ویژه نامه شهادت مظلومانه امام حسن عسکری علیه السلام{خزان خورشید سامرا

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

آجرک الله یا صاحب الزمان

شهادت، عشق است.

فرزند غایبش را سر سلامت بگویید و باران اشکتان
را در بی شکیبی انتظار، بهانه سازید!

شهادت امام حسن عسکری، بهار جوشش
خون شیعه است در غم غیبت.

مولای غایب غریبم!

سرسلامت باد ما را در غم بابای شهیدت پذیرا باش؛

ای غمگین ترین شیعه در عصر غیبت!

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

رفت و فردا را به موعود(عج) سپرد

امام، دل به فردایی سپرده است که موعودش علیه السلام
حقیقت دین را فریاد زند.

می رود و دنیا را با همه فرازها و نشیب هایش
با همه پستی ها و بلندی هایش به او می سپارد.

به او می سپارد، دردهای نهفته ای را که جز در و دیوارهای
اتاق کوچکش در سامرا، احدی تاب گفتنش را نداشت.

اسارت و سکوت حسنی علیه السلام باز هم در قصه
حماسی او رقم خورده است.

باشد تا خروش و فریاد حسینی اش
نصیب فرزندش مهدی(عج) شود.

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

امروز با تمام توان گریه می کنیم
همراه با امام زمان گریه می کنیم

در پشت دسته های عزا سوی سامرا
در لا به لای سینه زنان گریه می کنیم

شاید نماز ظهر رسیدیم در حرم
آن لحظه با صدای اذان گریه می کنیم

آقا اگر به مرقدشان راهمان دهند
در روضه ی مبارکشان گریه می کنیم

در غصه اسارت مردی که سال ها
از او نبوده نام و نشان گریه می کنیم

بر لحظه ای که آب طلب کرد آن امام
ما نیز یاد تشنه لبان گریه می کنیم

هم در گریز روضه موسی بن جعفریم
هم یاد آن شکنجه گران گریه می کنیم

هم در مسیر کوفه و هم در مسیر شام
با روضه های عمه شان گریه می کنیم

خیلی به پیش چشم من این صحنه آشناست
وقتی نشسته ایم چنان گریه می کنیم

شب های جمعه نیز همین گونه کربلا
ما پا به پای مادرمان گریه می کنیم

اذن دعا دهید که پایان روضه است
تا انتهای مجلستان گریه می کنیم

در ذکر «یا حَمیدُ بِحَقِ مُحَمَّد»یم
تا می رسیم آخر آن گریه می کنیم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وا کن کمی از راه تماشا، ای اشک!
امروز دلم دوباره، مهمان دارد

درود بر تمام تنهایی ات،
که حتی از دیدن فرزند، محرومت کردند!

درود بر غربت دیر آشنایت،
که یاد مدینه را در نگاهت زنده می کرد!

درود بر عطر کلامت، که حضور بهاری ات را
به سراسر گیتی، بشارت می داد!

درود بر جهاد فی سبیل اللّه تو،
که پایانش به «شهادت» ختم شد.

مولا جان! دست هامان خالی، چشم هامان پر از اشک
و سینه هامان از داغ شهادتت، لبریز است.

فانوس به خون نشسته مژه هامان را نذر سقاخانه عشق می کنیم
و پیشانی ارادت به آستان آسمانی ات می ساییم؛
گوشه چشمی به ما کن، مولا!

سیدعلی اصغر موسوی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تسلیت ای حجت ثانی عش یابن الحسن
زود بود از بهرت تو داغ پدر یابن الحسن

قلب بابت از شرار زهر دشمن آب شد
سوخت جسم و جانش از پا تا به سر یابن الحسن

کودک شش ساله بودی بر پدر خواندی نماز
ریختی از چشم خود خون جگر یابن الحسن

زود گرد بی کسی بر ماه رخسارت نشست
زود کردی جامه ماتم به بر یابن الحسن

قرنها چشم تو گریان است بر جدّت حسین
لحظه لحظه ریختی اشک بصر یابن الحسن

طفل بودی پیش چشمت چشم بابا بسته شد
تو نگه کردی او زد بال و پر یابن الحسن

مخفی از چشم همه چشم تو بر بابا گریست
سوختی چون شمع سوزان تا سحر یابن الحسن

قرن ها فریاد زهرا مادرت آید به گوش
از مدینه بین آن دیوار و در یابن الحسن

یوسف زهرا بیا با ما بگو آخر چرا
تربت زهراست مخفی از نظر یابن الحسن

ای سرشک چارده معصوم از چشمت روان
ای زده هجر تو بر دلها شرر یابن الحسن

روز میثم تیره تر می باشد از شام فراق
تا شود خورشید رویت جلوه گر یابن الحسن

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شهادت جان سوز حضرت اباالمهدی، امام حسن عسکری
بر آرزومندان بارگاه غریبش تسلیت باد!

غروب خورشید یازدهم

ابوسهل نوبختی نیز چون بسیاری از شیعیان، از بدی
حال جسمانی امام حسن عسکری علیه السلام آگاه بود.
دیگر تاب نداشت؛ وگرنه به خود اجازه نمی داد به خانه امام برود.

وارد اتاق که شد، همسر امام، «نرجس خاتون» و «عقید» غلام
فداکار حضرت را دید که در گوشه ای، ساکت نشسته اند.

نگاهش که به چهره امام افتاد، بی اختیار اشک از
چشمانش سرازیر شد.«آه خدایا! آیا این همان حجت تو
بر زمین است که به دست سفاکان و ظالمان به این حال
و روز درآمده؟ مگر نه اینکه 28 سال بیشتر ندارد؟
آیا تقدیر او هم شهادت در جوانی است؟»

نگاه عقید را که دید، فهمید باید خود را کنترل کند.
بغض گلوگیر خود را فروخورد و در حالی که شاهد آب
شدن شمع وجود امام زمانش بود، زیرلب زمزمه کرد:

«اَلا لَعْنَةُ اللّه عَلَی القَومِ الظالمین».

اشارات - شماره 95