ویژه نامه ماه مبارک رمضان{ بهار عشق و بندگی}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به سلام رمضان بر شده ام باز به بامی
ماه نو ! ماه نو! از مات درودی و سلامی

ماه نو! ماه نو! امسال به پیمانه چه داری؟
پیش از این از رمضانم نه می یی مانده نه جامی

ماه نو! ماه نو! امشب چه شب واقعه جوشی ست
چه شب واقعه جوشی! چه شب آینه فامی!

ماه نو! ماه نو! امسال مرا نور بیاموز
تو که در مهر امامی - تو که در سوز تمامی

ماه نو! در پی تفسیر نویی از رمضانم
روزه آن نیست که صبحی برسانیم به شامی

رمضان آمد و در سفره افطار و سحر نیست
نه تو را نان حلالی - نه مرا آب حرامی

در سلام رمضان کاش یکی آینه باشیم
آه - آیینه در آیینه - عجب حسن ختامی!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رمضان آمد و آهسته صدا کرد مرا
مستعد سفر شهر خدا کرد مرا

از گلستان کرم طرفه نسیمى بوزید
که سراپاى پر از عطر و صفا کرد مرا

نازم آن دوست که با لطف سلیمانى خویش
یله از سلسله دیو دعا کرد مرا

فیض روح‌القدسم کرد رها از ظلمات
همرهى تا به لب آب بقا کرد مرا

من نبودم بجز از جاهل گم کرده رهى
لایق مکتب فخر النجبا کرد مرا

در شگفتم ز کرامات و خطاپوشى او
من خطا کردم و او مهر و وفا کرد مرا

دست از دامن این پیک مبارک نکشم
که به مهمانى آن دوست ندا کرد مرا

زین دعاهاست که با این همه بى‌برگى و ضعف
در گلستان ادب نغمه سرا کرد مرا

هر سر مویم اگر شکر کند تا به ابد
کم بود زین همه فیضى که عطا کرد مرا

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بازی دنیا ز عمرم زود فرصت را گرفت
قبله‎ام گم شد، کم آوردم لیاقت را گرفت

گریه و حال نماز صبح‎های من چه شد
خواب شیرین سحر، فیض عبادت را گرفت

از صغیره شد شروع و به کبیره ختم شد
جرأت عاصی شدن از من خجالت را گرفت

یا رفیق لا رفیق له حلالم کن، اگر
بین ما بار گناهانم رفاقت را گرفت

نور مولا نیست دیگر در میان سفره‎ام
بی خیالی در ادای خمس، برکت را گرفت

نیم دین را به حیا دادم، کارم سخت شد
مستی از انجام معصیت، نجابت را گرفت

ذکر و استغفار و توبه دسته جمعی بهتر است
باخت این شب‎ها کسی که کنج عزلت را گرفت

مادری می‎گفت فرزند شهیدش، عاقبت
در همین ماه خدا اذن شهادت را گرفت

لذّت افطار با خرمای نخل کربلاست
خوش به حال هر که از زهرا زیارت را گرفت

یا غیاث المستغیثین گفت و پاسخ داده شد
نیزه‎ای روی لب خشکش اجابت را گرفت

سر به روی نیزه‎ها رفت و می‎خندید شمر
بی‎حیا از خواهر غم‎دیده طاقت را گرفت

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ماه رمضان آمد.
به یمن آمدنش جان حلاوتی تازه یافته است.

طبل وجودم می نوازد .
تمام ذرات وجودم را بدین ضیافت بشارتی داده شده است.

اكنون هنگام در رسیده است. موسم است.
موسم رمضان.

موسم عبادت و شستشوی جان در نهر پاك رمضان است.
رمضان چونان كوره ای است كه هستی آدمی را می سوزاند
و آدمی نو با جانی تازه از آن سر بر می آورد.

اینك هنگامه ای است كه در طول یك ماه ضیافت الهی،
من حقیقی انسان كه در سایه من های دروغین قرار گرفته است
مجالی دوباره می یابد تا از حصار و سایه برون آید و خویشتن آدمی گردد.

ان شاء الله که رمضان با سحرها و افطارهایش ،
با شبهای قدر و مناجاتهایش از ما آدمی دیگر بسازد .
و اما در این ماه دعا كردن در حق یكدیگر فراموشمان نشود.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدايا !
بزرگیِ تو آن گونه است که خواستن‌های خُرد از تو نَشايد
و سترگی‌ات آن‌سان که زبان مرا به نيازهای کلان گشايد
من آن اندازه ناتوانم که جز به ياری تو،
دست يازيدن به هيچ کاری را يارَستن نتوانم
و اگر بر گرد آستان تو نگردم، سرگشته می‌مانم و حيرانم

مايه‌ی انسان انديشه‌ی او است
و آگاهی دغدغه‌ی هميشه او
اگر هوش از او بِستانی
چنان است که تشنه‌ای را در کويری خشک بنشانی
و اگر او را ناآگاه خواهی
از زندگی‌اش چه مانَد؟ جز سياهی و تباهی؟
اما تو بخشنده‌تر از آنی که چنين روا داری
و دهنده‌تر از آن که اين بنده‌ی بينوايت را به هوش، شايسته نشماری

ای بخشنده !
در اين روز بهره‌ای از تيزهوشی، روزی‌ام کن
و آن را مايه‌ی بهروزی‌ام کن
و دانا و آگاهم ساز
ای خدای بنده‌نواز!

يزدانا !
هوش چراغِ راه من است
و نادانی مايه‌ی تباه من
تو خود مرا آموخته‌ای که دانش نورِ تابان است
و آگاهی مشعلِ رخشان
سياهی‌های اين بيهوده‌سرا را جز با فانوسِ دانش نتوان پيمود
تباهی‌های اين بيغوله‌جا را جز با آتشِ آگاهی نشايد زدود
عطش را از سينه‌ی چاک‌چاک اين کوير تشنه
جز با زلال فهم نتوان ربود

پس ای که بنده‌ات را دوست می‌داری
و او را به پرستش خويش می‌گماری
تاريکی نادانی از من بزدای
و مرا از پلشتی بپالای

مهرورز خدايا !
دستان بخشنده‌ی تو هماره بارانی از شکوفه بر سر مردمان می‌ريزد
و از پهن‌دشت رحمت تو، بهاربهار گل برمی‌خيزد
از اين صحرای پرشکوفه بهره‌ای آيا مرا نيست ؟
از اين باران رحمت مرا نصيب آيا چيست ؟

امروز چشم به آسمان تو دارم
و به رحمت‌های بسيارت اميدوارم

ای از همه بخشنده‌تر !
ای بخشندگان را مراد و سرور !
هر چه خواهم از تو خواهم
که بی لطف و محبت تو، سرگشته و گمراهم
مرا درياب!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ماه رمضان هم از راه رسيد و همه آفريده‌هاي خدا را
به ضيافت عشق و عشقبازي با معبود دعوت كرد.

سفره‌اي كه به وسعت بخشندگي خداست پهن شده
و من تو اگه لايق باشيم، دعوت صاحبخانه را لبيك ميگيم
و ريزه‌خوار اين خوان پر نعمت الهي ميشيم.

ميگن ميهمان حبيب خداست
و چه لذتي بيش از اين كه دوست و همنشين خالقت باشي،

معبودي كه عاشق بنده ‌هاشه و نعمتهاشو
براشون تمام و كمال سر سفره مياره.
تا كه باشيم و چه باشيم و...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

می وزد باز نسیم خوش ماه رمضان
می رسد عطرمحبت بمشام دل و جان

ماه رحمت که در این ماه بتابد زافق
باز لبریز کند برکه جان را هیجان

این چه ماهی است که مردم به سربام آیند
تا بصد شوق دهندش بسر انگشت نشان

ای عروس رمضان پرده بر افکن زجمال
روی بنمای و مکن روی خود از خلق نهان

شاکر رحمت آن زنده ی جاویدانیم
که نمردیم و رسیدیم به شهر رمضان

مثل یک رود شده عقد اخوت جاری
با علی بسته در این ماه محمد پیمان

می شود باز به روی همه ابواب بهشت
می کند مائده ای پهن خداوند جهان

سینه ها می شود از شوق شکفتن لبریز
تا که می آیداز این مائده حرفی به میان

شامگاهان که رسد بوی ملائک بمشام
بال بگشاید و پرواز کند روح و روان

روزه باچشم ودل وگوش وزبان بایدبود
روزه آن نیست که گیردمتضرر به دهان

حس همدردی اگر در تو نگردد بیدار
روزه تو به چکارآید از این روز و شبان

خوش بحال تو توان گفت در این مه که شود
ریزش نفس تو با رویش انفس جبران

با لب بسته بیا مصحف گل را بگشای
تا مشام دل و جان پرشود ازعطر جنان

دل صائم حرم امن خدا خواهد شد
گرمدد جوید از آن خالق حی رحمان

یارب این نفس مرا در دل آتش بگداز
تا که دیگر نکند در سر راهم طغیان

چون غلامان سیه چرده بلطفم بنواز
بر سر خوان خود ای شاه مرا نیز بخوان

دعوتم گر نکنی اذن جلوسم ندهی
به کجا رو کنم و از در که جویم امان

روسیاهیم و بدرگاه تو روی آوردیم
ای در رحمت تو مامن عشاق جهان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رمضان آمد و من دوباره
با کوله باري از نياز آمده ام
که جرعه اي از آغوش گرم مناجاتت را
به دل نا آرامم بچشاني

و تصوير شيريني مقام وصال را
به کام افکار و اعمالم نشان دهي...

و من آمده ام باز تا
مهمان لحظه هاي سبز بي خويشتن شوم
تا از بلنداي آسمان،
اين پنجرۀ هفت رنگ رؤيايي
که بارگاه هميشه گسترده ملائک است،

بال بگشايم و پر بسايم به مدار عشقت
تا دور دست تکامل و عرفان!

مرا درياب يا سَتَّار َالعُيُوب
تا پهن دشت پيکرم که فرسوده
از علف هاي هرز کوته بيني و کج نگري شده را
با حضور سبز و روحاني ات بياميزم!

قنوتم را ببين که نيازم را به نمايش مي گذارد
در آسمان آبي عظمت تو
و از برهوت کلمات نجاتم ده
که هيچ واژه اي گوياي احساساتم نيست!

يا ربَّ النُور العَظيم ...
در ماه آفتاب آفريني مرا با نورخويش تجلي ده؛
در نور مهمان کن؛ با نور بياميز؛

با نور متولد کن و با نور بميران...
يا نُورَ الْمُسْتَوْحِشينَ فِي الظُلَم...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بر بام های این همه فراوان، هلال نو رسیده، سوسو می زند
و صدای آسمان، در دل ها فراگیر می شود:

ای اهل زمین! ماه خدا فرا رسید.
همه برمی خیزند و پیراهن ها را از سکوت یک ساله می تکانند.

سجاده ها را از سر می گیرند...
قرآن ها، از نو متولد می شوند.
سفره ها رنگ دیگر می گیرند؛

رنگ بزم خداوندی؛ رنگ تبرک بی دریغ، رنگ مائده های آسمانی.
دل های وضو گرفته، نفس زنان، به درگاه رحمت می آیند:

خداوندا! تمام معبرها را در انتظار رسیدن رمضانِ تو،
آب و جارو کرده ایم.

شاهد باش که با آغوش شوق، در به رویش می گشاییم؛
پس سفره های دست هایمان را خالی نگذار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اینجا ابتدای مهربانی خداوند است،
سحرگاه روشن «اللّهم انّی اسئلکَ من بَهائِکَ بِأبْهاهُ و کُلُّ بهائِکَ بَهی».

اینجا سحرگاه باران یکریز استجابت است؛
اینجا آغاز رحمت واسعه نور،
اینجا آغاز سلام و تحیت است.

اینجا آغاز شفافیت و آینه‏گی
اینجا آغاز صمیمیت و جاودانگی،
اینجا ابتدای مهربانی خداوند است.


و این منم!دور مانده از چشمه.‏ساران رحمت
غرق در لذات ناچیز زمینی

افتاده در گودال وحشت و تنهایی
با قلبی آکنده از نفاق

و عملی لبریز از ریا
و زبانی سراسر کذب
و چشمی افروخته از خیانت


هذا مقام العائذ بک من النار
هذا مقام المستَجیر بک من النار
هذا مقام المستغیثُ بک من النار

بگذار اولین کسی باشم
که به دعوتت پاسخ گفته است!


بگذار اولین کسی باشم
که حلاوت مهربانی‏ات را چشیده است!

بگذار اولین کسی باشم
که سر بر شانه‏ های کریمت گذاشته است!


ای خدایی که تمام پنجره‏ هایت را به رویم گشوده‏ای!
ای خدایی که تمام چشمه ‏هایت را زیر پایم جاری کرده ‏ای!
ای خدایی که از همه سو، به استقبالم آمده ای!

هذا مقام الخائف المستجیر
این است حال کسی که این روزها به تو رسیده است.

این است حال کسی که دور مانده بود از هفت شهر مهربانی تو
این است حال کسی که خودش را باخته بود...
خودش را گم کرده بود...
خودش را کشته بود...


خودش را ذره ذره پامال وسوسه ‏های شیطانی خویش کرده بود.
این است حال زار کسی که اینک گرمای محبت تو،
یخ ‏های انباشته در درونش را ذوب کرده است.


این است حال کسی که آواره بود،
هراسان بود؛ حال کسی که در گناه مسکن داشت،
حال کسی که غرق در لذات زمین بود.
حال کسی که گناه مغرورش کرده بود
و حال کسی که تو را تازه یافته است.

در این سحرگاه، در این لحظه ‏های توبه و استجابت.
حال کسی که تازه دریا را یافته است،
حال کسی که تازه خودش را یافته است.


حال کسی که تازه به لبخند خداوند رسیده است،
حال کسی که به لذت آسمانی رسیده است،
حال کسی که جز تو کسی را ناجی نمی‏داند.

هذا مقام الغریب الغریق...
این است مقام غریب غرق شده