ویژه نامه عید غدیر و آغاز امامت حضرت علی علیه السلام{طلوع صبح امامت}

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

درظهر غدير تا كه موساي نبي
بوسه به رخ منور هارون زد

چشمان حسودان و بخيلان عرب
از شدت غم ، از حدقه بيرون زد

از مشرق دستهاي پر مهر نبي
خورشيد ولايت و امامت تابيد

با شوق ملائك همه فرياد زدند:
« تا كور شود هر آنكه نتواند ديد»

فرمود نبي به امر معبود وَدود
بر امت من علي امام است امام

اين مژده ي من به شيعيانش، دوزخ
بر شيعه ي مرتضي حرام است حرام

گُل كرد سپيده ي تبسم به لبش
تا آيه ي «اكملتُ لكُم» نازل شد

فرمود: خوشا به حالتان اي مردم
با حُب علي دين شما كامل شد

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

لحظه های معصوم عشق، بر شنزارهای تشنه حجاز باریده است.
صحرای سوزان شوق است و بر مأذنه های امروز، پیغام تازه نور روییده است.

همراه با کاروان سرنوشت، حادثه ای سپید، زیر آفتاب می ایستد.
ازدحام قافله نیاز را غزلستانِ «حجة الوداع» به خوبی سروده است:

ناگاه دست های غدیر، به تکبیر بالا رفت و دل ها به بشارتی
بارانی فراخوانده شدند. گویا همه ملکوت، تذهیبی بوده است
برای نگارش خطِ نورانیِ «مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ... .»

زمان، دوست داشتنی تر پیش رفت و برکه آن حوالی کوچک شد
در برابر حریقی از محبت که در دل عشاق افتاد.

شادی جهان به تکثیر رسید و تجلی رشیدترین
قامت دین، در آینه غدیر تماشایی شد.

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

برکه ای پر از پر پروانه

ظهر بود؛
گرم و تن سوز؛ خاک ها، از شلاق شعله های خورشید، زخمی.

ظهر بود که صدای صاعقه زمان، حادثه ای را رقم می زد.صدا
پروانه ای می شد که روی هزاران شانه خسته و خاک گرفته می نشست.

برکه، خودش را تا مرز دریا شدن باور کرده بود.
برکه، روی پاهایش ایستاد و موج موج خنده بر چهره میهمان ها پاشید.
برکه، ایستاده بود و بهار را در آغوش می کشید.

برکه، تمام پروانه های تنش را در آسمان آبی صحرا رها کرده
بود و در خودش نمی گنجید.غدیر دیگر برکه نبود.

غدیر دف می زد و بر طبل های شادی می کوبید.
ناگهان، دست های خورشید، در دست های وحی گره خورد.

آسمان خودش را روی پاهای خورشید انداخت.
تمام ستاره های آسمان، به شب نشینی چشمان خورشید آمدند.

دست های وحی، بالا می رفت و دست های خورشید را بالاتر می برد.
هزاران باور، می دیدند و تبریک می گفتند.

«اشهد انک امیر المؤمنین الحق الذی نطق بولایتک
التنزیل و اخذ لک العهد علی الأمه».

غدیر فریاد می کشید و دهان های تعجب، خشک شده بود.
غدیر فریاد می کشید و صدای پای بهار، تا آسمان هفتم پیچیده بود.

غدیر فریاد می کشید و رسول، طنین صدایش
را در برکه به نجوا نشانده بود.

«من کنت مولاه فهذا علی مولاه اللهم وال من والاه و عاد
من عاداه و انصر من نصره و اخذل من خذله».

ابراهیم قبله آرباطان

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

لحظه های معصوم عشق، بر شنزارهای تشنه حجاز باریده است.
صحرای سوزان شوق است و بر مأذنه های امروز
پیغام تازه نور روییده است.

همراه با کاروان سرنوشت، حادثه ای سپید زیر آفتاب می ایستد.
ازدحام قافله نیاز را غزلستانِ «حجة الوداع» به خوبی سروده است:

ناگاه دست های غدیر، به تکبیر بالا رفت و دل ها
به بشارتی بارانی فراخوانده شدند.

گویا همه ملکوت، تذهیبی بوده است برای نگارش
خطِ نورانیِ «مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ... .»

زمان، دوست داشتنی تر پیش رفت و برکه آن حوالی کوچک شد
در برابر حریقی از محبت که در دل عشاق افتاد.

شادی جهان به تکثیر رسید و تجلی رشیدترین قامت
دین در آینه غدیر تماشایی شد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

لحظه های معصوم عشق، بر شنزارهای تشنه حجاز باریده است.
صحرای سوزان شوق است و بر مأذنه های امروز، پیغام تازه نور روییده است.

همراه با کاروان سرنوشت، حادثه ای سپید، زیر آفتاب می ایستد.
ازدحام قافله نیاز را غزلستانِ «حجة الوداع» به خوبی سروده است:

ناگاه دست های غدیر، به تکبیر بالا رفت و دل ها به بشارتی
بارانی فراخوانده شدند. گویا همه ملکوت، تذهیبی بوده است
برای نگارش خطِ نورانیِ «مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ... .»

زمان، دوست داشتنی تر پیش رفت و برکه آن حوالی کوچک شد
در برابر حریقی از محبت که در دل عشاق افتاد.

شادی جهان به تکثیر رسید و تجلی رشیدترین
قامت دین، در آینه غدیر تماشایی شد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

برکه ای پر از پر پروانه

ظهر بود؛
گرم و تن سوز؛ خاک ها، از شلاق شعله های خورشید، زخمی.

ظهر بود که صدای صاعقه زمان، حادثه ای را رقم می زد.صدا
پروانه ای می شد که روی هزاران شانه خسته و خاک گرفته می نشست.

برکه، خودش را تا مرز دریا شدن باور کرده بود.
برکه، روی پاهایش ایستاد و موج موج خنده بر چهره میهمان ها پاشید.
برکه، ایستاده بود و بهار را در آغوش می کشید.

برکه، تمام پروانه های تنش را در آسمان آبی صحرا رها کرده
بود و در خودش نمی گنجید.غدیر دیگر برکه نبود.

غدیر دف می زد و بر طبل های شادی می کوبید.
ناگهان، دست های خورشید، در دست های وحی گره خورد.

آسمان خودش را روی پاهای خورشید انداخت.
تمام ستاره های آسمان، به شب نشینی چشمان خورشید آمدند.

دست های وحی، بالا می رفت و دست های خورشید را بالاتر می برد.
هزاران باور، می دیدند و تبریک می گفتند.

«اشهد انک امیر المؤمنین الحق الذی نطق بولایتک
التنزیل و اخذ لک العهد علی الأمه».

غدیر فریاد می کشید و دهان های تعجب، خشک شده بود.
غدیر فریاد می کشید و صدای پای بهار، تا آسمان هفتم پیچیده بود.

غدیر فریاد می کشید و رسول، طنین صدایش
را در برکه به نجوا نشانده بود.

«من کنت مولاه فهذا علی مولاه اللهم وال من والاه و عاد
من عاداه و انصر من نصره و اخذل من خذله».

ابراهیم قبله آرباطان