ویژه نامه ماه محرم{همه صبر و قرارم بنویسید حسین}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پیش از آنی که عزادار محرم باشی
سعی کن در حرم دوست تو محرم باشی


خاک از حُرمت شش گوشه ی او حُرمت یافت
گر شوی خاک رهش قبله عالم باشی


منزلت نیست تو را بی مددِ مهرِ حسین
گر چه موسی شوی و عیسی مریم باشی


گر چه نیکوست به اندوه و غمش ناله زدن
سعی کن زینت این روضه و پرچم باشی


همره زمزم اشکی که تو را بخشیدند
می توان مُحرم بیت اللهِ اعظم باشی


به همان دست و سر و سینه ی مجروح قسم
شرط عشق است بر این زخم تو مرهم باشی

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

محرم می آید؛ مثل پرنده ای غریب،
از التهاب خاکستری آسمان.

ماه سرخ بلوغ؛ ماهی که در آن، عشق آفریده شد
و مردانگی و شرف در عطش معنا گرفت.

ماهی که هیچ واژه ای گنجایش اندوه بی کرانه ی آن را ندارد؛
ماهی که هر ساله، خون خدا را بر آسمان دنیا می پاشد
تا ابرهای روزمره، سرخی آفتاب را نپوشاند.

محرم، ماه فریاد، ماه بیداری و پایداری است؛
ماهی که تمام تاریخ، وام دار یک نیم روز آن است.

ماهی که خاک و خون، آتش و عطش
و مشک و تیر، رازهای سر به مهر آنند.

ماهی که هفتاد و دو آیه ی سرخ، بر صحیفه ی دل ها نازل شد
و هفتاد و دو کهکشان، در مدار هستی قرار گرفت.

ماهی که دست می افتاد و پر و بال می رویید.
ماهی که هر ساله انتظار من و تو را می کشد.

محرّم، فصل مَحرم شدن با خوبی هاست؛ فصل فشردن
دست هایی که در کنار فرات، رویید؛ فصل عاشقی کردن.

سال هاست که محرم سیاه پوش است
و سینه ها از سوگ، در جوش و خروش.

سال هاست که کربلا، روزهای سردمان را گرما می دهد
و بر شب های سیاه مان نور می پاشد.

کیست که آزاده باشد و محرم را به سوگ ننشیند؟
کیست که سوار بر راهوار اشک،
به مهمانی عاشوراییان برود و شیفته برنگردد؟

کیست که در سفینه ی نجات وارد شود
و در موج های هوس غرق گردد؟

کیست که حسین را چراغ راهش کند
و در بیراهه های پر پیچ و خم، گم شود؟

کیست که گوش جان بسپارد
و نام تو را در هیاهوی فرات نشنود؟

نمی دانم این چه رازی است
که محرم، ماه آغازین سال است،

شاید سرّ آن در این باشد که عزت،
در گرو قیام و جهاد است
و حیات، در سایه ی خون.

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

محرم، عاشقانت گوش به زنگ صدای توأند و کربلا دارالشفای دل های
داغداریست که عمری در عطش تبسم لب های خشکیده ماتم گرفته اند.
آری، تو دوباره آمدی و لحظه لحظه با تو محرم و همه جا کربلا.

آمدی تا دوباره پرچم مظلومیت نامدارانت در عرش و فرش به
اهتزاز درآید، که سنت گریستن بر مصیبت تو، آغازگر قرن ها عزاداری است؛
آغازی که از قنداقه حسین7 و با اشک های رسول9 تبرک گرفته است.

محرم! مقتل و طواف سرخت، بیرق هر چه جهاد و فریاد آزادگی یاران
آزاده ات در گوش عالم است.کربلا مسلخ عشق و تو یادآور لب های
خشکیده ای و حسین قامت ایمان که سرهای وداع را بر زانو می نشاند.

کربلا وعده گاه برگزیدگان خداست، این سرزمین وامدار خون سرخ آنان
است. داغی که از شراره ای چون تیر گلو تا زخم عمود بر دوش
این ایام سنگینی می کند.

محرم! تو معنای همان لحظه ای که زبان مرثیه شعله می گیرد
تا داغ فرزندان زهرا3 را با اشک ناله زند.

باز هم تو محرم! و خیمه هایی که در تاریک روشن صحرا
آغوش کربلا دامن گرفته اند.

... و باز ندای آمدن توست و صدای گام های حسرتی که تا روز
حادثه بر قلب ها می تازد.

اندوه، چنگ بر حنجره های بغض آلود می زند.
در سکوت غمبارت، اندوهی ابدی خفته است.

نهیب دردهای پیچیده در دشت، باز هم گام های عشاق را به این
مذبح عشق می کشاند تا نظاره گر ایمان راستین اهل بیت
در اوج نامردمی های ایام باشند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شهر را بوی غمی آسمانی در بر گرفته و زنجیرهای تعلق انسان شکسته
و خود را به زنجیر سینه زنی برای نینواییان، دخیل بسته است.

این یعنی؛ محرّم کتاب اندوه و مرثیه اهل ولایت نیست؛
که جولانگاهی است برای شکفتن؛ برای رویش.

این یعنی به بهانه حسین علیه السلام بر سینه زدن؛
اما در حقیقت بریدن سینه از زنجیرهای وابستگی به خاک.

و این یعنی تا کربلا فاصله ای نیست و تا حسین علیه السلام،
تنها یک جرعه عطش، باقی است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آنجا که اشک پای غمت پا گرفت و بعد...
بغضی میان سینه من جا گرفت و بعد...

وقتی که ذوالجناح بدون تو بازگشت
این دخترت بهانه بابا گرفت و بعد ...

ابری سیاه بر سر راهم نشسته بود
ابری که روی صورت من را گرفت و بعد

انگار صدای مادری دلخسته می رسید
آری صدای گریه ی زهرا گرفت و بعد

همراه آن صدا تمامیِّ کودکان
ذکر محمدا و خدایا گرفت و بعد

هر کس که زنده بود از اهل خیام تو
مویه کنان شد و ره صحرا گرفت و بعد

دور از نگاه علمدار لشگرت
آتش به خیمه های تو بالا گرفت و بعد

پس بر سنان کنند سری را که جبرئیل
شوید غبار گیسویش از آب سلسبیل

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هنوز می چکد از چشم آسمان آتش
زمین و هر چه در آن می کشد فغان آتش

صدای طبل عزا بین کوچه می پیچد
دوباره سنج و دهل بسته بر دهان آتش

صدای شیون شمشیر می رسد برگوش
میان معرکه برپاست بی‌گمان آتش

فغان و آه بلند است و العطش جاری
به جان خسته دلان بانگ: الامان آتش!

کنار علقمه افتاده دست ساقیِ مست
کنار خیمه ولی، آه، ارغوان، آتش

چقدر شکوه کند رود، با لبی تشنه
چقدر گریه کند مشکِ بی زبان آتش

گلوی کودک شش ماهه ای غزلخوان شد
دمی که تیر، بخون خفت و شد کمان آتش

کسی ندیده چنین رسم میهمانداری
کسی نداده چنین دست میهمان آتش

چه شعله ها که به پاهای کودکان پیچید
چه زخمها که چنین می زند به جان آتش

چه کرده شمر به گودال قتلگاه مگر
که ناگهان شده دلهای شیعیان آتش

مگر چه آمده بر نعش های در گودال
که شعله می کشد از عمق استخوان آتش

صدای ناله ای از عرش می رسد برگوش
رسیده است مگر تا به کهکشان آتش؟

گمان مبر که در آن سرخی غروب و عطش
رسیده است به پایانِ داستان آتش

چه ها گذشت بر آن کاروان نمی دانم!
گذشته است گمانم ز هفت خوان آتش

چه ها گذشت به بانوی صبر و بی تابی
دمی که داشت به لب چوب خیزران آتش

بپاست خطبه آتش میان کاخ یزید
تمام شام بلا سوخت از همان آتش

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

طعم گوارایِ «وجود» سرخوش می‏کندش.
دست‏های شفا، نسخه ‏ای از نقشه جهان را می‏گستراند
روبروی دردهای انسان.

اقیانوس‏ها همچون آوازهای آبی،
حضورِ تو را به جشن می‏نشینند.
آب‏های پراکنده، مدح جسته و گریخته تواند
و ارثیه آنها همه روشنی است از نام تو.

سفینه ‏هایی از نور را ببین، قطارهایی از غزل؛
غزل‏هایی که با قوافیِ زلال ردیف شده ‏اند.

این چنین است که سر انگشتان باران‏ زایِ شعر و شعور
از نازکای خیال، دسته دسته کرامت می‏آورند.

بنگر که «ایثار» و «وفا» و «غیرت»
به لباس‏های روشن ایمان افزوده شدند
و «فتوّت» و «رشادت» و «ادب»،
کنار کتاب‏های در خور انسان چیده شدند.

چه زیبا و شاعرانه، برگ‏های طنّاز مسرّت،
دور تا دور ستونِ دلیری پیچیده ‏اند
و باید از هم‏اکنون دنیا را به وسعت نظر خاک عادت داد.
از هم اینک باید با خوشخوییِ آب‏ها خو گرفت.

شب چه دارد اگر زیر آفتاب نگاه تو بیتوته نکند؟!
روز چه می‏ارزد اگر برای جوانمردی‏ات برنخیزد؟!

آمدنت جلسه معارفه تمام پاکی‏ها به تمام دنیاست.
از بی ‏لیاقتی است کسی اگر گامی برندارد به سوی تو.
پس رفتگیِ زمانه است که نامت عادی بُرده می‏شود.

یا قمر بنی هاشم!
واژه‏ای که از لبان مقدس تو خارج شود،
دیگر عطشناک نیست.
لحظه‏ ای که آرامش تو در آن وارد شود،
دیگر خطرناک نیست.

دریاها، شط‏هایی که نام تو را زمزمه نکرده ‏اند،
از مقوله پاکی بیرون رفته ‏اند.

تنها قلم‏ هایی که دست‏هایت را ستودند و سرودند،
در قیام روسپیدند.

یا اباالفضل العباس علیه‏ السلام !
این دنیا که من می‏شناسم، یقین که تو را نشناخته.

سلسله جبال اندک زمین،
چه ناتمام، عطش تو را به روایت کشیده است
و به حکایت نشسته است چه بیهوده،
مهربانی تو را، هزار و یک شبِ یلدای زمان!

لب‏های ولایت تو را شناخت که بر اوایلِ دستانت بوسه زد.
و ما همچنان از دریای عطوفت تو
آب بر می‏داریم؛ با تمام محدودیت‏مان.

مقیم آبیِ احساس، عباس
مقامِ گُلچراغ یاس، عباس
بگو با ذرّه‏های تشنه جان
به عشق حضرت عباس،«عباس »
محمدکاظم بدرالدین

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

100%x

خودم اینجا دلم پشت سر قافله
دارم می بینمت با این همه فاصله

زناله شد زمین و آسمون ولوله
ناله زهرا، نرو مادر

واویلا حرم آواره شده
واویلا حرم آواره شده

تو دل کاروان چه شوری برپا شده
ببین زینب چقدر شبیه زهرا شده

علمدار حرم شبیه مولا شده
شبیه حیدر، توی خیبر

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

باز باران با ترانه ،می خورد بر بام خانه
یادم آید کربلا را ،دشت پر شور و نوا را

گردش یک روز غمگین ،گرم و خونین
لرزش طفلان نالان ،زیر تیغ و نیزه ها را

باز باران با صدای گریه های کودکانه
از فراز گونه های زرد و عطشان

با گهرهای فراوان می چکد
از چشم طفلان پریشان

پشت نخلستان نشسته
رود پر پیچ و خمی در حسرت لب‌های ساقی

چشم در چشمان هم آرام و سنگین
می چکد آهسته از چشمان سقا
بر لب این رود پیچان

باز باران ،باز باران با ترانه
همچو اشک می بارد از
چشمان یک مرد خسته ،دلشکسته

بغض هیهات بر لب ،از عطش در تاب و در تب
نرم نرمک می چکد این قطره ها
روی لب شش ماهه طفلی، رو به پایان

مرد محزون ،دست پر خون
می فشاند از گلوی نازک شش ماهه
بر لب های خشک آسمان با چشم گریان

باز باران باز هم اینجا عطش ، آتش، شراره
جسمها افتاده بی سر پاره پاره
می چکد از گوشها باران خون و کودکان بی گوشواره

شعله در دامان و در پا می خلد خار مغیلان
وندرین تفتیده دشت و سینه ها برپاست طوفان

دستها آماده شلاق و سیلی
چهره ها از بارش شلاق‌ها گردیده نیلی

اندراین صحرای سوزان ،می دود طفلی سه ساله
پر زناله ،پای خسته ،دلشکسته

روبرو بر نیزه ها خورشید تابان
می چکد خون گلویش بر تن این خاک سوزان

باز باران باز باران !
قطره قطره می چکد از چوب محمل
خاک‌های چادر زینب به آرامی شود گل

می رود این کاروان منزل به منزل
می شود از هر طرف این کاروان هم سنگ باران

آری آری ، باز باران با ترانه!
باز زخم و اشک و درد و تازیانه

آری آری ، تا نگیرد شعله ها در دل زبانه
تا نگیرد دامن طفلان محزون را نشانه

تا نبیند کودکی لب تشنه اینجا اشک ساقی
بر فراز خیمه برگونه ها ،بر مشک ساقی

کاش می بارید باران....

کاش می بارید باران....

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ايكه چشم ملك العرش براى تو گريست
در فلك عيسى مريم به عزاى تو گريست

چون على چشم خدا بود برايت گريان
ميتوان گفت براى تو خداى تو گريست

آدم بوالبشر از بهر تو شد نوحه سرا
چونكه بشنيد ز جبريل رثاى تو گريست

بسكه جانسوز بود واقعه كرببلات
آب آتش شد و آتش به هواى تو گريست

تا سرت را به بسر نيزه اعداد ديدند
آسمان نعره زد و چرخ به پاى تو گريست

چه مگر ديد در آن روز امام سجّاد
كه چهل سال پس از كرببلاى تو گريست

بيشتر از همه كس اى پسر خون خدا
پسرت مهدى موعود براى تو گريست (2)