ویژه نامه آغاز زعامت و امامت حضرت ولی عصرعجل الله تعالی فرجه شریف{حضرت قرص قمر}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آفا جون امروز حسابی رو مُدی ، ...

آقا جون منم خودمو همرنگ بقیه می کنم و می گم: آقا بیا...

اینایی که می گن آقا نیا... خامی می کنن ، از روی ناپختگی میگن...

ببخششون آقا جان بیا...

گل نرگس ، بیا...

تو « صاحب الزّمان »ی و « صاحب الامر » ی ، بیا...

« ولیّ عصر » ی و بر عکسِ میدون ولیعصر ما ، بوی خدا می دی ، بیا آقا جون...

زمین و زمان ، امر و فرمان به امر الهی ، در اختیار توست ، بیا آقا...

« حجت اللّه » ی و « خلف صالح » ی ، بیا آقا جون...

« مهدیّ » اُممی ، بیا مولا...

« وعده ی خدا » یی ، بیا مولا...

هدایت یافته‌ای هدایتگری ، بیا مولای من...

راه یافته‌ای راهنمایی ، جان مادرت زهرا(س) ، بیا...

قول میدم آدم شم... ، قولِ قول...

ببین دارن مسخره مون می کنن... ببین چیا می گن!!!...

بیـــــا ، آقا جون بیــــا ، ...


* * *

اگه مانع ظهور تون منم خب می میرم

اگه روح تون رو آزرده تنم خب می میرم


اگه با بودن من قلب عزیزت می گیره

اگه آزارت میده این بدنم خب می میرم


اگه خوب اگه بدم یه عالمه دوست دارم

تو بگی بمون میمونم تونخوای خب می میرم


نفسم بسته به لحظه لحظه انتظارتون

اگه قابل نداره اشاره كن خب می میرم


من فدای هر ركوع و سجده و قنوتتون

قبله ی دلم ، تویی اذان بگو ، تا بمیرم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مقتدای من


ای کاش می شناختمت آشنای من

ای بهترین مشوّق دین و دعای من



با کمترین عمل به بزرگی بخوانی ام


ای آشنا به نیت درد آشنای من



از ناسپاسی دل خود شرم می کنم


ای وای من که هست دلت مبتلای من



ای حاجت بزرگ دل پر توقعم


روزی روا شود به دعایت دعای من



وقتی که از کنار فقیران گذر کنی


با چشم خود بگو نظری بر گدای من



این گرد قافله که نشان از عبور توست


بر چهره حجتی ست از این مدّعای من



ای ساربان به قافله سالار ما بگو


جا مانده یک مسافری از کربلای من



دردی که از محرّمتان مانده بر دلم


گرید هوا و حال به حال و هوای من



باران گریه بند نمی آید ای دریغ!


تا خون رود ز چشم تو ای مقتدای من!




محمود ژولیده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سامره امشب تماشایی شده
جنت گل هـای زهرایی شده

لحظه لحظه، دسته دسته از فلک
همچو باران از سمـا بارد ملک

می زنند از شوق دائم بال و پر
در حضـور حجت ثانـی عشر

ملک هستی در یم شادی گم است
بعثت است این، یا غدیر دوم است

یوسف زهرا بـه دست داورش
می نهد تاج امـامت بـر سرش

عید «جاء الحـق» مبارک بر همه
خاصـه بـر سـادات آل فاطمه

عید آدم عیـد خاتم آمده
عید مظلومـان عالم آمده

عید قسط و عید عدل و دادهاست
لحظه هـایش را مبـارک بادهاست

عیـد قرآن، عید عترت، عید دین
عیــد زهـرا و امیــرالمؤمنین

عیــد یــاران فداکار علی است
عید محسن، اولین یار علی است

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خداوند، سرنوشت زمین را به تو سپرده است.

در این ثانیه های تازه، در این شکوه دیرین سال رحمت که امروز این گونه
سرشار است، پای هر دریچه ستاره ای می درخشد و هیاهویی است آغاز روزی
این چنین را؛ آغاز امامت نور، آغاز امامت آخرین ستاره بیدار.

شایسته ایستاده ای و چراغ های راه، در سرانگشتان اشارتت روشن شده است.
شایسته ایستاده ای و خورشید، بر پلک های آفتابی ات سجده برده است.
شایسته ایستاده ای و این آغاز روزهای انتظار است.

این روز فرو خفته را برانگیخته ای در صبحی روشن؛ آخرین وعده
الهی محقق شده است.

شایسته ایستاده ای و بر شانه های استوارت، بهار بوسه داده است؛
حضور روشنت امید این روزهاست.

شایسته ایستاده ای و اشتیاق امامتت، این فرودست را به فرادست
پیوند زده است.

زمین در پوست خود نمی گنجد و چراغ های هدایت،
در دست های مهربانت روشن است.

تو آن سایه مهربانی که وعده حتمی خداوندی برای این روزهای مکرر و مکدر.
وعده نور، جذبه فلق است و کرانه های آسمان، خلاصه شده در چشم هایت.

جذبه فلق است و اولین روزی که ردای امامت به تن کرده ای.
جذبه فلق است و روزی سرشار از آینه.

نجوای گداخته ام را به شور، در جای جای خاک رها کرده ام.

جهانی در مقابل شکوهت خم شده است. نعمت، بر ما تمام و شب چون روحی سرگردان،
در بیابان های پیکر خویش فرو ریخته است و روز با برقی از دیدگان سرشارت آغاز شده است.
وی بابونه فضا را آکنده است؛

اولین روز امامتت، اولین روزی است که جهان،
با شوق در جذبه نورت ته نشین شده است.

امروز اولین روزی است که خداوند سرنوشت زمین را به تو سپرده است.


حمیده رضایی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان ترا که من هم برسم به آرزویی


به کسی جمال خودرا ننموده ای و بینم
همه جا به هر زبانی بود از توگفتگویی


به ره توبس که نالم زغم توبس که مویم
شده ام زناله نالی شده ام زمویه مویی


همه خوشدل اینکه مطرب بزندبه تار چنگی
من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار مویی


چه شود که راه یابد سوی آب تشنه کامی
چه شود که کام جوید زلب تو کامجویی


شود اینکه از ترحم دمی ای سحاب رحمت
من خشک لب هم آخر زتو ترکنم گلویی


بشکست اگر دل من بفدای چشم مستت

سر خم می سلامت شکند اگر سبویی


همه موسم تفرّج به چمن روند و صحرا
توقدم به چشم من نه بنشین کنار جویی


نه به باغ ره دهندم که گلی بکام ِ بویم
نه دماغ اینکه ازگل شنوم بکام بویی


ز چه شیخ پاکدامن سوی مسجدم نخواند
رخ شیخ وسجده گاهی سرماوخاک کویی


نه وطن پرستی از من به وطن نموده یادی

نه زمن کسی به غربت بنموده جستجویی


بنموده تیره روزم ستم سیاه چشمی

بنمود ، مو سپیدم صنم سپید رویی


نظری بسوی (رضوانی ) دردمند مسکین

که بجز درت ندارد نظری به هیچ سویی


شعر از فصیح الزمان (( رضوانی ))