ویژه نامه شهادت مظلومانه امام صادق علیه السلام{غروب غم انگیز صادق اله طاها}

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

اندوهی جانکاه بر تار و پود مدینه چنگ می زند
و حُزنی غم انگیز، افلاک را می آشوبد.

آسمان سیاه پوش می شود و فوج فوج،
فرشته های عزدار، در نقطه ای به نام بقیع، فرود می آیند!

و بقیع، با دیده گریان، انتظار ورود
عزیزی را به سوگ می نشیند!



در کوچه کوچه یثرب، بوی غربت و یتیمی می وزد!
از درها، دیوارها، پنجره ها، ملال و ماتم می بارد!

سینه ها، داغ بزرگی را به دفترش می کشند و جان ها،
در آتش مصیبتی عظیم می گدازند!

چشم ها به خون می نشینند و دست ها،
بی تابی شان را به سرها می کوبند!

شاید بلایی بزرگ نازل شده؟
شاید خورشید نقاب بر چهره افکنده؟


شاید ماه برای همیشه در محاق افتاده؟
یا عرش ترک برداشته، که این گونه
آشوب در ذرّات عالم به پا شده است.



بقیع! ای گنجینه دردها و اندوه ها،
ای نهان خانه اسرار آسمانی!



لب باز کن! از ناگفتنی ها بگو!
از دردهای نهانت بگو!
امشب میزبان کدام عزیزی؟



امشب، کدام بهشت گمشده در تو پدیدار خواهد شد؟
کدام آفتاب، در خاکت طلوع خواهد کرد؟



لب باز کن، مهبط فرشتگان!
زیارتگاه قدسیان! آرام جان افلاکیان!



با من سخن بگو!
آن چه را که تو می دانی و ما نمی دانیم!

از اندوه های بی شماری که جگرت را به آتش می کشد!
از زخم های فراوانی که بر پیکرت نشسته است!

بقیع! ای سرزمین اندوه های آسمانی!
امشب، سر به دامان کدام عزیز خواهی گذاشت!
در ذهن لحظه هایت، حضور افلاکی کدام مهربان جاری است!

امشب، گویا میهمان عزیزی داری!

چشم به راهی امشب پایان می گیرد!

انتظارت به سر می آید!
امشب او حتما خواهد آمد!
صدای گریه را نمی شنوی؟
صدا از خانه ششمین خورشید زمین است!
صدا از خانه فرزند فاطمه است!

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

مدینه از برکت نفس او سبز می شد
و آفتاب صداقت از منزلگاه اندیشه اش برمی تابیدد.

با کلامش حق را بالنده می کرد
و با قیامش در نیمه شب های تاریک و با کوله باری از هدیه،
مستمندان و بینوایان را دلشاد می ساخت.

بیل در دست می گرفت و به تلاش معاش می ایستاد
و عشق به زندگانی والا و پر معنا را
در جان ها زنده نگاه می داشت.


کوهی از وقار بود، دریایی از علوم،
اقیانوسی از حکمت و فضیلت،
گستره ای از رحمت و عبادت.
که لحظه لحظه حیاتش از یاد
و نام خدا، سبز و سرشار بود.



چهره ای دوست داشتنی، رفتاری سنجیده و متین،
سینه ای انبوه ازیقین و تلاشی گسترده درراه دین داشت.



آری! نخل وجود والای آن پیشوای،
چنان ثمر داد که مذهب ما را با نام خویشتن مزیّن کرد.
شهادتش تسلیت باد

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

ستاره دنباله ‏دار



در سوگ تو چه سخت می‏گذرد بر دل ای امام صداقت و راستی!

غروب سرخ تو، یادآور غروب خورشید در دریایی است که آمیخته
علم و زهدی پیامبر گونه بود و در افق‏های دوردست تو شاگردان
موج، هنوز به سر و سینه می‏زنند؛

دریای بی‏ ادعایی که سیاست و ملک را به اهل آن واگذاشت.
امروز، شقایقی دیگر از آل رسول‏الله صلی‏ الله ‏علیه ‏و‏آله‏ وسلم
را بر شانه می‏برند تا تنگنای زمین را به سمت آسمان طی کند.

امامی که کتاب علوم نورانی‏اش را در سینه شاگردانش
جاگذاشت تا یادگار ششمین ستاره دنباله ‏دار آسمان امامت باشد.

دردا که غم تو، بغضی سنگین در جانمان انداخته است دردا!

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

زمین با گردش خود، رسیده است به کتاب امامت؛
فصل ششم، سطرهای اندوه مدینه.

روزگاری بود که آن سوتر از ستیز بیهوده بنی امیه و بنی عباس
تنها فاتح میدان های فضیلت، صادق آل رسول صلی الله علیه و آله
بود که در امنیتی مغتنم، تشنگان معارف را سیراب می کرد.

امروز اما از این ماتم جانکاه، در سینه های منبر و قلب کرسی
تدریس، خاکستر خاکستر حسرت می روید.

آه! پرفریب تر از منصور، شیطانی نیست که زهر خود
را چنین بریزد و لعنت های همیشه را برای خود گرد آورد.

تاریخ، ارجمندتر از مکتب صادق علیه السلام سراغ نداشت.
ستارگان فقاهت، تفسیر، کلام و طب، تابندگی خویش
را مدیون ششمین پیشگام روشنگری اند.

سرمایه امروز بقیع، اشک است و اشک. مدینه
جهان را از شیون اکنون خود پر کرده است.

امروز بقیع در لباس سوگ، چکیده اشک های غربت شیعیان اس
ت و دانش، بحارالانوار اشکی است که به
تمامی برگ های زرین احادیث، تسلیت می گوید.

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

یادمان خوبی ها

تو نماز را بر پای داشته ای، زکات را به جای آورده ای،
فراخوانده ای به معروف و باز داشته ای از منکر.

به راستی و درستی، سیره ات سیره انبیا بوده است.
اشاره هایت، بشارت به رهایی است؛ از خاکدان تیره جهل
که بسیار قربانی گرفته است.

فرموده ای: «دو کس اند که کمرم را شکسته اند:
دانای هنجارشکن (عالم متهتِّک) و نادان راه گشا (جاهل متنسِّک).

شب مردان خدا را، عَلم الهدایِ علم تو، روز جهان افزور کرده است.
جویباردانش «ابوحنیفه» از سایه سار تعلیم تو می گذرد.

مِس وجود «جابربن حیان» از کیمیای استادی تو زر شده است.
تنور «توحید مفضل» با شعله شکوه تو می سوزد.

یک تنه بار غریب ارزش ها را در روزگار عسرت به دوش کشیده ای
تا فتیله نیم سوز «اخلاقی زیستن» نمیرد.

در آستان دنیا، «حبل اللّه » را به دوش کشیده ای که یاد خدا
در قلب های تشنه آرامش، کاستی نپذیرد.

دست دین را در دست خرد گذاشته ای تا چون
دو بال پریدن، افق های پرواز آدمی را بگشایند.

شمع هدایت خویش را به ضیافت اصحاب عقل برده ای تا قفل های
بسته بر ذهن ها و ضمیرها را بشکنی، تا فرا بخوانی به اندیشیدن، تا
بگویی که پیامبران آمده اند دفینه های عقل را از زیر آوار تعصب ها و
تحجرها بیرون بشکند؛

تا بگویی که انسان ها، معادن اند؛ درست مثل معادن طلا و نقره.
گواهی می دهم به حقیقت، که حقیقت در نگاه نازنین توست.

تو کشتی بان کشتی خرد، در توفان های هراس انگیز جهل و ستم بوده ای.
الگوی انسان زیستن را از مرام تو می توان آموخت و نام تو یادمان همه خوبی هاست.

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

بال وپر می زنم و بال و پرم می سوزد
جرعه آبی که تمام جگرم می سوزد

مرحمی که دلم از بار غمت سوخنه است
باز ای سوخه چادر، حرمم سوخته است

شعله ی آه من و گرمی آهت هستم
نفسی مانده بیا چشم به راهت هستم

منم آن دل که ز داغ تو به دریا میزد
روضه خوانی که شرر بر همه دنیا میزد

موسپیدی که دو دستش به طنابی بسته
پیر مردی که نفس در پی آنها می زد

آن طرف گریه ی طفلان منو در این سو
خنده بر خسته گی ام، دشمن زهرا میزد