زخمه های قلم{2}۩`✾` ۩ دل نوشته ها , از عاشورا تا اربعین ۩`✾` ۩

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

يک نيمه شب بهانه‌ی دلبر گرفت و بعد

قلبش به شوق روي پدر پر گرفت و بعد

اما نيامده ز سفر مهربان او
يعني دوباره هم دل دختر گرفت و بعد

آنقدر لاله ريخت به راه مسافرش

تا خواب او تجلي باور گرفت و بعد

آخر رسيد از سفر، اما سر پدر
سر را چقدر غمزده در بر گرفت و بعد

گرد و غبار از رخ مهمان مهربان
با اشک چشم و گوشه‌ی معجر گرفت و بعد

انگار خوب او خبر از ماجرا نداشت
طفلک سراغي از علي اصغر گرفت و بعد

از روزهاي بي کسي اش گفت با پدر
يعني نبرد بغض و گلو در گرفت و بعد:

خورشيد من به مغرب گودال رفتي و
باران تير و نيزه و خنجر گرفت و بعد

معراج رفتي از دل گودال قتلگاه
نيزه سر تو را به روي سر گرفت و بعد


دلتنگ بود دخترت و سنگ ِ کينه اي

بوسه ز چهره و لب و حنجر گرفت و بعد

اما دوباره فرصت جبران رسيده بود
يک بوسه آه از لب پرپر گرفت و بعد


جان داد در مقابل چشمان عمه اش
با بال هاي زخمي خود پر گرفت و بعد ...

یوسف رحیمی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گفتم که همه خوابهایم پریشان است

گفتم که هرشب با اشک می خوابم

گفتم که تو دستم را میگیری

چون پای دلم شکسته است

..............


تاکه آن دل نازنینت طاقت نیاورد

به خوابم امدی و به من قول دادی

من به قول تو ایمان دارم

میدانم هیچ قولی در این جهان

به سنگینی قول پسر رسول الله

به قول پسر زهرای مرضیه (س) نیست

من همچنان منتظر انجام قول تو هستم حسین جانم !

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

اسمت را صدا کردم

ای زیباترین جلوه خدا



مثل همیشه با اشک

با بغض درگلو مانده

با ناله های بی پایان



من دلم تو را میخواهد

واین که تا هستم

به پابوس تو بیائیم



گفتم کربلا ......

قلب هزار تکه شد


گفتم بین الحرمین

قلب تکه تکه شد


گفتم یا حسین ............

تمام عالم اشک شد



گفتم یا اباالفضل

چشمه های اشک طغیان کرد



پرنده قلبم پرکشید

به سمت کوی تو ..............

[ملکوت* گامی تارهایی *]

رفتند یاران و به کوی جان رسیدند
تا محضر خورشیدی باران رسیدند

وادی به وادی با ستون‌ها ،با علم ها
شور نجف تا کربلا، شوق حرم‌ها

رفتند با نام حسین و مهر حیدر
تا اربعین عشق و عاشورای دیگر

با یاد زینب، عزم کوی یار کردند
موکب به موکب عشق را دیدار کردند

رفتند تا اندوه زینب را بفهمند
اسطوره نستوه زینب را بفهمند

رفتند تا سرداری سر را ببینند
رفتند عاشورای دیگر را ببینند

رفتند تا بین حرم ها ره بپویند
عطری، نشانی ازگل نرگس بجویند

باحسرت آن جاده تنها ماندم اینجا
رفتند و من از کاروان جاماندم اینجا

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

مخواه شاکله ی این غزل، قوی باشد

از ابتدا غرض این بود مثنوی باشد

ببخش اگر کمی از حیث وزن کم دارد

نشد شبیه غزل های منزوی باشد

نه مثل نغمه‌ی حافظ، نه چون کلام کلیم

قرار نیست که این نفخه عیسوی باشد

به پای خمسه‌ی من هیچ پنجه‌ای نرسد

اگر چه نظم نظامی گنجوی باشد

زمام شمس – علی ما نُقِل – به دست شماست

چه جای صحبتی از عشق مولوی باشد

غلام محتشم و خاک پای حِمیری ام

و هر که شاعر دربار مهدوی باشد

زیارت حرمت از سرم زیاد؛ قبول

مرا فقط برسان مرز خسروی... باشد؟

محمد جواد پرچمی

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

اربعینی در دلم حال و هوایت مانده است

پس شمیم سیب سرخ روضه هایت مانده است

اربعینی گریه کردم من برایت روز و شب

تا به حالا بر تنم رخت عزایت مانده است

می شود اینجا نسیم کربلا را حس کنم

بین هیئت جلوه ی لطف و صفایت مانده است

مادرم از کودکی من را نمک گیر تو کرد

هر که نذری خورد عمری مبتلایت مانده است

لحظه هایم پر شده از ماتمی بی انتها

چون به قلبم حسرت کرب و بلایت مانده است

بیمه شد این شعر با الطاف اربابم حسین

در دلش وقتی که تاثیر دعایت مانده است

[منتظرظهور یوسف زهرا(عج)]

يكى نو غنچه اى از باغ زهرا
بجست از خواب نوشين بلبل آسا

به افغان از مژه خوناب مى ريخت
نه خونابه ، كه خون ناب مى ريخت

بگفت : اى عمه بابايم كجا رفت ؟
بد اين دم دربرم ، ديگر چرا رفت ؟

مرا بگرفته بود اين دم در آغوش
همى ماليد دستم بر سر و گوش

بناگه گشت غايب از بر من
ببين سوز دل و چشم تر من

حجازى بانوان دل شكسته
به گرداگرد آن كودك نشسته

خرابه جايشان با آن ستمها
بهانه ى طفلشان سربار غمها

ز آه و ناله و از بانگ و افغان
يزيد از خواب بر پا شد، هراسان

بگفتا كاين فغان و ناله از كيست
خروش و گريه و فرياد از چيست ؟

بگفتش از نديمان كاى ستمگر
بود اين ناله از آل پيمبر

يكى كودك ز شاه سر بريده
در اين ساعت پدر خواب ديده

كنون خواهد پدر از عمه خويش
و زين خواهش جگرها را كند ريش

چو اين بشنيد آن مردود يزدان
بگفتا چاره كار است آسان

سر بابش بريد اين دم به سويش
چو بيند سر بر آيد آرزويش

همان طشت و همان سر، قوم گمراه
بياورند نزد لشگر آه

يكى سر پوش بد بر روى آن سر
نقاب آسا به روى مهر انور

به پيش روى كودك ، سر نهادند
ز نو بر دل ، غم ديگر نهادند

[ترنج* پله پله تا ملکوت *]

یااباعبدالله

دادم تو را قسم به چادری که سوخت

شاید دلت بسوزد و یک کربلا دهی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هوا ، هوای جنون و هوا ،هوای سفر
یکی یکی همه رفتند ،‌زائرین همه پر

دلم هوای کرببلاست و بد جوری
هوس نموده دو رکعت نماز بالای سر

مسافرین حرم خوش به حالتان اما
کنار علقمه ،زیر قبه ی مولا، دعاکنید مرا دم آخر

دعا کنید که عمری بماند وباهم
بریم کرببلا اربعین سال دیگر


کبوترانه مهاجر هنوز منتظرم
که عاشقانه بگیرم ضریح را در بر

[ستایش*عاشقانه های من با خدا و امام زمانم *]

کربلا محشر کبراست بیا تا برویم

تا ببینیم چه غوغاست بیا تا برویم

دیده ی سیر و سلوک از همه آفاق بگیر

( کربلا منتظر ماست بیا تا برویم )

پا بزن بر هوس و دست بکش از دنیا

کربلا آخر دنیاست بیا تا برویم

راه حج گر چه که بستند به ما غم نخوریم

کعبه ی اهل دل آنجاست بیا تا برویم

خواستی نعمت جاوید اگر بار ببند

میزبان حضرت زهراست بیا تا برویم

خوان مهمانی سالار شهیدان پهن است

“رحمت واسعة” پیداست بیا تا برویم

نور مصباح هدی، مرحمت فلک نجات

گوشه در گوشه هویداست بیا تا برویم

ساحل علقمه از عطر ابالفضل پر است

تا ببینیم چه زیباست بیا تا برویم

دامنی اشک بیاور که به دامان حرم

محفل گریه مهیاست بیا تا برویم

زینب از شام بلا آید و گوید غم دل

تا ببینی چه خبرهاست بیا تا برویم

بشنوی تا که حدیث سفر کرببلا

روضه خوان زینب کبراست بیا تا برویم

نوغزالان حرم را که شکسته پر و بال

وقت تسکین و تسلاست بیا تا برویم

از پی تسلیت مادر شش ماهه، رباب

که دل افسرده و تنهاست بیا تا برویم

گر شفا میطلبی از غم جان، این درگاه

مهد هفتاد و دو عیساست بیا تا برویم

دست خالی نرود هیچ کس از کوی حسین

پسر فاطمه آقاست بیا تا برویم

گرچه دست از تنش افتاد و علم از دستش

دستگیر همه سقاست بیا تا برویم



شاعر : استاد سید رضا موید