8. (رَبِّ قَد آتَيْتَنى مِنَ المُلْكِ وَعَلَّمْتَنى مِنْ تَأْويلِ الأَحاديثِ فاطِرَ السَّمواتِ وَالأَرْضِ أَنْتَ وَلِيّى فِى الدُّنْيا وَالآخِرَةِ تَوَفَّنى مُسْلِماً وَأَلْحِقْنِى بِالصّالِحينَ).(69)
«يوسف (عليه السلام) آنگاه كه پدر و مادر و برادران خود را در برابر خود سجده كنان ديد گفت:پرورگارا به من سلطنت و فرمانروايى و تأويل احاديث و تعبير خواب آموختى، اى آفريدگار آسمان ها و زمين، تو در دنيا و آخرت ولىّ من هستى مرا مسلمان بميران و به بندگان شايسته ات ملحق كن».
در اين آيه تصريح شده است كه خداوند به يوسف(عليه السلام) تعبير و تأويل رؤيا را كه خود شعبه اى از آگاهى از غيب مى باشد آموخته است.
***
9. (وَدَخَلَ مَعَهُ السِّجْنَ فَتَيانِ قَالَ أَحَدُهُما إِنّى أَرانى أَعْصِر خَمْراً وَقالَ الآخَرُ إنّى أَرانى أَحْمِلُ فَوْقَ رَأْسى خُبْزاً تَأْكُلُ الطَّيْرُ مِنْهُ نَبِئْنا بِتأْويلِهِ إِنّا نريك مِنَ الْمُحْسِنينَ * ...يا صاحِبَي السِّجن أَمّا أَحَدُكُما فَيَسْقى رَبَّهُ خَمْراً وَأَما الآخَرُ فَيُصْلَبُ فَتَأْكُلُ الطَّيرُ مِنْ رَأْسِهِ...).(70)
«هنگامى كه يوسف (عليه السلام) زندانى شد دو جوان هم با او زندانى شدند يك روز يكى از آنها به يوسف (عليه السلام) گفت:خواب ديدم كه انگورى مى فشارم و ديگرى گفت: خواب ديدم كه نانى بر روى سر گذارده ام و پرندگان از آن نان مى خورند و هر دو تعبير خواب خود را از يوسف (عليه السلام) خواستند و گفتند ما تو را از نيكوكاران مى بينيم يوسف در تعبير خواب اوّلى فرمود: تو ساقى پادشاه مى شوى و به دومى گفت: تو را به دار مى زنند و مرغان هوا بخشى از سرت را مى خورند...».
و به تصريح قرآن مجيد همين طور هم شد. يكى از آنان نجات يافت و ساقى دربار گشت و ديگرى اعدام شد. روشن است كه اين تعبير خواب از خبرهاى غيبى حضرت يوسف به شمار مى آيد.
***
10. (وَقالَ الْمَلِكُ إِنّى أرى سَبْعَ بَقَرات سِمان يَأَكُلْهُنَّ سَبْعٌ عِجافٌ وَسَبْعَ سُنْبُلات خُضْر وَأُخَرَ يابِسات... يُوسُفُ أَيُّها الصِّديقُ أَفْتِنا فِى سَبْعِ بَقَرات... قالَ تَزْرَعُونَ سَبْعَ سِنينَ دَاباً فَما حَصَدْتُمْ فَذَرُوهُ فِى سُنْبُلهِ إِلاّ قَليلاً مِمّا تَأْكُلُونَ ثُمَّ يَأْتى مِنْ بَعْدِ ذلِكَ سَبْعٌ شِداد يَأْكُلن ما قَدَّمْتُمْ لَهُنَّ إِلاّ قَليلاً مِمّا تُحْصنُون ثُمَّ يَأْتى مِنْ بَعْدْ ذلِكَ عامٌ فيهِ يُغاث النّاسُ وَ فيهِ يَعصِرُون).(71)
«فرمانرواى مصر خوابى به شرح زير ديد: هفت گاو لاغر، هفت گاو چاق را مى خورند. و هفت خوشه سبز در كنار هفت خوشه خشكيده قرار دارد. از خواب بيدار شد و تعبير خواب خود را از اطرافيان خويش خواست سرانجام از يوسف(عليه السلام) تعبير آن را خواستند. يوسف (عليه السلام) در تعبير اين خواب فرمود: هفت سال به طور متوالى كشت مى كنيد و هر چه درو كرديد جز مقدار كمى كه مى خوريد در خوشه بگذاريد سپس هفت سال سخت پيش مى آيد. آنچه را كه اندوخته ايد مصرف مى كنيد و تنها اندكى را نگه داريد، پس از آن سال ديگرى پيش مى آيد كه در آن باران فراوان مى بارد و مردم از قحطى نجات مى يابند».
در اين داستان يوسف در تعبير خواب پادشاه، از سه امر پنهانى پرده برداشت و خبر داد كه:
الف: هفت سال نعمت همه جا را فرا مى گيرد و وضع كشاورزى بسيار خوب است.
ب: پس از آن، هفت سال قطحى و خشك سالى پيش مى آيد كه درهاى رحمت به روى مردم بسته مى گردد.
پ: سال پانزدهم بار ديگر رحمت حق، همه را فرا مى گيرد و مردم از نعمت هاى بزرگ الهى برخوردار مى شوند.
***
11. (وَ يا قَوْمِ هذه ناقَةُ اللّه لَكُمْ آيَة فَذَرُوها تَأْكُلُ فِى أَرْضِ اللّهِ وَلا تَمَسُّوها بِسُوء فَيَأْخُذَكُم عَذابٌ قَريبٌ * فَعَقرُوها فَقالَ تَمَتَّعُوا فِى دارِكُمْ ثَلاثَةَ أَيّام ذلِكَ وَعْدٌ غَيرُ مَكْذُوب).(72)
حضرت صالح به قوم ثمود كه براى دعوت آنان به راه خداپرستى برانگيخته شده و ناقه اى به عنوان معجزه براى آنان آورده بود گفت: اى قوم! اين شتر خدا است كه معجزه اى براى شما مى باشد بگذاريد او در زمين خدا چرا كند و به او بدى نرسانيد كه عذابى نزديك، شما را فرا مى گيرد.
امّا آن مردم به سخن صالح (عليه السلام) اعتنا نكردند و آن شتر را كشتند و خود را مستوجب خشم و عذاب الهى كردند در اين هنگام صالح آنان را هشدار داد كه پس از سه روز عذاب الهى آنان را خواهد گرفت و اينطور گفت:
فقط سه روز در خانه هاى خود به سر بريد و بدانيد وعده الهى دروغ نيست.
به تصريح قرآن مجيد همين طور هم شد يعنى پس از سه روز عذاب الهى آنان را فرا گرفت.
چه خبر غيبى بالاتر از اين، كه پيامبرى از سرنوشت مردمى كه به معجزه الهى، احترام نگذاردند خبر مى دهد و مى گويد: بيش از سه روز در جهان زنده نخواهيد بود و عذاب الهى شما را نابود مى كند؟
***
12. (وَوَرِثَ سُليمانُ داودَ وَقالَ يا أَيُّها النّاسُ عُلِّمنا مَنْطِقَ الطَّيرِ وَأُوتينا مِنْ كُلِّ شَىء إِن هذا لَهُوَ الفَضلُ المُبين).(73)
«سليمان وارث داود شد و گفت: اى مردم! خدا زبان پرندگان را به ما آموخته است و از همه چيز به ما داده است اين ها(براى ما) فضيلت و برترى آشكار است».
آيا آشنا بودن داود و سليمان به زبان پرندگان و آگاه بودن از مقصود آنان جز آگاهى از غيب است؟
***
13. (حَتّى إِذا أَتوا عَلى وادِى النَّمل قالَتْ نَمْلَةٌ يا أَيُّها النَّملُ ادْخُلُوا مَساكِنكُمْ لا يَحْطِمَنَّكُمْ سُليمانُ وَجُنودُهُ وَهُمْ لا يَشْعُرون * فَتَبَسَّمَ ضاحِكاً مِنْ قَوْلِها...).(74)
«تا اين كه سپاهيان سليمان (عليه السلام) به وادى مورچگان رسيدند. مورچه اى گفت: اى مورچگان به لانه هاى خود برويد تا سليمان و سپاهيان او از روى غفلت شما را لگدكوب نكنند. سليمان از گفتار آن مورچه لبخندى زد و خندان شد».
آيا آگاه بودن از زبان مورچگان آگاهى از غيب، آگاهى خارج از قلمرو حس عادى بشر نيست؟
***
14.(وَتَفَقَّدَ الطَّير فَقالَ مالى لا أَرى الهُدْهُد أَمْ كانَ مِنَ الغائِبين...* فَمَكَثَ غَيرَ بَعيد فَقالَ أَحَطْتُ بِما لَمْ تُحِطْ بِهِ وَجِئْتُكَ مِنْ سَبأ بِنَبأ يَقين...).(75)
«سليمان گفت : چرا هدهد را نمى بينم؟ مگر او غايب است؟...كمى بعد، هدهد آمد و به سليمان گفت: چيزى ديده ام كه تو نديده اى و براى تو از «سبا» خبرى درست و يقينى آورده ام...».
آيا فهميدن زبان هدهد آگاهى از غيب نيست؟
***
15. (وَاُنَبِئُّكُمْ بِما تَأْكُلُونَ وَما تَدَّخِرونَ فى بُيُوتِكُمْ...).(76)
«عيسى (عليه السلام) آگاهى خود از غيب را در رديف ساير معجزات خود شمرده و مى گويد: معجزه من اين است كه نابينايان و مبتلايان به بيمارى برص را به اذن خدا شفا مى بخشم و مردگان را به اذن خدا زنده مى كنم و از آنچه مى خوريد و در خانه هاتان ذخيره مى كند خبر مى دهم».
***
16. (يا بَنى إِسْرائيلَ إِنّى رَسُولُ اللّهِ إِلَيْكُمْ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَىَّ مِنَ التَوراةِ وَمُبَشِّراً بِرَسُول يَأْتِى مِنْ بَعْدِى اسْمُهُ أَحْمَدُ...).(77)
«مسيح (عليه السلام) مى گويد: اى فرزندان اسرائيل! من پيامبر خدا به سوى شما هستم و تورات موسى را تصديق مى كنم و به آمدن پيامبرى كه پس از من خواهد آمد و نامش احمد است شما را بشارت و مژده مى دهم».
آيا خبر دادن عيسى از آمدن پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله وسلم) كه آمدن او حدود ششصد سال با عيسى (عليه السلام) فاصله دارد اخبار از غيب نيست؟
***
17.(وَإِذْ أَسَرَّ النَّبِىّ إِلى بَعْضِ أَزْواجِهِ حَديثاً فَلَمّا نَبَّأتْ بِهِ وَأَظْهَرَهُ اللّهُ عَليهِ عَرَّفَ بَعْضَهُ وَأَعرضَ عَنْ بَعْض فَلَمّا نَبَّأها بِهِ قالَتْ مَنْ أَنْبأَكَ هذا قالَ نَبَّأنى العَليمُ الخَبيرُ...).(78)
پيامبر گرامى اسلام(صلى الله عليه وآله وسلم) ، رازى را به يكى از همسران خود گفت(و به او سفارش كرد كه آن راز را فاش نكند) ولى او، راز پيامبر را به ديگرى گفت، خدا پيامبر را از جريان آگاه ساخت و به او خبر داد كه همسرش، راز او را به ديگرى گفته است پيامبر با اين كه آگاه شد همسرش همه راز را به ديگرى گفته امّا به قسمتى از آن اشاره كرد و به قسمت ديگر اشاره نكرد يعنى به همسرش گفت از رازى كه به تو سپردم فاش ساخته اى؟ همسرش او را تصديق كرد و پرسيد چه كسى تو را از اين جريان آگاه ساخت؟ پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود: (نَبَّأَنى العَليمُ الخَبيرُ); خداى دانا و آگاه مرا باخبر ساخت.
دقت در مجموع آيه، بخصوص جمله آخر(نَبَّأنى العَليمُ الخَبيرُ) به روشنى گواهى مى دهد كه خداوند او را از غير راه وحى قرآنى از پس پرده غيب آگاه ساخته بود.
از آياتى كه تا اينجا نقل شد به خوبى استفاده مى شود كه پيامبران الهى چون آدم، نوح، يعقوب، يوسف، صالح، داود، سليمان، عيسى و پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله وسلم) از غيب خبر داده اند.
و اكنون برخى از آياتى كه دلالت مى كند كه افرادى غير از پيامبران هم از غيب آگاهى داشته اند نقل مى شود تا واضح گردد كه آگاهى از غيب منحصر به پيامبران الهى نيست بلكه خدا به هر يك از بندگان خاص خود كه بخواهد چنين عنايتى مى كند و او را با غيب اين جهان آشنا مى سازد.
***
18. (إِذْ قالَتِ الْمَلائِكةُ يا مَريَمُ إِنَّ اللّهَ يُبَشِّركَ بِكَلمَة مِنْهُ اسْمهُ الْمَسيحُ عِيسى ابنُ مَرْيَم وَجيهاً فِى الدُّنيا وَالآخِرةِ وَمَنَ الْمُقَرَّبينَ * وَيُكَلِّمُ النّاسَ فِى الْمَهْدِ وَكَهْلاً وَمِنَ الصّالِحين).(79)
«هنگامى كه فرشتگان به مريم (عليه السلام) گفتند: اى مريم خدا تو را به فرزندى نويد مى دهد كه نام وى مسيح، عيسى فرزند مريم، در دنيا و آخرت آبرومند و از مقربان درگاه الهى است و در گهواره با مردم سخن مى گويد...».
آيا آگاه شدن مريم كه شوهر هم نداشت از اين كه خدا فرزندى به اين نام و اين خصوصيات به او لطف مى كند آگاهى از غيب نيست آيا معنى آگاهى از غيب جز اين است كه انسان از امورى كه از نظر مردم پنهان است آگاه گردد؟».
***
19. (وَلَقَدْ جاءَتْ رُسُلنا إِبْراهيمَ بِالْبُشرى قالُوا سَلاماً... * وَامْرأَتُهُ قائِمةٌ فَضَحِكتْ فَبشّرناها بإِسحاقَ وَمِنْ وَارءِ إِسحاقَ يَعْقُوبَ * قالَتْ يا وَيْلَتى أ أَلِدُ وَأَنا عَجُوزٌ وَهذا بَعْلى شَيْخاً إِنَّ هذا لَشَىءٌ عَجيبٌ * قالُوا أَتَعْجَبينَ مِنْ أَمْرِ اللّهِ رَحْمَتَ اللّه وَبَركاتهُ عَلَيْكُم أَهلَ البَيْت إِنّه حَميدٌ مَجيدٌ).(80)
«فرستادگان ما(يعنى فرشتگان) با مژده به نزد ابراهيم(عليه السلام) رفتند و گفتند سلام بر تو... و همسر وى كه ايستاده بود خنديد. او را به اسحاق و پس از اسحاق به يعقوب بشارت داديم گفت: واى بر من با اين كه خودم پير هستم و شوهرم نيز پير است چگونه صاحب فرزند خواهم شد؟ اين موضوع شگفت انگيز است، فرشتگان به او گفتند مگر از كار خدا تعجب مى كنى؟ رحمت و بركات خدا بر شما خاندان باد خدا حميد و مجيد، ستوده و بزرگوار است».
آيا آگاه شدن همسر حضرت ابراهيم از اين كه در پيرى خدا بـه او فرزندى عطا مى كنـد جز آگاهى از غيب اسـت؟ آيا چنيـن موضوعـاتى كه توسط فرشتگان در اختيـار بنـدگان خـدا كه پيامبر هم نيستند گذارده مى شود جز تعليم و آگاه كردن از غيب است؟
***
20.(وَأَوْحَيْنا إِلى أُمّ مُوسى اَنِ ارْضِعيهِ فَإِذا خَفْتِ عَليهِ فَأَلقيه فِى اليَمِّ وَلا تَخافى وَلاتَحزَنى إِنّا رادّوهُ إِليكِ وجاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلينَ).(81)
«به مادر موسى (عليه السلام) وحى كرديم كه موسى را شير بده پس هنگامى كه بر او ترسيدى او را به دريا بيانداز و نترس و محزون مباش ما او را به تو برمى گردانيم و او را از پيامبران مرسل قرار مى دهيم».
از اين آيه برمى آيد كه مادر موسى از آينده او و از اين كه خدا او را حفظ مى كند و به مادر، برمى گرداند; آگاه شد آيا اينها جز آگاهى از غيب است؟
***
با دقت در اين بيست آيه اى كه ياد شد جـاى هيـچ شك و ترديـدى در اين مسألـه باقى نمى مانـد و روشـن مى شود كه امكان آگاهى پيامبـران و برخى ديگر از بندگان خدا، از غيـب و نيز فعليت و تحقق آن، يكى از مسائل مسلم قرآن مجيد است.(82)
بنابراين كسى كه به قرآن ايمان داشته باشد نمى تواند آگاهى از غيب را براى بشر، غير ممكن بداند و بگويد آگاهى از غيب اختصاص به خدا دارد، و براى اثبات اين حرف نادرست، به آياتى كه ظاهراً علم غيب را به خدا اختصاص مى دهد، استدلال كند.(83)
نقل قول
