یا علی ما هم یتیمان این امتیم

[حمید فاطمی]

« تو كوله بار شعر من ، اسم قشنگ عليه .:. قافيه ى تنگ دلم ، از دل تنگ عليه »

یكی از نوشته های جرج جرداق مسیحی ( استاد ادبیات عرب در لبنان ) را خواندم كه اعتراف كرده بود : « جاذبه های كلمات امام علی (ع) شوری در من ایجاد كرد كه 200 بار نهج البلاغه را مطالعه كردم » .
چنان بر خود لرزیدم و به تعصّب و غرور اعتقادی من ضربه وارد شد كه تا مدّتی حالت عادّی نداشتم . بر خود نفرین كردم كه چرا یك مسیحی ، 200 بار نهج البلاغه را می خواند امّا من كه خود را از شیعیان امام علی (ع) می شمارم و ادّعای محبّت و ولایت او را دارم به راستی چند بار نهج البلاغه را خوانده ام ؟ و با مفاهیم ارزشمند آن به چه میزان آشنایی دارم ؟ ما كه در یك خانواده شیعه ، از پدر و مادری شیعه و در كشور شیعیان قرار داریم ، چرا باید با نهج البلاغه بیگانه باشیم ؟؟؟!!!

[حمید فاطمی]

خلافت ابوبكر
* ابن ابی الحدید كه از ایشان است روایت كرده كه چون ابوبكر خطبه فاطمه را در باب فدك شنید ، بر منبر بالا رفت و گفت ایها النّاس این چه گوش دادنی است به هر سخنی ؟ این آرزوها چرا در عهد رسول خدا نبود ؟ این قصّه از بابت روباهی است كه گواهش دم او بود و او ملازم جمیع فتنه هاست ، می خواهد فتنه پیر شده را جوان كند استعانت می جوید از ضعیفان و یاری می طلبد از زنان مانند امّ طحال كه دوست ترین او به سوی او ، زن زناكار بود و اگر بخواهم می توانم گفت و اگر بگویم ظاهر خواهم كرد ، تا مرا به حال خود می گذارند ساكنم . پس گفت : ای گروه انصار به من رسیده است سخنان سفیهان شما و من دست و زبان نمی گشایم تا كسی مستحقّ آن نشود . چون حضرت فاطمه این سخنان را شنید به خانه برگشت .

* ابن ابی الحدید می گوید من به نقیب ، استاد خود گفتم كه ابوبكر این كنایه را با كه داشت ؟ نقیب گفت كنایه نیست صریح است و مرادش علی بن ابیطالب است .

* می گوید من تعجب كردم ، گفتم این قسم سخنان را به او داشت ؟ گفت بلی ، پادشاه بود هرچه می خواست می گفت و می كرد ، چون دید كه انصار از جا برآمدند ترسید كه مبادا ایشان اعانت حضرت امیر ( ع ) نمایند به تهدید ایشان را ساكت و ساكن گردانید . و نقیب گفت كه امّ طحال زن زناكاری بود در جاهلیت و به زنای او مَثَل می زدند . 1

* ای صاحبان هوش ببینید كسی نسبت به برادر رسول خدا و دختر رسول خدا كه خدا در حقّ ایشان اُنَّما یریدَ اللهُ لِیذْهِبَ عَنْكُمُ الرّجْسَ اَهْلَ الْبَیتِ وَ یطَهِّرَكُمْ تَطْهیراً از آسمان نازل نماید و به این تأكید بلیغ شهادت بر عصمت و طهارت ایشان دهد ، كسی كه در ردّ قول خدا و در مقام ضدّ گفتار پیغمبر این قسم سخنان نسبت به ایشان بگوید ببینید كه عداوت تا چه حدّ بوده و كفر و نفاق او به چه مرتبه رسیده . خدا دهانش را پر از آتش نماید ، كاش لال شده بود و طاق مسجد بر سر او و یاوران او خراب شده بود .

******

جرأت عمر
* ابن ابی الحدید از ابن عباس روایت می كند و در آخر حدیث می گوید این خبر را با سلسله سند در كتاب تاریخ احمد بن ابی طاهر ذكر كرده كه داخل شدم بر عمر در اول خلافتش و از برای او یك صاع خرما به روی حصیر ریخته بودند . مرا تكلیف نمود . یك دانه از خرما خوردم و او شروع كرد به خوردن . پس آب خورد از سبوئی كه نزد او بود و تكیه داد بر بالش و مكرر حمد خدا كرد . پس گفت : از كجا آمدی ؟ گفتم : از مسجد . گفت : به چه حال گذاشتی ابن عمّت را ؟ گمان كردم كه عبدالله جعفر را می گوید ، گفتم : با همسالهای خود بازی می كند . گفت : او را نمی گویم ، بزرگ شما اهل بیت را می گویم .

* گفتم : در نخلستان مشغول آب كشیدن است و قرآن می خواند . گفت : ای عبدالله خون شتران به گردن تو باشد اگر كتمان كنی . آیا هنوز در نفْس او از ادّعای خلافت چیزی مانده است ؟ گفتم : بلی . گفت : آیا گمان می كند كه رسول خدا نصّ بر خلافت او نموده است ؟ گفتم : بلی و زیاده از این برای تو بگویم ، از پدرم پرسیدم از آنچه دعوی می كند ، پدرم گفت راست می گوید . عمر گفت : از رسول خدا در حقّ او گاهی سخنان چند صادر می شد كه اثبات حجّتی نمی كرد و قطع عذری می نمود و گاهی بود كه از حقّ به سوی باطل میل می كرد در امر او ، و به تحقیق كه خواست در مرض خود تصریح كند به اسم او ، من مانع می شدم از این به جهت شفقت بر امّت و محافظت بر اسلام . و بعد از چند كلمه دیگر گفت : پس دانست رسول خدا كه من یافتم آنچه در خاطر اوست ، پس خود را بازداشت از آنچه می خواست و خدا جاری نكرد مگر آنچه حتم كرده بود . 2

* مؤلّف گوید ای صاحبان هوش ، در سخنان این امّ الفساد تأمل كنید كه چگونه به مریدان خود یاد داد كه تا مرض موت ، پیغمبر نصّ نكرده بود و به كنایه و اشاره گفته بود ، كه اثبات حجتی نمی كرد و قطع عذری نمی نمود ، و چگونه تصریح كرد كه مراد پیغمبر از خواستن قلم و كاغذ و نوشتن چه بود و چگونه پیغمبر را نسبت جهل و خطا داد و خود را داناتر قرار داد كه گفت : به جهت شفقت بر امّت و حفظ اسلام او را مانع شدم .

* یعنی اگر مانع نمی شدم و او تصریح به خلافت امیر ( ع ) می كرد جفا بر امّت كرده بود نه شفقت و مهربانی ، و اسلام را پراكنده بود نه محافظت . ببینید در این سخن چند آیه از آیات قرآن را ردّ كرده كه همه دلالت بر شدّت رأفت و نهایت مهربانی و رحمةً للعالمین بودن او می كنند . و چگونه گفت : پیغمبر از حقّ میل به باطل می كرد كه می خواست او را خلیفه كند ، و خدا را ردّ نمود كه گفت : ما زاغَ البَصَرُ وَ ما طَغی 3 و صریح گفت : من مانع او شدم و آنچه او خواست و مصلحت دید ، من ندیدم و در طرف ضدّ او ایستادم . ببین چند آیه او را تكفیر نموده جَزاهُ الله بِما فَعَلَ .

[حمید فاطمی]

لازمه سخن گفتن از علی ( ع )

عبد الكریم شریعتی می گوید : یكی از اطبّای مشهد ، دكتر علی شریعتی را به مهمانی دعوت كرده بود و سفره ، به انواع غذاها آراسته بود . همین كه چشم شریعتی به سفره افتاد ، با عصبانیت در كناری نشست . زن خانه گفت : « دكتر ! ببخشید . این سفره ، لایق شما نیست . شرمنده ام » . دكتر با چهره ای در هم كشیده گفت : « به راستی باید شرم داشته باشیم كه در كنار این سفره بنشینیم . در این اطراف فقرایی هستند كه به سختی زندگی می كنند و این سفره ، چند خانه را تأمین می كند . شما از من دعوت كرده اید بر سر سفره عبد الرحمن بن عوف بنشینم و از علی (ع) سخن بگویم . مگر چنین چیزی ممكن است ؟ »
دكتر شریعتی هرجا كه برای صحبت می رفت ، می گفت : « قدری سیب زمینی و نان آماده كنید تا هر ساعتی هر كسی آمد ، قدری بخورد و سپس در جلسه حاضر شود » .

[sadegh143]

حیدر کرار نیم ، خانه نشینم ولی
جان به فدای جگر سوخته ات یا علی

shamشهادت حضرت امیر (ع) تسلیت باد sham