ویژه نامه ولادت با سعادت امام حسن عسکری علیه السلام{اقیانوس کرامت}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اى تجلى خدا سيماى تو
جلوه حق چهره زيباى تو

پرچم شيعه به دوشت استوار
اعتدالش از قد رعناى تو

كى شود اى جرعه بخش عاشقان
ساغرى مِى نوشم از صهباى تو

اى دَهُم فرزند دلبند على
كى شود بوسه زنم بر پاى تو

جانثار مكتب پاك توايم
در شب ميلاد پر غوغاى تو

سامرا امشب ندارد زائرى
اى فدايت عاشق شيداى تو

ميهمان بزم ميلاد توايم
تا بياد مهدى تنهاى تو

شيعه مى‏ نازد به نام عسگرى
يا اباالمهدى امام عسگرى

...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مبدأ آیینه ها




می آید امروز؛ یازدهمین ستاره، یازدهمین ماه، امام ثانیه های
سلوک، امام جبین بر افروخته از جلای جان، از کثرت طاعت، از اوج خشوع.

و نام تو حسن است و حسن یعنی:
عشق، یعنی اصل بی بدیل امامت.

آقای آبی این روزها! کُدام پرچین می تواند بوی گُل های یاس
را آن چنان که از دامن ردای تو جاری است، بپراکند؟
کدام دست می تواند تا این اندازه نور داشته باشد؟

خانه هدایت کننده امت، روشن از وجود کُدام اختر
علوی است که این گونه دارد می درخشد؟

بتاب مهتاب! روشن تر بتاب!هر چقدر می خواهی بتاب؛

امّا تو یک ذره از کمال چهره عشق را که در پیشانی
بلند کودک خانه هادی است بازتاب نخواهی کرد!

این جا سهم همه پرنده ها از باران مساوی است.
این جا همه اسرار را می توان دید.

این جا عبادت معنا می شود، رسالت، ادامه دارد، امامت،
حضور دارد و ولایت، آفتابی روشن است.

صدای پای قدم های کودکی می پیچد که فردا روز، امام آینه ها
خواهد شد و پدر بزرگ ترین آفتاب آرامش.

شیرین تر از قند چه داری سامرا؟
کام شهر را شیرین کن، بغداد!قند پارسی بریز، عراق!

شعر، کم می آورد برای گفتن لبخندهای تو.حرف، کم
می شود و سکوت، سرشار از ناگفته هاست.

سکوت کن، شب؛ وقتی نمی توانی از کسی بسرایی که یازده
بار، آفتاب در خانه اش سجده کرده است؛ در مقابل پدرانش و خودش.

هر چند شب و خفاش، تحمل نور را ندارد و آفتاب را پشت
کوه های بلند زندانی می کنند، امّا جمال
حضرت خورشید را عشق است!

صدای خورشید که کودکانه می خندد و تسبیح می گوید،
فردا را به میهمانی ما خواهد آورد.
او آمده است برای آخرین رسالت.

او آمده است تا منبع خورشید ساعت دوازده عشق باشد.
او آمده است؛ تا خورشید، مبدأ همه آیینه ها باشد.

شکفتن بهار در بهاری دل انگیزتر؛ دمیدن گلِ حُسن در حُسنی
فزون تر، روییدن گلی دلرُباتر در گلستان طاها!

تابیدن صبحی سپیدتر از سپیده در آفاق هستی
و درخشیدن ستاره ای بر شاخه بلورین طوبا!

این است غزل واژه «مولودی» که نامش آراسته به
حُسن ازلی و یادش جان مایه تمام زیبایی هاست.

... و اینک جمال دلارا و بی بدیل حضرت امام حسن علیه السلام
است که یاد آور حُسن بی مثال «سبط اکبر» حضرت مجتبی
و ملاحت رفتار ختم رسولان «حضرت مصطفی» صلی الله علیه و آله است؛

چنان پرتو افشان که تمام کاینات لب به ستایش می گشایند.
گویی تمام کاینات، منتظر این مولود اند؛مولودی که ادامه
«رسالت نبوی صلی الله علیه و آله و ولایت علوی علیه السلام »
خواهد بود تا پرچم «عدل»، به دست توانای حضرت موعود(عج) بسپارد؛

وعده داده شده ای که گوشه گوشه هستی را به عدالتی فراگیر فرا خواهد خواند.
می آید؛ تا «مدینه» عشق، باز هم شاهد آیینه ای باشد
که پرتو افشان انوار متجلّی الهی است.

می آید؛ تا بشارت دهنده روزهای سپید، برای سیاه بختان
روزگار باشد.می آید؛ تا پیوند آسمان و زمین از هم نگسلد.

می آید؛ شولای عاشقانگی بر دوش، محبت خلیل علیه السلام
در دل، معجزه موسی علیه السلام بر کف، روح مسیحا علیه السلام
در تن، خاتم سلیمان علیه السلام در دست، صبر ایوب علیه السلام
در جان و تبسّم محمد صلی الله علیه و آله بر لب؛

تا وارث شجاعت علی علیه السلام ، صداقت فاطمه علیهاالسلام ،
کرامت حسن علیه السلام ، صلابت حسین علیه السلام ، عبادت
سجاد علیه السلام ، بلاغت باقر علیه السلام ،

فقاهت جعفر علیه السلام ، نجابت موسی علیه السلام ،
شفاعت رضا علیه السلام ، سخاوت جواد علیه السلام و هدایت
هادی علیه السلام ، باشد؛ وارث تمام خوبی های هستی.

می آید؛ شولای عشق بر دوش؛
از دیاری که جز عشق، ارمغانش نیست.

می آید؛ از بهاری ترین فصل هستی تا بهار را در
شکوفایی «ربیع»، به خاکیان هدیه و چلچراغ معرفت را
به چشم هایی که در آیینه هستی جز «خدا» نمی بینند
و جز به خدا نمی اندیشند، هدیه کند.

می آید و آسمان، سبد سبد شکوفه نذر شادمانه های اهل بیت علیهاالسلام
می کند.مولا! خوشا یاد آوری یادت که با عطر ولایت همراه است!

و ما را در حریم عشق خود، عارفانگی آموز!
خوش آمدی!


امیر مرزبان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

می‌پیچد عطر حضور فرشته‌ها،
در دهان «مدینه النبی».

کوچه‌های مدینه دوباره عطر یاس گرفته‌اند
و صدای بال فرشتگان، روی شانه‌های شهر جاری ‌است.

خانه، خانه هادی امت است.
«حَسن»، به حُسن ازلی و تبسم نبوی، چشم می‌گشاید.

می‌آید تا تداوم‌بخش چشمه‌سارهای زلال زمزم پیامبر باشد.
می‌آید تا وام‌دار کرامت و احسان حسنی باشد.

می‌آید تا شانه‌هایش، ادامه پرچم خونین حسینی باشد.
می‌آید تا تداوم سجده‌های طولانی سجاد(ع) باشد.

تا وارث بلاغت علوم باقری باشد.
تا مدرس منابر «حکمت» صادقی و «مذهب» جعفری باشد.

تا تداعی رنج‌های دیرینه امام کاظم و آینه بی‌بدیل صبر و استقامت باشد.
تا طلیعه غربت و همدم تنهایی رضوی باشد.

می‌آید تا سینه‌اش مالامال از جود و سخاوت امام جواد(ع) و دست‌هایش،
نشانه‌های نورانی هدایت امت موحد باشدکه از پدر به ارث برده است.

می‌آید تا چلچراغ عشق و سکان کشتی دین را
به دست کسی بسپارد که از صلب مطهر او خواهد آمد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ميـلاد با سعـادت يازدهمين ستـاره آسمـان

امامت وولايت ٬گوهردرخشان بحر کرامت

يازدهـميـن پیشـــوای مسلمـانـان جـهـــان

حضــرت امام حسن عسکرى علیه السلام


بــر جمیــع شيعيـان و شیفتگان خــانــدان

عصمت طهارت علیهم السـلام مبـارك بـاد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آسمان، دیده بر زمین گشوده بود و مدینه،
شب انتظارش را به دست صبح امید می سپرد

که ناگاه در صبح دمی حیات بخش، آفرینش،
تولّدی دوباره کرد ویازدهمین روشنگرش رابه هستی بخشید.

عرش، به برکت میلاد جهان افروز امام عسکری علیه السلام
بَزم شادی گستراند و باران صلواتش را
بر سرای امامِ هدایت و هادی دین فرو فرستاد.

زمین در تولّد نوگل بوستان ولایت،
دامان سخاوتش را به روی طبیعت گشود
و از عطر حضورش که الهام بخش جان ها بود، لبریز گشت.

فضای مدینه در میلاد امام عسکری علیه السلام
پر شده بود از عطرِ خدا و شمیم گل سوسن
و پرواز فرشتگانی که به طواف خانه دوست می آمدند

تاتبریک خدا را در میلاد کودکی که زمین انتظارش را می کشید،
به دامان ولایت امام هادی علیه السلام بیفشانند،

و مژده رسان امامتی گردند که وجودش، روشنگر تیرگی ها
و گشایش بخش قلوب انسان های اندوهناک است
و عنایت بی نهایتش، کلید جمله برکت ها و تمامی نعمت هاست.

او موعودی را بشارت دهنده است که ظهورش، سپیده دمی است
به سوی روشنایی و مرهمی است بر تمامی رنج ها
و مقصد همه رفتن ها و رسیدن هاست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عاشقا، مستانگى از سر بگير
ساقى از ره مى ‏رسد ساغر بگير

مرغ دل را از قفس آزاد كن
با پرستوهاى عاشق پر بگير

پر بزن تا كوىِ يارِ مَه لقا
جا به بامِ خانه دلبر بگير

گرچو من بشكسته بالى غم مخور
با ولاى يار بال و پر بگير

جشن ميلاد امام عسگرى
آمده عيدى ز پيغمبر بگير

هر چه مى‏خواهد دلت از يُمن او
از يَدِ پر قدرت حيدر بگير

طالب عفوى اگر با يا حسن
دامن محبوبه داور بگير

شيعه مى ‏نازد به نام عسگرى
يا اباالمهدى امام عسگرى

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از بطن دریا

زمین را بیارایید و ثانیه ها را در عطر شکوفه های عشق بپیچید.
هلهله کنید و پای بکوبید که اینک، یازدهمین فصل کتاب شیعه،
با دست های سبز مردی از تبار ملکوت، ورق می خورد.

خوش آمدی، ای بزرگی که سپیده هشتمین روز ربیع الثانی،
از چشم های آسمانی تو سر زده است.
می آیی و مدینه، سپید پوش میلاد خجسته ات،
زمین و زمان را به رقص برمی خیزد.

فرشتگان، آمدنت را با لهجه ای ملکوتی، شادباش می گویند
و خورشید، مولودی خوان رسیدنت، کِل می کشد و بر دف می کوبد.

می آیی از دامان بانویی بزرگ، از آغوش "حُدَیث "، از بطن دریایی
در سرزمین اساطیر؛ دریایی که در صدف جانش،
مرواریدی غلتان چون تو را پروده است.

سینه ات، مخزن اسرار الهی است و شانه هایت دو قله اند که
آفتاب، هر روز از ستیغشان سرازیر می شود
تا جهان را به روشنی فرا خواند.

ای یازدهمین حجت پروردگار! ای پناهگاه جان های خسته
و ای مأمن قلوب دردمند! امروز، مدینه بهشتی ست در عطر
نفس های تو شناور و کوچه های شرقی اش، شاهراه اتصال زمین
به آسمان و این همه از حضور فرزندیعلوی در این خاک پرنده خیز حکایت دارد.

ای خوب!تو مسیحای دیگری که با انفاس قدسی ات، دل های مرده ما
را به زیستن بشارت می دهی، موسایی دیگر که از آستین
معصومیتت، نور معرفت جاریست.

می آیی و عصای معجزه بر نیل استبداد می کوبی.
اینگونه است که فرعون های شب کور زمان،
تاب دیدن عشیره خورشید را ندارند.

تو آن منظومه بهار و نسیمی که سرد اندیشانِ خزان سیرت،
روح شکوفه فامت را در پشت حصارهای پولادین زمستان
محصورمی خواستند و بال های بلندت را زمینگیر و زخمی؛

تو می آیی و این چنین نهالی دیگر از خاک معطر
امامت، سر بر می کند.

معصومه داوود آبادی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شیعیان مژده كه از پرده برون یار آمد
عسكرى پورنقى مظهر دادار آمد

گشت از كان كرم گوهر پاكى ظاهر
ز صدف آن دُر تابنده به بازار آمد

شد تولد ز سلیل آن مه تابنده حق
سامره از قدمش جنت الانهار آمد

بهر مولود حسن پورنقى از دل عرش
تهنیت باد ز خلاق، جهاندار آمد

با صفات احدى كرد تجلى به جهان
نور چشم على و احمد مختار آمد

نام نیكوش حسن، خوى حسن، روى حسن
باب مهدى زمان كاشف الاسرار آمد

حامى دین محمد (ص) متولد گردید
عسكرى فخر زمن سرور و سالار آمد

فخر ملك دوسرا جان و دل اهل ولا
خسرو هادى عشر رحمت غفار آمد

گشت از مقدم وى باغ ولایت خرم
چون كه از گلشن دین آن گل بى خار آمد

خواست حق رحمت خود را برساند بر خلق
صورتى ساخت كه با سیرت دادار آمد

نور او نور خدا بود به عالم تابید
روى او شمع هُدى بود شب تار آمد

خُلق غفارى از او خُوى رحیمى ظاهر
مظهر ذات خدا آن گل گلزار آمد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

می پیچد عطر حضور فرشته ها، در دهان «مدینه النبی».
کوچه های مدینه دوباره عطر یاس گرفته اند و صدای بال
فرشتگان،روی شانه های شهر جاری است.

خانه، خانه هادی امت است.
«حَسن»، به حُسن ازلی و تبسم نبوی، چشم می گشاید.

می آید تا تداوم بخش چشمه سارهای زلال زمزم پیامبر باشد.
می آید تا وام دار کرامت و احسان حسنی باشد.

می آید تا شانه هایش، ادامه پرچم خونین حسینی باشد.
می آید تا تداوم سجده های طولانی سجاد(ع) باشد.

تا وارث بلاغت علوم باقری باشد.
تا مدرس منابر «حکمت» صادقی و «مذهب» جعفری باشد.

تا تداعی رنج های دیرینه امام کاظم و اینه بی بدیل صبر و استقامت باشد.
تا طلیعه غربت و همدم تنهایی رضوی باشد.

می آید تا سینه اش مالامال از جود و سخاوت امام جواد(ع)
و دست هایش، نشانه های نورانی هدایت امت
موحد باشد که از پدر به ارث برده است.

می آید تا چلچراغ عشق و سکان کشتی دین را به دست
کسی بسپارد که از صلب مطهر او خواهد آمد.

مرضیه رضائیان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«ابومحمد» می‌آمد
تا تبسم را به انسان تعارف کند.

«ابومحمد» می‌آمد تا تردید در خاک خیال تاریخ ریشه ندوانَد
که روشنی اولین اصلِ حقیقی زیستن است.

«ابومحمد» می‌آمد تا «معتمدها» را
به تماشای فروپاشی شیطان و عصیان دعوت کند.

«ابومحمد» می‌آمد تا پشت میله‌های زندان را خم کند.
می‌آمد تا خمی به ابرو نیاورد.

می‌آمد تا تمام سیاه چالها را
در معرض تابش آفتاب سیمای خویش قرار دهد،

می‌آمد تا زنبقها در تاریک‌ترین لحظه‌ها برویند.
می‌آمد تا پشت میله‌های زندان را خم کند،

میله‌هایی که هیچ زمانی آسمان را درک نمی‌کنند
و چشمه را نمی‌فهمند.

«ابومحمد» می‌آمد تا حقارت به اوج تاریخ رسیده را خط بطلانی بکشد.
«ابومحمد» می‌آمد تا زمینه ساز طلوع فراگیر زندگی باشد.

از پشت پرده با خلق سخن می‌گفت
تا نقش پرده غیبت را بر ضمیر روشن دلان هوشیار، حک کند.

از پشت پرده با خلق سخن می‌گفت تا غربت خویش را بپوشاند
و زمینه ساز غیبت آخرین حجت خداوندی باشد.

«ابومحمد» می‌آمد تا هزار توی دلهره و هراس را
با گامهای استوار خویش به لرزه درآورد.

می‌آمد تا تشنه‌ترین مدارهای مداوم را
اسیر جاذبه کهکشانی خویشتن سازد.

«ابومحمد» می‌آمد پا به پای ذوالفقار علی علیه السلام می‌رفت
شانه به شانه قافله سالار کربلا و می‌ماند پهلو به پهلوی فاطمه علیهاالسلام

همیشه پا در رکاب انتظار بود و چشم انتظار پا در رکابترین لحظه‌ها.
سینه‌اش موج خیز التهاب بود و شانه‌اش، تبعیدگاه زنجیرها،

آن قدر زلال بود که در حسرت تمام رودها جاری بود.
آن قدر آرام می‌شکست که قلبش بدون صدا ترک برمی‌داشت.

آن قدر ستاره بود که تمام شبها، رؤیایش را به خواب می‌دیدند
و آن قدر «محمد صلی الله علیه و آله» که «ابو محمد» شد.

"محمد کامرانی اقدام"