ویژه نامه شهادت مظلومانه امام صادق علیه السلام{غروب غم انگیز صادق اله طاها}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باید امشب بدون پر باشم
مثل پروانه شعله ور باشم

چون بریده بریده می گویم
شاید اینبار دردسر باشم

پیر مردی بدون آلایش
دلبر و دلربا و دلداده

با سر و صورت و به زور طناب
روی خاک مدینه افتاده

سرخی روی گونه اش از چیست؟
تازیانه به صورتش خورده؟

یاد آن کوچه .... مادرش زهرا....
روح او را دوباره آزرده

بی نفس ، غرق آه، پژمرده
پا برهنه ، خمیده ، بی لشکر

مثل زینب کنار دروازه
مثل فردی اسیر و بی یاور

روضه را واژه واژه می خوانم
روی پایم دگر نمی مانم

چون رسیده به جای باریکش
لال می شوم نمیخوانم

روضه امشب کنار دروازه است
پیش یک طفل و یک سر پر نور

لحظه ای که به نزد سر آمد
شد بساط غم ملائک جور

با همان لکنت زبان خودش
پدرش را فقط صدا میزد

گفت بابا بگو که شمر لعین
از چه با نیزه اش تورا می زد


شاعر : جعفر ابوالفتحی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در سوگ تو چه سخت می‏گذرد بر دل ای امام صداقت و راستی!

غروب سرخ تو، یادآور غروب خورشید در دریایی است که آمیخته
علم و زهدی پیامبر گونه بود و در افق‏های دوردست تو شاگردان
موج، هنوز به سر و سینه می‏زنند؛

دریای بی‏ ادعایی که سیاست و ملک را به اهل آن واگذاشت.
امروز، شقایقی دیگر از آل رسول‏الله صلی‏ الله ‏علیه ‏و‏آله‏ وسلم
را بر شانه می‏برند تا تنگنای زمین را به سمت آسمان طی کند.

امامی که کتاب علوم نورانی‏اش را در سینه شاگردانش
جاگذاشت تا یادگار ششمین ستاره دنباله ‏دار آسمان امامت باشد.

دردا که غم تو، بغضی سنگین در جانمان انداخته است دردا!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام بر امامی که صدق و راستی‏اش، به «صادق» ملقب‏ش کرد!
سلام بر شکوفایی گل باغ ایمان که قیامی جهل‏ شکن، آغاز کرد؛
قیامی نه با خون و شمشیرآخته، بلکه با لباس تدریس و دانش!
بیش از چهارهزار شاگرد زبده چون
«جابربن حیان» و «جابر جعفی» پرورید
که نه فقط شیعه، بلکه همه مسلمانان را از نابودی برهاند.

سلام بر صبح صادق!
روزی که زیر آفتاب سوزان حجاز، ب
یل به دست می‏گرفتی و کشاورزی می‏کردی.
این زمین تفتیده، تا آن روز، جز گام‏های سنگین توقع، تکبر،
کشمکش و تصاحب هر آنچه در روی زمین است،
از سوی صاحبان قصرها و مسندهای خلافت
و نوایی جز عربده ‏های شیطانی خلفای جور و ستم، نشنیده بود.

سلام بر امام صادق علیه ‏السلام و مکتب نشر معارف دینی‏ اش!
سلام بر سینه پر از دانش او که مأخذ عالی‏ترین
و ناب‏ترین احادیث و اندیشه‏ های دینی و علمی است!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بنال ای دل که در نای زمان فریاد را کشتند
بهین آموزگار مکتب ارشاد را کشتند

اساتید جهان باید به سوک علم بنشینند
که در دانشگه هستی بزرگ استاد را کشتند

به جرم پاسداری از حریم عترت وقرآن
رئیس مذهب والگوی عدل وداد را کشتند

بجای اشک وخوندل ببار ای آسمان زین غم
که نور دیدگان سید امجاد را کشتند

دریغ ودرد کز بیداد منصور ستمگر
به جرم یاری دین مظهر امدادا را کشتند

به جنّت مادرش زهرا پریشان کرده گیسو را
که بهر حفظ قرآن شافع میعاد را کشتند

من ژولیده میگویم زنسل ساقی کوثر
امام جانشین وپنجمین اولاد را کشتند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای صادق آل پیامبر!
با بیانی بلیغ و كلامی فصیح، زبان رسای اسلام بودی.
با سخنانی حكیمانه، منطقی استوار و علمی سرشار،
برگزیده روزگار بودی و... بنده شایسته پروردگار!
تجسّم صبر و اخلاص بودی، چشمه جود و سخاوت بودی،

و كوه حلم و بردباری، و نام‏آور فراست و شجاعت، و جلوه هیبت و جلالت.
چهره فروزان اهل بیت بودی، و وارث علوم رسالت. از سلاله پیامبران بودی، عطر
و بوی پیامبر را می‏دادی و مهابت و شكوه او را داشتی!

ای خورشید مدینه دانش! كدام معلّمی را می‏توان نام برد كه به اندازه تو،
تربیت یافته مكتب عترت داشته باشد؟

كدام حوزه است كه شاگردی تو،
برسر درِ آن نقش نبسته است؟

كدام فقیه است كه
خوشه‏ چین خرمن حدیث تو نیست؟

ای امام صادق! تو، ناصرحقایق،
دچار منصوردوانقی بودی،
آن باطلی‏كه لباس حق‏پوشیده

و جامه خدمت و خلافت به بركرده بود،
تا رعیت را در هیئت شبانی بفریبد و گرگ ایمان و جان آنان شود.
شهادت تو، نشانی از مظلومیت خطّ اهل‏بیت بود.

جواد محدثی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

لحظاتي چند در مکتب صادق آل طاها به ادب زانو بزنيم و بياموزيم

امام صادق عليه السلام فرمودند:

ان من اعظم الناس حسره يوم القيامه،

من وصف عدلا ثم خالفه الى غيره.

پشيمان ترين شخص در روز قيامت، كسى است كه براى مردم

از عدالت سخن بگويد، اما خودش به ديگران عدالت روا ندارد

(وسائل الشيعه،ج15،ص295)

امام صادق عليه السلام فرمودند:

ما عذب الله امه الا عنداستهانتهم بحقوق فقرإ اخوانهم

خداوند امتى را عذاب نخواهد كرد، مگر در وقتى كه نسبت

به حقوق برادران نيازمند خود سستى نمايند

(مستدرک ،ج 12، ص413)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دلم هواى بقيع دارد و غم صادق
عزا گرفته دل من ز ماتم صادق

دوباره بيرق مشكى به دست دل گيرم
زنم به سينه كه آمد محرم صادق

سلام من به بقيع و به تربت صادق
سلام من به مدينه به غربت صادق

سلام من به مدينه به آستان بقيع
سلام من به بقيع و كبوتران بقيع

سلام من به مزار معطّر صادق
كه مثل ماه درخشد به آسمان بقيع

سلام من به ششم ماه فاطمىّ بقيع
سلام من به گل ياس هاشمىّ بقيع

ز غربتش چه بگويم كه سينه‏ ها خون است
براى صادق زهرا مدينه محزون است

دلم دوباره به ياد رئيس مذهب سوخت
كه ذكر غربت ليلى حديث مجنون است

همانكه غربتش از قبر خاكى ‏اش پيداست
امام صادق شيعه سلاله زهراست

ز بسكه كينه و غربت به هم موافق شد
هدف به تير جسارت امام صادق شد

همانكه فاطمه را بين كوچه زد گويا
ز كينه قاتل اين پيرمرد عاشق شد

امام پير و كهنسال شيعه را كشتند
امان كه روح سبكبال شيعه را كشتند

براى فاطمه از بى كسى سخن مى ‏گفت
براى مادرش از غربت وطن مى ‏گفت

بخاك حجره‏ اش از سوز سينه مى‏ غلطيد
پسر به مادر خود از كتك زدن مى ‏گفت

از آن شبى كه زد او را ز كينه اِبْن‏ ربيع
دوانده در پى‏ اش اندر مدينه ابن‏ ربيع

فضاى شهر مدينه بياد او تار است
هنوز سينه آن پير عشق خونبار است

هنور مى ‏كشد او را عدو به دنبالش
هنوز هم ز عدويش دلش به آزار است

هنوز تلخى كامش به حسرت شهدى است
هنوز چشم دلش به رسيدن مهدى است

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شب گستاخ، دامن قهر خویش را برچیده است.
صبح با بغضی در گلو از راه می رسد.
آسمان رجز می خواند.

آفتاب بر پیکر ساقه ها، دیوانه وار می پیچد و خلقت،
سر در گریبان سوگوار خوش فرو برده است.

خورشید، یک بار دیگر غروب خواهد کرد.
غروبی طاقت ستیز خورشید،
یک بار دیگر از پلّکان اندوه زمین بالا خواهد رفت
و در آن سوی ستاره ها بر اهالی آسمان فرود خواهد آمد.

خورشید در حوالی بی چون خویش خواهد درخشید.
شب گستاخ، دامن قهر خویش را برچیده است.

آغاز باران های جهان نزدیک می شود. شیون سپیده دم،
در گوش تا گوش خاک می غلتد.

باد نعره می کشد و دشت بر مزار
خزانی خویش، مادرانه می میرد.

خورشید، یک بار دیگر غروب کرده است ـ
غروبی طاقت ستیز

با این زمستان جهنده در استخوان های
مدینه چه باید کرد؟!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یادمان خوبی ها

تو نماز را بر پای داشته ای، زکات را به جای آورده ای،
فراخوانده ای به معروف و باز داشته ای از منکر.

به راستی و درستی، سیره ات سیره انبیا بوده است.
اشاره هایت، بشارت به رهایی است؛ از خاکدان تیره جهل
که بسیار قربانی گرفته است.

فرموده ای: «دو کس اند که کمرم را شکسته اند:
دانای هنجارشکن (عالم متهتِّک) و نادان راه گشا (جاهل متنسِّک).

شب مردان خدا را، عَلم الهدایِ علم تو، روز جهان افزور کرده است.
جویباردانش «ابوحنیفه» از سایه سار تعلیم تو می گذرد.

مِس وجود «جابربن حیان» از کیمیای استادی تو زر شده است.
تنور «توحید مفضل» با شعله شکوه تو می سوزد.

یک تنه بار غریب ارزش ها را در روزگار عسرت به دوش کشیده ای
تا فتیله نیم سوز «اخلاقی زیستن» نمیرد.

در آستان دنیا، «حبل اللّه » را به دوش کشیده ای که یاد خدا
در قلب های تشنه آرامش، کاستی نپذیرد.

دست دین را در دست خرد گذاشته ای تا چون
دو بال پریدن، افق های پرواز آدمی را بگشایند.

شمع هدایت خویش را به ضیافت اصحاب عقل برده ای تا قفل های
بسته بر ذهن ها و ضمیرها را بشکنی، تا فرا بخوانی به اندیشیدن، تا
بگویی که پیامبران آمده اند دفینه های عقل را از زیر آوار تعصب ها و
تحجرها بیرون بشکند؛

تا بگویی که انسان ها، معادن اند؛ درست مثل معادن طلا و نقره.
گواهی می دهم به حقیقت، که حقیقت در نگاه نازنین توست.

تو کشتی بان کشتی خرد، در توفان های هراس انگیز جهل و ستم بوده ای.
الگوی انسان زیستن را از مرام تو می توان آموخت و نام تو یادمان همه خوبی هاست.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بوی غربت و یتیمی

اندوهی جانکاه بر تار و پود مدینه چنگ می زند و حُزنی غم انگیز، افلاک را می آشوبد.
آسمان سیاه پوش می شود و فوج فوج، فرشته های عزدار، در نقطه ای
به نام بقیع، فرود می آیند!

و بقیع، با دیده گریان، انتظار ورود عزیزی را به سوگ می نشیند!
در کوچه کوچه یثرب، بوی غربت و یتیمی می وزد!

از درها، دیوارها، پنجره ها، ملال و ماتم می بارد! سینه ها، داغ بزرگی
را به دفترش می کشند و جان ها، در آتش مصیبتی عظیم می گدازند!
چشم ها به خون می نشینند و دست ها، بی تابی شان را به سرها می کوبند!

شاید بلایی بزرگ نازل شده؟ شاید خورشید نقاب بر چهره افکنده؟
شاید ماه برای همیشه در محاق افتاده؟
یا عرش ترک برداشته، که این گونه آشوب در ذرّات عالم به پا شده است.

بقیع! ای گنجینه دردها و اندوه ها، ای نهان خانه اسرار آسمانی!
لب باز کن! از ناگفتنی ها بگو! از دردهای نهانت بگو! ا

مشب میزبان کدام عزیزی؟
امشب، کدام بهشت گمشده در تو پدیدار خواهد شد؟
کدام آفتاب، در خاکت طلوع خواهد کرد؟

لب باز کن، مهبط فرشتگان! زیارتگاه قدسیان!
آرام جان افلاکیان!با من سخن بگو!

آن چه را که تو می دانی و ما نمی دانیم!
از اندوه های بی شماری که جگرت را به آتش می کشد!

از زخم های فراوانی که بر پیکرت نشسته است!
بقیع! ای سرزمین اندوه های آسمانی!
امشب، سر به دامان کدام عزیز خواهی گذاشت!

در ذهن لحظه هایت، حضور افلاکی کدام مهربان جاری است!
امشب، گویا میهمان عزیزی داری!

چشم به راهی امشب پایان می گیرد! انتظارت به سر می آید!
امشب او حتما خواهد آمد! صدای گریه را نمی شنوی؟

صدا از خانه ششمین خورشید زمین است!
صدا از خانه فرزند فاطمه است!
می آید ... ، با جگری سوخته از زهر کینه!

ساغر جان امام غریب و بزرگ، لبریز از آتش زهر روزگار شده است!
می آید! معدن رسالت، دریای سخاوت، کوه حلم، اقیانوس معرفت...

می آید!...دنیا همیشه برای درک وسعت آسمانیان حقیر است
اندک است.بقیع! آماده باش! بزم پذیرایی بیارای!

دیده را فرش راهش کن!آغوش بگشا!
و جسم بی جانِ جان عالم را، در برگیر!
آرام تر! که این پیکر مطهر، زخم فراوان دیده است!

زخم کینه توزی دنیا! زخمِ نامردمی ها!
زخم اسلام نمایان بی دین!زخم نابرابری ها! شقاوت ها!

صدای گریه می آید!... صدای ضجه فرشتگان!
بقیع، امشب دوباره، در خاک تو خورشیدی خواهد دمید
و ستاره ای به آسمان خواهد شتافت!

خدیجه پنجی