ویژه نامه روز هفدهم ماه مبارک رمضان {ضیافتی در عرش }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بازآی که مهمان خدائی...

ای آنکه نگه دوخته بر بزم خدایی
خوش باش بر این شیوه که نور دل مایی

پیداست از این حال که دلداده اویی
زیباست چه بسیار که از خویش رهایی

نشنیده ای آیاکه زند جارچی عرش
گلبانگ, که بازآی, که مهمان خدایی

ماه رمضان آمده و مائده بر پاست
دعوت همگا نیست چرا زود نیایی

آن به که زهر خوان دگر چشم بپوشی
زیباست بر افطاز خدا لب بگشایی

غافل منشینید که در عرش خبر هاست
چتری به سر آرید که فری است همایی

خوان کرمش مائده هردو جهانست
آن به که بر این سفره گسترده در آیی

گاهیست به پدرام چرا قدر ندانی
ماهیست همه بدر چرا ماه نپایی

یک شب که بمقدار به عمریست برابر
آنرا زچه هر سال به عمرت نفزایی؟

خیل ملک آید به سلام تو در این شب
حیف است که بر خاک تو رخسار نسایی

آرند و د مانند به هر روح روانی
آیند و رسانند به هر گوش ندایی

تا صبحد مان پیش تو مانند به تکریم
هر لحظه به سازی و نوازی و نوایی

تنها نه فقط قدر تو تقدیر نمایند
بر درد دلت میرسد از غیب دوایی

گیرند به تکلیف تو ازحور کنیزی
بخشند به تشریف تو از نور قبایی

جویند به رضوان تو در قرب مقامی
سازند به تمکین تو در خلد سرایی

بر ره سپران مژده همین بس که به فرجام
با روزه برد راه سپر راه به جایی

دعوت که به مهمانی قرب است عزیزان
آن کس بپذیرد که بر او نیست ریایی

ناظم نه طمعکار سراید غزل اما
هر گفته برد اجری و هر کرده جزایی

شاعر:ناظم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«.... و علی علیه‏السلام رفت»

ناگهان برقی زد و بارانی از خون، آسمان محراب را جاری کرد؛
باران یکریزی که قرن‏هاست چشمان عدالت خواه زمین را شعله ‏ور کرده است.

رمضان چهلم هجری، این ثانیه‏های دهشتناک را خوب به خاطر دارد؛
لحظاتی که کوچه ‏های کوفه از بارقه ‏های آفتاب، تهی شد و آسمان و
زمین،دست در گردن یکدیگر، فاجعه را گریستند.

علی رفت و این دو روزه پست دنیا را به طالبانش واگذاشت؛ او رفت
و شهر، در غربتی جاویدان، روزهای سیاهش را به سوگ نشست.

چشمانت، خلاصه مهربانی بود
تو از تولد پروان ه‏ها می‏گفتی و بهاری که در رگ‏های عدالت جاری است.

پرهای زخمی سهره ‏ها را تحمل نداشتی و چهره پژمرده بنفشه‏ ها، دلت
را می ‏آزرد. شبانه ‏های زیادی را در کوچه‏ های فقیر
به استمداد دست‏های خالی پینه ‏بسته راه افتاده بودی.

جانت با تپش‏ های قلب مظلومان، هماهنگ بود.
چشمان رئوفت، خلاصه مهربانی بود و شانه‏ های
پدرانه‏ ات، میعادگاه نوباوگان اسیر در چنگال بی‏پناهی.

تو آمده بودی تا جوان‏مردی، مانا شود و رفتی، تا درس آزادگی‏مان بیاموزی.
ای اتفاق سرخ! در هزار توی بی‏رحم ظلم و جهالت، نفس‏های پرتپش
عدالتِ تو بود که سودجویان را عقب می‏راند.

نامت، وجدان‏های بیدار را به کرنش می‏خواند.
نگاهت، قانون همیشه انسانیت است و کلامت، دریایی ک
ه صدف‏های بی‏شمارش، تا جهان باقی است، از مروارید
راستی و عدل، بی‏نیازمان می‏کند.

اگرچه نیستی، ولی هیچ دستی، از آسمان آبی کرامتت ناامید نیست.
حضور قاطعت
، پنجره‏های زمین را آفتابی بی‏بدیل است.

بزرگت می‏داریم و ایمان داریم که
«مرگ، پایان کبوتر نیست».

معصومه داوودآبادی