ویژه نامه روز بیستم ماه مبارک رمضان {ضیافتی در عرش }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رمضان را باغ‌باغ پيمودم
و امروز به بوستان بيستم رسيدم
از هر باغ گلی چيدم
و از لابه‌لای هر گل‌بوته نغمه‌ای شنيدم
جانم صفا گرفت و مشامم طراوت
روحم تازگی يافت و کامم حلاوت
در اين پويش روحانی، اکنون به منزلی رسيده‌ام که
دروازه‌های بهشت پيشِ روی من است
و درآمدن بدان آرزوی من

بار خدايا !
شود آيا که امروز پنجره‌های مينوی بر من گشايی؟
و مرا به کاخ بلند آرزوی ديرينم رسانی؟

بار الها !
شود آيا که نسيمی از باغ بهشت نصيبم کنی؟
و مرا در کنار درگاهيانت بنشانی؟

بيست منزل پيموده‌ام
و هر روز از آتش سوزان دوزخ دور و دورتر شده‌ام
بيست منزل را پشت سر گذاشته‌ام
و هر روز از لهيب جَمَرات جهنم گريخته‌ام
اينک آرامشی يافته‌ام که پيش‌تر نمی‌انگاشتم
اکنون به اميدی رسيده‌ام که پيش‌تر نمی‌پنداشتم
شود آيا که امروز مرا به کرانه‌ای امن اندازی؟
و اين آتش، يک‌سره از من دور سازی؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وقت پرواز آسمان شده بود
گوئیا آخر جهان شده بود

کعبه می رفت در دل محراب
لحظه ی گریه ی اذان شده بود

کوفه لبریز از مصیبت بود
باد در کوچه نوحه خوان شده بود

شور افتاد در دل زینب (س)
پی بابا دلش روان شده بود

در و دیوار التماسش کرد
در و دیوار مهربان شده بود

شوق دیدار حضرت زهرا
در نگاه علی عیان شده بود

خار در چشم و تیغ بین گلو
زخم ،مهمان استخوان شده بود

سایه ای شوم پشت هر دیوار
در کمین علی نهان شده بود

ناگهان آسمان ترک برداشت
فرق خورشید خون فشان شده بود

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وقتی که می آیی...

با تو، خویشتن را از هر گناهی تطهیر می کنم.
با تو می توانم تا آسمان هفتم، بی درنگ پرواز کنم.

وقتی که می آیی، مرا به مهمانی خداوند می بری.
چه شوقی دارد مهمان خدا بودن!
چه شوقی دارد از پرنده ها سبکبال تر شدن!

تو، عطر باغ های بهشت را می دهی؛
عطر سفره های صمیمانه اهل بیت علیهم السلام را.

وقتی که می آیی، صدای مناجات علی علیه السلام را هم با خودت می آوری.
هر شب، نجوای غریبانه اش را می شنوم. بوی رفتنش را حس می کنم.

شب بیست و یکم، همه آبشارها، نامش را در اشک زمزمه
خواهند کرد.حس عجیبی دارم. دعا می کنم کاش این بار
دستان ابن ملجم بلرزند! کاش این بار نتواند!

اما فرشته ها آمده اند تا برکت زمین را بر روی بوسه هایشان تشییع کنند.
این بار هم من و تو سیاه پوش می شویم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«کسی قدر علی علیه‏السلام را ندانست»

سال‏هاست که علی علیه‏السلام به مرگ مشتاق است؛
از همان روزها که غم عالم را در چاه می‏گریست

و غریب و تنها، مردِ روز و عابد شب‏های تار، در
کوچه‏ های خلوت کوفه گام می‏زد؛

آن‏قدر آهسته که صدای گام‏های مقتدر او
را کسی نمی‏شنید و قامت بلند خلوصش را چشمی نمی‏دید.

ضربه دستان یداللهی ‏اش بر در منزلگاه یتیمان و فقیران
را جز اهل خانه نمی‏شناختند.

این هزارْتوی کفر و نفاق را باید روزی به حال خود گذاشت؛
وقتی به تاری و تیرگی خود انس گرفته است.

افسوس کسی قدر علی علیه‏السلام را نشناخت!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رمضان را باغ‌باغ پيمودم
و امروز به بوستان بيستم رسيدم
از هر باغ گلی چيدم
و از لابه‌لای هر گل‌بوته نغمه‌ای شنيدم
جانم صفا گرفت و مشامم طراوت
روحم تازگی يافت و کامم حلاوت
در اين پويش روحانی، اکنون به منزلی رسيده‌ام که
دروازه‌های بهشت پيشِ روی من است
و درآمدن بدان آرزوی من

بار خدايا !
شود آيا که امروز پنجره‌های مينوی بر من گشايی؟
و مرا به کاخ بلند آرزوی ديرينم رسانی؟

بار الها !
شود آيا که نسيمی از باغ بهشت نصيبم کنی؟
و مرا در کنار درگاهيانت بنشانی؟

بيست منزل پيموده‌ام
و هر روز از آتش سوزان دوزخ دور و دورتر شده‌ام
بيست منزل را پشت سر گذاشته‌ام
و هر روز از لهيب جَمَرات جهنم گريخته‌ام
اينک آرامشی يافته‌ام که پيش‌تر نمی‌انگاشتم
اکنون به اميدی رسيده‌ام که پيش‌تر نمی‌پنداشتم
شود آيا که امروز مرا به کرانه‌ای امن اندازی؟
و اين آتش، يک‌سره از من دور سازی؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«.... و علی علیه‏السلام رفت»

ناگهان برقی زد و بارانی از خون، آسمان محراب را جاری کرد؛
باران یکریزی که قرن‏هاست چشمان عدالت خواه زمین را شعله ‏ور کرده است.

رمضان چهلم هجری، این ثانیه‏های دهشتناک را خوب به خاطر دارد؛
لحظاتی که کوچه ‏های کوفه از بارقه ‏های آفتاب، تهی شد و آسمان و
زمین،دست در گردن یکدیگر، فاجعه را گریستند.

علی رفت و این دو روزه پست دنیا را به طالبانش واگذاشت؛ او رفت
و شهر، در غربتی جاویدان، روزهای سیاهش را به سوگ نشست.

چشمانت، خلاصه مهربانی بود
تو از تولد پروان ه‏ها می‏گفتی و بهاری که در رگ‏های عدالت جاری است.

پرهای زخمی سهره ‏ها را تحمل نداشتی و چهره پژمرده بنفشه‏ ها، دلت
را می ‏آزرد. شبانه ‏های زیادی را در کوچه‏ های فقیر
به استمداد دست‏های خالی پینه ‏بسته راه افتاده بودی.

جانت با تپش‏ های قلب مظلومان، هماهنگ بود.
چشمان رئوفت، خلاصه مهربانی بود و شانه‏ های
پدرانه‏ ات، میعادگاه نوباوگان اسیر در چنگال بی‏پناهی.

تو آمده بودی تا جوان‏مردی، مانا شود و رفتی، تا درس آزادگی‏مان بیاموزی.
ای اتفاق سرخ! در هزار توی بی‏رحم ظلم و جهالت، نفس‏های پرتپش
عدالتِ تو بود که سودجویان را عقب می‏راند.

نامت، وجدان‏های بیدار را به کرنش می‏خواند.
نگاهت، قانون همیشه انسانیت است و کلامت، دریایی ک
ه صدف‏های بی‏شمارش، تا جهان باقی است، از مروارید
راستی و عدل، بی‏نیازمان می‏کند.

اگرچه نیستی، ولی هیچ دستی، از آسمان آبی کرامتت ناامید نیست.
حضور قاطعت
، پنجره‏های زمین را آفتابی بی‏بدیل است.

بزرگت می‏داریم و ایمان داریم که
«مرگ، پایان کبوتر نیست».

معصومه داوودآبادی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدای من!
چه دلهای سرگشته که شیفته تو گشت و چه قلبها که بی تاب و دیوانه تو شد
و چه عقلها که معرفت تو را گرد هم آمد و راه به جایی نبرد.

خدای من!
دلها کجا بی یاد تو آرام می شود
و قلبها کجا بی گرمای نفس تو مطمئن؟

خدای من!
این جانهای بی قرار جز لحظه دیدار
آرام و قرار نمی گیرند.

خدایا!
تو منزه هر مکانی و عبود هر زمانی
و موجود در هر لحظه و آنی،
تو منادی هر زبانی و معظم هر دل و جانی!

وَ اَسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لَذَّةٍ بِغَیْرِ ذِكْرِكَ وَ مِنْ كُلِّ راحَةٍ بِغَیْرِ
اُنْسِكَ وَ مِنْ كُلِّ سُرُورٍ بِغَیْرِ قُرْبِكَ وَ مِنْ كُلِّ شُغْلٍ بِغَیْرِ طاعَتِكَ…

پناه بر تو اگر لذتی بی یاد تو نام لذت بگیرد.
و راحتی بی انس تو نام راحت پذیرد.

پناه بر تو که جان جز در جوار قرب تو
روی مسرت ببیند و شغلی از طاعتت مایه نگیرد.

اِلهى اَنْتَ قُلْتَ وَ قَوْلُكَ الْحَقُّ یااَیُّهَا الَّذینَ امَنُوا اذْكُرُوا اللّهَ ذِكْراً كَثیراً
وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ اَصیلاًوَ قُلْتَ وَ قَوْلُكَ الْحَقُّ فَاذْكُرُونى اَذْكُرْكُمْ فَاَمَرْتَنا بِذِكْرِكَ
وَ وَعَدْ تَناعَلَیْهِ اَنْتَذْكُرَنا تَشْریفاً لَنا وَ تَفْخیماً وَ اِعْظاماً وَ ها نَحْنُ ذاكِرُوكَ
كَما اَمَرْتَنا فَاَنْجِزْ لَنا ما وَعَدْتَنا یا ذاكِرَ الذّاكِرینَ وَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ.

خدای من!
تو گفتی به حق و چه صادقانه و صمیمانه که:
« ای ایمان آورندگان! یاد خدا کنید، زیاد
و همیشه و هر آن و هر لحظه و تسبیح و تنزیه او کنید هر صبح و شام ».

گفتنی به حق و چه بزرگانه و دلسوزانه که:
« یادم کنید تا از یادتان نبرم، بخوانیدم تا دست گیرم،
رو سوی من کنید تا به سویتان بیایم».

پس تو فرمان یاد خویش دادی
و تو نیز وعده وفا فرمودی.

هم یاد کردن ما تو را، لطف
توست و هم یاد کردن تو، ما را.

فرمودی که حضورت را در دلمان
مستدام کنیم تا تو نیز از یادمان نبری.

آمین یا اله العالمین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دعای روز بیستم


ای خداوند عطوف پر عطا
و ای كریم كار ساز ما سوا

كن مقرر بهر من از رحمتت
بهره و سهم و نصیبی از عطا

رهنمائی كن مرا در این زمان
سوی حكم عقل و برهان هدی

آن براهینی كه باشد در ظهور
همچو ماه و آفتاب پر ضیاء

گیر موی ابروانم در جهان
می كشان آن سو كه می باشی رضا

جانب خوشنودیت میشو دلیل
و تو ما را جانب خود رهنما

هر چه در او هست خوشنودی تو
من به جا آرم به هر صبح و مساء

حق حبت با عباد صالحین
می دهم سوگندت از روی صفا

آن محبت كز شعاعش فرقه ی
همچو مجنون هست اندر كوچه ها

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چه شبی است امشب!

امشب چه شبی است؛ شب خوبی ها، نیکی ها، زیبایی ها؛
شب بیداری؛ شب راز و نیاز.

امشب چشم هایم را برهم نمی نهم و با تنها معبودم سخن می گویم.
تنها با او واگویه می کنم دردهای دلم را!

او را می خوانم و از درگاهش اجابت نیازهایم را می طلبم.
امشب چه شبی است؛

ملایک دسته دسته به یمن و بزرگی این شب بر زمین می آیند
تا چشمان خسته و خیس شب زنده داران را با گلاب بهشتی بشویند.

آنان می آیند تا غبار خطا و گناه را با عطر فردوس از دل ها بزدایند.
امشب چه شبی است؛

شب گردش فرشتگان گرداگرد حجت الهی؛
شب بخشودن، شب تقدیر و چه زیباست امشب!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

می وزد باز نسیم خوش ماه رمضان
می رسد عطرمحبت بمشام دل و جان

ماه رحمت که در این ماه بتابد زافق
باز لبریز کند برکه جان را هیجان

این چه ماهی است که مردم به سربام آیند
تا بصد شوق دهندش بسر انگشت نشان

ای عروس رمضان پرده بر افکن زجمال
روی بنمای و مکن روی خود از خلق نهان

شاکر رحمت آن زنده ی جاویدانیم
که نمردیم و رسیدیم به شهر رمضان

مثل یک رود شده عقد اخوت جاری
با علی بسته در این ماه محمد پیمان

می شود باز به روی همه ابواب بهشت
می کند مائده ای پهن خداوند جهان

سینه ها می شود از شوق شکفتن لبریز
تا که می آیداز این مائده حرفی به میان

شامگاهان که رسد بوی ملائک بمشام
بال بگشاید و پرواز کند روح و روان

روزه باچشم ودل وگوش وزبان بایدبود
روزه آن نیست که گیردمتضرر به دهان

حس همدردی اگر در تو نگردد بیدار
روزه تو به چکارآید از این روز و شبان

خوش بحال تو توان گفت در این مه که شود
ریزش نفس تو با رویش انفس جبران

با لب بسته بیا مصحف گل را بگشای
تا مشام دل و جان پرشود ازعطر جنان

دل صائم حرم امن خدا خواهد شد
گرمدد جوید از آن خالق حی رحمان

یارب این نفس مرا در دل آتش بگداز
تا که دیگر نکند در سر راهم طغیان

چون غلامان سیه چرده بلطفم بنواز
بر سر خوان خود ای شاه مرا نیز بخوان

دعوتم گر نکنی اذن جلوسم ندهی
به کجا رو کنم و از در که جویم امان

روسیاهیم و بدرگاه تو روی آوردیم
ای در رحمت تو مامن عشاق جهان