▐►*♥*♥*◄ ▐ويژه نامه ولادت فرخنده حضرت علي (ع)وگراميداشت روزپدر ▐►*♥*♥*◄ ▐

[نرگس منتظر]

الفبای مردی

از الف اول امام از بعد پیغمبر علی است

آمر امر الهی شاه دین‌پرور علی است

ب برادر با نبی بیرق فراز دین حق

بحر احسان باب لطف بی‌حد و بی‌مر علی است

ت تبارك تاج و طاها تخت و نصراله سپاه

تیغ‌آور خسرو مستغنی از لشگر علی است

ث ثری مقدم ثریا متكا ثابت قدم

ثانی احمد به ذات كبریا مظهر علی است

ج جاه و قدرش ار خواهی به نزد ذوالجلال

جل شانه جز نبی از جمله بالاتر علی است

ح حدوثش با قدم مقرون حدیثش حرف حق

حاكم حكم اللهی حیه در حیدر علی است

خ خداوند ظفر خیبر گشا مرحب شكار

خسرو ملك ولایت خلق را رهبر علی است

د داماد نبی دست خدا دارای دین

داعی ایجاد موجودات از داور علی است

ذ ذاتش ذوالجلال و ذالمنن وز ذوالفقار

ذلت افزا بر عدوی ملحد ابتر علی است

ر رفیع‌القدر و والا رتبه روح افزا سخن

رهنمای خلق عالم ساقی كوثر علی است

ز زبر دست و زكی و زاهد و زهد آفرین

زیب بخش مسجد و زینت ده منبر علی است

س سعید و سید و سرور سلونی انتساب

سر لا رطب و لا یا بس سر و سرور علی است

ش شفیع المذنبین شیر خدا شاه نجف

شمع ایوان هدایت شافع محشر علی است

ص صدیق و صبور و صالح و صاحب كرم

صبح صادق از درون شب پدیدآور علی است

ض ضرغام شجاعت پیشه‌ی روشن ضمیر

ضاربی كز ضربش المضروب لایخبر علی است

ط طبیب طبع‌دان مطلوب ارباب طلب

طاق نه كاخ مطبق طرح را لنگر علی است

ظ ظهیر ملك و ملت ظاهر و باطن امام

ظل ممدود خدای خالق اكبر علی است

ع عین‌الله و علی جاه و علام الغیوب

عالم علم علی الاشیا ز خشك و تر علی است

غ غران شیر یزدان غیرت الله المبین

غالب اندر غزوه‌ها بر خصم بد گوهر علی است

ف فصیح و فاضل و فخر عرب میر عجم

فارس میدان مردی فاتح خیبر علی است

ق قلب عالم امكان قسیم خلد و نار

قاضی روز قیامت خواجه‌ی قنبر علی است

ك كنز علم ماكان و علوم مایكون

كاشف سر و علن از اكبر و اصغر علی است

ل لطفش شامل احوال كل ما خلق

لازم التعظیم شاه معدلت گستر علی است

م ممدوح صحف موصوف تورات و زبور

مصحف انجیل را مصداق و المصدر علی است

ن نظام نه فلك از نام نیكش وز جمال

نور بخش مهر و ماه و انجم و اختر علی است

و واجب منزلت ممكن نما والا گهر

واقف از ماوقع و از ما وقع یك سر علی است

هـ هوالهادی المضلین فی الصراط المستقیم

هر چه بهتر خوانمش صد بار از آن بهتر علی است

ی یدالله فوق ایدیهم یكی از مدح او

یك سر از یا تا الف هر حرف را مضمر علی است

آدم و نوح و سلیمان و خلیل بی‌خلل

موسی با اقتدار و عیسی با فر علی است

جان علی جانان علی ظاهر علی باطن علی

می علی مینا علی ساقی علی ساغر علی است

گویی ار مدح علی دیگر چه غم داری صغیر

یاور خلق جهانی گر ترا یاور علی است


«محمدحسین صغیر اصفهانی

[نرگس منتظر]

راز تنهایی علی علیه السلام

چه كسی تنها نیست؟

كسی كه با همه و در سطح همه است.

كسی كه رنگ زمان به خود می‌گیرد.

احساس خلأ مربوط به روحی است كه آنچه در این جامعه و زمان و در این ابتذال روزمرگی وجود دارد نمی‌تواند سیرش كند.

و لذا آن همه یاران، آن همه همرزمان، آن همه نشست و برخاست با اصحاب پیامبر، هیچ كدام برای علی علیه‌السلام تفاهمی به وجود نیاورده است.
هیچ كدام از آنها در سطح او نیستند.

می‌خواهد دردش را بگوید،

حرفش را بزند،

گوش نیست، دلی نیست، و فهمی نیست تا بفهمد.

رنج بزرگ یك انسان این است كه عظمت او و شخصیت او در قالب فكرهای كوتاه، در برابر نگاه‌های پست و پلید، و احساس او در روح‌های بسیار آلوده و اندك و تنگ قرار گیرد.

نیمه شب به طرف نخلستان می‌رود، آنجا هیچ كس نیست، مردم راحت آرمیده‌اند، هیچ دردی آنها را در دل شب بیدار نگاه نداشته است، و این مرد تنها،‌ كه روی زمین خودش را تنها می‌یابد، با این زمین و این آسمان بیگانه است، و فقط رسالت و وظیفه‌اش، او را با جامعه و این شهر پیوند داده است. ولی وقتی به خودش برمی‌گردد می‌بیند كه تنهاست.

شبانه به نخلستان می‌رود، و باز برای این كه ناله او به گوش هیچ فهم پلیدی و هیچ نگاه آلوده‌ای نرسد، سر در حلقوم چاه فرو می‌كند و می‌گرید.

این گریه از چیست؟؟!

افسوس كه گریه او یك معما برای همه است، زیرا حتی شیعیان او نمی‌دانند علی چرا می‌گرید.

از این كه خلافتش غصب شده؟!

از این كه فدك از دست رفته؟!

از این كه فلانی روی كار آمده؟!

از این كه او از مقامش ... ؟!

از این كه همسرش را...؟، از این كه...؟، از...؟!

علی علیه السلام در طول تاریخ تنها انسانی است كه در ابعاد مختلف و حتی متناقض كه در یك انسان جمع نمی‌شود قهرمان است. چنین انسانی و در چنین سطحی معلوم است كه در دنیا تنهاست. چنین انسانی در جامعه‌اش و در برابر یاران هم‌رزمش كه عمری را در راه عقیده كار كرده‌اند، با پیامبر صادقانه شمشیر زده‌اند، اما در اوج اعتقاد و ایمان و اخلاصشان به پیامبر و اسلام، قبیله و تعصبات قومی را فراموش نكرده‌اند، مقام را آگاهانه و یا ناخودآگاهانه نتوانسته‌اند از یاد برند و نماد اخلاص مطلق و یك دست- همچون علی علیه السلام - شوند، تنهاست.

از این دردناك‌تر این كه علی علیه السلام در میان پیروان عاشقش نیز تنهاست!!

در میان امتش كه همه عشق و احساس و همه فرهنگ و تاریخشان را به علی علیه السلام سپرده‌اند تنهاست.

او را همچون یك قهرمان بزرگ، یك معبود و یك اله می‌ستایند اما نمی‌شناسندش و نمی‌دانند كه كیست؟ دردش چیست؟ حرفش چیست؟ رنجش چیست؟ و سكوتش چراست؟!

این است كه علی علیه السلام در میان پیروانش هم تنهاست.

این است كه علی علیه السلام در اوج ستایش‌هایی كه از او می‌شود، مجهول مانده است.

درد علی علیه السلام دو گونه است:

یك درد، دردیست كه از زخم شمشیر ابن ملجم در فرق سرش احساس می‌كند و درد دیگر، دردی است كه او را تنها در نیمه شب‌های خاموش به دل نخلستان‌های اطراف مدینه كشانده و به ناله درآورده است.

ما تنها بر دردی می‌گرییم كه از شمشیر ابن ملجم در فرقش احساس می‌كند، اما این درد علی علیه السلام نیست، دردی كه چنان روح بزرگی را به ناله آورده است تنهایی است، كه ما آن را نمی‌شناسیم!!

باید این درد را بشناسیم، چرا كه علی علیه السلام درد شمشیر را احساس نمی‌كند و ما درد علی را احساس نمی‌كنیم.

[شكوه انتظار]

مثنوي مناجات اميرمؤمنان علي عليه‌السلام



شب به گوش آمدم از سوى حجاز
ناله و صوت مناجات و نياز
ناله‌اى كز دل پاكي خيزد
حالت شوق و نشاط انگيزد
نغمه‌اى روح نشين جان پرور
اندر آن سرّ حقيقت مضمر
ناله پرشور و صدا پرسوز است
شب ز انوار تجلّي روز است
رهروى حاكم مُلك و ملكوت
بنده‌اى واقف سرّ لاهوت
عاشقي مست ز صهباى وصال
گشته با خالق خود گرم مقال
حمد مي‌گفت و ستايش مي‌کرد
بر در دوست نيايش مي‌كرد
ناله‌ی نافذ سوزاني داشت
حالت زار پريشاني داشت
تنش از بيم خدا لرزان بود
نازنين ديده‌ی او گريان بود
يار، بي پرده تماشا مي‌كرد
خلوت خاص تمنّا مي‌كرد
اين چنين دُرّ حقايق مي‌سفت
راز در حضرت جانان مي‌گفت
اى كه ذكر تو بود اصل شفا
نيست سرمايه‌ی من غير رجا
از درت كس نشود خائب باز
پاكي از بخل و نياز و انباز
نعمتت هست فزون از احصا
حق شكرت نتوان كرد ادا
ياد تو ورد زبانم باشد
حُبّ تو مونس جانم باشد
فخرم اين بس كه تو مولاى مني
خالق و رازق و ملجاى مني
بر درت خوار و حقير آمده‌ام
زار و محتاج و فقير آمده‌ام
تو‌يى آن خالق قهّار جليل
منم آن بنده‌ی مسكين و ذليل
چه خوش است آنكه به درگاه خدا
بنده‌اى روى نهد بهر دعا
آن قدر عرض ادب كرد و نياز
كه جهان گشت پر از سوز و گداز
زان مناجات ملايك مبهوت
دشت و صحرا همه جا بود سكوت
ناگهان گشت صدايش خاموش
جلوه‌ی دوست نمودش مدهوش
مرغ حق ماند ز تسبيح و نوا
من در انديشه‌ی آن نغمه سرا
يارب اين صوت مناجاتِ كه بود؟
كه ز من طاقت و آرام ربود؟
يارب اين‌صوت‌ روان‌بخش زكيست؟
هاتفي گفت كه اين صوت علي است
اين مناجات علي شير خداست
كه از آن ولوله در ارض و سَماست
يكّه تاز غزوات اسلام
فاتح خيبر و احزاب لئام
اين علي بود كه در بزم حضور
هست چون موسي عمران در طور
شب رود چونكه به خلوتگه راز
به سوى دوست نمايد پرواز
همه شب سوز و گدازى دارد
با خدا راز و نيازى دارد
از رُخش نور خدا تابان است
محو در معرفت جانان است
صاحب مكرمت و لطف عميم
مظهر رحمت يزدان رحيم
خود به سر وقت يتيمان مي‌رفت
كلبه‌ی تنگ فقيران مي‌رفت
پرسش از حال ضعيفان مي‌كرد
با همه رأفت و احسان مي‌کرد
نشد از معدلتش كس محروم
خصم ظالم بُد و يار مظلوم
داشت مُلك دو جهان زير نگين
بُد غذايش نمك و نان جوين
آن كز ضربت بِن ملجم دون
حق نما صورت او شد پُر خون
چهره‌ی عدل شد از ظلم نهان
گشت اركان هدايت ويران
كُشته شد شير خدا حبل متين
كُشته شد رهبر ارباب يقين
يا علي! اى تو مُراد دل من
حُبّ تو مايه‌ی آب و گِل من
الكن از مدح تو نطق مَلك است
كمترين پايه‌ی قَدرت فلك است
نامه‌ام پر شده از جرم و گناه
روسياهم به تو آورده پناه
به درت آمده محتاج عطا
«لطفي صافيت» اى بحر سخا
به ولايت، دل محكم دارم
پس چه باكي‌ ز جهنم دارم
بسته‌ی سنبل گيسوى توام
فخرم اين بس كه سگ كوى توام
من نجف را به جهان نفروشم
سر كويت به جنان نفروشم
حَرَمت روضه‌ی رضوان من است
دين و دنياى من ايمان من است

[نرگس منتظر]

كلام نور

معیارهای انتخاب دوست، حفظ آن و نوع روابط با او در روایاتی از امیرالمومنین علی علیه السلام
از كتاب غررالحكم و نهج البلاغه:

1 - از دوستت ایمن مباش تا این كه او را بیازمایى و بسیار با احتیاط با دشمنت‏ برخورد كن .

2 - دوراندیش كسى است كه دوست نیك را برگزیند، زیرا كه فرد به دوستش سنجیده مى‏شود .

3 - براى خدا دوست ‏بداركسى را كه براى اصلاح دین با تو نبرد مى‏كند و تو را یقین نیك و درست مى‏آموزد .

4 - دوستت را گرامى دار و از دشمنت درگذر تا فضل و مردانگى براى تو مسلم گردد .

5- لغزش دوستت را ببخش تا دشمنت تو را پاك پندارد .

6 - هركس با مردم گذشت وجوانمردى داشته باشد ازدوستى آنان برخوردار گردد .

7 - دوستت را با نیكى و خوش رفتارى سرزنش كن و بدى‏ها و زشتى‏هاى او را با بخشش و هدیه دفع كن و ازخود دور ساز

8 - هركس در راه رضاى خدا (با دیگرى) همنشینى كند ، همنشینى با او نیك و گرامى و دوستیش پایدار است .

9 - برادرى و دوستى با نیكان مغتنم است و همچنین دورى گزیدن از همنشینى با بدان و بدكاران .

10 - با خردمندان هم صحبت ‏باش، با دانشمندان همنشینى كن و برهواى نفس پیروزشو تا رفیق گروه برتر و بالاتر شوى .

11 - همنشینى با دوست عاقل، روح را زنده مى‏كند .

12 - هركه دوستیش با تو در راه خدا نیست از او بترس، زیرا كه دوستیش پست و همنشینى با وى زشت است .

13 - دوستى دنیا زدگان به كمترین چیزى كه پیدا شود و پیش آید از بین مى‏رود .

14 - آنان كه براى یارى خدا با هم برادرى مى‏كنند دوستى شان براى پایدارى سبب آن دوستى، پاینده و پایدار است .

15 - دوستى دین داران با یكدیگر دیرقطع مى‏شود و دوام و ثباتش دایمى است .

16 - دوست هركس عقل اوست .

17 - پیوند دوستى را با برادران دینى خود محكم سازید كه آنان ذخایر دنیا و آخرت هستند . مگر نشنیده‏اید كه خداوند در قرآن شریف به تاثر گمراهان در قیامت اشاره كرده كه مى‏گویند: (در روز سخت) نه شفیعى داریم، نه دوستى كه در كارمان همت گمارد .

18 - با دوستان همراهى كردن، دوستى را پایدار مى‏دارد .

19 - هركه را دوست مى‏دارید در راه خدا و براى او، دوست‏ بدارید و هركس را دشمن مى‏دارید در راه خدا و براى او، دشمن بدارید .

20 - اگر با شمشیرم بر بینى (فرق - دماغ) مؤمن بزنم تا مرا دشمن بدارد، دشمن نخواهد شد و اگر همه دنیا را درگلوى منافق بریزم تا مرا دوست‏ بدارد، دوست نخواهد داشت و این حقیقتى است كه بر زبان پیامبر امى (ص) جاری شده كه فرمود: «اى على! هیچ مؤمنى تو را دشمن نمى‏دارد و هیچ منافقى تو را دوست نخواهد داشت .»

[نرگس منتظر]

21 - دو كس درمورد من هلاك خواهند شد: دوست غلو كننده و دشمن سرسخت .

22 – سودمند ترین گنج ها، دوستى دلهاست .

23 - دوستى با تلخی و جدال نشاید .

24 - هركس دوستت دارد، (تو را از بدى) نهى كند و كسى كه دشمنت دارد فریبت دهد .

25 - دوستى مقام و ریاست، انسان را از دوستى به پروردگار باز دارد .

26 - كسى كه مرا دوست دارد در هنگام مرگ مرا به گونه‏اى مى‏یابد كه دوست مى‏دارد، و كسى كه مرا دشمن دارد در آن هنگام به گونه‏اى مرا خواهد یافت كه ناخوشایندش مى‏باشد .

27- اموالتان را متوجه كسى سازید كه دلهایتان او را دوست دارد .

28 - كسى كه ازخدا بترسد مردم او را دوست دارند .

29- كسى را كه به خاطراصلاح دین با تو مبارزه مى‏كند و تو را یقین نیكو مى‏آموزد براى خدا دوست ‏بدار .

30 - برحذر باش از دوستى با دشمنان خدا، و خالص نمودن دوستى براى غیردوستان خدا، چرا كه هر گروهى را دوست داشته باشید با آنان محشور خواهید شد .

31 – زبان، بیان كننده مراتب دوستى است، اما ظاهرحال، حاكى از محبت دل است .

32 - شایسته ترین فرد براى دوستى، كسى است كه سودش براى تو و زیانش براى دشمن تو باشد .

33 – در دوست داشتن، زیاده روى مكن .

34 - محبت قلبى ، با دوستى محكم گردد .

35 - سه چیز موجب محبت دلهاست: دین دارى، فروتنى و بخشندگى .

36 - سه چیز محبت آور است: خوش خلقى، رفاقت نیكو و تواضع .

37 - چشم دوست، ازدیدن عیبهاى دوست نابینا، و گوشش از شنیدن بدیهایش ناشنواست .

38 - از دست دادن دوستان، غربت و تنهایى است .

39 - كسى كه چیزى را دوست ‏بدارد همواره به یاد او سخن گوید .

40 - آن كه ما اهل بیت را دوست ‏بدارد باید پوششى از بلا را مهیا سازد (یعنى آماده پذیرفتن بلاها از سوى مخالفین ما باشد).