▐►*♥*♥*◄ ▐ويژه نامه ولادت فرخنده حضرت علي (ع)وگراميداشت روزپدر ▐►*♥*♥*◄ ▐

[شكوه انتظار]

ولادت باسعادت مولي‌الموحدين حضرت امام علي (ع) و روز پدر مبارك باد


در دومين جمعه از ماه رجب، كه از ماههاى حرام است و احترام خاصى در ميان همه قبايل و طوائف داشت، ازدحام عجيبى در اطراف كعبه بود و سيل مردم از پير و جوان با احترام ويژه اى در اطراف خانه خدا در حال طواف بودند كه زنى حامله، با چهره اى شكسته، در گرداگرد خانه خدا بى تابانه مى گرديد و با انگشتان لرزانش به جامه كعبه آويخته بود و در حالى كه قطرات اشكش سيل آسا به صورتش مى ريخت، زير لب مى گفت:
پروردگارا! من به تو ايمان آورده ام و به آنچه كتاب و پيامبر از سوى تو آمده ايمان دارم. پروردگارا! من به آيين جدم «ابراهيم خليل» كه بينانگذار اين خانه كهن است، ايمان دارم. پروردگارا! ترا سوگند مى دهم به حق بنيانگذار اين بيت، و به حق اين مولودى كه در شكم دارم، اين زايمان را بر من آسان گردان.
چشمهاى كنجكاو او را مى ديد و گوشهاى شنوا سخنانش را دنبال مى كرد و حس كنجكاوى در مغزها تحريك مى شد، كه ناگهان فريادى از تعجب از همگان بلند شد و به دنبال آن سكوتى سنگين بر همگان حكمفرما شد. آب در گلوها خشكيد، حيرت و تعجب بر چهره ها نقشى شگفت زده بود و نفسها از سينه ها بيرون نمى آمد.

كسى جرأت نداشت سكوت را بشكند و بگويد: لحظه اى پيش ديوار كعبه شكافته شد و زن حامله اى به درون خانه خدا رهنمون شد!
چه كسى باور مى كرد كه سنگ خارا آغوش باز كند و زن حامله اى را در خود جاى دهد؟!
حيرت و تعجب مردم هنگامى افزايش يافت كه تلاش پرده داران كعبه، در گشودن قفل در به نتيجه نرسيد.
لحظه به لحظه بر ازدحام مردم افزوده مى شد، همگان در انتظار بودند كه از فرجام اين راز آگاه شوند. از نقطه نظر مردم نگران و حيرت زده، هر لحظه اى چون يك ساعت مى گذشت و همگان ثانيه شمارى مى كردند كه نيروى غيبى اين مشكل را بگشايد.
پس از گذشت مدتى طولانى، همان سنگ خارا آغوش باز كرد و فاطمه بنت اسد در حالى كه مولود كعبه را در آغوش داشت بيرون آمد.
صداى هلهله اوج گرفت و در خانه هاى مكه طنين انداخت. ابوطالب، عمو و برترين حامى محمد(ص) در حالى كه برق شعف از ديدگانش مى جهيد، بانگ برآورد:
أيّها النّاس: ولد فى الكعبة ولى اللَّه.
هان اى مردم! ولى خدا در خانه خدا ديده به جهان گشود.
اين حادثه پرشكوه و بى نظير تاريخ، به روز جمعه، سيزدهم ماه رجب، سى امين سال حمله ابرهه به خانه خدا (عام الفيل) اتفاق افتاد.
حضرت علي(ع)
فرزند ابوطالب ده سال پيش از بعثت متولد شد و پس از شش سال در اثر قحطي كه در مكه اتفاق افتاد بنا به در خواست پيغمبر اكرم (ص) از خانه پدر به خانه پسر عموي خود يعني پيامبر منتقل گرديد و تحت سرپرستي و پرورش مستقيم آن حضرت درآمد. پس از چند سال كه پيغمبر اكرم (ص) به موهبت نبوت نايل شد و براي نخستين بار در (غار حرا) وحي آسماني به وي رسيد وقتي كه از غار رهسپار شهر و خانه خود شد , شرح حال را فرمود، علي (ع) به آن حضرت ايمان آورد و باز در مجلسي كه پيغمبر اكرم (ص) خويشاوندان نزديك خود را جمع و به دين خود دعوت نموده فرمود:
((نخستين كسي كه از شما دعوت مرا بپذيرد خليفه، وصي و وزير من خواهد بود. تنها كسي كه از جاي خود بلند شد و ايمان آورد علي (ع) بود و پيغمبر اكرم (ص) ايمان او را پذيرفت و وعده هاي خود را درباره اش امضا نمود و از اين روي علي (ع) نخستين كسي است در اسلام كه ايمان آورد و هرگز غير خداي يگانه را نپرستيد)).
حضرت علي (ع)
پيوسته ملازم پيغمبر (ص) بود تا آن حضرت از مكه به مدينه هجرت نمود و در شب هجرت نيز كه كفار خانه آن حضرت را محاصره كرده بودند و تصميم داشتند آخر شب به خانه ريخته و آن حضرت را در بستر خواب قطعه قطعه نمايند علي (ع) در بستر پيغمبر اكرم (ص) خوابيده و آن حضرت از خانه بيرون آمده رهسپار مدينه گرديد و پس از آن حضرت مطابق وصيتي كه كرده بود, امانتهاي مردم را به صاحبانش رد كرده , مادر خود و دختر پيغمبر را با دو زن ديگر برداشته به مدينه حركت نمود.
در مدينه نيز ملازم پيغمبر اكرم (ص) بود و آن حضرت در هيچ خلوت و جلوتي علي را كنار نزد و يگانه دختر محبوب خود فاطمه را به وي تزويج نمود و در موقعي كه ميان اصحاب خود عقد اخوت مي بست او را برادر خود قرار داد.
حضرت علي (ع)
در همه جنگها كه پيغمبر اكرم شركت فرموده بود حاضر شد جز جنگ تبوك كه آن حضرت او را در مدينه به جاي خود نشانيده بود و در هيچ جنگي پاي به عقب نگذاشت و از هيچ حريفي روي نگردانيد و در هيچ امري مخالفت پيامبر (ص) را نكرد چنانچه آن حضرت فرمود:
((هرگز علي از حق و حق از علي جدا نمي شود)).
دو حديث از حضرت علي (ع):
العِلمُِ كنزٌ عظيمٌ لا يَفني:
دانش گنجينه اي بزرگ و فناناپذير است كه نابودي ندارد.
أَلْعِلْمُ ثَلاثَةٌ: أَلْفِقْهُ لِلاَْدْيانِ، وَ الطِّبُّ لِلاَْبْدانِ،وَ النَّحْوُ لِلِّسانِ:
دانش سه قسم است: فقه براى دين، و پزشكى براى تن، و نحو براى زبان.

[خادمه زینب کبری(س)]

امام علی در سخنوری و ادبیات چیره بود، به طوری که وابستگان بنی امیه علی رغم لعن وی، گفتارش را از حفظ می کردند، تا بیانشان شیوا شود. همچنین مجموعه گفتارها و نوشتارهای شیوا و ادیبانه وی توسط سید رضی در کتابی به نام نهج البلاغه جمع آوری شده است. علاوه بر آن مجموعه روایات وی در کتاب غرر الحکم جمع شده است. ادبای عرب کلام او را شیواترین کلام بعد از قرآن می دانند. بین مسلمانان مقام عرفانی، علم، شجاعت، عدالت، کمک به بینوایان و ساده زیستی علی مورد ستایش قرار گرفته است. از میان مسلمانان غیر شیعه ابن ابی الحدید به شرح نهج البلاغه پرداخته است. علاوه بر آن مسیحیانی نظیر جرج جرداق نویسنده کتاب «امام علی صدای عدالت انسانی» او را ستوده و درباره او گفته اند: «علی به سبب شدت دادگری اش در محراب کشته شد».

[خادمه زینب کبری(س)]

مردم دوستی علی (علیه السلام) و علی دوستی مردم، یکدیگر را تصدیق می کنند و نشان می دهند که بزرگ، کسی است که دوستدار نیکی باشد و در راه آن شهید شود. علی (علیه السلام) همان شهید بزرگوار است.
در میان انسانها، خوبی های بسیار سراغ داریم که مورد توجه و علاقه آنها هستند، هر گاه به خیر و نیکی ستمی برسد، در واقع به همه انسانها ستم شده است و هر گاه خیر و نیکی مورد تعظیم قرار گیرد همه انسانها مورد تعظیم قرار گرفته اند.
اگر صفحات تاریخ را بررسی کنید. این حقیقت مسلم را می یابید که در میان شخصیت های بزرگ، کمتر کسی را می توان یافت که همانند علی بن ابی طالب (علیه السلام) مورد علاقه و محبت و تعظیم و تجلیل و حمایت انسانها قرار گرفته باشد و حوادث و وقایع زندگی او، این چنین مورد توجه قرار بگیرد.
این محبت در دلها موج می زند و وجدان آدمی را از انحراف حفظ می کند و در عرصه تابش آن باطل و تبهکاری خوار می گردد.
چنین محبتی انسان را در پناه حق قرار می دهد و وجدان او را نگهبان و پاسداری می کند.
حتی در این محبت آنچنان خاصیت شگفت انگیزی است که ملوان کشتی را که از بالا و پایین دچارحادثه گشته و مسافرانش غرق شده یا در آستانه غرق شدن هستند و بادهای مخالف از هر سو او را تهدید می کند نجات می دهد.
آری علی (علیه السلام) در گذرگاه تاریخ به عنوان امام حق و نیکی همانند کوهی استوار قرار گرفته به گونه ای که حوادث کوبنده و بادهای سخت آن را متزلزل نمی کند.
آنان که با علی بن ابی طالب(علیه السلام) دشمنی می کردند خود گمراه شدند و دیگران را هم گمراه ساختند، سرانجام سربه زیر خاک فرو بردند و خاموش شدند و از آنها نام و نشانی جز لعن و نفرین انسانهای خشمگین باقی نماند.
وجدان پاک انسانها درباره آنها این طور قضاوت کرد که از بین رفتند و ذلیل شدند.
اگر گناه و زشتی و تبهکاری در پیشگاه وجدان انسان ارزش داشته باشد، آنها هم ارزشی دارند.

[خادمه زینب کبری(س)]

پسر ابوطالب شعله ای فروزان در دلها و حرارتی نیرو بخش در جانها و منطقی شفابخش درعقلهاست. او را سخنی است حکیمانه و اخلاقی است بزرگوارانه، خداوند هرگز آسمان را زمین، و زمین را آسمان نمی کند! تاریخ گواه صحت این مدعاست. شخصیت علی (علیه السلام) از هر جهت برای مردم شگفت انگیز است. رشته محبت او از هر طرف به قلب های ایشان پیوند یافته است. بسیارند کسانی که درباره این گوهر یکتا سخن گفته اند و شگفتی و محبت خود را ابراز داشته اند، همه آنها در یک نقطه تلاقی می کنند و بر سر یک موضوع اتفاق نظر دارند که علی(علیه السلام) نمونه والای فکر و بیان است.
او شخصیتی است که به نور وجدان روشن می شود. از همین جهت است که او سزاوار شگفتی و شایسته محبت عمیق است.
در میان مردم هستند کسانی که نشان پیامبری بر سینه اسرار آمیز علی (علیه السلام) می زنند. این مساله چندان تعجب آور نیست، زیرا یکی از بارزترین صفات علی (علیه السلام) این است که با مردان بزرگ جهان بشری در یک نقطه تلاقی می کند.
این مردان بزرگ نسبت به انسانها سمت پدری دارند، اما نه پدر جسمانی که به مساله زناشویی و تولید نسل مربوط می شود. بلکه پدری آنها نمونه ای از پیوند انسان به انسان و زندگی آنان به یکدیگر است.
بنابراین، پدری آنها وسیعتر وعمیقتر از پدری نسبی و معمولی است. این پدران انسانیت برتر و والاتر از آنند که در چارچوب ویژگی های قومی یا ملی محصور شوند. تاریخ کوشش کرده است که این کار را انجام دهد. اما آنها از هر قید و شرطی آزادند و تاریخ باید در این مورد کنار گذاشته شود.
از این جهت است که می بینید علی (علیه السلام) در جهان آن روز، همچون پدری روحانی است که بسیاری از مردم با همه اختلافاتی که داشتند خود را به او منسوب می کردند. آنها پناهگاهی می جستند که مظهر واقعی ارزشهای انسانی باشد. این پناهگاه کسی غیر از علی (علیه السلام) نبود. او پدر همه شهیدان است. فرزندان روحانی او با شهادت وی به خویشتن تسلیت گفتند.
علی (علیه السلام) آن بزرگمردی است که وجدان بشری در برابر تاریکی های خود خواهی، از او روشنی می گیرد، همان خود خواهی هایی که زمامداران عصری علی (علیه السلام) و اکثر زمامداران تاریخ در آن سقوط کرده اند.
علی (علیه السلام) آن بزرگمردی است که وجدان ها و اندیشه ها را آنچنان به حرکت در آورد که در جریان خود دیگر به کمکی احتیاج پیدا نکرد و زمان و مکانی را در آن تاثیری نبود.
حق جویان و عدالت خواهان در میان مردم پناهگاهی جز علی(علیه السلام) نداشتند.
او پدری مهربان بود که سایه بلند خود را بر سر کسانی می گسترد که احساس می کردند بیداد گران عدالت را با ستم خود از بین می برند وعاطفه را با سنگدلی پایمال می کنند و نیکی را با تبهکاری نابود می سازند و دولت و سلطنت خود را براساس گناه و ظلم بنیانگذاری کرده اند.
پیروان امام که در ظلمات تاریخ با نور هدایت او گام برمی داشتند چنان دلهایشان از محبت او مالامال بود که زبان و قلم از شرح آن ناتوان است. جانبازی آنان در این راه به گونه ای است که در تاریخ نمونه آن را نتوان یافت.

"جرج جرداق"

[شكوه انتظار]

نه هر دل کاشف اسرار «اسرا» ست

نه هر کس محرم راز « فاوحا» ست

نه هر عقلی کند این راه را طی

نه هر دانش به این مقصد برد پی

نه هرکس در مقام «لی مع الله»

به خلوتخانه‌ی وحدت برد راه

نه هر کو بر فراز منبر آید

«سلونی» گفتن از وی در خور آید

«سلونی » گفتن از ذاتیست در خور

که شهر علم احمد را بود در

چو گردد شه نهانی خلوت آرای

نه هرکس را در آن خلوت بود جای

چو صحبت با حبیب افتد نهانی

نه هرکس راست راز همزبانی

چو راه گنج خاصان را نمایند

نه بر هرکس که آید در گشایند

چو احمد را تجلی رهنمون شد

نه هر کس را بود روشن که چون شد

کس از یک نور باید با محمد

که روشن گرددش اسرار سرمد

بود نقش نبی نقش نگینش

سراید «لوکشف» نطق یقینش

جهان را طی کند چندی و چونی

کلاهش را طراز آید « سلونی »

به تاج «انما» گردد سرافراز

بدین افسر شود از جمله ممتاز

بر اورنگ خلافت جا دهندش

کنند از «انما» رایت بلندش

ملک بر خوان او باشد مگس ران

بود چرخش بجای سبزی خوان

جهان مهمانسرا، او میهمانش

طفیل آفرینش گرد خوانش

علی عالی‌الشان مقصد کل

به ذیلش جمله را دست توسل

جبین آرای شاهان خاک راهش

حریم قدس روز بارگاهش

ولایش « عروةالوثقی» جهان را

بدو نازش زمین و آسمان را

ز پیشانیش نور وادی طور

جبین و روی او « نور علی نور»

[شكوه انتظار]

نوشته بر در فردوس کاتبان قضا
*** نبي رسول و وليعهد حيدر کرار

ز نام اوست معلق سما و کرسي و عرش
ز ذات اوست مطبق زمين بدين هنجار

علي امام و علي ايمن و علي ايمان
علي امين و علي سور و علي سردار

علي عليم و علي عالم و علي اعلم
علي حکيم و علي حاکم و علي مختار

علي نصير و علي ناصر و علي منصور
علي مظفر و غالب علي سپهسالار

علي عزيز و علي عزت و علي افضل
علي لطيف و علي انور و علي انوار

عليست فتح فتوح و عليست راحت روح
عليست راحت روح و عليست کوه وقار

علي سليم و علي سالم و علي مسلم
علي قسيم قصور و عليست قاسم نار

علي نعيم و علي نعمت و علي منعم
علي بود اسدالله قاتل کفار

علي ز بعد محمد ز هر که هست به است
اگر تو مؤمن پاکي بکن به اين اقرار

[نرگس منتظر]

گناه دل عاشق

چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی

خداوند امر و خداوند نهی


که من شهر علمم ، علی ام دراست

درست این سخن ، گفت پیغمبر است


اگر خلد خواهی ، به دیگر سرای

به نزد نبی و وصی گیر جای


منم بنده اهل بیت نبی

ستاینده خاک پای وصی


گرت زین بد آید، گناه من است؟

چنین دان و این ، رسم راه من است


بر این زادم و، هم براین بگذرم

یقین دان که خاک ره حیدرم

فردوسی طوسی حکیم

[نرگس منتظر]

شد به دوش احمد آن رشك مَلك

چون دعای مستجابی بر فَلك

از رواق كعبــه بتــها در فكنـــد

جمله را در پای پیغمبر فكـند

چون ز عرش دوش احمد بازگشت

بر دل پاک علی این راز گشت

كز ادب كاری كه كردم دور بود

پای من كتف رسول الله بســود

شبنم از گلبرگ رخسارش چكیـد

كو خزانش را بهار غم رسـید

گفت با او ســـرو گلــــزار خـدا

كی نهـال بوستان هــل اَتی

در شـب معـراج چون بـالا شـدم

تا به خلوتگاه او اَدنی شــدم

از شكـــــــوه بارگاه كبریــا

در تزلزل بـودم از سر تا به پا

شوق قرب دوست بر جانم فتـاد

لرزه ای بر چار اركانم فتـــاد

دستی آمدهوش دوشم راسترد

از ضمیرم وحشت آن حـال بود

لذتی كانشب از آن دستم نمــود

وز شراب دوستی مستـم نمود

مدتی انـدر پـِیـَش بشتافتـــم

در كف پای تـــو اكنــون یافتم

ای به معــراج محبـت جای تــو

عرش و كـرسی همـت والای تو

نیست جانـی خالـی از تو یـــــا علـــــی

كفر اگر نبود خـدایی یـــــا علـــــی

عارف نیشابوری

[نرگس منتظر]

گشایش هزار باب علم به روی امیرالمؤمنین علیه السلام

أبو نُعَیم‌ حافظ‌ اصفهانی‌ با اسناد خود از زیدبن‌ علی‌‌، از پدرش‌‌، از جدّش‌، از علی‌ علیه‌ السّلام‌ روایت‌ کرده‌ است‌ که‌ گفت‌:

عَلَّمَنِی‌ رَسُولُ اللهِ ألْفَ بَابٍ‌، یُفْتَحُ کُلُّ بَابٍ إلَی‌ ألْفِ بَابٍ«رسول‌ خدا به‌ من‌ هزار دَر از علم‌ را تعلیم‌ کرد که‌ هر دری‌ از آن‌ به‌ هزار دَرِ دیگر گشوده‌ می‌شود»‌.

و از حضرت‌ صادق‌ علیه‌ السّلام‌ آمده‌ است‌ که‌: کَانَ فِی‌ ذُؤابَهِ سَیْفِ النَّبِی‌ صَلَّی‌ الله‌ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسلَّم‌ صَحِیفَهٌ صَغِیرَهٌ هِیَ الاحْرُفُ الَّتی‌ یَفْتَحُ کُلُّ حَرْفٍ ألْفَ حَرْفٍ‌، فَمَا خَرَجَ مِنْهَا حَرْفَانِ حَتَّی‌ السَّاعَهِ «در محفظه‌ای‌ که‌ با بندی‌ به‌ شمشیر رسول‌ خدا بسته‌ بود‌، نامه‌ کوچکی‌ بود که‌ عبارت‌ بود از حروفی‌ که‌ هر یک‌ از آنها هزار حرف‌ دیگر را می‌گشود‌. و تا این‌ ساعت‌ بیش‌ از دو حرف‌ از آن‌ بیرون‌ نیامده‌ است‌»‌.

و در روایتی‌ است‌ که‌ آن‌ صحیفه‌ را علی‌ علیه‌ السّلام‌ به‌ حسن‌ علیه‌ السّلام‌ داد و او حروفی‌ را از آن‌ قرائت‌ نمود‌. و پس‌ از آن‌ به‌ حسین‌ علیه‌ السّلام‌ داد او نیز آن‌ را قرائت‌ کرد‌. و سپس‌ آن‌ را به‌ محمّد بن‌ حنفیّه‌ داد و او نتوانست‌ آن‌ را بگشاید‌.
أبوالقاسم‌ بُسْتی‌ گوید‌: و این‌ مثل‌ این‌ است‌ که‌ بگوید‌:
الرِّبا فی‌ کُلِّ مَکیلٍ فی‌ العَادَهِ أیِّ مَوْضِعٍ کَانَ وَ فِی‌ کُلِّ مَوْزُونٍ «ربا در معاملات‌ عبارت‌ است‌ از‌: زیادی‌ کیل‌ در یک‌ طرف‌ معامله‌‌، در هر چیزی‌ که‌ در عرف‌ و عادت‌ آن‌ را با پیمانه‌ می‌سنجند‌، هر جا که‌ بوده‌ باشد‌. و ینز در هر چیزی‌ است‌ که‌ در عرف‌ با وزنه‌ سنجیده‌ شود»‌.

و مثل‌ این‌ است‌ که‌ بگوید‌: یَحِلُّ مِنَ البَیضِ کُلُّ مَا دَقَّ أعلاهُ وَ غَلُظَ أسْفَلُهُ «از تخم‌های‌ پرندگان‌ آن‌ تخمی‌ حلال‌ است‌ که‌ طرف‌ بالایش‌ باریک‌‌، و طرف‌ پائینش‌ پهن‌ باشد»‌.
و مثل‌ این‌ است‌ که‌ بگوید‌: یَحْرُمُ مِنَ السّبَاعِ کُلُّ ذِی‌ نَابٍ‌، وَ ذِی‌ مِخْلَبٍ مِنَ الطَّیْرِ‌، وَ یَحِلُّ البَاقِی‌ «از درندگان‌ آن‌ حیوانی‌ حرام‌ گوشت‌ است‌ که‌ نیش‌ داشته‌ باشد‌، و از پرندگان‌ آن‌ مرغی‌ حرام‌ گوشت‌ است‌ که‌ ناخن‌ درنده‌ داشته‌ باشد‌، و غیر از این‌ دو صنف‌ از سباع‌ و طیور بقیّه‌ اقسام‌ آن‌ حلال‌ است‌»‌.

و همین‌ طور است‌ گفتار حضرت‌ صادق‌ علیه‌ السّلام‌: کُلُّ مَا غَلَبَ اللهُ عَلَیْهِ مِن‌ أمرِهِ فَاللهُ أعْذَرُ لِعَبْدِهِ «در هر امری‌ که‌ از جانب‌ خدا پیش‌ بیاید بدون‌ دخالت‌ بنده‌‌، و بدین‌ جهت‌ نتواند بنده‌ تکالیف‌ خود را انجام‌ دهد‌، خداوند پذیراتر و بهتر قبول‌ کننده‌ عذر از طرف‌ بنده‌ خود می‌باشد"

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

زوجی برای فاطمه حق آفریده است

این زادروز همسر زهرای اطهر است

با کوردل بگو، که بجز شیر حق علی (ع)

جای ولادتش حرم خاص داور است؟

سلام و دورد بر همه عشاق اهل بیت (ع) و مولای عارفان علی (ع)!
با تبریک فراوان و پرشکوه به مناسبت میلاد حیدر کرار ؛مولای خوبان حضرت علی
(ع) خدمت بانوی دو عالم همسفر تنهایی های شیر خدا،و امام عصر(عج) و شما
روز پدر هم به همه پدران تبریک میگویم!