ویژه نامه ولادت فرخنده امام حسن مجتبی علیه السلام * کریم آل طاها *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مولود با برکت





امام حسن(ع) چشمه ای جوشان و خروشان از خورشید
پر ثمر و با برکت ولایت است

که در ماهی عزیز و با شکوه پا به عرصه هستی نهاد
و این ماه را با قدوم پربرکت خود آراست.

ماه رمضان چون صدفی می ماند که گوهر بسیار گرانبهایی
را در سینه خود دارد و بر خود می بالد و بر ماه های دیگر می نازد.

امام مجتبی(ع) همچون ستاره ای درخشان
در این ماه نورافشانی می کند.

امروز منزل رسالت غرقِ شادی و سرور و دل پاک
خاندان عصمت از این فرزند با برکت خشنود است.

ای خاندان رسالت و امامت، فرخنده میلاد امام حسن مجتبی(ع)
را به تمامی شما انوار پاک تبریک می گوییم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نوبهار حُسن



رمضان معطر شده است از عطر خوش‌ بوی یاسمن اهل بیت(ع)،
از حُسن «حسن» که گام بر گستره زمین نهاده و جهانی را منور ساخته است.

فرشتگان به پای‌ کوبی پرداخته‌اند و
اسحار این شب‌ها، پیام‌آور نور و روشنی‌اند.


در نیمه رمضان، نور حق جلوه کرده است و دومین امام نور
ای بر زمین نهاده و آن را متبرک کرده است.

او امام مجتبی(ع)، سید نجیبان است و به یمن این میلاد،
شیعیان علی(ع) از شادی در قالب تن نمی‌‌‌گنجند
و شادی‌نوشان کوثر محبت اویند.

میلاد حسن(ع)، مهر ناامیدی بر پیشانی شب زده و راه
روشن «صراط المستقیم» را به همگان نشان داده است.

آرى! «در صراط المستقیم، ای دل کسی گمراه نیست.»
اینک میلاد خجسته و شکوهمند امام برگزیده،
زینت عرش الهى، فرزند جمیل پیامبر است.

ای روی ماه منظر تو، نوبهار حُسن خال
و خط تو مرکز لطف و مدار حُسن

محمدکاظم بدرالدین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«ماه کامل»



ماه به نیمه رسیده است و درهای رحمت، بر روی جهانیان باز است.
فراوانی رحمت و نعمت است و جان‏ها آکنده از عشق است.

ماه به نیمه رسیده است که این چنین در کامل‏ترین صورت خویش
به جلوه ‏گری، دست‏ افشانی می‏کند.

ستارگان به تکاپو درآمده‏اند گرداگرد ماه. بدری در آستانه حُسن
خودنمایی می‏کند؛ ماه تمامی که از ذخیره هستی به زمین هدیه داده شده است.

حَسَن، آینه حُسن خداوندی است؛
تصویر زیبایی خداوند است که در صورت خاکی نقش بسته است.

مجتبی، در آغوش پاک‏ترین مادران عالم چشم به
جهان گشود و میوه قلب رسول اللّه‏ شد.

آمد و کرامت را از پدر آسمانی‏اش آموخت
و چراغ کرامتش را برای اهل زمین برافروخت.

ثمره زندگی علی و فاطمه، پا به جهان خاکی گذاشت.
خاک تا افلاک غرق نور و سرور شود.

نیمه ماه است؛
ماهی که درهای رحمت بر روی جهانیان گشوده شده است.

خدایا! به «کریم اهل بیت» سوگند، سایه کرامت
خویش را از ما دریغ مدار!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«تو که آمدی...»






ستاره ‏ها تکثیر می‏شوند و آفتاب، در شب‏های تاریک رخنه می‏کند.

همه پیراهن‏ها، بوی یوسف می‏گیرند
و کبوتران از سقف خانه‏ها لبریز می‏شوند.
آسمان، آن‏قدر آبی می‏شود که آب‏ها از یاد می‏روند.

زندگی از لبخند تو آغاز می‏شود و باران‏ها ستاره می‏بارند
بر ایوان‏های تاریک مانده ما. با آمدنت، غروب‏ها کوتاه و کوتاه‏تر
شدند و آفتاب، بلندتر از همیشه، بر پنجره‏های ما پدیدار شد.

تو که آمدی، گریبان‏های غریب، بغض شدند و اشک‏ها، باران‏های بهاری.
جاده‏ها عاشقانه به تو ختم شدند و همه راه‏ها، صراط مستقیم.

بهارها در حاشیه سبز نام تو جان گرفتند.
تو که آمدی؛ غربت از تنهایی درآمد و
عشق، در سینه‏های کوچک ما جوانه زد.

پرنده‏های بی‏آشیانه بر شانه‏هایت آشیان گرفتند و درخت‏ها به
برکت نفس‏های معطر تو شکوفه زدند و سیب شدند.

با آمدنت، بوی علی در کوچه‏های غم‏زده کوفه جاری شد
و صدای گریه‏های کودکانه ‏ات، در صدای بال فرشتگان پیچید
تا شب‏ها، با لالایی آرام تو، کائنات به خواب بروند.

چشم‏هایت، دورترین افق‏ها را روشن کرده است.
سینه‏ات، اقیانوسی است که همه اندوه ‏های عالم را پذیرا خواهد شد.

با تو، دنیای پدرانه علی علیه‏السلام ، رنگین‏تر و تنهایی ‏اش با رنگ
مهربانی تو پر خواهد شد. تو که آمدی، آبشارها همه قد کشیدند تا در
تن تو، خودشان را تطهیر کنند و رودخانه‏ها به دنبال کوچه خانه
پدری ‏ات دویدند تا بوی قدم‏هایت را به دریاها سوغات ببرند.

از نام تو، تنهایی می‏تراود و پرنده‏ها با آسمان آشتی می‏کنند.
چشمه‏ها در تشنگی کویر، جاری‏اند تا عطش تنهایی
تو را تا کربلای غریب برادرت ببرند

تو آمده‏ای تا منادی عشق و مهربانی
در دلتنگی دورترین کوچه ‏های شب‏ زده باشی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

میلاد حسن سبط رسول است امشب

تبریک به زهرای بتول است امشب

شادند محمد و علی زین مولود

خوش باش دعای ما قبول است امشب

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زمان با تمام شتابی که داشت، گویی متوقّف شده بود
و نبض هستی، با تمام هیجانش، جریان کُندی داشت!

خیل فرشتگان، با بال‏های پرندین، کوچه‏ های بلورین آسمان را اذین می‏بستند
و حضرت جبریل علیه ‏السلام در انبوه رنگین کمان، بر آسمانِ «مدینه» بال گسترده بود.

در خانه امامت و رسالت، نور و ولایت و در خانه حضرت زهرا علیهاالسلام ،
خورشیدی طلوع می‏کرد که تمام هستی، در انتظار پرتوافشانی‏ اش بود؛

خورشید بی‏بدیلِ شرافت و نَسَب،
کرامت و زهد، رحمت و مهر و شهادت و عشق.

میوه جلوه‏زار طوبی، آیینه تجلّی‏گاهِ پرتو ذات و تبلور عشق در عاطفه آباد ولایت!
که اوّلین اختر آسمان فروز «تشیّع» است و کریم‏ترین نخلِ بوستانِ آل اللّه‏.

آغوش آسمانی جبریل علیه‏ السلام قنداقه مولود را لمس می‏کند
و انعکاس زیبایی‏اش بر آسمان تابیده می‏شود.

کیست این مولود؟ چه نام دارد؟
کسی برای نام‏گذاری، تعجیل نمی‏کند. نوبتِ سروش آسمانی است؛

لب به دعا می‏گشاید: یا مُحسنُ بِحَقِّ الْحَسن! آری!
این تصویر، همان فَتَبارَکَ اللّه‏ُ اَحسَنُ الْخَالِقینْ است؛
تفسیر اللّه‏ُ جَمیلٌ و هُوَ یُحِبُ الجَمالْ!

بت پرستان، رخِ خورشید تو را گر بینند
بر قد و قامتِ زیبای تو، ایمان آرند

شمّه‏ای گر ز تو در عالم علوی برسد
قدسیان رقص برین گنبدِ گَردان، آرند

جان و دل، هر دو فدای شِکرستانِ تو باد
آب «کوثر» چو از آن چاه ز نخدان آرند!

نهایت شادمانی بر لب‏های حضرت زهرا علیهاالسلام نقش می‏بندد؛
این مولود، اولین میوه پیوند میان رسالت و امامت است.

اولین تبلور عشق و ایمان، طراوت و شور.
اَلْسلامُ عَلیکَ یَا اَبا مُحمّد یا حَسنَ بنَ عَلی، اَیُّها الْمُجْتبی!

با شادمانی پیامبر صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله ‏وسلم و علی علیه ‏السلام ، زهرا علیهاالسلام
و جمیع ملایک آستان کبرایی حضرت حق (جلّ جلاله) همراه می‏شویم

و عاشقانه می‏گوییم: مولاجان، ابا محمد،
حسن بن علی علیه‏ السلام ، ولادتت مبارک!

سید علی‏ اصغر موسوی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وقتی نظر به حاجت بسیار می کنیم
تکیه به لطف حضرت دلدار می کنیم

تا که به دادمان برسد نسخه ی طبیب
خود را دوباره خسته و بیمار می کنیم

ویرانه ایم و با دمش آباد می شویم
وقتی یقین به قدرت معمار می کنیم

او آمده به جود و کرم آبرو دهد
مثل همه به رحمتش اقرار می کنیم

ماه خدا به نیمه رسید و دم اذان
با ذکر سبز یا حسن افطار می کنیم

در این شب خجسته که بابا شده علی
عیدی ما رسیده ز دست خود ِ علی

دنیا چشیده طعم مسیحایی تو را
هر لحظه دیده جلوه ی مولایی تو را

یوسف به قعر چاه غریبی، بسنده کرد
وقتی که دید نور تماشایی تو را

آری خدا همه هنرش را به رخ کشید
با دست خود رقم زده زیبایی تو را

چشم زمانه در تن دنیا ندیده است
یکدم لباس صبر و شکیبایی تو را

اين وسعت کرامت تو.. ایهاالکریم
اثبات کرده صحبت آقایی تو را

ما را خدا نوشته فقیر عطای تو
صدها هزار حاتم طایی گدای تو

دریای التفات شما موج می زند
رو به سواحل دل ما موج می زند

در بین ربنای سحر های عاشقی
بی وقفه " التماس دعا " موج می زند

نام تو را که می برم احساس می کنم
لحظه به لحظه عطر خدا موج می زند

هر جا که می روم به تو برمی خورم ... حسن
اصلاً حضور تو همه جا موج می زند

حتماً برای دیدن فیض کرامت است ...
اینجا اگر که خیل گدا موج می زند

دیگر نمی شود به غم و غصه دل اسیر
دست مرا بگیری اگر ... ایها المُجیر

خورشید بی کرانه ی صبح ازل تویی
یکّه سوار عرصه ی علم و عمل تویی

در لحظه ی سرودن ِ از " عین " و " شین " و " قاف "
واژه به واژه بانی شعر و غزل تویی

لب واکن و به تلخی دوران امان نده
حالا که التماس لبان عسل تویی

از بس کریمی و به همه لطف می کنی
آقا میان اهل کرم، بی بدل تویی

هستی همیشه در همه جا یار مرتضی
پرچم به دست جبهه ی سرخ جمل تویی

ذکر لبان تو همه دم ناد فاطمه
هستی بزرگ و سید اولاد فاطمه

خاک مدینه مقبره ی جسم پرپرت
جانم فدای خاک مزار مطهرّت

خواهد نشانمان بدهد غربت تو را
خاکی اگر شده پر و بال کبوترت

ما جان نثار غربت عظمای زینبیم
دشمن کجا و مرقد زیبای خواهرت

لطف تو دست خالی ما را گرفته است
شد التماس و حاجت قلبی ّ نوکرت

از کنج آستان بقیع خودت، شبی
ما را ببر به کرببلای برادرت

آقا بیا و دیده ی ما را جلا بده
امشب به ما مجوّز کرببلا بده

بستم دخیل، حاجت خود را هنوز هم
بر دامن کرامت تو شاه با کرم

در هر امامزاده فقط گریه می کنم
با یاد قبر خاکی تو، ماه بی حرم

مانده به روی شانه ی زخمی ّ صبر تو
سنگینی کمرشکن کوه رنج و غم

دستی رسید و غنچه ی عمر تو چیده شد
وقتی که مانده بود به گلخانه یک قدم

لرزید آسمان و زمین لحظه ای که تو
دربین کوچه داد زدی : " وای مادرم "

زلف سیاه رنگ تو شد، یک شبه سپید
در بین کوچه های مدینه شدی شهید

شاعر : اسماعیل شبرنگ

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دنیای این اطراف از چندین حرم خالی است
از چار ایوان طلایی دست کم خالی است

قم،کربلا،مشهد،دمشق و سامرا عشقند
در بین اینها جای یک باب الکرم خالی است

من آب و نان سفره های تو بزرگم کرد
من یک گدایم،دست و بالم،کاسه ام خالی است

یک می دهی "صد می ستانی از کریمی،گاه
بازار این عشاق از نرخ و رقم خالی است

اینجا گداها منصب شاهانه ای دارند
اینجا مسیر عاشقی از پیچ و خم خالی است

زائر که باشی روضه هایت فرق خواهد کرد
اینجا چرا از یک ضریح خشک هم خالی است

از هرچه خالی هست این وادی قبول اما
هرگز نگو اینجا چرا از درد و غم خالی است

من کمتر از آنم که آقا شاعرت باشم
اینروزها دور و برت از محتشم خالی است


شاعر: گمنام

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امام حسن(ع) چشمه ای جوشان و خروشان از خورشید
پر ثمر و با برکت ولایت است

که در ماهی عزیز و با شکوه پا به عرصه هستی نهاد
و این ماه را با قدوم پربرکت خود آراست.

ماه رمضان چون صدفی می ماند که گوهر بسیار گرانبهایی
را در سینه خود دارد و بر خود می بالد و بر ماه های دیگر می نازد.

امام مجتبی(ع) همچون ستاره ای درخشان
در این ماه نورافشانی می کند.

امروز منزل رسالت غرقِ شادی و سرور و دل پاک
خاندان عصمت از این فرزند با برکت خشنود است.

ای خاندان رسالت و امامت، فرخنده میلاد امام حسن مجتبی(ع)
را به تمامی شما انوار پاک تبریک می گوییم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نیمه ماه رسید و قمری می آید
خبر آمد که مبارک سحری می آید

ماه در لاک خودش رفت و نیامد بیرون
تا شنید از خود او ماه تری می آید

رفت خورشید پی کار خودش تا گفتند:
صبح خورشید ز سمت دگری می آید

حاتم از فرط نداری به گدایی افتاد
تا شنید از همه بخشنده تری می آید

ای کرم زاده، کرم پیشه، کریم بن کریم
ای علی زاده ی از ریشه کریم بن کریم

ای حسن نام و حسن خلق و حسن جلوه حسن
کرده الطاف تو یک عمر به من جلوه حسن

همه را با کرم ات مست گدایی کردی
عبد بودی و خدا خواست خدایی کردی

لطف تو آمد و دلهای ولایی را برد
کرم ات آبروی حاتم طایی را برد

آنقدر جود نمودی که دلم بی تاب است
هر کجا اسم شما هست گدایی باب است

دو سه باری همه زندگی ات بخشیدی
دشمن ات را تو به بخشندگی ات بخشیدی

تو در اوجی و به پایین نظرها داری
تو عزیزی و به مسکین نظرها داری

به همه از کرم و لطف شما خیر رسید
کرم ات، هم به محبان تو، هم غیر رسید

سفره انداختی و این همه مهمان داری
تو خودت معجره ای، آیۀ قرآن داری

یک جهان عبد و گداهای پریشان داری
فکر کردم نکند ملک سلیمان داری!

مثل موسایی و اعجاز عصایت جاری است
نه نگفتی به کسی، دست عطایت جاری است

چه کسی مثل تو اعجاز مسیحا دارد؟
چه کسی مثل تو یک مادر زهرا دارد؟

چه کسی مثل تو باباش ولی الله است؟
هر که شد منکر آقاییِ تو گمراه است

ای کریمان همه در پیش عطایت بی چیز
ای کرامت ز وجود حسناتت لبریز

به جهانی همه دم لطف و عطای تو رسید
چه کسی در کرم و جود به پای تو رسید؟

اسم تان آمد و گل های زمین وا شده اند
پیش پاهای شما جن و ملک پا شده اند

ای که در طایفۀ جود، کریم ات خواندند
مثل بسم الله رحمن رحیم ات خواندند

پای این سفره نشاندید و بفرما گفتید
باز انعام رساندید و بفرما گفتید

سر این سفره به والله نشستن دارد
روی ارباب خداییش که دیدن دارد

پسر شاه شدن شاه شدن هم دارد
پسر ماه شدن ماه شدن هم دارد

ای کریم از تو ما هر چه بگویید رسید
دل من از تو به سر منشاء توحید رسید

مهدی صفی یاری