ویژه نامه مبعث سول اعظم محمد مصطفی(ص)* سفیر وحی الهی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام بر مبعث!

سلام بر مبعث، عید بزرگ نجات از حیرت و سرگردانی
عید ختم ناامیدی، عید تمایز عدل و ظلم، عید بیداری و تعهّد، عید هدایت!

سلام بر مبعث، بهاری ترین فصل گیتی!
سلام بر مبعث، فصل شکفتن گل سرسبد بوستان رسالت!

سلام بر مبعث؛ نوید تزکیه انسان های شایسته از زشتی ها.
سلام بر مبعث؛ روزی که گل های ایمان در گلستان جان انسان شکوفا شد!

سلام بر مبعث، نوید وحدت حق طلبان جهان از خاستگاه وحی!
سلام بر مبعث، پیام خیزش انسان، از خاک تا افلاک!

سلام بر مبعث، انفجار نور و ظهور همه ارزش ها در صحنه حیات بشر!
سلام بر مبعث، جشن بزرگ ستم دیدگان و بی یاوران!

سلام بر مبعث، جاری کننده چشمه ایمان و عدالت در کویر خشک زمین!
سلام بر مبعث، پایه گذار حکومت صالحان در عرصه خاک!

حمزه کریم خانی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صبح سعادت



مبعث، پایان ماجرای دختران زنده‏ به‏ گور
و آغاز تساوی سیاه و سپید،
در قاموس محمد صلی ‏الله ‏علیه‏ و‏آله بود؛

او که قطره قطره، برخلاف
جریان آب‏های زمانه حرکت می‏کرد.

آن روز، آغاز معرفی گل محمدی
و ثبت‏ نام وسعت او، در واپسین شناسنامه عشق بود.

وقتی محمد صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله باشی،
دیگر فرقی ندارد که سنگ و خاکستر،
بر کوچه ‏های عبورت سرریز کنند یا نکنند.

تو جاری می‏شوی، تاباران خود را بر همه بباری؛
گرچه خشم درهای بسته، راه را بر تو ببندد.

از آن روز، تو، مراد و مقصود تمام غزل‏های عاشقانه قرآن شدی،
سَر و سِّر خدا با تو را در الف - لام - میم و یا ـ سین خواندم

و بوئیدمت که می‏گفتی:
دل به دل راه ندارند در این شهر؛ چرا؟
کیست بر هم زند این شیوه معماری را؟

مبارک باد نزول باران وحی
ورویش گلهای ایمان در دل شب زدگان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب قلم زدند پریشانی مرا
با تو رقم زدند مسلمانی مرا

قرآن بخوان و راه خدا را نشان بده
توحید را نشان زمین و زمان بده

قرآن بخوان و با نفس آسمانی ات
این مرده‌های روی زمین را تکان بده

قرآن بخوان و بال مرا از قفس بگیر
اندازه شعور پرم آسمان بده

آخر چه قدر قوم پسر دار می‌شوند
دختر به دست دامن این مادران بده

جز با صدای عشق مسلمان نمی‌شوم
پس لطف کن خودت درِ گوشم اذان بده

قرآن بخوان بگو که خدا واحد است و بس
هر که ادلّه خواست علی را نشان بده

تو آسمان مکه‌ای و ماه تو علی ست
تنها دلیل روشنیِ راه تو علی ست

مکه گرفته بوی خدا از دعای تو
پیچیده در زمانِ همیشه صدای تو

پایین بیا ز کوه دخیلی بیاورند
دست توسل همگان بر عبای تو

امشب فرشته‌ها همه پرواز می‌کنند
اطراف آستانه غار حرای تو

از این به بعد چشم تمام قنوت‌ها
ایمان می‌آورند به یا ربّنای تو

از این به بعد شمس و قمر روی دست تو
از این به بعد مُلک و مکان زیر پای تو

پرواز با دو بال میسر شود، بلی
قرآن برای توست، علی هم برای تو

احمد شدی کتاب شدی مصطفی شدی
حالا تمام دار و ندار خدا شدی

علی اکبر لطیفیان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پیام آور لحظه های زلال

پیامبر، پی در پی از سرچشمه وحی نوشید و آفتاب، در ثانیه های معلق و معطر
و باران خورده، شکفته تر از پیش گل می کرد و سر شاخه های احساس، سرشار
از شکوفه های شبنم نور می شدند و پیامبر، به فراگیرترین حادثه تاریخ مبعوث می شد.

بی تابی زنی در دامنه کوه، اشتیاق همسری در سراشیبی اشک
و شوق و لبخند، می رفت تا به اقیانوس بی حد و مرز پیامبر بپیوندد.

پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم ، سر بلند از آفتاب، برون آمد و
از صخره های سرسخت، با گام هایی ملایم و موزون تر از باران به راه افتاد،
تا در کنار تشنگی خدیجه، عشق را سیراب از زمزمه گوارای آسمانی خویش کند؛

که «عشق، جریانی است خنک در سحرگاهی خشک برای کامی
تشنه، جریانی خیس که چشمان خسته گرفتار شب را می شوید.

که عشق فرصتی است تا جامه خودی از تن به در آید و در
زلال آئینه، تصویر بی خودی نقش بندد».

پیامبر روشنی، پیوسته و پی در پی، خویش را چون سایه ای
همراه و همدم خویش می دید. آن چه را که با زبان زمزمه می کرد، از دل می شنید.

پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم ایستاد و تکیه بر عصای موج دار
موسایی اش زد و با تبسمی به خواب رفت و چون به خویش آمد، محو در نگاه
دریایی خدیجه، غوطه در شوریدگی سرشار خویش می زد و از عشق می سرود.

و پیامبر چون خوب نگریست، با بی تابی تاول خورده اشک هایش هم نوا
و هم آهنگ شد. دلی شوریده داشت و سری شوریده تر.

که او پیام آور لحظه های زلالی و روشنی بود؛
برای لحظه های روشنی جو، برای لحظه های به خواب غفلت رفته.

محمّد صلی الله علیه و آله وسلم آمد، تا بلال و ابوذر و مقداد
و عمار و یاسر، سر از پای نشناسند و سرمست از شمیم زلال
«لا اله الا اللّه و محمّدٌ رسول اللّه » شوند.

محمّد صلی الله علیه و آله وسلم پیامبر شد، تا ریشه های یقین را
در ذهن خشک و خاک آلوده انسان جاری کند و معرفت و بینش و ایمان را به
بار نشاند و شاخه های نیایش و شکوه و تماشا را شکوفه پوش کند.


محمّد صلی الله علیه و آله وسلم پیامبر شد، تا قلب های عاشق
را به تکاپو وا دارد و چشم های مشتاق را به تماشای روشنی رهنمون شود.

محمّد صلی الله علیه و آله وسلم پیامبر شد، تا جاهلیت جنون زده
انسان را در بن بست نیستی مدفون کند و کوچه های دلتنگ را منتهی به گل و
آبشار و نور کند. محمّد صلی الله علیه و آله وسلم پیامبر شد، تا خورشید،
بر فراز مکه چرخ زند و چرخ، تا خواب مقدس خدیجه تعبیر شود

و محمّد صلی الله علیه و آله وسلم پیامبر شد، تا تمام ستارگان
خود را به حبل المتین دامنش بیاویزند و در پناه روشنایی او سوسو زنند.


محمّد کامرانی اقدام

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حسن ختام عرش

خواندی؛ نه آن سان که کائنات می خوانند.او را خواندی
با صدایی که طنین هر آوایش، تن زمان را می لرزاند.

او را خواندی؛ جبرییل وار حرا را به سجده درآوردی و پیشانی
بلندت را بر سطرهای عشق ساییدی او را خواندی؛
نه آن سان که ملائک او را می خوانند.

تو زمین و آسمان را ـ به کلامی ـ به همه رساندی و تمام
ابرهای مقدس را به ثانیه های بی باران بخشیدی.

تو از بلندای رستاخیز وجودت، شور و عشق و روشنایی
را فریاد زدی و هم صدا با واژه هایی
روحانی، غزلواره جبرییل را تکرار کردی.

ای زلال محض! ای زمینی آ سمان تبار!
تو آبروی گل های محمدی، تو زیبنده ترین واژه هایی.

نامت، اصالت چندین هزار ساله تاریخ است و نت نگاهت
شور شیواترین سازها.جاری نگاهت حرای عاشقی است
و امتداد انگشتانت،آفتابِ هستی بخش. تو مرد ثانیه هایی؛

بی کران و بی پایان، تو مطلع ناب ترین شعرهای عالمی.
واژه ها شاعر بودنت را کم می آورند. تو حُسن ختام عرشیانی.

تو حُسن مطلع آسمانیانی.
حرای نگاهت، جاری لحظه های مقدس است.

نامت محمد است و کنیه ات ابوالقاسم. تو را آفتاب نامیدند؛
به حق که آفتابی. تو را آسمان نامیدند؛ به حق که آسمانی.

نعلین تو را زمین بوسه گاه است و پیشانی ات، آسمان را
سجده گاه. بر بام کدامین آسمان ایستاده ای؟

تو از ملکوت کلام، ناب ترین واژه ها را در گوش ما
زمزمه کردی و سکوت خسته ثانیه های نبودنت را شکستی.

ای برترین نام!
امروز، روز رقص حراست.

امروز همه آسمانیان به شکرانه برگزیدنت کِل می زنند
و تمام خاکیان، آسمانی شدنت را پای می کوبند.

تو هلهله شادباش زمینی؛ تو بیکرانگی معنا، تو ابدیت
واژه های شعری. حرا، واژه واژه اشک شد و غزلباران اذان جبرییل
را به تماشا نشست. حرا از خویش برآمد و به آسمان شد.

زمین شکافت و خاک های ترک خورده اش، سجدگاهت شد، ای
از تبار نور و روشنی! حرا، قندیل روزهای بی خدا را شکست
و درنور بارانی نجیب، ثانیه های مقدس را سجده کرد.

زمان ایستاد و تو به تلاوت آیه های نور نشستی و خواندی
به اذن پروردگارت؛ همان پروردگاری که تو را به زخمه
زیباترین آواها نواخت و معراج را برایت تفسیر کرد.

امروز روز تکوین آیه های رسالت است. روز تجلّی رحمت الهی.
باران نور، دستان خسته تاریخ را روشن کردو طلیعه
ایمان بر بلندای انسانیت درخشید.

برترین تجلّی خدا در کسوت آفتاب، معراج را زمزمه کرد
و برگزیده شد برای خواندن اولین آیات نور:

«إِقْرَاءَ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِیَ خَلَقَ...»

ساناز احمدی دوستدار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آري ، امشب عشق است کز آسمان فرو می‏ریزد

به اهل مکه خبر دهید که از ارتفاع کوه، آبشاری جریان یافته است
که نقطه تلاقیِ خدا با زمین خواهد شد.

مردی از عرب برمی‏ خیزد تا ردای سبز رسالت را از دوش خود، بر شهر یخ‏زده بت‏ها بکشد
تا در پناه آیه‏ ها و سوره‏های نگاهش، روح منتظر بشر را به اشارتی، آسمانی کند.

به اهل مکه خبر دهید، مردی از بالا می‏آید تا قطره قطره، دریا را به جان قلب‏های سنگی بچشاند
و خبر دهد از روزی که خواب از سر دیوارها خواهد پرید و پرندگان ایمان،
در تمام زمین، نامه‏رسانِ رسالت او خواهند شد.

ای اهل زمین! بگشایید انحنای بازوانِ خود را تا صراط مستقیم او را در آغوش گیرید!

امروز، شهادت می‏دهم که نیست خدایی جز او و محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله رسول و فرستاده خداست.

شهادت می‏دهم که سراپرده بهشت را به حرمت دستان امین محمد، بنا کرده ‏اند.

مبعث، سپیده ‏دمی است که خداوند، نامه سی جزئی خود را،
به دست امین‏ترین بنده‏اش داد، تا دست زمین را به آسمان برساند.

محمد صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله ؛ یعنی انقلاب؛ یعنی صبحی که سیاهیِ بلال حبشی، روشن‏تر از آفتاب،
در بلندای کعبه اذان می‏گوید و سنگ‏های تراشیده بت‏پرستان، در طبیعتِ لال خود فرو می‏ماند.

این صدای جبرئیل است که می‏گوید:

«اقرأ باسم ربک الذی خلق».

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به به كه چه روز خرم آمد
مبعوث نبى اكرم آمد

بس عید فرا رسید
بى شك عیدى نبود چنین مبارك

از بعثت او جهان جوان شد
گیتى چو بهشت جاودان شد

این عید به اهل دین مبارك
بر جمله مسلمین مبارك

از غیب ندا رسید او را
آن ذات خجسته نكو را

كاى ذات نكو پیمبرى كن
برخیز و به خلق رهبرى كن

چون قدر و مقام رهبرى یافت
در كوه «حرى» پیمبرى یافت

بشنید چو این ندا محمد (ص)
شد خاتم انبیا «محمد (ص)»

هر روح كه دور از بدى شد
با آمدنش محمدى شد

قانون حیات و هستى آورد
آیین خدا پرستى آورد

پیدا چو شد آن جمال هستى
بشكست اساس بت پرستى

با بعثت آن نبى مرسل
بتخانه به كعبه شد مبدل

هر دم صلوات بر جمالش
بر احمد و بر على و آلش

صد شكر به دین آن جنابم
قرآن مقدسش كتابم

خوشبخت كسى كه امت اوست
در سایه دین و رحمت اوست

از عرش ملك دهد سلامش
شد ختم پیمبرى به نامش

اى داده ز ماه تا به ماهى
بر پاكى ذات تو گواهى

در شأن تو گفت ایزدپاك
لولاك لما خلقت الافلاك

اى بر سر هر پیمبرى تاج
یك قصه توست شام معراج‏

قرآن كریم حجت توست
خوشبخت كسى كز امت توست

گر زانكه تو بت نمى‏شكستى
اسلام نبود و حق پرستى

توحید به ما تو یاد دادى
بتخانه و بت به باد دادى

اى معنى ممكنات دریاب
اى خواجه كائنات در یاب

ما غیر تو دادرس نداریم
دریاب كه هیچ كس نداریم

اى آنكه تو یار بینوائى
فریاد رس و گرهگشائى

دریاب كه ما گناهكاریم
امید شفاعت از تو داریم

تنها نه منم به غم گرفتار
غم از دل هر كه هست بردار

اى جان جهان فداى جانت
«شهرى» است غلام آستانت

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هزاران راز را در من نهفتی ولی در گوش من اینگونه گفتی
ز احمد تا احد یک میم فرق است جهانی اندراین یک میم غرق است ..


امروز که بعثت رسول است گردیده لب آشنای قرآن
در غار حرا نشسته احمد نه خوانده الف نه یای قرآن . .

جز با صدای عشق مسلمان نمی شوم

پس لطف کن ، خودت درِ گوشم اذان بده

قرآن بخوان بگو که خدا واحد است و بس

هر که ادلّه خواست علی را نشان بده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام بر مبعث



سلام بر مبعث، عید بزرگ نجات از حیرت و سرگردانی، عید ختم ناامیدی
عید تمایز عدل و ظلم، عید بیداری و تعهّد، عید هدایت!

سلام بر مبعث، بهاری‏ترین فصل گیتی!
سلام بر مبعث، فصل شکفتن گل سرسبد بوستان رسالت!

سلام بر مبعث؛ نوید تزکیه انسان‏های شایسته از زشتی‏ها.
سلام بر مبعث؛ روزی که گل‏های ایمان در گلستان جان انسان شکوفا شد!

سلام بر مبعث، نوید وحدت حق‏طلبان جهان از خاستگاه وحی!
سلام بر مبعث، پیام خیزش انسان، از خاک تا افلاک!

سلام بر مبعث، انفجار نور و ظهور همه ارزش‏ها در صحنه حیات بشر!
سلام بر مبعث، جشن بزرگ ستم‏دیدگان و بی‏یاوران!

سلام بر مبعث، جاری کننده چشمه ایمان و عدالت در کویر خشک زمین!
سلام بر مبعث، پایه‏گذار حکومت صالحان در عرصه خاک!

حمزه کریم‏خانی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یک خط نور از غار تا پای کوه




از مشرق کوه نور، مردی که سرشار
از نور است پایین می آید؛

مرد عقیده و ایمان، با ره توشه ای از
«اقرأ باسم ربک الذی خلق».

زمان را نگاه کن؛ به چشم روشنی زمین آمده است.
یک خط نور، از غار شروع می شود تا پایین.

کسی می آید که اگرچه تنها ولی همه
بهار، یک جا با اوهمراه است.

نگاه سبز وحی، به اوست و استقبال پر از شعر
و شعور جهان نبوت، پیش روی او:

ای شاه سوار ملک هستی سلطان خرد به چیره دستی
ای ختم پیمبران مرسل حلوای پسین و ملح اول سر
خیل تویی و جمله خیلند مقصود تویی همه طفیلند»

محمد صلی الله علیه و آله می آید و قبیله های
فضایل، یک به یک، به تعظیم برمی خیزند.
جاهلیت، به دیار نیستی می کوچد.

این صدای گام های آغازین رسالت است؛
صدایی دل انگیز از غار حرا.

گویا این غار، هم اکنون متولد شده است
در دامن چهل سالگی الگوی جهانیان.

این غار، خاک نعلین برترین آفریده را توتیای چشم خویش کرده
است و نخستین واژه های عرشی قرآن را در دل دارد.

حرا، یعنی نجواهای شبانه پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله .
ببین چگونه آن نیایش ها، نتیجه داد.

اینک، آخرین فرستاده می آید؛
با قرآنی که به روی گشود تا با آن، بشارت دهد و انذار کند.

رسالت عظیم او، با قرآنی عظیم آغاز می شود تا
مکارم اخلاقی را که عظیم است، به پایان برساند.

محمدکاظم بدرالدین