ویژه نامه ولادت با سعادت امام زمان (عج) * طلوع خورشید هدایت *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو را چه زيبا سرود خداوندِ كاينات
با واژه‌هايي از جنس نور.
پروانه شاخساران آسمان!

هر آن‌چه آينه، رو به رويت آغوش گشوده‌اند
تا تو را در خويش تكرار كنند.

هر آن‌چه آسمان، به خاك افتاده‌اند
تا گام‌هايت را به سجده ببوسند.

بزرگ مرد تاريخ!
بهار از سر انگشتان تو به شكوفه مي‌نشيند.

خورشيد، از گوشه پيشاني بلندت طلوع مي‌كند.
تو را با كدام كلماتِ محدود بخوانم كه نمي‌گنجي،
نه در كلام، نه در كلمه.

خورشيدي سرشار در دست‌هايت،
ملائك به دست بوسي‌ات مباهات مي‌كنند.

سرشار از چشمه مهتاب!
هر چه پروانه بر گردنت بال مي‌زنند،
هر چه آسمان، رو به رويت دريچه مي‌شود براي پرواز.

مي‌آيي؛ ايوانِ كفر
ويران مي‌شود از ايمانِ چشم‌هايت.

شب، مچاله مي‌شود زيرِ قبايِ گسترده آسمان،
در روزي پايان‌ناپذير؛
آن چنان روشن كه هزاران خورشيد،
گويي در آن به طلوع نشسته‌اند.

مي‌آيي، وعده آمدنت را دهان به دهان
از توارت تا انجيل كِل مي‌كشند.

مي‌آيي و حرا،
روي دو زانو مي‌نشيند و انتظار مي‌كشد.

مي‌آيي و مكه مي‌پيچد
در حريري از نور و رنگ.

مي‌آيي و از گشتگاهِ آسمان،
خورشيد برايت مي‌آورند، ملايك.

كعبه در پوست نمي‌گنجد.
تو را خداي بزرگ خلق كرده‌ است
از آبشارها و نور، كه موج مي‌زني و مي‌تابي.

تو را با كلماتي سبز بايد سرود.
اي آخرين رسول خدا(ص) در زمين!

آمدي تا دهانِ حيرت گشوده آينه‌ها،
آمدي تا دهانِ به حيرت گشوده آينه‌ها،
نامت را تكثير كننده در همه، زاويه‌هاي تاريخ.

دف مي‌زنند و كل مي‌كشند آمدنت را،
هر آن‌چه پيش از تو
سر در گريبانِ انتظار فرو برده بودند.
شهاب‌هاي سرگردان مي‌چرخند حول نامت.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خجسته ميلاد گل سر سبد هستي ،‌نرگس نرجس

يوسف زهرا(س)،دردانه دوران نور چشم عاشقان ،

آرزوي مشتاقان،منتقم ال آلله ،منجي عالم بشريت ،

صاحب العصروالزمان،حضرت مهدي عج الله تعالي

ظهوره روحي وارواح العالمين له الفداء

برمنتظران ظهورش مبارك باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در عبور از گذر لحظه ها، در تپش مدام زمين و نگاه زهرآلود زمان،
دستهاي ما تو را مي طلبد يا مولا!

مهر در سراشيب جاده ي عمل زير
چرخهاي سنگين ستم له ميشود در نبودت!

تو ما را رها نخواهي کرد و ما هر روز و هر ساعت
و حتي هر ثانيه در آرزوي زيارت رخ چون خورشيدت،
دست بر آسمان داريم و در محمل نياز،
از پروردگار بلند مرتبه، ظهور پرشکوه تو را تمنّا مي کنيم!

آقاي ما!
بيا که احساس نيازمند توست!

پرنده ها در سلام صبحگاه خود تو را مي خوانند
و گلها به اميد نوازشت رخ مي نمايانند!

بيا که دستهاي نا توان ما در آرزوي ياوري تو مولا،
شب و روز از گونه هامان قطرات شبنم را بر مي چيند

و لطافت باران را به جاده هاي عشق مي پاشد،
بلکه گلستاني بسازد از گلهاي ناز و اطلسي
که فرش راهت باشد و خاک قدمت!

بيا که زمين تشنه ي محبت و سلام توست
و زمان در نقطه ي انتظار ايستاده است..........

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای عاشقان ، ای عاشقان ، جان می ‌رسد ، جان می ‌رسد
مهری درخشان می‌ دمد ، ماهی فروزان می ‌رسد

آید نوای کاروان ، بر گوش جهان کان دل ستان
تا دل ستاند زین و آن ، اینک شتابان می ‌رسد

رخسار ماهش را ببین ، زلف سیاهش را ببین
برق نگاهش را ببین ، یوسف به کنعان می ‌رسد

ساقی ببخشا جام را ، از باده پر کن کام را
گو باز این پیغام را ، پیمانه گردان می ‌رسد

رونق فزای باغ‌ ها ، لطف و صفای راغ ‌ها
بر قلب عاشق ، داغ‌ ها ، زیبا گلستان می ‌رسد

بر درگهش کن بندگی ، خواهی اگر پایندگی
کان رهنمای زندگی ، و آن مهد عرفان می ‌رسد

مهر سحر ، ماه صفا ، بحر گهر ، گنج وفا
آیینه یزدانما ، خورشید ایمان می ‌رسد

یار موافق می ‌رسد ، دلدار صادق می ‌رسد
قرآن ناطق می ‌رسد ، محبوب یزدان می ‌رسد

کاخ وفا ، قائم از او ، مهر و صفا دائم از او
غرق طرب ? صائم ? از او ، جان می ‌رسد جان می ‌رسد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای سبزترین آیه هستی
ای روشن ترین آرزوی زمین
ای زیباترین ترانه زمانه

بیا ...بیا که با آمدنت زمین
رنگ غزلهای آسمانی می گیرد

و این مثنوی هزار و چندین ساله
برای همیشه تاریخ تمام می شود

بیا که روزگار به تنگ آمده و لحظه ها شکننده تر
از شیشه بخار گرفته اتاق انتظار زمین اند

بیا که ثانیه ها سخت ترین قصیده نانوشته آسمان را
که تلخ تر از شوکران و سیاهتر از برهوت تنهایی
یک انسان است به پایان ببرند

بیا ...بیا که دیگر کوهها استواری را
به مسخره گرفته اند و لبخند شکوفه ها
به توهین ابدیت کشیده شده

بیا که زندگی دلگیرتر از غروب و دلتنگ تر از کسوف شده
و ساعتها به درازای عمر نوح رسیده اند

بیا ...ای کشتی نجات
ای عصای معجزه آسای موسی در میان این اقیانوس بلا

بیا که دم مسیحایی ات زمین را زنده کند
و نسیم صبا را به قلب تپنده سنگهای آذرین بسپارد

بیا که برای تداوم بشریت رباعی عاشقانه بسرایم
و برای تحقق آرمانهای رنگارنگ زمین پای کوبی کنیم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدایا چشمانم مرا یاری نمی کند تا این کلمات را زمزمه کنم .
اشک هایم بر صف واژگان دعای عهد , دلِ لغت به لغت این دعا را می سوزاند .

اللهم ارنی الطلعه الرشیده آه خدایی که در وصف نمی گنجی
طومار بغضم را و اشک هایم رادر این دقایق انتظار
بنگر و بگو بیاید . بگو بیاید .بگو بیاید .

من میخواهم تمام نرگس های
پژمرده را به مهدی ات هدیه دهم تا بداند که
سر بر مُهر ِ دلدادگی ام دست بر تسبیح عاشقی ام
فقط و فقط او را تمنا میکنم و بس .

تو خودت گفتی قولُک الحق !! پس عشق را که خودت در
گِلِ وجودم دمیدی را باور کن و بگو بیاید .....بگو ...بگو ...بگو !!

العجل العجل العجل یا مولای یا صاحب الزمان !
از آسمان اشک می بارد اشک انتظار از زمین غم می بارد غم نبودت !

/ یا مهدی تولدت مبارک /
"دو رکعت نماز عاشقی به نیّت آمدنت "

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو می آیی! این را نسیم، سرِ گلدسته ی سرو فریادزده
استو شکوفه ها باور کرده اند.

هر صبح قناری دل تنگی ام، بر شاخه ی نیاز می نشین
د و برای استقبال از تو، سرود آماده می کند.

هر غروب گُل های نرگس بر رشته های چادرِ مادرت
بوسه می زنند تا فرزندش زودتر باز آید.

باور کن تمامِ باغ تو را می خواهد؛ دیگر بی تو
عطرِ سیب هم چنگی به دل نمی زند.


تو می آیی! از پشتِ زمان ها، از لابلای قرون، از سابقه ی
تاریخ، از کنارِ برکه ی آرزوها، تنهای تنها و سوار
بر اسبی به رنگ شکوفه ها.

وقتی که بیایی، بهار به شوقت می ماند و نوبت به فصل
دیگر نمی رسد. خورشید از آسمان پایین می آید
و گلْ میخِ آستانه ی خانه ات می شود.

تو می آیی! و به همراهت سبزینه ی ایمان می آوری.
بر منبرِ گل های امید می ایستی و خطبه ی طراوت می خوانی.

آن روز، متنِ سخنانِ تو را بر برگ های گلِ آفتاب گردان
می نویسند و چلچله ها، با الهام از آن نغمه خوانی می کنند.
آن طرف تر، خارهای ستم، از رعدِ فریادت آتش می گیرند.

تو می آیی! آخر تو از نسلِ آمدنی، از نسل بشارت
از نسل «جاء الحق و زهق الباطل».

هم زمان با آمدنت، هزاران پرنده از قفس می پرند
و آسمان در بی شماری پروازها، مشبَّک می شود.

چشم ها خیره ی بوسه های نسیم بر تحت الحَنَک تو خواهد ماند
و گوش ها، جرعه جرعه، اذان خواهد نوشید.

آن روز، لشکر لشکر گُل، دعای باغبان خود را آمین
خواهند گفت!

و اکنون، در جشن میلادت، آن روز را به انتظار می نشینیم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب، کوچه های سامرا، چراغان میلاد کسی است

فروغ بخش شب انتظار، آمدنی است
رفیق، آمدنی غمگسار آمدنی است

به خاک کوچه دیدار، آب می پاشند بخوان
ترانه، بزن تار، یار آمدنی است

که با آمدنش، حجت را بر زمینیان تمام می کند.
او می آید و فرشتگان مقرب، با کاسه هایی
از آب و شکوفه، به چشم روشنی نرجس می آیند.

می آید و جهان به پیشوازش می شتابد با سبدهایی از یاس سپید.
طوفان ها فرو می نشینند و زمستان، خانه خراب نفس های
اردیبهشتی اش به دوردست ترین کوه ها می گریزد.

ای موعود دل های خسته! تو می آیی و روزهای
پیرمان، جوانی از سر می گیرند.

کجاوه بهار، فرود می آید در کوچه های پر درخت انتظار.
با تو خزانی نیست و خواب های آشفته باغ
به رؤیای سبز رویش بدل می شود.

نامت، سپیده ای است که دهان آسمان را متبرک می کند.
نگاهت، حماسی ترین چشم ها را به فروتنی وا می دارد.

بازگرد تا دیوار بلند انتظار، فرو بریزد، تا پنجره ها
به سمت روشن ظهورت گشوده شوند و سینه سرخان
غریب، بر بام عدالتت ترانه آشنایی سر دهند.

ای مسافر سال ها!
بی تو لحظه هایمان در غبار فراموشی مدفون است.

بی حضورت، زندگی، تکراری است بیهوده
که تیغ های رخوت بر تاروپودمان می زند.

بادهای وحشی، بر پیکر نازک شکوفه هامان
فرود می آیند و به خاکشان می ریزند.

تو در کجای زمان پنهان شده ای که ثانیه هامان
به جست وجویت از پا افتاده اند؟

باز آی که صبر از کف داده و رنجور،
کوچه های انتظارت را به مویه نشسته ایم.

رواق منظر چشم من، آشیانه توست
کرم نما و فرودآ که خانه، خانه توست

معصومه داوودآبادی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گرچه خسته ام گرچه دلشکسته ام
باز هم گشوده ام درى به روى انتظار
تا بگويمت هنوز هم به آن صداى آشنا اميد بسته ام.

اى تو صاحب زمان! اى تو صاحب زمين!
دل جدا ز ياد تو آشيانه اى خراب وبى صفاست

ياد سبز وروح بخش تو ياد لطف بى نهايت خداست
کوچه باغ سينه ام اى گل محمدى به عطر نامت آشناست

آنکه در پى تو نيست کيست؟
آنکه بى بهانه تو زنده است در کجاست؟

اى کرامت وجود! باد غربتى که مى وزد
به کوچه هاى بى تو بوى مرگ مى دهد

بوى خستگى فسردگى کوچه ها
در انتظار يک نسيم روح بخش

يک پيام آشنا ودلنواز سينه را گشوده اند.
کوچه هاى ما هميشه عاشق تو بوده اند.

اى کبوتر دلم هوايى محبتت!
سينه ام آشناى نعمت غم است

گر هزار کوه غم رسد هنوز هم کم است
از درون سينه ام ناله هاى مرغ خسته اى به گوش مى رسد.
بالهاى زخمى ام نيازمند مرهم است.

صبحگاه جمعه ها آفتاب ياد تو
ز (ندبه)هاى ما طلوع مى کند.

آنکه شب پس از دعا با سرود اشتياق ونغمه اميد
با دلى سفيد خواب رفته است روز را
به شوق ديدنت شروع مى کند

اى تو معنى اميد وآرزو!
اى براى انتظار عاشقانه آبرو!

عشقهاى پاک در ميان خنده ها
وگريه هاى عاشقان پيش عصمت الهى ات خضوع مى کند.

اى بهانه اى براى زيستن!
اشتياق همچو سبزه بهاره هر طرف دميده است.

جمکران جلوه اى از انتظار وشوق ماست
اى بهار جاودان اى بهار آفرين ما
در انتظار مقدم توييم اى اميد آخرين!

اى عزيز دل پناه شيعيان اى فروغ جاودان!
سايه بلند نام وياد تو از سر وسراى عاشقان بيقرار کم مباد

قامت بلند شوق جز
بر آستان پرشکوه انتظار خم مباد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ماه به نیمه رسیده است و «ماه» در کامل ترین صورت ممکنِ
خویش در سینه آسمان، همانند چشمی بیدار
و روشن به نظاره نشسته است

خانه ای را که میزبان قدم های خورشید است؛ خورشیدی که نه تنها
بر عالم ظاهر که بر «هستیِ» هستینیز سایه افکن شده است

و جلوات بی کران نورش، تمام زوایای تاریک و موهوم
شک و دودلی را روشن می کند.

خورشیدی که از مشرق عشق سر برآورده است.
خورشیدی که از دامان امامت قامت برافراشته است

تا چراغ هدایت حسین علیه السلام را فروزنده نگاه دارد.
این خورشید را تلاطم بی فرجام هیچ غروبی نخواهد توانست

در نوردد و خیال پوچ و تیره هیچ ابری، تاب و توان جدایی
انداختن این خورشید را از نگاه های روشن بین ندارد.

هیچ ابر تیره پوشی نخواهد توانست چهره نورانی اش را مخفی کند.
خورشیدی که از درون خانه دل ها طلوع می کند و از
درون به بیرون، نور گسترانی می کند.

ماه به نیمه رسیده است؛امّا امامت کامل گردیده است.
آخرین امام نیز قیام می کند در نیمه ماه تا کامل شود؛

ادامه نویدی که حضرت رسول صلی الله علیه و آله
به شیعیان داده بود.

او قامت برافراشته است تا دل های مشتاق، بر شاخسار
بالابلند عشق به ولایت آشیانه بسازند و دانه
برچینند از کرامت دستانش.

در نیمه ماه، خورشیدی قدم بر خاک گذاشته است
که قیامتی به پا می کند، روزی که قامت به
قیام ازلی خویش راست کند.

دور نیست آن وعده گاه موعود و آن سحرگاه وعده داده شده.
روزی طلوع خواهد کرد از پس شانه های افراشته خورشید

برج امامت، از پس شانه های مهدی قائم آل محمّد(عج)
خورشید ظهور طلوع خواهد کرد.

او خواهد آمد؛
شاید در نیمه دیگری از ماه؛

همان زمان که ماه در کامل ترین صورت ممکن
چشم بر خاک دوخته است.

امیر اکبرزاده