ویژه نامه ولادت با سعادت پیامبراکرم محمد مصطفی (ص) و هفته وحدت

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پابه پای میلاد سبز اولین فرستاده

صدای قدسی اشراق، با عطر صلوات درآمیخته است.
تولد گل های محمدی، رویشی از مهتاب
را سر باغچه لحظه ها ریخته است.

زمین، حق دارد در خود نگنجد از این بشارت حجیم.
مژده امروز، چونان چشمه ای از امید، در همه جا جاری است.

کاخ های هراس، به خاکستر شومی خویش نشسته اند.
لرزه بر طاقت طاق کسرا افتاده است.

آتشکده فارس، مرده ای بیش نیست؛
مقابل خورشید لایزال حجاز.

نسیم بهاری، لابه لای درختان اندیشه وزیدن گرفته است.
قلم، با طرز دیگری از عشق روبه رو شده است.

سلام است و جلوه های سپید در زمین، ترنم، رونق گرفته است.
صدای شادی و صلوات، به موازات خرد شدن بت های جاهلی، شنیده می شود.

نیک خویی و پارسایی، به زوایای مختلف زندگی کشیده می شود.
تکرارهای هوس آلود مشرکان، درهم شکسته می شود.

عمری بود که رنج های بشر از بیهودگی زندگی، از شماره
گذشته بود. سال ها زور و جهل، بندگان را
در کام خویش فرو می کشید.

امروز اما، روز رهایی از یوغ تاریکی شب های یلدا است.
برخیزیم؛ ما نیز با نقل و صلوات، به استقبال امروز برویم!

محمدکاظم بدرالدین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تا نام تو برده می‏شود، چراغ‏های صلوات،
در جان لحظه ‏ها فروزان می‏شوند.

تا فضیلتی از تو گفته می‏شود،
دل‏ها از بوی گل محمدی زنده می‏شوند.

یاد نویدبخش تو،
درب‏های صبح را به رویِ ما می‏گشاید.

قرآن تو، نزدیک‏ترین راه رهایی است
و نهج ‏الفصاحه ‏ات، پاک‏ترین مبحث بندگی.

قرآن، معجزه ‏ای است که از دست‏های روشن تو
به ما رسید و مرهمی شد بر داغ‏های همه روزه بشریت.

نهج ‏الفصاحه،
سرزمین پهناور دوستی است،

زمزمه‏ های بهاری گنجشکان بر درخت است
که روبه‏ روی لحظات خستگی انسان، قد می‏کشد.

دنیا، شاداب و جوان می‏ماند؛
اگر سطری از اندرزهای تو را به کار بندد؛

همچنان‏که منبر و مسجد و مأذنه
از ذکر و نام تو فعال مانده‏ اند.

تو را نشناختیمیا رسول اللّه‏ صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله ،
تو را نشناخته ‏ایم و فقط می‏دانیم که نامت
بر همه کائنات ترجیح دارد.

چگونه می‏توان شعاع دایره خوبی‏هایت را ترسیم کرد؟
«مدینه» با آن عظمتش، هیچ‏گاه ادعا نمی‏کند که تو را شناخته است.

چگونه در خیال خام دنیا،
رفتاری برای همه اعصار می‏گنجید؟

یا نبی اللّه‏ صلی‏ الله‏ علیه ‏و‏آله !
مگر می‏توان بر سنت شریف تو بوسه نزد؛
حال آنکه پاسخ‏گوی تمام نیازهای روز است؟!

این درست که تو را نشناخته ‏ایم،
اما همه هستی ما از احترام به نامت می‏گوید
که بیت بیت، قصیده‏ های روشن در دل‏ها می‏کاری
و نور می‏پاشی در چشم‏های خاک.

محمدکاظم بدرالدین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای سپید بزرگ آیین! آمدی
و دندان‏های سیاهی را در هم شکستی.

آمدی و آفتاب، باطن شکوهمندت را
در آسمان نبوت، برای همیشه گستراند.

آمدی و طاق کسرای ظلم فرو ریخت.
آمدی و رودخانه ‏های تباهی، در بستر سیاهشان خشکیدند.

آمدی وبه یمن آمدنت آتشکده ‏ها
به خاموشی تن دادند.

ای پیام ‏آور آسمان‏های وسیع!
پرنده‏های دلمان را به تو سپرده‏ ایم
و آیین سپیدت را عاشقانه به ترنم آمده ‏ایم.

نفس‏های زلالت که بر پنجره‏های زمین پاشید،
گلدان‏های یگانه ‏پرستی بر تاقچه‏ های جهان به گل نشست.

آمدی و رشته ‏های بت‏ پرستی،
با دست‏های عادلت، پنبه شد.

آمدی و کوچه‏ های تیره و تارمکه را
باران ستاره های نور فراگرفت.


مقدمت گل باران ای رسول مهربانی ها

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای که میلادت، نقطه عطف خلقت است!
بر تو درود که عشق، خود را با نام تو تجلی داد
و خلقت، بی‏وجود تو معنایی نداشت؛

ای بهترین خلق که پیامبران
سلامت می‏کنند و تو را سید خویش می‏خوانند؛

ای آن‏که خدا از نور خویش، تو را آفرید و بر تو سلام داد
و جهانی را در رکاب تو گذاشت تا معلوم شود که تاریخ انسان،
چون تو نداشته و چون تو نمی‏آورد؛

و ای چراغ رها شده در پرواز!
تو، عاشقانه سرود زندگی در گوش
خلق زمزمه کردی؛ بر تو درود!

بگذار آتشکده‏ها خاموش شوند!جهان، تا خبر میلاد تو را شنید
چنان بر خود لرزید که عنان خویش از دست داد.

ورود تو آغاز تاریخ دیگری از حیات است
و نباید چنین میلادی، بی‏صدا و بی‏هیاهو باشد.

بگذار وقتی هلهله شادی فرشتگان در فضای متروک جهان می‏پیچد،
ایوان‏های ظلم و جور،بر خویش تکانی بخورد و کاخ‏های محکم
ستم بشکند و خوار شود!

بگذار وقتی شعله حضور تو بر چراغ هدایت،
روشنی می‏بخشد، آتشکده هزار ساله به مرگ فرو رود تا خلق بدانند،
چراغ همیشه روشن، تویی و نور را از هیچ سیاهی گدایی نکنند!

بگذار اهالی کوچه‏های نخوت و غرور، بر ناتوانی
و حیرت خویش معترف شوند

که اینک، ندای پایان بزرگ‏بینی‏شان بلند شد.پس با گوش جان
بشنو صدای خداوندی را که از دهان جبرئیل جاری می‏شود

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تبسمی از بهار، در سینه ما گل انداخته. لباس های نور
برازنده قامت دل می شود. جاده ها از مسیر لبخند می گذرند.

هر چه درخشندگی، از نو پایه ریزی می شود.
پلی از اوقات سرد زمین به مثنوی های گرم آسمان زده می شود:

دلا میلاد ختم المرسلین است
فروغ آسمانی در زمین است

محمد صلی الله علیه و آله مهر ظلمتْ سوز آمد
شب یلدای ما را روز آمد

مژده باید داد که هر چه تابندگی، به سمت انسان رو آورده است.
آبشاری از بشارت نازل شد.

آسمان، با شادی سرشار، در پوست نمی گنجد.
همه با هلهله همراهند.

زندگی، با صدای ماندگار خوش بختی انس می گیرد
و بنای بلند عاشقی، بی گزند می ماند.

همه اشیا، به سبز آراسته می شوند و برگ ها
به سبز بودن خویش مباهات می کنند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای سپید بزرگ آیین! آمدی
و دندان‏های سیاهی را در هم شکستی.

آمدی و آفتاب، باطن شکوهمندت را
در آسمان نبوت، برای همیشه گستراند.

آمدی و طاق کسرای ظلم فرو ریخت.
آمدی و رودخانه ‏های تباهی، در بستر سیاهشان خشکیدند.

آمدی وبه یمن آمدنت آتشکده ‏ها
به خاموشی تن دادند.

ای پیام ‏آور آسمان‏های وسیع!
پرنده‏های دلمان را به تو سپرده‏ ایم
و آیین سپیدت را عاشقانه به ترنم آمده ‏ایم.

نفس‏های زلالت که بر پنجره‏های زمین پاشید،
گلدان‏های یگانه ‏پرستی بر تاقچه‏ های جهان به گل نشست.

آمدی و رشته ‏های بت‏ پرستی،
با دست‏های عادلت، پنبه شد.

آمدی و کوچه‏ های تیره و تارمکه را
باران ستاره های نور فراگرفت.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وحدت

شیعه و سنی، دو بال اسلامند.
مگر پرنده را با یک بال، مجالی برای پرواز هست؟!

در دنیای هفت میلیاردی امروز،
چیزی جز وحدت و هماهنگی این دو بال،
آسمان اسلام را به افق سعادت اتصال نخواهد داد.

وحدت اسلام، نقطه ضعف دشمنان است
و نقطه عطف سعادت مسلمانان،

این نقطه را دریابیم،
پیش از آن که دشمن آن را دریافته باشد!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قسم به اشهد ان لااله الا الله
تو آمدی که بگویی علی ولی الله

تو آمدی و ترحّم شدند دخترها
چقدر صاحب دختر شدند مادرها

تو آمدی و رعیّت شکوه عبد گرفت
بدین طریق چه آقا شدند نوکرها

خدای خوب به جای خدای چوب نشست
و با اذان تو بالا گرفت باورها

بگو: مدینه علمی، علی درآن است
بگو: که واجب عینی است حرمت درها

بریز شیره پیغمبری به کام حسین
که از حسین بیاید علی اکبرها

زمان گذشت زمان ظهور دیگر شد
حسین منی انا من حسین اکبر شد

هزار حضرت مریم کنیز مادر توست
تورا بس است همینکه بتول، دختر توست

به دختران فلان و فلان نیازی نیست
اگر خدیجه والامقام همسر توست

علی و فاطمه دو رحمت خداوندی
برای عالم دنیا و صبح محشر توست

به یک عروج تو جبرئیل از نفس افتاد
خبر نداشت که این تازه اوج یک پَر توست

به عرش رفتی و ماندی در آن تقّرب محض
خدا برابر تو یا علی برابر توست

تو با علی جریان ساز شیعه اید ، اما
شناسنامه ی شیعه به نام جعفر توست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تولد حقیقت

آمنه دارد گهواره آفرینش را تاب می دهد؛
دارد عشق را در نوسانی منظم، بالا و پایین می برد.

... و محمد صلی الله علیه و آله ، مرکز ثقل آفرینش، با
گونه هایی گل انداخته از بوسه های مکرر، آرام
در گهواره، چشم بر هم نهاده است.

آمنه دارد کودکش را در توازنی شگرف تاب می دهد؛
دارد او را به موسیقی لالایی های بکر می برد.

به خود می آید که در متراکم ترین لحظه های شادی
و شوق نشسته است. پلک می زند؛ پلک می زند تا مبادا این
ثانیه ها که اوج بی زمانی اند، رویایی بیش نباشد.

آمنه از تنهایی دیروز می ترسد و دستانش را به
گهواره دخیل می بندد؛

آن را از نوسان باز می دارد و کودک
را به آغوش می گیرد و می بویدش.

نه! این خواب نیست.
این خلسه شورانگیز توهم نیست.

او اکنون کودکی را در آغوش دارد که روزی
ستاره خواب ها و سیب سرخ رویاهای صادقه اش بود.

آمنه، دیروز هم خواب نبود.
وقتی طفلی که در رحم داشت، او را به آرامشی
فصیح می برد و وجودش را از خاطره عبدالله لبریز می کرد.

آن لحظات رازآلود اگر نبودند
آمنه، دنیای بی عبدالله را چگونه نفس می کشید؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باران گرفت و سقف مدائن نشست كرد
دندانه‏ هاى كنگره قصد شكست كرد

نورى به صحن معبد زردشتیان رسید
كآتشكده ز نابى آن‏ نور مست كرد

بالا بلند آمد و هر ارتفاع را
در زیر پا نهاده و پایین و پست كرد

در هر دلى نشست و به شكلى ظهور داشت
این گونه بود كآینه را خود پرست كرد

وقتى سؤال كردم از او خود اشاره‏اى
در پاسخم به پرسش روز الست كرد

حُسنش به غایت است و ظهورش قیامت است
زیباترین هر آنچه كه زیباتر است كرد

فیض مقدسى و تعجب نمى‏كنم
این چیزها كه هست، نگاه تو هست كرد