ویژه نامه روز سوم ماه مبارک رمضان {ضیافتی در عرش }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باز شدن درهاي آسمان و رفع تمام موانع ارتباط ربّ و عبد




روايت از پيغمبر اکرم(ص) است؛
«إِنَّ أَبْوَابَ السَّمَاءِ تُفَتَّحُ فِي أَوَّلِ لَيْلَةٍ مِنْ شَهْرِ
رَمَضَانَ وَ لَا تُغْلَقُ إِلَى آخِرِ لَيْلَةٍ مِنْهُ».

حضرت فرمودند:
درهاي آسمان در اولين شب از شب هاي ماه مبارک رمضان
باز مي شود و تا آخرين شب از شب هاي اين ماه هم بسته نمي شود.

اين يعني چه؟
منظور از «سماء» در اينجا آسمان نيست!
اشتباه نکنيد.

«سماء» اشاره به آن جهت عِلوي از عوالم وجودي و آن نشئه
برتر عالم وجود است. ما در اين «دنيا» در عالم ناسوت هستيم.
اين عالم دنيا پست ترينِ عوالم وجود است.

اينکه در روايت فرمود که خدا شب اوّل ماه مبارک رمضان
درهاي آسمان را باز مي کند، يعني چه؟

يعني مي خواهد بگويد از ناحيه آن عوالم برتر وجودي
هيچ مانع و حاجبي در کار نيست.

پس هر چه حجاب و مانع هست، از طرف من است.
او دارد راز مي گويد، اما گوش من نمي شنود.

حالا من چه کار کنم تا اين حجاب ها را رفع کنم؟
در مقامات معنويه مقامي هست که آن را بايد به دست بياوريم؛

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدايا !
بزرگیِ تو آن گونه است که خواستن‌های خُرد از تو نَشايد
و سترگی‌ات آن‌سان که زبان مرا به نيازهای کلان گشايد
من آن اندازه ناتوانم که جز به ياری تو،
دست يازيدن به هيچ کاری را يارَستن نتوانم
و اگر بر گرد آستان تو نگردم، سرگشته می‌مانم و حيرانم

مايه‌ی انسان انديشه‌ی او است
و آگاهی دغدغه‌ی هميشه او
اگر هوش از او بِستانی
چنان است که تشنه‌ای را در کويری خشک بنشانی
و اگر او را ناآگاه خواهی
از زندگی‌اش چه مانَد؟ جز سياهی و تباهی؟

اما تو بخشنده‌تر از آنی که چنين روا داری
و دهنده‌تر از آن که اين بنده‌ی بينوايت را به هوش، شايسته نشماری

ای بخشنده !
در اين روز بهره‌ای از تيزهوشی، روزی‌ام کن
و آن را مايه‌ی بهروزی‌ام کن
و دانا و آگاهم ساز
ای خدای بنده‌نواز!

يزدانا !
هوش چراغِ راه من است
و نادانی مايه‌ی تباه من
تو خود مرا آموخته‌ای که دانش نورِ تابان است
و آگاهی مشعلِ رخشان
سياهی‌های اين بيهوده‌سرا را جز با فانوسِ دانش نتوان پيمود

تباهی‌های اين بيغوله‌جا را جز با آتشِ آگاهی نشايد زدود
عطش را از سينه‌ی چاک‌چاک اين کوير تشنه
جز با زلال فهم نتوان ربود

پس ای که بنده‌ات را دوست می‌داری
و او را به پرستش خويش می‌گماری
تاريکی نادانی از من بزدای
و مرا از پلشتی بپالای

مهرورز خدايا !
دستان بخشنده‌ی تو هماره بارانی از شکوفه بر سر مردمان می‌ريزد
و از پهن‌دشت رحمت تو، بهاربهار گل برمی‌خيزد
از اين صحرای پرشکوفه بهره‌ای آيا مرا نيست ؟
از اين باران رحمت مرا نصيب آيا چيست ؟

امروز چشم به آسمان تو دارم
و به رحمت‌های بسيارت اميدوارم

ای از همه بخشنده‌تر !
ای بخشندگان را مراد و سرور !
هر چه خواهم از تو خواهم
که بی لطف و محبت تو، سرگشته و گمراهم
مرا درياب!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بر بام های این همه فراوان، هلال نو رسیده، سوسو می زند
و صدای آسمان، در دل ها فراگیر می شود:

ای اهل زمین! ماه خدا فرا رسید.
همه برمی خیزند و پیراهن ها را از سکوت یک ساله می تکانند.

سجاده ها را از سر می گیرند...
قرآن ها، از نو متولد می شوند.
سفره ها رنگ دیگر می گیرند؛

رنگ بزم خداوندی؛ رنگ تبرک بی دریغ، رنگ مائده های آسمانی.
دل های وضو گرفته، نفس زنان، به درگاه رحمت می آیند:

خداوندا! تمام معبرها را در انتظار رسیدن رمضانِ تو،
آب و جارو کرده ایم.

شاهد باش که با آغوش شوق، در به رویش می گشاییم؛
پس سفره های دست هایمان را خالی نگذار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دعای روز سوم ماه رمضان

ای ‌خدا ای ‌صاحب فضل عجیب
كن تو روزی اندر این ماه نجیب

بر من و هم بر عباد مومنین
ذهن و استعداد قابل یا حبیب

این عطا را از ره لطف و كرم
بر جمیع قابلین فرما نصیب

هم بیا گاهان تو ما را این زمان
بر حقایق چون به هر دردی طبیب

دور فرما از سفاهت وز جنون
لطف فرما تا شویم اكنون لبیب(1)

بر كمال و عقل و ادراكات ما
هر زمان افزوده فرما یا رقیب

كن مقرر بهر من از كل خیر
كاندر این مه آید از بالا نشیب

می‌دهیمت حق جود خود قسم
یا جواد و یا كریم و یا مثیب

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تا طلوع صبح بیداریم

خداوندا! خواب نمانده ام و چِکه چِکه آب وضویم
در سحرگاهان رمضان، جانی تازه به کالبد خسته ام می بخشد.

این ماه پر از فیض و رحمت، حلول می کند و من مسرورم؛
چرا که بشارتم داده اند، به سوزاندن ناپاکی هایم، عبادت
شمردن خواب هایم و رَد نشدن دعاهایم در این ماه.

دیگر باید برخیزم و در عطر حضور
خدا رها شوم و بالا و بالاتر روم.

دیری است که از گل دسته های آسمان
«اَلّلهُمَّ لَکَ صُمْنا...» را سر داده اند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نمی دانم چه سّری است در رمضان، که سحرهایش این گونه غوغا می کند.

نمی دانم چه سّری است در رمضان، که سحرهایش پرده از دیدگان بیدار

کنار می زند تا نیافتنی ها را به چشم ببینند و به گوش بشنوند...

سحرهای رمضان چشیدنی است.

عاشقانه ترین کلمات، لطیف ترین عبارات و مهربانه ترین نجواها

به برکت سحرهای رمضان است که آفریده می شوند؛

و تنها کسی می تواند زیبایی سحرهای رمضان و جادوی ملکوتی

آنها را دریابد که جنس سحر را بشناسد و بداند آنچه را که هر سحر اتفاق می افتد...

باورم نمی شود ماه رمضان بیاید و درِ خانه ای بسته بماند.

باورم نمی شود ماه رمضان بیاید و دستی خالی بازگردد.

باورم نمی شود ماه رمضان بیاید و دلی داغدیده بماند.

مگر رمضان ماه برکت و رحمت و آمرزش نیست؟

مگر بهترین روزها و بهترین شب ها و بهترین ساعات آز آنِ رمضان نیست؟

مگر ضیافت خدا تمام عیار بر پا نمی شود؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بازی دنیا ز عمرم زود فرصت را گرفت
قبله‎ام گم شد، کم آوردم لیاقت را گرفت

گریه و حال نماز صبح‎های من چه شد
خواب شیرین سحر، فیض عبادت را گرفت

از صغیره شد شروع و به کبیره ختم شد
جرأت عاصی شدن از من خجالت را گرفت

یا رفیق لا رفیق له حلالم کن، اگر
بین ما بار گناهانم رفاقت را گرفت

نور مولا نیست دیگر در میان سفره‎ام
بی خیالی در ادای خمس، برکت را گرفت

نیم دین را به حیا دادم، کارم سخت شد
مستی از انجام معصیت، نجابت را گرفت

ذکر و استغفار و توبه دسته جمعی بهتر است
باخت این شب‎ها کسی که کنج عزلت را گرفت

مادری می‎گفت فرزند شهیدش، عاقبت
در همین ماه خدا اذن شهادت را گرفت

لذّت افطار با خرمای نخل کربلاست
خوش به حال هر که از زهرا زیارت را گرفت

یا غیاث المستغیثین گفت و پاسخ داده شد
نیزه‎ای روی لب خشکش اجابت را گرفت

سر به روی نیزه‎ها رفت و می‎خندید شمر
بی‎حیا از خواهر غم‎دیده طاقت را گرفت