ویژه نامه روز سیزدهم ماه مبارک رمضان {ضیافتی در عرش }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ماهِ مخصوصِ ارتباطِ دو طرفه خدا و بنده اش




اهل معرفت گفته اند که يک «قرآن نازل» داريم و يک «قرآن صاعد»؛

آن هم کلام است، اين هم کلام است؛
آن کلام ربّ است با عبد، اين کلام عبد است با ربّ؛

هر دو هم قرآن است.
بنابراين اصلاً اين ماه اختصاص به اين ردّ و بدل شدن
سخنان بين «ربّ و عبد» و «عبد و ربّ» دارد.

از آن طرف، قرآن نازل شده است و از اين طرف هم قرآن
صاعد (بالا رونده) را داريم که عبارت است از آن راز و
نيازهايي که بندگان صالح خداوند و اولياي خاصّ حق،
به اذن ربّ، با او داشته و سخن گفته اند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خجالتم نده و عاصی ام خطاب مکن
نده جواب مرا ...لااقل جواب مکن


صدا بزن که سحرها کمی بلند شوم
مرا به وقت مناجات غرق خواب مکن


همیشه خواسته هایم برای نفسم بود
دعای من که دعا نیست مستجاب مکن


همین که ترس برم داشته خودش کافیست
تو با عتاب دلم را پر اضطراب مکن


عتاب کردن تو بدتر از جهنم هاست
جهنمم ببر اما دگر عتاب نکن


چقدر جار زدم من که دوستم داری
بیا مقابل مردم مرا خراب مکن


خودت اجازه نده بعد از این گناه کنم
زیاد روی من و توبه ام حساب مکن


اگر که عبد نبودم نجف نمیرفتم
مرا به خاطر شاه نجف عذاب مکن


سوا مکن که همه با همیم جان حسین
همه غلام حسینیم انتخاب مکن

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدايا !
بزرگیِ تو آن گونه است که خواستن‌های خُرد از تو نَشايد
و سترگی‌ات آن‌سان که زبان مرا به نيازهای کلان گشايد
من آن اندازه ناتوانم که جز به ياری تو،
دست يازيدن به هيچ کاری را يارَستن نتوانم
و اگر بر گرد آستان تو نگردم، سرگشته می‌مانم و حيرانم

مايه‌ی انسان انديشه‌ی او است
و آگاهی دغدغه‌ی هميشه او
اگر هوش از او بِستانی
چنان است که تشنه‌ای را در کويری خشک بنشانی
و اگر او را ناآگاه خواهی
از زندگی‌اش چه مانَد؟ جز سياهی و تباهی؟

اما تو بخشنده‌تر از آنی که چنين روا داری
و دهنده‌تر از آن که اين بنده‌ی بينوايت را به هوش، شايسته نشماری

ای بخشنده !
در اين روز بهره‌ای از تيزهوشی، روزی‌ام کن
و آن را مايه‌ی بهروزی‌ام کن
و دانا و آگاهم ساز
ای خدای بنده‌نواز!

يزدانا !
هوش چراغِ راه من است
و نادانی مايه‌ی تباه من
تو خود مرا آموخته‌ای که دانش نورِ تابان است
و آگاهی مشعلِ رخشان
سياهی‌های اين بيهوده‌سرا را جز با فانوسِ دانش نتوان پيمود

تباهی‌های اين بيغوله‌جا را جز با آتشِ آگاهی نشايد زدود
عطش را از سينه‌ی چاک‌چاک اين کوير تشنه
جز با زلال فهم نتوان ربود

پس ای که بنده‌ات را دوست می‌داری
و او را به پرستش خويش می‌گماری
تاريکی نادانی از من بزدای
و مرا از پلشتی بپالای

مهرورز خدايا !
دستان بخشنده‌ی تو هماره بارانی از شکوفه بر سر مردمان می‌ريزد
و از پهن‌دشت رحمت تو، بهاربهار گل برمی‌خيزد
از اين صحرای پرشکوفه بهره‌ای آيا مرا نيست ؟
از اين باران رحمت مرا نصيب آيا چيست ؟

امروز چشم به آسمان تو دارم
و به رحمت‌های بسيارت اميدوارم

ای از همه بخشنده‌تر !
ای بخشندگان را مراد و سرور !
هر چه خواهم از تو خواهم
که بی لطف و محبت تو، سرگشته و گمراهم
مرا درياب!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کتاب رمضان، دستاورد نقره‏ای روح انسان است.
در پرتو تلاش و مجاهدت‏های نفس، سپیده‏باران می‏شویم
از سحرهای «ابوحمزه» از شب‏های «افتتاح».

رمضان، یعنی دریایی در کنار ما،
تا دل‏های غبارآلود را در آن شست‏وشو دهیم.

رمضان، یعنی باغستانی از عطرهای خدا.
با حلول رمضان، شیرینی سحرهای مناجات، رنگ می‏گیرد
و محبت و قرب، در دل‏های خشکیده بشر جوانه می‏زند.
باید برای دقیقه‏های سبز این ماه، نوروزی‏ترین تبریک‏ها را فرستاد.

در سرزمین اردیبهشتی رمضان، هر چه هست،
خرمی و نشاط است؛ اگر حکمت‏ها را دریابیم.
اگر بهره‏های معنوی امساک را بدانیم،
چشم‏های ما تا رمضان دیگر، زیبا می‏بینند
و دهان‏های ما، کلمات خشک دنیا را به کار نمی‏برند.

رمضان یعنی گشوده شدن درب‏های رو به قرآن،
تشنگی برای دریافت حقایق آسمانی.
گمنام‏ترین لذت‏ها در متن این کشف عرفانی جا دارند.

رمضان که می ‏آید، دل‏ها چون بلبلانِ مست،
شیفته گلزار انس می‏شوند.
رمضان که می‏آید، خلوتکده ‏های آبی شب،
دریاترین غزل‏ها را می‏سرایند.

دست‏ها بوی خوش مفاتیح می‏دهند و تسبیح.
آسمان، چقدر بر این یاس‏های نیایش غبطه می‏خورد.
رمضان، فرصتی است تا دل با گل صمیمی ‏تر باشد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دعای روز سیزدهم

ای ‌خدا ای ‌صاحب فضل عجیب
كن تو روزی اندر این ماه نجیب

بر من و هم بر عباد مومنین
ذهن و استعداد قابل یا حبیب

این عطا را از ره لطف و كرم
بر جمیع قابلین فرما نصیب

هم بیا گاهان تو ما را این زمان
بر حقایق چون به هر دردی طبیب

دور فرما از سفاهت وز جنون
لطف فرما تا شویم اكنون لبیب(1)

بر كمال و عقل و ادراكات ما
هر زمان افزوده فرما یا رقیب

كن مقرر بهر من از كل خیر
كاندر این مه آید از بالا نشیب

می‌دهیمت حق جود خود قسم
یا جواد و یا كریم و یا مثیب

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اینجا ابتدای مهربانی خداوند است،
سحرگاه روشن «اللّهم انّی اسئلکَ من بَهائِکَ بِأبْهاهُ و کُلُّ بهائِکَ بَهی».

اینجا سحرگاه باران یکریز استجابت است؛
اینجا آغاز رحمت واسعه نور،
اینجا آغاز سلام و تحیت است.

اینجا آغاز شفافیت و آینه‏ گی
اینجا آغاز صمیمیت و جاودانگی،
اینجا ابتدای مهربانی خداوند است.

و این منم!
دور مانده از چشمه‏ساران رحمت
غرق در لذات ناچیز زمینی
افتاده در گودال وحشت و تنهایی

با قلبی آکنده از نفاق
و عملی لبریز از ریا
و زبانی سراسر کذب
و چشمی افروخته از خیانت

هذا مقام العائذ بک من النار
هذا مقام المستَجیر بک من النار
هذا مقام المستغیثُ بک من النار

بگذار اولین کسی باشم که به دعوتت پاسخ گفته است!
بگذار اولین کسی باشم که حلاوت مهربانی‏ات را چشیده است!

بگذار اولین کسی باشم که سر بر شانه‏ های کریمت گذاشته است!
ای خدایی که تمام پنجره‏هایت را به رویم گشوده ‏ای!

ای خدایی که تمام چشمه ‏هایت را زیر پایم جاری کرده ‏ای!
تورا عاشقانه می ستایم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روز سیزدهم: تقوی

بسم الله الرحمن الرحیم

خدایا پاکیزه ام کن در این روز از چرک وکثافت

وشکیبائیم ده در آن به آنچه مقدر است شدنى ها

وتوفیقم ده در آن براى تقوى وهم نشینى با نیکان

به یاریت اى روشنى چشم مستمندان.

تقوی چیست؟

از امام صادق علیه السلام در مورد تفسیر تقوی سؤال شد، حضرت فرمود:

«ان لا یفقدک الله حیث امرک و لا یراک حیث نهاک؛
تقوی آن است که خداوند تو را در جایی که امر فرموده
غایب و در جایی که نهی فرموده حاضر نبیند.» (1)

آثار و نتایج تقوی

1 - نزول رحمت:

قرآن کریم: «و لو ان اهل القری آمنوا واتقوا لفتحنا علیهم برکات
من السماء والارض؛ چنان که مردم آبادی‏ها همه ایمان و تقوا داشتند،
درهای رحمت آسمان و زمین را برای آن‏ها می‏گشودیم.» (2)

2 - خیر دنیا و آخرت:

رسول خدا صلی الله علیه و آله:
«من رزق التقی رزق خیر الدنیا والاخرة؛
هر کس را تقوا روزی شود خیر دنیا و آخرت نصیبش شده است.» (3)

3 - کرامت:

قرآن کریم: «ان اکرمکم عندالله اتقیکم‏؛
گرامی‏ترین شما نزد خدا با تقواترین شماست.» (4)

4 - داروی امراض روحی:

علی علیه السلام:
«ان تقوی الله دواء قلوبکم؛
تقوا دوای دردهای روحی شماست.» (5)

5 - قبولی اعمال:

قرآن کریم: «انما یتقبل الله من المتقین‏؛
خداوند اعمال را از متقین می‏پذیرد.» (6)

6 - عزت:

رسول خدا صلی الله علیه و آله:
«من اراد ان یکون اعز الناس فلیتق الله؛
هر کس می‏خواهد عزیزترین مردم باشد، تقوا پیشه کند.» (7)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رمضان يعني تبلور
«وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي»
در کالبد خاکي انسان!

يعني حلاوت وصلي دوباره
با روح پاک عاشقي و شيدايي؛
يعني گستردن دل در لحظات سبز مناجات
به روي احساسات لطيف....

رمضان يعني گشودن سجاده بندگي
در خراب آباد فراق و هجران
و يافتن نداي ملکوتي
«اُدْعُونِي اَسْتَجِبْ لَکُمْ»

رمضان يعني پس از دويدن
در سراب ها و يافتن تباهي ها؛
رسيدن به حلقه مفقود شده از مدار مهرباني
و يافتن انعکاس نداي مستجاب شدۀ
از جانب حضرت حق به سوي ما!

الهي... يا اَسْمَع السامِعين...
استجب دعائي....

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای خدایی که از همه سو، به استقبالم آمده‏ای!
هذا مقام الخائف المستجیر

این است حال کسی که این روزها به تو رسیده است.

این است حال کسی که دور مانده بود از هفت شهر مهربانی تو
این است حال کسی که خودش را باخته بود...

خودش را گم کرده بود...
خودش را کشته بود...
خودش را ذره ذره پامال
وسوسه ‏های شیطانی خویش کرده بود.

این است حال زار کسی که اینک گرمای محبت تو،
یخ‏های انباشته در درونش را ذوب کرده است.

این است حال کسی که آواره بود،
هراسان بود؛ حال کسی که در گناه مسکن داشت،

حال کسی که غرق در لذات زمین بود،
حال کسی که گناه مغرورش کرده بود و حال کسی که تو را تازه یافته است؛
در این سحرگاه، در این لحظه‏ های توبه و استجابت.
حال کسی که تازه دریا را یافته است،

حال کسی که تازه خودش را یافته است،
حال کسی که تازه به لبخند خداوند رسیده است،

حال کسی که به لذت آسمانی رسیده است،
حال کسی که جز تو کسی را ناجی نمی‏داند.

هذا مقام الغریب الغریق...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

معجزه بهاریِ رمضان،
تمام زوایای زندگی را سبز کرده است

تا آنجا که خواب چشم‏ها،
به گلبرگ‏های زیبای عبادت شکوفا،
و نفس‏های سرشار از امساکِ عاشقانه،
به دانه‏های نورانیِ تسبیح بدل می‏شود.

آن‏گاه، می‏توان در هر لحظه،
یک دانه بلورین ذکر را در صحرای سینه کاشت،
تا باز در هوای پیرامون، صفای ملکوت رشد کند.


نه روز تشنگى جسم را تاب آوردى و جانت را به ذكر
او سيراب ساختى.

از هر چه سستى و لغزش است
‏به راهنماى گمراهان پناه ببر!