آخرین شبی که در سایه دلاوری عباس، کودکان در آغوش خیمه های
حسینی به خواب رفته اند؛

آخرین شبی که ماه بنی هاشم، نگاهبان حرم ستر و عفاف ملکوت است؛
آخرین شبی که ماه، راز و نیاز عاشقانه حسین را به تماشا نشسته است.

شب عاشوراست. حسین یک امشبی را مهلت خواسته است تا ناگفته ها
را با خدایش به نجوا بنشیند تا سر بر خاک بساید و غبار غم از دل بشوید
که فردا، روز وصل است و باید آماده بود.

نمی دانم امشب چه بر زینب گذشته است؟
نمی دانم زینب چند بار با هر بهانه، سری به خیمه حسین زده است؟

فردا کودکان، سرگردان و پریشان بر خاک گرم و سوخته کربلا می دوند.
فردا، سراغ پاهای برهنه را از خارهای صحرا باید گرفت.

امشب همان شب است که تاریخ، چشم به راه آن بوده؛
همان شبی که تمام قبیله انسان رو در روی تمام قبیله شیطان صف کشیده اند؛

همان شبی که فرشتگان، بزرگ ترین آزمون فرزندان آدم را به محک تجربه نشسته اند؛
همان شبی که جبهه حق در کشاکش نبردی سرخ در برابر جبهه باطل قد
علم کرده است و فردا این دشت، شاهد به خاک و خون غلتیدن بهترین فرزندان آدم خواهد بود.

فردا در کنار شریعه فرات، دست هایی به خاک می افتند که بوسه گاه آفتاب بوده اند؛
دست هایی که دل های بسیاری در پای آن دخیل بسته اند؛

فردا آفتاب از شرم، سرخ تر از هر زمان به غروب می نشیند.
فردا هفتاد و دو ستاره در آسمان کربلا به خاک می افتند و
زمین را رشک آسمان می سازند و کهکشانی از حماسه می آفرینند.

فردا خواهری بر تلی از اندوه، شاهد ذبح عظیم تاریخ خواهد بود؛
شاهد بزرگ ترین حماسه ای که چشمی آن را ندیده و گوشی نشنیده است.

کاش امشب ستاره ها چشم فرو نمی بستند و شب، دامن سیاه خود را
از این کره خاک برنمی چید و جایش را به سپیده سحر نمی داد!

کاش آفتاب می مرد و طلوع نمی کرد،
اما چه باک که «اَلَیسَ الصُّبحُ بِقَریب»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خون خدا




خون حسین نه بر خاک که بر آسمان پاشیده شد.
مگر سرخی شفق گواه این حقیقت نیست؟

عاشورا حرکتی آگاهانه در راه رهایی است.
تنها راه نپوسیدن، فوران فریادهای فرو خفته
نَفَس هایی است که در گلو خفه شده اند.

کربلا، آزمون دادخواهی و عدالت گستری است و این حسین است
که در برابر دنیای همه یزیدها ایستاده است.

مردمی که همه چیز را در دنیا می بینند و به آب و نانی، ایمان
می فروشند، برایشان چه تفاوت می کند که حسین بر مسند
حکومت باشد یا یزید؟ که یزید حتی بیشتر به کار اینان می آید.

حسین آمده تا زمینه حیات طیبه را در زمین خشکیده انسانیت
فراهم آورد و بارانی باشد بر کویر دل های سوخته.

حسین آمده؛
با مرگی زندگی آفرین، تا آدمی امکان پاک زیستن را بیابد.

حسین آمده تا دیوارهای بردگی یزید را فرو ریزد و
پنجره ای بگشاید به آسمان بندگی خدا تا پلی بزند به آبی بی کران عشق.

کربلا را با غبار کهنگی چه کار؟
که عاشورا آیینه زار جلوه جلال و جمال خداست.

حاصل هر چار فصل سرو، بهار است
نشئه آزادگی خمار ندارد

کربلا، یک تکه از جغرافیای زمین, و عاشورا، یک گوشه
از گذشت زمان نیست تا در اوراق تاریخ گم شود و هر از
چند گاهی دستی آن را ورق بزند یا شاعری آن را بسراید
یا مرثیه خوانی آن را به عزا بنشیند؛

کربلا، نماد همه تاریخ, و عاشورا، آرزوی همه زمان هاست.
نمی دانم چرا محرم مرا به خود می خواند؟!

گویا فریادی که حسین بر سر همه تاریخ کشیده است، در
گوشم طنین انداز می شود و چونان زلزله ای، زیر و رویم می کند.

نه تنها من که همه هستی، مخاطب فریاد خاموش شدنی اوست؛
فریادی که هنوز گوش ها را می نوازد و دل ها را می لرزاند.

محرم، ماه عزا نیست؛
ماه حماسه است؛

ماه فریاد و اعتراض است و اینک همان پرچم سرخی
که از آدم, دست به دست به حسین سپرده شده است، می رود تا
در سرزمین طف به خون بنشیند، ثمر دهد و عالمی دیگر بسازد.

نمی دانم چرا هرچه از کربلا و حسین می گویم و
می نویسم و می خوانم، تازگی دارد و غبار زمان بر آن نمی نشیند.

چه رازی در این خون نهفته است که از تپش نمی افتد؟
یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب
کز هر زبان که می شنوم نامکرر است

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب شهادت نامه ی عشاق امضا می شود
فردا ز خون عاشقان، این دشت دریا می شود

امشب کنار یکدگر، بنشسته آل مصطفی
فردا پریشان جمعشان، چون قلب زهرا می شود


امشب بود بر پا اگر، این خیمه ی خون خدا
فردا به دست دشمنان، بر کنده از جا میشود


امشب صدای خواندن قرآن به گوش آید ولی
فردا صدای الامان، زین دشت بر پا می شود


امشب کنار مادرش، لب تشنه اصغر خفته است
فردا خدایا بسترش، آغوش صحرا می شود


امشب که جمع کودکان، در خواب ناز آسوده اند
فردا به زیر خار ها، گم گشته پیدا می شود


امشب رقیه حلقه ی زرین اگر دارد به گوش
فردا دریغ این گوشوار از گوش او وا می شود


امشب به خیل تشنگان، عباس باشد پاسبان
فردا کنار علقمه، بی دست، سقا می شود


امشب که قاسم زینت گلزار آل مصطفی ست
فردا ز مرکب سرنگون، این سرو رعنا می شود


امشب بود جای علی، آغوش گرم مادرش
فردا چو گل ها پیکرش، پا مال اعدا می شود


امشب گرفته در میان، اصحاب، ثار الله را
فردا عزیز فاطمه، بی یار و تنها می شود


امشب به دست شاه دین، باشد سلیمانی نگین
فردا به دست ساربان، این حلقه یغما می شود


امشب سر سر خدا، بر دامن زینب بود
فردا انیس خولی و دیر نصاری می شود


ترسم زمین و آسمان، زیر و زبر گردد حسان
فردا اسارت نامه ی زینب چو اجرا می شود


حبیب الله چایچیان (حسان)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای حسین!

نام تو چيست؟
نام تو نور
نام تو شور
نام تو لبخند
لبخند در تلفظ نامت
ضروري است
نامي براي مردن
نامي براي تا به ابد زيستن
نامي براي بي که بداني چرا
گاهي گريستن
تاريخ عاشقان فهرست کوچکي
از لب شمار نام شهيدان توست
پيغمبران به نام تو سوگند خورده اند ...

(قيصر امين پور)

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

شیعیان فردا حسین بی یار و یاور می شود
خون جگر زینب ز داغ شش برادر می شود

از برای جرعه آبی به شط خون جدا
از بدن دست ابوالفضل دلاور می شود

بر سر دست حسین از تیر ظلم حرمله
پاره حلق نازک شش ماهه اصغر می شود

حضرت نجمه نمی داند که فردا قاسمش
از جفای کوفیان صد پاره پیکر می شود

شش برادر باشد این شب زینب و کلثوم را
پیکر هر یک به خون فردا شناور می شود

شمر ملعون از جفا سازد جدا رأس حسین
نوحه گر زین ماجرا زهرای اطهر می شود

پیکر فرزند پیغمبر فتَد در آفتاب
سایبانش نیزه و شمشیر و خنجر می شود

خیمه آل علی در موج آتش شعله ور
از جفای ابن سعد شوم کافر می شود

می شود آل علی فردا اسیر و دستگیر
بسته بر زنجیر کین سجاد مضطر می شود

فراهی کاشانی

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

عرش مي لرزيد وقتي خاک مي شد بسترت
آسمان واکرد چتري از محبت بر سرت

حنجر جبريل هم با نام تو تطهير شد
تا رسيد آن تيغ بي شرم و حيا بر حنجرت

نخلهاي تشنه از تنهايي ات خم مي شدند
تا شنيدند از لبانت ربناي آخرت

اي همه مظلوميت ، سيمرغ قاف عاشقي!
رنگ غربت داشت از روز ازل بال و پرت

در دل رود فرات از ماهيان بايد شنيد
مرثيه بر آن گلوي تشنه ي از خون ترت

اي خداي زخمهاي آشنا و ناگزير
وحي تو شد "هل من ..." و يک قافله پيغمبرت

کوفه کوفه شرمساري مانده در تاريخ و باز
کربلا در کربلا ماييم و زخم پيکرت!

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

تا خداییِ خداست، همه جا کرب و بلاست
روزها روز حسین، اشک ها اشک عزاست
انا مجنون الحسین

اشجع الناس کجاست؟ عشق و احساس کجاست؟
شاخه ی یاس کجاست؟ دست عباس کجاست؟
انا مجنون الحسین

یک طرف اشک پدر، یک طرف خون پسر
یک طرف زخم جگر، یک طرف یا ابتاست
انا مجنون الحسین

دل من سوختنی است، اشک من ریختنی است
عشق من سینه زنی است، رهبرم خون خداست
انا مجنون الحسین

دیده ام سوی حسین، کعبه ام کوی حسین
قبله ام روی حسین، کربلا قبله نماست
انا مجنون الحسین

مهر او در گل من، عشق او حاصل من
قبر او در دل من، سینه ام بزم عزاست
انا مجنون الحسین

منم و اشک دو عین، منم و وای حسین
گریه برمن شده دین، کار من سوز و دعاست
انا مجنون الحسین

خاک دلدار منم، دیده خونبار منم
تشنه ی یار منم، کوثرم جام بلاست
انا مجنون الحسین

شمرکافر زجفا، سر ارباب مرا
تشنه لب کرد جدا، تا زمین است و سماست
انا مجنون الحسین

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

کيست اين آوای کوهستانی داوود با او
هرم صدها دشت با او لطف صدها رود با او

هرکه را گم کرده ای ای عشق در او جستجو کن
شمس بااوقيس بااو نوح بااو هودبا او

نيزه نيزه زخم بااو کاسه کاسه داغ با من
چشمه چشمه اشک بامن خيمه خيمه دودبا او

ای نسيم آهسته پابگذارسوی خيمه گاهش
گوش کن ...انگارنجوا می کند معبودبااو..

هرکه امشب تشنگی را يک سحر طاقت بيارد
می گذاردپابه يک دريای نامحدود بااو

همرهان بارسفر بربسته اند انگاروتنها
تشنگی مانده است دراين ظهر قيراندودبااو

ازچه ای غم قصه ی تنهايی اش را می نگاری
اوکه صدها کهکشان داغ مکرربودبااو

مرگ عمری پا به پايش رفت سرگردان و خسته
تا که زير سايه ی شمشير ها آسودبااو

ظهرامروز کوهساران شاهد ميلاد اويند
سرخی هفتاد ويک خورشيد خون آلود بااو.

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

کربلا، ام القرای عشق
و دیار خونبار یار است.

هر کس در سینه‌اش قلبی کربلایی نتپد
و شریانش با شریان بریده عاشورا پیوند نخورد
از طواف کعبه عشق بازمانده و از قافله بریده است.

کربلا، قتل‌گاه سروهای باغ نبوت است،
اما خون سبز رستن از رگ سروها
در جویبار رگ‌های تاریخ جریان یافته است.

از کربلا تا امروز کدام شکفتن را می‌شناسیم
که از ساحل کربلا سیراب نشده باشد،

کدام قیام را می‌شناسیم که بی‌پیوند با عاشورا بماند
و بی‌اتصال به کربلا به ربایش دل‌ها
و باروری اندیشه‌ها توفیق یابد؟

کربلا، یک آسمان ستاره
به افق تاریک خاک بارید.

اگر کربلا نبود امروز در ظلمت دیرپای ستم،
یزید قهرمان بود و معاویه اسطوره
عدالت و سیاست و جوانمردی!

اگر کربلا نبود
حق برای همیشه در محاق بود

و امپراطوری بیداد همه مرزهای خاک را
در می‌نوردید و تمامی ارزش‌های اصیل را
در صرصر نحس خویش به کام می‌کشید و بر باد می‌داد.

اگر کربلا نبود، طوفان انقلاب،
شالوده شرارت و شقاوت را فرو نمی‌شکست

و عزت امروز رقم نمی‌خورد اگر کربلا نبود،
امروز مکه و مدینه و جغرافیای پهناور اسلام
ناشناخته و گمنام می‌ماند.

کربلا همه چیز ماست
و این کوثر جوشنده پوینده،
در بستر زمان، تا خیزش آخرش سفیر،
بذرها را به رستن و شکفتن خواهد خواند.