وبژه نامه شهادت مظلومانه امام رضا علیه السلام{ شمس الشموس سلطان طوس}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اى على موسى الرضا!
پاكمرد یثربى، در توس خوابیده!

من تو را بیدار مى دانم.
زنده تر، روشن تر از خورشید عالم تاب،

از فروغ و فرّ و شور زندگى سرشار مى دانم.
گر چه پندارند: دیرى هست، همچون قطره ها در خاك،

رفته اى در ژرفناى خواب،
لیكن اى پاكیزه باران بهشت!
اى روح! اى روشناى آب!

من تو را بیدار ابرى پاك و رحمت بار مى دانم.
اى (چو بختم) خفته در آن تنگناى زادگاهم توس!

ـ (در كنار دون تبهكارى كه شیر پیر پاك آیین، پدرت،
آن روح رحمان را به زندان كشت)

من تو را بیدارتر از روح و راه صبح، با آن طرّه زرتار مى دانم.
من تو را بى هیچ تردیدى (كه دلها را كند تاریك)

زنده تر، تابنده تر از هر چه خورشید است،
در هر كهكشانى، دور یا نزدیك،

خواه پیدا، خواه پوشیده،
در نهان تر پرده اسرار مى دانم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تشنه ام بر آب سقاخانه ات



امشب، کوچه های خراسان، از عبور تو خالی می شوند
و داستان غریبی تو با پر زدنت، به پایان می رسد، ولی دستان
روشنت ای چراغ هشتم طریق عرفان!

هر روز، بلوغ ماه را به هنگام اذان بر گلدسته های
حرم و بر آسمان قلب عاشقانت به تماشا می گذارد.

یا علی بن موسی الرضا علیک السلام! زمین از غم فراق تو
در پر خویش خزیده و تنها در مزار تو جرئت سر بلند کردن دارد؛

آنجا که دل های شکسته خود را چون کبوتران حرمت
بر پنجره فولاد نگاه تو دخیل می بندیم و سر بر
شانه های خیال تو می گذاریم؛

همان جا که طعم زخمی حاجت خود را با آب
سقاخانه ات، در گلوی نیاز خویش می ریزیم.

رزیتا نعمتی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خاطره سوزان



وقتی صدای نقاره غروب های صحنت قدم هایم
را میخکوب می کند، فریاد رضا رضا را در متن موسیقی
محزون می شنوم و بغض شکسته ام را تقدیم دیدارت می کنم.

رضا جان! دانه کدام انگور جرئت یافت که طعم ذلت مأمون
را به کام تو بچشاند تا قبله هشتم را در صبر و لبخند خویش بنا کنی؟

امروز، تنها نه خیابان های خراسان که تمام رگ های عاشقانت،
به گلدسته و رواقت ختم می شود.

خاطره سوزاندن جگرت، تا قیامت از
ذهن خاک خراسان بیرون نمی رود.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

السلام علیک یا غریب الغربا
السلام علیک یا معین الضعفاء
یا مولانا ! یا ثامن الحجج

عده ای از کرمت محنون و با صفا شدند
خیلی ها از حرمت راهی کربلا شدند

می گم برم امام رضا علی موسی الرضا
تا بگیرم یه کربلا علی موسی الرضا

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هنوز محتاج نماز بارانت هستیم



چنان زخمی بر سینه ات نشست که
هیچ نوشدارویی، تقدیر را تغییر نداد.

توس، به قدم های تو خو کرده بود
و نماز بارانت را همیشه محتاج بود.

به تهدید کدام حیله مسموم خاموش شدی و لب هایت
دیگر پرسش های سر در گم زمانه را پاسخ نگفت؟

آه، شمس الضحای بار سفر بسته!
شب های غریبی زمین، بعد از تو رسیده اند.

روزگار پس از تو به کدام خورشید رضا خواهد شد؛
جز به اهل بیت خورشید؟!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

درد فراق



امروز، زمینیان به همراهی آسمانیان از درد فراق می گریند
و درسوگ هشتمین کوکب امامت، نوای ماتم سر می دهند؛

چرا که بار دیگر گلی از بوستان نبوی پرپر شد
و امام علی بن موسی الرضا علیه السلام آن امام مهربانی
و آن پرچمدار ولایت، دوستان خود را در غم هجران خویش فرو برد؛

اما بارگاه ملکوتی اش همچون آفتابی پر شکوه در ملک ایران
درخشان، و مأمن غریبان و ضامن دل های پریشان است.

ما امروز همراه و هم نوا با کبوتران حرمش دل را به
پنجره فولاد سپرده و به سوگ می نشینیم.

این روز، بر همه رهپویان و دوستداران
آن حضرت تسلیت باد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صبح بود و مأمون تنها نشسته بود.
عنکبوت دسیسه در حال تنیدن تاری دیگر بود.

سوزنی را که در دست داشت، در سمّ سفید رنگ می زد و در دانه های
انگور فرو می کرد. کار تزریق با دقت انجام شد و
انگورهای یک طرف ظرف، آغشته به سم شدند.


ظهر شده بود که به دنبال امام فرستاد.
امام بر قالیچه زیبای ایرانی نشست.

مأمون خوشه ای انگور برداشت و به حضرت تعارف کرد:
ای ابالحسن، انگوری زیباتر از این دیده ای؟

امام فرمود: شاید انگور بهشتی زیباتر از این باشد!
مأمون خشمگین شد و اصرار کرد تا امام، انگورها را بخورد.

امام دریافت که پایان راه، همین جاست. چاره ای ندید.
چند دانه از انگورها را خورد و برخاست.

مأمون دستپاچه پرسید: کجا می روید؟
امام با صدایی که اندوه پیامبران در آن موج می زد،
پاسخ داد: به آنجا که مرا فرستادی.


امام به اتاق خویش بازگشت. حس کرد درد خنجری است که
به آرامی در جگرش فرو می رود و جانش در آستانه پر کشیدن است.

دلش دیگر تاب زندگی در این جهان پرآشوب را نداشت.
آن روز را در بستر ماند.

مأمون نیز وانمود کرد که بیمار است و در بسترش ماند.
در دل شب، آوایی به گوش مأمون رسید؛

نوایی که در فضا جاری بود.
امام قرآن می خواند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

میخوام بیام تو حرمت عقدم و واکنم
گوشه ی صحنت بشنم در درد دلها کنم

کنار اون سقاخونت دل و شیدا کنم
هوای زیارت کرده دلم شهنشه طوس

آقا اذنم بده می خوام بیام دوباره پابوس
علی علی موسی الرضا علی موسی الرضا

میخوام بیام تو حرمت ار باب الجواد
دخیلم و گره کنم پنجره فولاد

حاجت من روا بشه صحن گوهرشاد
بخدا بهشته صحن و سرای مشهد تو

تمومی نداره لطف و عطای بی حد تو
علی علی موسی الرضا علی موسی الرضا

مرغ دلم پر میزنه شهر خراسان
بازم گرفته بهونت ای شاه ایران

می خواد بیاد زیارتت حضرت سلطان
مگه یادم میره مستی تو صحن گوهرشاد

مگه یادم میره من بودم و پنجره فولاد
مگه یادم میره مهربونیه خادماتو

مگه یادم میره صفای اون صحن و سراتو
علی علی موسی الرضا علی موسی الرضا

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امروز، زمینیان به همراهی آسمانیان از درد فراق می گریند
و درسوگ هشتمین کوکب امامت، نوای ماتم سر می دهند؛

چرا که بار دیگر گلی از بوستان نبوی پرپر شد و
امام علی بن موسی الرضا علیه السلام آن امام مهربانی
و آن پرچمدار ولایت، دوستان خود را در غم هجران خویش فرو برد؛

اما بارگاه ملکوتی اش همچون آفتابی پر شکوه در ملک ایران درخشان
و مأمن غریبان و ضامن دل های پریشان است.

ما امروز همراه و هم نوا با کبوتران حرمش دل را به پنجره
فولاد سپرده و به سوگ می نشینیم.

این روز، بر همه رهپویان و دوستداران آن حضرت تسلیت باد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب، آهوانه در دام سوگ تو گرفتارم.
امشب، آیینه اشک های من فراوان تر از آینه کاری حرم توست.

امشب، دست هایم را به بغض سنگین ضریح گره می زنم و پیشانی
داغ دارم را چون قلب تپنده ماتم، بر جبین ضریح می سایم.

امشب، پرده های سبز حرم گویا همه سیاهند.
درها و دریچه ها در معبر باد به هم می خورند
و آهنگ گریه دارند.

توفان غران در تمام حرم می وزد و تلخی خبر سوگ را
چون غباری نفس گیر بر سر و روی خلق می پاشد.

تسبیح ها در دستان زائران، لااله الاالله می گویند و
از سنگ فرش ها ناله سیاه به گوش می رسد.

هیچ کبوتری دانه برنمی چیند و هیچ گنجشکی از روی گنبد
به سمت آسمان نمی پرد و خدا حتی در رثای شهید خویش
آسمان ها را سیه پوش کرده است.

ابرهای بغض تمام دریاها، از هر جای عالم، به آسمان
اندوهناک توس آمده اند تا گریه های عزادار خود
را بر خاک دلگیر مشهد ببارند.

اینک، زائران تو چتر سیاه بر سر می گیرند و پابه پای آسمان می گریند.
اینک، باران اشک های خلق غم زده از گریه ابرها فراوان تر است.