ویژه نامه عید سعید فطر { طعم شیرین بهار بندگی}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شانه به شانه صف می کشند.
دست های نیاز که به سمت آسمان بلند می شود

زمزمه
«اللهم اهل الکبریاء و العظمة و اهل الجود و الجبروت»
اوج می گیرد.

احساس می کنی پاهایت از زمین خاکی جدا شده است و در فضای
دیگری سیر می کنی؛ فضای خلوص، تسلیم و تقوا.

این حس، پاداش یک ماه روزه داری خالصانه پرهیزکاران است
که نصیب مؤمنان حقیقی می شود.

شیرینی که به دهان می بری و کامت در روز عید شیرین می گردد
نشانه این است که در بقیه ایام سال نیز باید به شیرینی ها
خوبی ها و خلوص رمضان وفادار بمانی.

اجازه ندهی تلخی گناهان ریز و درشت، دامن زندگی و ثانیه هایت
را بگیرد. خوب بودن فقط مختص یک ماه نیست.
خوب بودن را در سراسر زندگی به همراه داشته باش.

«اَلَّلهُمَّ اِنّی اَسْئَلُکَ خَیْرَ ما سَئَلَکَ بِه عِبادُک الصّالِحُونَ
وَ اَعوذُ بِکَ مِمَّا اسْتَعاذَ مِنْهُ عِبادُکَ الْمُخلَصُون»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آغازی بر یک پایان

صدای پای عید می آید و دل مؤمن، برسر دو راهی شادی
عید فطر و حزن رفتن ماه رمضان سرگردان است.

نمی داند از آمدن آن، مسرور باشد یا از رفتن این محزون.
عید فطر، پاک ترین ِ عیدهاست؛

زیرا پاداش یک ماه عبادت و شست و شوی جان در نهر پاک رمضان است.
عید فطر، عید پایان یافتن رمضان نیست؛

عید برآمدن انسانی نو از خاکسترهای خویشتن خویش است؛
همچون ققنوس که از خاکستر خویش، دوباره متولد می شود.

رمضان، کوره ای است که هستی انسان را می سوزاند
و آدمی نو با جانی تازه از آن سر برمی آورد.

فطر، شادی و دست افشانی بر رفتن رمضان نیست؛
بلکه برآمدن روز نو، روزی نو و انسانی نو است؛

زیرا قرار است رمضان با سحرهایش، با افطارهایش
با شب های قدر و مناجات هایش، از ما آدمی دیگر بسازد.

اگر در عید فطر در نیابیم که از نو متولد شده ایم
اگر تازگی را در روح خود احساس نکنیم، عید فطر، عید ما نیست.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام مسافر، خوش آمدی!
کوله بارت را بر زمین بگذار!

پر است از ستاره های اجابتی که نیمه شب ها
از آسمان زلال نیایش می چیدی.
صفای قدمت؛

بوی باغستان های فرادست را می دهد.
لب باز کن تا هوا را معطر کنی از شمیم میخک ها.

چیزی بگو تا عشق از شمیم نفست جان بگیرد.
از راه آمده ای.یک ماه تمام
همسایه دیوار به دیوار خدا بودی.
یک ماه تمام سر بر شانه های ملکوت، گریستی بندگی ات را.
یک ماه تمام مهمان خدا بودی و خدا میزبان تو.

وقتی به سفر می رفتی، کوچک بودی.
خاکی بودی.قطره ای بودی در جست وجوی دریا؛
جاری شدی تا قطره نمانی، تا بزرگ شوی،
تا آسمان باشی.

یک ماه تمام تن سپردی به نور؛
به زلال جاری بخشش، به خنکای فواره های «استغفار».

یک ماه تمام،
به دنبال خودت گشتی تا او را بیابی.
تا لایق شوی؛
لایق تحیت خدا؛
«سَلامٌ قَوْلاّ مِنْ رَبِّ الرَّحیِمِ».

امروز، روز توست.
زیر سایبان رحمت خدا بایست.

خنکای مهربانی و رحمت را نفس بکش!
نام تو را بر پیشانی آسمان حک کرده اند.

فرشتگان، رستگاری ات را شادباش می گویند؛
رحمت از این لبریزتر؟!
امروز عید توست و عید هم سفرانت؛ عید مسافران
بهشت که از جاده رمضان
به سرمنزل «عید فطر» رسیده اند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مهر تأیید بر رمضانی ها



نمی دانم در امتحان تو از قبول شدگانم یا نه؟
اما کارنامه لرزان چشم ترم را بر گونه هایم ببین که توان سیلی خشم تو را ندارد.

اکنون که نشستن بر خوان روزه تو، قلبم را شکننده کرده است، بازگشته ام
تا به مُهر تأیید، مِهر و امید را از تو طلب کنم.

مبادا پس از امروز، در روزمرگی ها غرقه شوم و عهدم را با تو تا
رمضانی دیگر نگاه ندارم!

عید فطر، منزلی است برای پوشیدن بهترین لباس روح در موسم دیدار
تو، تا مگر پسندت افتم و در بند بندگی ات اسیر شوم.

«صحن سرای دیده بشستم ولی چه سود
کاین گوشه نیست در خور خیل خیال تو»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دلم تنگ است و دلتنگ اند دلتنگان و دل ریشان
شب قدر است، لبخندی بزن، مولای درویشان!

اگر همسو نمی*گردند با فریادهای تو
نمی*گریند دل ریشان، نمی*چرخند درویشان

هنوز آن سوی دنیا قدر خوبی را نمی*فهمند
فراوان*اند بدخواهان و بسیارند بدکیشان

رها از خود شدم آن قدر این شب*ها که پنداری
نه با بیگانگانم نسبتی باشد نه با خویشان

به مرگ زندگی!... من مرگ را هم زندگی کردم
جدا از زندگانی کردن این مرگ*اندیشان

شب قدر است لبخندی بزن تا عید فطر من
تبسم عیدی من باد، بادا عیدی ایشان

شاعر : علیرضا قزوه

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

جان و تن من از قفس نفس رها شد


ماه رمضان رفت و دلم تنگ خدا شد


صد حیف که برچیده شد این سفره احسان


صد شکر که عید رمضان چهره نما شد