ويژه نامه شهادت مظلومانه امام هادی علیه السلام {مشعلدار هدايت }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از تبار ستارگان

یا هادی!
ای امام العارفین!

ای نور جاری خدا بر زمین!
ای از تبار ستارگان روشن امامت!

جانم فدای نامت!
نام تو حق است!
نام تو چراغ دل هاست.

خویت محمدی ست.
عطر و بویت احمدی ست.

تو سی و سه سال بر فراز قله بلند امامت
رسالت سبز پیامبر را آواز دادی.

سی و سه سال پاسدار دین محمد بودی.
تا آنکه در چهل و یکمین بهار عمرت، شربت وصال را نوشیدی.

و امروز بارگاه ملکوتی تو مقبره خورشید
خانه امید و میعادگاه عاشقان تو است

حمید باقریان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فراتر از ادراکی




تو در ذهن این مردم نمی گنجی. تو بزرگی؛
خیلی بزرگ تر از آنچه مردم می گویند، خیلی بزرگ تر از بزرگ.

تو زودتر از زمان خودت آمدی.
تو را نمی شناسند و نخواهند شناخت.

شهادت، بهانه خوبی بود تا تو را از این مردم بگیرد؛
از مردمی که همیشه پشت به خورشید می کنند و جلوتر از او راه می روند.

لباس شهادت، برازنده قامت آسمانی ات بود.
تو فراتر از ادراکی و این مردم تو را درک نمی کنند و نمی فهمند.

تو عرشی هستی و این مردم فرشی اند.
تو را نمی شود فهمید؛ نمی شود فهمید!

مرگ پایان کبوتر نیست:
تو را نمی شود با این کلمات و واژه های سربی بی روح، نوشت؛
اما می شود عطش دل را فرونشاند و کمی نوشت.

تو با مرگ سرخ، پایان نمی گیری، بلکه تازه تر می شوی؛
تازه تر از پیش. «مرگ که پایان کبوتر نیست».

مگر غیر از هدایت این مردم، حُرم دیگری هم داشتی؟!
نه؛ هرگز! هرگز!

رسم این قوم فقط این است که پاکی آسمان را متهم کنند.
تو درختی بودی که سایه از سر تبرها هم برنمی داشتی.

اما افسوس، تبرها زبان درخت را نمی دانند!
قانون تاریکی ها این است که نور را بمکند.

تو هیچ وقت پایان نمی گیری.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام بر صبر مطلق!



عجب دنیای وارونه ای است و انسان تا چه اندازه در نفس خویش غرق مانده است
که مقابل ناب ترین عصاره ملکوت، چنین منافقانه به آبادانی دنیای خود مشغول است!

نفرین بر آنان که حق هدایت و امام هدایت
را نشناختند و نخواستند که بشناسند!

... و سلام بر آن صبر مطلق، آن شکوه محض، که دنیا را با همه
تیرگی و نسیانش، تاب آورد و یادگاری های عظیمی برای بلوغ بشر به ارمغان گذاشت!
یادش سبز و راهش پر از مسافر باد!

در جاده عشق گذر کرد
در هجر چه شب ها که سحر کرد

حالا که به نام عشق آغاز شدیم
از آخر خود صرفنظر کرد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با واژه هایی از نسل گریه



درست سرِ ساعت اتفاق، سرخ ترین ضجه ها برمی خیزد.

شیون پدید می آید و جهان با دهمین موقعیت غم بار از امامت روبه رو
می شود و زمین چون سرگشته ای مویه کنان، می گردد.

امروز را لباس های سیاهِ بر تن، خوب می فهمند. پارچه های عزایِ
بر دیوار درک می کنند که چه نوری از میان ما پر زده است.

آسمان نیز با ابرهای گریه زا، شعله وری خویش را عیان کرده است
و بااین نهضت جهانیِ مصیبت، هم سو شده است.

غمی در دل ها روییده که اگر بر همه اشیا تقسیم کنند، باز
وسیع تر است.در دستان امروز، مرثیه های طولانی به چشم می خورد.

سوگ سرودهایی که چنین می گویند: عزیزِ دیگری نداشته ایم که از دست برود.
پس باید خون گریست در این اندوه در رثای دهمین پیشوایِ پارسایان،
شعرها همه از نسل گریه اند؛

گریه های سپید که گِرد مزارش حلقه ماتم زده اند. در سینه ما غم است.
دهمین پرچم مشکی، نشانه ای از عزا است بر سردرِ بستان سرای امامت.

امروز، روز وداع با بهار هدایت گری است، پاییز پُر زخم در مسیر زندگی.
باید نشست و مطابق رسم غم، چکید. باید نشست و به شیوه متداول غصه، بارید.

محمدکاظم بدرالدین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با جامعه کبیره




خورشید ادعیه، گرم از نگاه تو، در لحظه های اُنس می تابید.

تو، پنجره های پر از نگاه را به سوی «زیارت جامعه کبیره» گشودی.

امروز، هر که در رثای تو بیشتر اشک بریزد، آسمان عشق را، بزرگی
نور را، وسعت معنویت را بهتر دریافته است.

دستمال های خیس از جامعه کبیره، مأنوس چشم های سوگمندند.
زائران بغض آلود آمده اند و در محضر عباراتی که آورده ای
خطاب به تو آن را اشک می ریزند.

جامعه کبیره، یادگاری است که کوچ خونرگ امروز تو را تداعی می کند.

با جامعه کبیره، لحظه های گمراه، به سوی واژه های
خوش طینتآفرینش هدایت شدند.

امروز، غروبی غمگین در رگ های کلمات جامعه کبیره جریان دارد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

داغی سنگین

درسوم رجب آن سال، غمی سنگین و جانکاه بر
دل سامراء افتاده بود.

آسمان و زمین می گریستند.
دقیقه ها و ثانیه ها نای حرکت نداشتند.

آثار سم لحظه به لحظه در وجود مبارکش ظاهر می شد
و عروج ملکوتی آن حضرت را خبر می داد.

امام نور و هدایت، تنها و غریبانه به دست بدترین
مردمان جان می داد. آه از ستم ظالمان!

آه از مظلومیت و غریبی ات که غربت بقیع وتوس
را یادآوری می کرد. تنها دست های مهربان فرزندت
ـ امام حسن عسکری ـ همدمت بود و یاریگرت

سلام بر لحظه عروجت به سوی نور و رحمت!
سلام بر اندیشه های الهی و نابت که هدایتگر گم کردگان راه بود
و سلام بر شهادتت که داغی سنگین و همیشگی بر دل مؤمنان نهاد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امام هدایت

دنیا در کام آل اللّه زهر بود.
گویی تقدیر چنین است که تجسم دنیا در زندگانی
امام علیه السلام ، بهانه شهادتش باشد

بنی هاشم، مضطرب و پریشان، یک چشم به در و
چشمی به آسمان. منتظرند تا خبری از سلامت امام علیه السلام بشنوند.

چه لحظات دردآوری!
چه سکوت تلخی!

اینک، درِ اتاق، روبه صحن خانه باز می شود
و امام حسن عسکری علیه السلام ، میراث دار حقیقت
پدر، با سر برهنه و جامه چاک خورده بیرون می آید.

همین صحنه کافی است تا جهان دریابد
که امام هدایت، زمین را وداع گفته است.

برای اندوه شیعه کافی است تا معتمد، با ریا و نیرنگ
خود را برای نمازگذاران بر پیکر امام آماده سازد!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هادی امت


«خدا را پیوسته برای هدایت مردم، حجت‌هاست.
امام هادى(علیه السلام)، هادى امت و هدایت‌یافته غیب بود.


فروغی که از خورشید وجودش می‌تابید، روشن‌گر افکار
و راهنمای مردم بیدار بود. ظلمت حاکم، آن حق مظلوم را به زندان
افکند و در حصر نهاد، ولی آن نور زندانى، پیوسته روشنایی
می‌بخشید و بر دل‌های محبان حکومت داشت؛

نه با سلاح، که با فلاح؛ نه با قدرت نظامى، که با فضیلت اخلاقى.
سخن‌چینان از جاذبه معنوی و برتری علمی‌اش در آتش
حسد می‌‌سوختند و حاکمان، او را رقیب حکومت می‌دانستند.

او را از مدینه به سامرا بردند تا مدینه بی‌خورشید بماند
و پروانه‌ها، سرگردان و شیعه، پریشان، ولی خلفای کوردل
عباسى، کورتر از آن بودند که فروغ جهان‌تاب او را درک کنند.

آنچه او را محبوب دل‌ها ساخته بود، پیوند با خدا، تکیه بر
خالق، غنای از مخلوق، وارستگی از دنیا، وابستگی
به ابدیت و دلدادگی به عبادت بود.

سلام بر جان روشن و ضمیر فروزانش که با نیایش
و نجوا با خدا مأنوس بود و سجاده و سحر، گواه
یک عمر تهجد و شب‌زنده‌داری‌اش بود».

سید محمدصادق میرقیصرى

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دل را شراره غم تو پُر شرار كرد

داغ تو قلب خسته دلان، داغدار كرد

اى سرو بوستان ولا از غم تو چرخ
جارى ز دیده اشك چو ابر بهار كرد

با كشتن تو قاتلت اى هادى امم
خود را به نزد ختم رسل شرمسار كرد

هرگز ندیده دیده تاریخ تا كنون
چون قاتل تو كو ستم بى شمار كرد

دشمن فكند گوشه زندان ز راه كین
هر كس ز مِهر، دوستیت اختیار كرد

رویش سیاه باد كه آن خصم بد منش

روز زمانه تیره‌تر از شام تار كرد

در ماتم تو چاك گریبان خویش را
فرزند داغدار تو با حال زار كرد

بر تربت تو مادر پهلو شكسته‌ات
اشك از بصر چو گوهر غلطان نثار كرد

اى شمع برفروخته عشق، اهل دل
طوف حریم پاك تو پروانه‌وار كرد

باشد گداى خاك نشینت كسى كه او
خود را مقیم درگهت اى شهریار كرد

هر كس غلام كوى تو گردید بى گمان
بر صاحبان تاج و نگین افتخار كرد

از لطف خویش «حافظى» دل شكسته را
یزدان به سفره كرمت ریزه خوار كرد


"محسن حافظى"

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امام علی النقی علیه السلام :

همانا خداوند، دنیا را جایگاه بلاها و امتحانات و مشكلات قرار داد؛
و آخرت را جایگاه نتیجه گیرى زحمات ،

پس بلاها و زحمات و سختى هاى دنیا را وسیله رسیدن به مقامات آخرت قرار داد
و اجر و پاداش زحمات دنیا را در آخرت عطا مى فرماید.

(تحف العقول، ص 358)