▐ღ.•*♥*•.ღ ▐ويژه نامه ولادت فرخنده امام محمدتقي ، جواد الائمه (ع) ▐ღ.•*♥*•.ღ ▐

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مناظرات امام جواد عليه‌السلام

عهده‌داري رهبري در خردسالي، نخستين ‌بار درباره امام جواد عليه السلام تحقق يافت. سن کم آن حضرت حتي عده‌اي از شيعيان را درباره مسأله امامت به ترديد انداخته بود.

اين امر از يک سو و رواج و رونق بسياري از مکتب‌هاي فکري که حمايت مادي و معنوي حکومت وقت را نيز به همراه داشتند و اين امر با عقل ظاهربين آنان توجيه شدني نبود، از سوي ديگر، باعث شد که پيوسته سؤالات سخت و پيچيده از محضر امام جواد عليه‌السلام مطرح شود و آن حضرت را در ميدان مناظرات علمي با بزرگان و دانايان بيازمايند.

اما امام جواد عليه السلام در پرتو علم امامت در همه اين بحث‌ها و مناظرات علمي با پاسخ‌هاي قاطع و روشنگر، هرگونه شک و ترديد را درباره پيشوايي خود از بين برد و امامت خود و نيز اصل امامت را تثبيت کرد.

به همين دليل بعد از او در دوران امامت حضرت هادي عليه السلام (که او نيز در کودکي به امامت رسيد) اين موضوع، مشکلي ايجاد نکرد؛ چرا که براي همه روشن شده بود که خردسالي دخالتي در برخورداري از اين منصب خدايي ندارد. (4)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شکوفه‌هاي اعجاز

امام جواد عليه‌السلام از مدينه مي‌آمد و اينک در شهر کوفه، مردم به استقبالش آمده بودند. در هنگام نماز، براي آن حضرت کو‌‌زه‌اي آب آوردند تا در کنار درخت خشکيده خرمايي وضو بگيرند و نماز را به جماعت اقامه کنند. بعد از نماز، مردم به هنگام خروج از مسجد، آن درخت خشک شده خرما را سرسبز و پر ميوه ديدند و از خرماي آن خوردند و از لذيذي و شيريني آن خرما شگفت زده شدند. (5)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ثروت واقعي

گاه انسان‌هايي در اوج نياز، به مقام بي‌نيازي از ديگران مي‌رسند و گاه از آن سوي مردماني که غرق در ثروت و نعمتند، همچنان دست طلب و چشم طمع به مال دنيا دارند. اينان کاسه‌هاي گدايي خويش را به نزد صاحبان جاه و جلال دنيا مي‌برند و غافلند که آنان خود نيازمند و زوال‌پذيرند؛ چرا که به گفته سعدي:
درويش و غني بنده اين خاک درند آنان که غني‌ترند؛ محتاج‌ترند
تنها اميد حقيقي که هرگز رنگ فنا و زوال نپذيرد، بارگاه قدس خداوندي است و هر که به اين سرچشمه غني اعتماد کند نه تنها محتاج اين و آن نخواهد بود که حتي محبوب خلق و خدا مي‌شود. اين همان معناي سخن امام جواد عليه‌السلام است که مي‌فرمايند: «فردي که تنها تکيه‌گاهش پروردگار باشد به غناي واقعي مي‌رسد و ديگران نيازمند او مي‌شوند و آن کس که تقوا پيشه خود سازد، محبوب مردمان مي‌شود.» (6)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شرافت واقعي

برخي مال و منال، و گروهي نسب و نژاد را شرافت مي‌دانند. پاره‌اي از مردم به جمال، برخي به رياست و سرانجام عده‌اي نيز به گذشته‌هاي ‌دور خويش مي‌بالند. اما در منطق امام جواد عليه‌السلام شرافت واقعي و اصالت از آن دانشي است که زينت‌بخش فرد مي‌گردد و بزرگواري و عظمت تنها با کسب فضايل روحي و معنوي حاصل مي‌شود. آن امام همام در اين باره مي‌فرمايند: «شريف واقعي فردي است که با شرافت دانش آراسته گردد و سيادت و بزرگواري حقيقي از آن کسي است که راه تقوا و خداشناسي پيش گيرد.»(7)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کم‌گويي

سخن هر فرد معيار عقل و ميزان درک و فهم اوست. با سخن ‌گفتن، زواياي ضمير انسان روشن مي‌شود، پس چه بهتر که انسان با گزيده‌گويي و کم‌گويي و دقت و تأمل در سخنان خويش تن و روان خود را از لغزش‌ها و آسيب‌ها مصون بدارد؛ زيرا زبان است که رازهاي آدمي را فاش ساخته، سرّ نهان او را آشکار مي‌سازد. امام جواد در بيان اهميت مراقبت از زبان و گفتار چنين مي‌فرمايند: «(شخصيت) آدمي در زير زبان خود پنهان است.» (8)

پي‌نوشت‌ها:

1. مريم: 12.
2. همان، آيات 30 ـ 32.
3. سيره پيشوايان، ص 535 .
4. همان، ص 543.
5. داستان‌هايي از امام کاظم و امام جواد عليهماالسلام،
ص 149 (با تصرف)/ اصول کافي، ج 2، ص 421 .
6. نورالاصبار، ص 220.
7. الفصول المهمه، ص 257.
منبع: مجله ديدار آشنا، ش 60، عبدالله نيازي

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به كجا مي‌روم؟

وقتي به سراغت مي‌آيد زير پايت انگار خالي مي‌شود. در ورطه سقوطي به جهاني كه نمي داني چيست. انگار با چشمان بسته از بلندي فرو افتي در هيجاني كه لحظه بعد، لحظه بعد به خاك افتي. در احتضار بودم. من انساني چون شما...

دل بسته به مهر همسرم، شاد از نوازش كودكانم. به شكر خندي از آنان خنديدم و به اشك يكي شان دامنم پر گوهر مي‌شد. حالا من در احتضار بودم پيوسته با مرگ. گسسته از زندگي و تنهايي كه براي عزيزانم مي‌ماند. امام جواد(ع) آمد با عطري از عنبر و دستي از خورشيد بر كنار بسترم نشست. دلم لرزيد اشكم افتاد و افغانم بلند شد:

من نمي خواهم بميرم و تنم، پوستم، سياهي چشمانم در ميان دهان كرمهاي سفيد و كور گور افتد و در تاريكي تنم ذره ذره جويده و خورده شود. من از مرگ مي‌ترسم و دست كه مي‌يازم نه علف نه تن خشكيده درختي كه بر آن چنگ زنم و مرا از افتادن بر انتهايي تاريك اين مغاك باز رهاند. من ايمان دارم اما مرگ هم به زندگي ايمان دارد؟ نجاتم بده آقا... آرامش بده

بزرگوار...بدبختي و نكبت در دنيا نيست در ديده‌هاي ماست، پشت مردمكان ما... به من آرامش بده تا مرگ بر من راحت شود... كور سقوط نكنم.

او با صدايش كه شميم هل داشت و هرم صحرا گفت:
دلیل آن این است كه نمی‎دانی ماهیت مرگ چیست؟ آیا اگر چرك و كثافت، تو را فرا گیرد و موجب ناراحتی تو گردد و جراحات و زخم‎های پوستی در بدن تو پدید آید و بدانی كه غسل كردن و شستشو در حمام، همه این چرك‎ها و زخم‎ها را از بین می‎برد، آیا نمی‎خواهی كه وارد حمام شوی و بدنت را شستشو نمایی و از زخم‎ها و آلودگی‎ها پاك گردی؟ و یا میل نداری به حمام بروی و با همان آلودگی و زخم‎ها باقی بمانی!

گفتم: البته دوست دارم در این صورت به حمام بروم و بدنم را بشویم...
او گفت: مرگ (برای مؤمن) همان حمام است و آن آخرین پاكسازی از آلودگی گناهان و شستشوی ناپاكی‎ها است. بنابراین وقتی كه به سوی مرگ رفتی و از این مرحله گذشتی، در حقیقت از همه اندوه و امور رنج آور رهیده‎ای و به سوی خوشحالی و شادی روی آورده‎ای.»

و آرامش مي‌رسد. گذر نسيمي نمور در بهار را مي‌ماند. تو منتظر مي‌ماني گويي مهمان عزيزي وعده آمدن داده است. نفسي عميق كشيدم. انگار كه كسي مرا از كابوسي بيدار كرده بود. شاخه ياسي در ذهنم جوانه زد و من مردم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در بغل امشب يكى قرص قمر دارد رضا
بر زبان شكر خداى دادگر دارد رضا

بارگاه زاده موسى چراغان مى شود
در حريمش جشن ميلاد پسر دارد رضا

اِقتران مهر و مه گرديده امشب، يا مگر
نور چشمانش محمد را به بر دارد رضا

بر امام هشتمين حق كرده فرزندى عطا
زين پسر پيغام تبريك از پدر دارد رضا

آمد آن يكتا دُر عصمت كه بر ميلاد او
تهنيت از حضرت خيرالبشر دارد رضا

بر عقيمى آن كه بر فرزند موسى طعنه زد
گو بيا امشب ببين نور بصر دارد رضا

در كنار مهد او بنشسته بيدار و به لب
ذكر خواب از بهر طفلش تا سحر دارد رضا

ذكر خواب از بهر او مى گويد و گريان بود
من نمى دانم چرا چشمان تر دارد رضا

گاهى از اين موهبت شاد است و گاهى دل غمين
چون كه از پايان كار او خبر دارد رضا

«خسرو» از مداحى او مى كند بس افتخار
گر بدين منصب مدامش مفتخر دارد رضا
(محمّد خسرونژاد)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

معجزات و كرامات جوادالائمه(ع)

معجزات و كرامات به اذن خداوند سبحان از نشانه‌هاي ائمه معصومين(ع) است.
نمود معجزات و كرامات ائمه اطهار(ع) از آغاز دوره امامت امام جواد(ع) به بعد در زندگي و سيره معصومين(ع) از جايگاه ويژه‌اي برخوردار است؛ چرا كه محدوديت شديد ائمه در اين دوره از سوي مخالفين و ظهور فرقه‌ها و نحله‌هاي گوناگون موجب گشت تا امام جواد(ع) و ائمه پس از او براي اثبات حقانيت و امامت خويش بيش از ائمه قبل، از قدرتي كه خداوند سبحان در اين خصوص به آنها عطا كرده بود استفاده كنند.

شفاي چشم

محمد بن ميمون مي‌گويد: به همراه امام رضا(ع) در مكه بودم. به حضرت عرض كردم مي‌خواهم به مدينه بروم، نامه‌اي براي ابي جعفر بنگار تا با خود ببرم.امام رضا(ع) تبسمي كرد و نامه‌اي نوشت.

به مدينه رفتم در حاليكه چشم هايم به دردي مبتلا بود. به درب خانه امام جواد(ع) رفتم، نامه را تحويل دادم. «موفق» غلام امام گفت: سر نامه را بگشا و در پيش روي امام قرار ده. اين كار را كردم، آنگاه حضرت جواد(ع) فرمود:‌اي محمد وضعيت چشمت چگونه است؟ عرض كردم يا بن رسول الله، همان گونه كه مشاهده مي‌فرماييد بيمار است و نورش رفته است

حضرت جواد(ع) دستش را دراز كرد، بر چشمم كشيد، بينايي‌ام چون سالم ترين زمانش گشت. دستها و پاهاي حضرت را بوسيدم و در حالي بازگشتم كه بينايي‌ام را بازيافته بودم و اين در زماني بود كه سن حضرت كمتر از سه سال بود.(1)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

.

آزادي از زندان

اباصلت مي‌گويد: پس از دفن حضرت رضا(ع)، به دستور مأمون يك سال زنداني شدم. پس از يك سال از تنگي زندان و شب نخوابي به ستوه آمدم، دعا كردم و براي رهايي از زندان به محمد(ص) و آل محمد(ص) متوسل شوم. از خداوند خواستم به بركت آل محمد(ص)در كار من گشايشي انجام دهد.

هنوز دعايم به آخر نرسيده بود كه حضرت ابي جعفر(ع) نجات بخش گرفتاران عالم، وارد زندان شد و فرمود:‌اي اباصلت از تنگناي زندان بي تاب شده اي.عرض كردم: به خدا سوگند سخت بي تابم.

فرمود: برخيز، دستي به زنجيرها زد و غل و زنجيرها از دست و پاي من بر زمين افتاد. سپس دست مرا گرفت و از كنار نگهبانان زندان عبور داد. نگهبانان در حالي كه مرا نظاره مي‌كردند، توان سخن گفتن با مرا نداشتند و از زندان خارج شدم. سپس حضرت فرمود:

برو در امان خدا كه هرگز نه دست مأمون به تو مي‌رسد و نه دست تو به مأمون.
اباصلت مي‌گويد: همانگونه كه حضرت فرمود تا حال مأمون را نديده‌ام.(2)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زيارت نامه امام جواد عليه السلام

اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یا وَلِىَّ اللهِ ؛
سلام بر تو اى ولى خدا

اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یا حُجَّةَ اللهِ ؛
سلام بر تو اى حجت خدا

اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یا نُورَ اللهِ فى ظُلُماتِ الاَْرْضِ ؛
سلام بر تو اى نور خدا در تاریكی‌هاى زمین

اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یَابْنَ رَسُولِ اللهِ ؛
سلام بر تو اى فرزند رسول خدا

اَلسَّلامُ عَلَیْكَ وَ عَلى آبآئِكَ ؛
سلام بر تو و بر پدران تو

اَلسَّلامُ عَلَیْكَ وَ عَلى اَبْنآئِكَ ؛
سلام بر تو و بر فرزندانت

اَلسَّلامُ عَلَیْكَ وَ عَلى اَوْلِیآئِكَ ؛
سلام بر تو و بر دوستانت

اَشْهَدُ اَنَّكَ قَدْ اَقَمْتَ الصَّلوةَ وَ آتَیْتَ الزّكوةَ
گواهى دهم كه به راستى تو برپا داشتى نماز را و بدادى زكات را

وَ اَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَیْتَ عَنِ الْمُنْكَرِ ؛
و امر به معروف و نهى از منكر كردى

وَ تَلَوْتَ الْكِتابَ حَقَّ تِلاوَتِهِ وَ جاهَدْتَ فِى اللهِ حَقَّ جِهادِهِ ؛
و تلاوت كردى قرآن را چنانچه باید و جهاد كردى
در راه خدا آن طور كه شاید .

وَ صَبَرْتَ عَلَى الاَْذى فى جَنْبِهِ حَتّى اَتیكَ الْیَقینُ ؛
و شكیبا بودى بر آزار مردم در مورد (كار) خدا تا مرگت فرا رسید

اَتَیْتُكَ زآئِراً عارِفاً بِحَقِّكَ مُوالِیاً لاَِوْلِیآئِكَ مُعادِیاً لاَِعْدآئِكَ ؛
آمده‌ام به درگاهت براى زیارت در حالى كه عارفم به حق تو
و دوست دارم دوستانت را و دشمنم با دشمنانت

فَاشْفَعْ لى عِنْدَ رَبِّكَ ؛
پس شفاعت مرا بنما در پیشگاه پروردگارت .