ویژه نامه روز یازدهم ماه مبارک رمضان {ضیافتی در عرش }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای خدا یا نزد من محبوب دار
فیض و احسان را الی یوم القرار

حالتی ده تا كه با میل فواد
من كنم خوبی، برم احسان به كار

شوق احسان در دلم پیدا شود
متصل خوبی كنم در هر دیار

نی به مخصوصین و با خویشان خود
بلكه بر مردم صغار و هم كبار

ای خدا مبغوض كن در نزد من
فسق و عصیان را كز او سازم فرار

آن چنان بی میل گردم از گناه
كو فزون آید ز تعداد و شمار

كن حرام این دم بر این عبد ذلیل
سخط و قهر و دوزخ و زنجیر و نار

نیست ما را طاقت ذوق عذاب
از كرم ما را به راحت وا گذار

حق عون و یاری و لطفت قسم
بر تمام خلق در لیل و نهار

یا غیاث المستغیثین الغیاث
یا مجیر المستجیرین زینهار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدايا !

روزها را می‌شمارم؛

يک، دو، سه . . .

اکنون از ده گذشته
و من همچنان بر درگاه تو نشسته

ندانم از روزان و شبان پيش بهره‌ای اندوخته‌ام؟
و از صيام و قيام خويش جامه‌ای جميل دوخته‌ام؟
يا من ـ اگرَم به پايان رمضان هم رسانی ـ همان باشم که بوده‌ام
و همان راهی را روم که پيش‌تر بريده‌ام و پيموده‌ام؟
اگر راز و نيازم بشنوی و بپذيری

و دستان محتاجم بگيری
به سعادت دست يابم و رستگار شوم
و اگرَم وا نهی ـ که نَنهی ـ
افسوس‌خورِ نابرخورداری از اين رحمت سرشار شوم

خدايا !
آنان که در پيرامون ما می‌زيند، برادران مايند
اگر ما به دريای رحمت تو چشم داريم
آنان هم به دستان ما نظر می‌کنند
و اگر ما به باران محبت تو اميد داريم
آنان هم به مهرورزی‌های اندک ما نگه می‌افکنند
امروز آنان به نيکی ما محتاجند
و فردا ما به ياری آنان نيازمند
امروز دست ما را دهنده‌کن
و ما را بخشنده

گناه و نافرمانی
مايه‌ی خشم و آتش تو بر بندگان است
و کج‌روی و سرپيچی
سبب فرود آمدن عذاب دردناک تو بر آفريدگان
سرکشیِ امروز ما پيش‌درآمدِ پشيمانیِ فردای ما است
و گام‌های کژمان نشانه‌ی خطای ما و خشم‌خوانِ خدای ما
امروز اگر تو نافرمانی و سرکشی را در چشم ما ناساز سازی
و اگر ما گشتن بر گرد گناه را ناپسند خوانيم
فردای رستاخيز، از خشم و آتش سوزان خويش رهامان سازی
و تو را از خود خرسند دانيم
و نعمت خويش بر ما تمام نُمايی
و شعله های دوزخ را بر ما حرام فرمايی

آن که فرياد زند
و داد خواهَد
و از جايی ندايی نشنود
اين تويی که فريادش رسی
و از او پرسی و ياری‌اش رسانی
و آن که ياری طلبد
و کمک خواهد
و از هيچ زاويه صدايی نشنود
اين تويی که غبار اندوه از رخسار غم‌زده‌اش برگيری
و او را در آستان بلند خويش بپذيری

فريادرسا !
مرا هم ياری رسان و فريادَم رس

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ما که حالا چنین زمین گیریم
روزگاری در آسمان بودیم

پر پروازمان که وا می شد
می پریدیم و بی نشان بودیم

خوب بودیم و خوب می دیدیم
پاک بودیم و پاک می رفتیم

متدیّن بدون بار گناه
زیر خروار خاک می رفتیم

همه در زیر سایه ی قرآن
همه مشغول زندگی بودیم

لحظه های جوانی خود را
در مناجات و بندگی بودیم

بر سر شانه هایمان هر شب
کیسه های کریم می بردیم

نان افطار سفره هامان را
از برای یتیم می بردیم

لقمه نانی که بود می خوردیم
کی به فکر غذای فردا بود

اهل از خود گذشتگی بودیم
دلمان دل نبود دریا بود

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای خدا یا نزد من محبوب دار
فیض و احسان را الی یوم القرار

حالتی ده تا كه با میل فواد
من كنم خوبی، برم احسان به كار

شوق احسان در دلم پیدا شود
متصل خوبی كنم در هر دیار

نی به مخصوصین و با خویشان خود
بلكه بر مردم صغار و هم كبار

ای خدا مبغوض كن در نزد من
فسق و عصیان را كز او سازم فرار

آن چنان بی میل گردم از گناه
كو فزون آید ز تعداد و شمار

كن حرام این دم بر این عبد ذلیل
سخط و قهر و دوزخ و زنجیر و نار

نیست ما را طاقت ذوق عذاب
از كرم ما را به راحت وا گذار

حق عون و یاری و لطفت قسم
بر تمام خلق در لیل و نهار

یا غیاث المستغیثین الغیاث
یا مجیر المستجیرین زینهار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدايا !

روزها را می‌شمارم؛

يک، دو، سه . . .
اکنون از ده گذشته
و من همچنان بر درگاه تو نشسته

ندانم از روزان و شبان پيش بهره‌ای اندوخته‌ام؟
و از صيام و قيام خويش جامه‌ای جميل دوخته‌ام؟
يا من ـ اگرَم به پايان رمضان هم رسانی ـ همان باشم که بوده‌ام
و همان راهی را روم که پيش‌تر بريده‌ام و پيموده‌ام؟
اگر راز و نيازم بشنوی و بپذيری

و دستان محتاجم بگيری
به سعادت دست يابم و رستگار شوم
و اگرَم وا نهی ـ که نَنهی ـ
افسوس‌خورِ نابرخورداری از اين رحمت سرشار شوم

خدايا !
آنان که در پيرامون ما می‌زيند، برادران مايند
اگر ما به دريای رحمت تو چشم داريم
آنان هم به دستان ما نظر می‌کنند
و اگر ما به باران محبت تو اميد داريم
آنان هم به مهرورزی‌های اندک ما نگه می‌افکنند
امروز آنان به نيکی ما محتاجند
و فردا ما به ياری آنان نيازمند
امروز دست ما را دهنده‌کن
و ما را بخشنده

گناه و نافرمانی
مايه‌ی خشم و آتش تو بر بندگان است
و کج‌روی و سرپيچی
سبب فرود آمدن عذاب دردناک تو بر آفريدگان
سرکشیِ امروز ما پيش‌درآمدِ پشيمانیِ فردای ما است
و گام‌های کژمان نشانه‌ی خطای ما و خشم‌خوانِ خدای ما
امروز اگر تو نافرمانی و سرکشی را در چشم ما ناساز سازی
و اگر ما گشتن بر گرد گناه را ناپسند خوانيم
فردای رستاخيز، از خشم و آتش سوزان خويش رهامان سازی
و تو را از خود خرسند دانيم
و نعمت خويش بر ما تمام نُمايی
و شعله های دوزخ را بر ما حرام فرمايی

آن که فرياد زند
و داد خواهَد
و از جايی ندايی نشنود
اين تويی که فريادش رسی
و از او پرسی و ياری‌اش رسانی
و آن که ياری طلبد
و کمک خواهد
و از هيچ زاويه صدايی نشنود
اين تويی که غبار اندوه از رخسار غم‌زده‌اش برگيری
و او را در آستان بلند خويش بپذيری

فريادرسا !
مرا هم ياری رسان و فريادَم رس

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدایا! تو را سپاس که دیگر بار، عمرم به دیدار این لحظه ها نائل شد.
تو را سپاس که نفس هایم فرصت دوباره رسیدن به این هوای هستی بخش را پیدا کردند.

من باز پیراهن نیایش و توحید بر تن می کنم و به خانه تو می آیم؛
به بزم بی ریایی که سفره از کرامت و عطای بی پایان تو دارد
و تمام بزم ها و آراستگی ها را از چشمم می اندازد.

خدایا! اینک در می زنم، در را به رویم باز کن
که شتابان به فراخوان میهمانی تو آمده ام؛
با دست های فقیری که دستان ثروتمند تو را می جوید.

دستم را بگیر و مرا در کنار این مجلس انس بنشان!
خداوندا! مرا با من و با خود آشنا کن و رخصت مهرورزی دوباره ام ببخش!

ساقیانه، روبه روی من بنشین و دلبرانه، با من سخن بگو
که اینک، خروش و غلغله هستی همه از سر عشق است
و حدیث با تو پیوستن و از ساغر تو جرعه نوشیدن، ورد لب هاست.

محرمانه با تو می گویم: دوباره در خلوت هایم پدیدار شو،
دوباره در اشک های قنوتنم شعله ور باش،

دوباره تسبیح ها و ذکرهای نیمه شبم را بی وقفه پاسخ ده،
دوباره «الغوث» و «ربنای» عاجزانه ام را اجابت کن
که من سر از پا نشناخته و دوان دوان، از همه عالم گریخته ام
و به اینجا که تویی، آمده ام.

ما در خلوت به روی غیر ببستیم
از همه باز آمدیم و با تو نشستیم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدایا! تو را سپاس که دیگر بار، عمرم به دیدار این لحظه ها نائل شد.
تو را سپاس که نفس هایم فرصت دوباره رسیدن به این هوای هستی بخش را پیدا کردند.

من باز پیراهن نیایش و توحید بر تن می کنم و به خانه تو می آیم؛
به بزم بی ریایی که سفره از کرامت و عطای بی پایان تو دارد
و تمام بزم ها و آراستگی ها را از چشمم می اندازد.

خدایا! اینک در می زنم، در را به رویم باز کن
که شتابان به فراخوان میهمانی تو آمده ام؛
با دست های فقیری که دستان ثروتمند تو را می جوید.

دستم را بگیر و مرا در کنار این مجلس انس بنشان!
خداوندا! مرا با من و با خود آشنا کن و رخصت مهرورزی دوباره ام ببخش!

ساقیانه، روبه روی من بنشین و دلبرانه، با من سخن بگو
که اینک، خروش و غلغله هستی همه از سر عشق است
و حدیث با تو پیوستن و از ساغر تو جرعه نوشیدن، ورد لب هاست.

محرمانه با تو می گویم: دوباره در خلوت هایم پدیدار شو،
دوباره در اشک های قنوتنم شعله ور باش،

دوباره تسبیح ها و ذکرهای نیمه شبم را بی وقفه پاسخ ده،
دوباره «الغوث» و «ربنای» عاجزانه ام را اجابت کن
که من سر از پا نشناخته و دوان دوان، از همه عالم گریخته ام
و به اینجا که تویی، آمده ام.

ما در خلوت به روی غیر ببستیم
از همه باز آمدیم و با تو نشستیم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دعای روز یازدهم

ای خدا یا نزد من محبوب دار
فیض و احسان را الی یوم القرار

حالتی ده تا كه با میل فواد
من كنم خوبی، برم احسان به كار

شوق احسان در دلم پیدا شود
متصل خوبی كنم در هر دیار

نی به مخصوصین و با خویشان خود
بلكه بر مردم صغار و هم كبار

ای خدا مبغوض كن در نزد من
فسق و عصیان را كز او سازم فرار

آن چنان بی میل گردم از گناه
كو فزون آید ز تعداد و شمار

كن حرام این دم بر این عبد ذلیل
سخط و قهر و دوزخ و زنجیر و نار

نیست ما را طاقت ذوق عذاب
از كرم ما را به راحت وا گذار

حق عون و یاری و لطفت قسم
بر تمام خلق در لیل و نهار

یا غیاث المستغیثین الغیاث
یا مجیر المستجیرین زینهار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کتاب رمضان، دستاورد نقره‏ای روح انسان است.
در پرتو تلاش و مجاهدت‏های نفس، سپیده‏باران می‏شویم
از سحرهای «ابوحمزه» از شب‏های «افتتاح».

رمضان، یعنی دریایی در کنار ما،
تا دل‏های غبارآلود را در آن شست‏وشو دهیم.
رمضان، یعنی باغستانی از عطرهای خدا.

با حلول رمضان، شیرینی سحرهای مناجات، رنگ می‏گیرد
و محبت و قرب، در دل‏های خشکیده بشر جوانه می‏زند.
باید برای دقیقه‏های سبز این ماه، نوروزی‏ترین تبریک‏ها را فرستاد.

در سرزمین اردیبهشتی رمضان، هر چه هست،
خرمی و نشاط است؛ اگر حکمت‏ها را دریابیم.

اگر بهره‏های معنوی امساک را بدانیم،
چشم‏های ما تا رمضان دیگر، زیبا می‏بینند
و دهان‏های ما، کلمات خشک دنیا را به کار نمی‏برند.

رمضان یعنی گشوده شدن درب‏های رو به قرآن،
تشنگی برای دریافت حقایق آسمانی.

گمنام‏ترین لذت‏ها در متن این کشف عرفانی جا دارند.
رمضان که می ‏آید، دل‏ها چون بلبلانِ مست،
شیفته گلزار انس می‏شوند.

رمضان که می ‏آید، خلوتکده ‏های آبی شب،
دریاترین غزل‏ها را می‏سرایند.

دست‏ها بوی خوش مفاتیح می‏دهند و تسبیح.
آسمان، چقدر بر این یاس‏های نیایش غبطه می‏خورد.
رمضان، فرصتی است تا دل با گل صمیمی ‏تر باشد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ماه را در آسمان، مشتاقانه به تماشا می‏رویم
تا ماه مبارک را با آمدنش آغاز کنیم.

چه مبارک سحری و چه روزهای مهربانی!
چه شب های صمیمی ای.

شب‏هایی آمده ‏اند که ما از همه ستاره‏هایی که می‏بینیم،
به خدا نزدیک‏تر خواهیم شد.

شب‏هایی که فرشته ‏ها به ما لبخند خواهند زد
و تمام کائنات به ما رشک خواهند برد.

شب‏هایی که بی‏واسطه با خداوند حرف خواهیم زد
و خدا ما را در مهربانی خویش شناور خواهد کرد.

شب‏هایی که صدای گرامی قرآن،
لالایی ستاره‏های چشمک‏زن خواهد شد.

صدای بال فرشتگان،
آوازهایی خواهند شد که ما را به پرواز پیوند خواهد زد.

دوست دارم نیمه‏شب‏ها با من به کوچه‏ های مهربانی خداوند
بیایی و ببینی که چگونه کنار گل‏های شمعدانی و بابونه ‏های شبن م‏زده،
نام خدا را عاشقانه آواز می‏کنم.