%@@ اثرات درمانی روزه @@%

[خادمه زینب کبری(س)]

اثر بهداشتی و درمانی روزه

در طب امروز و همچنین طب قدیم، اثر معجزآسای امساک در درمان انواع بیماریها به ثبوت رسیده و قابل انکار نیست، کمتر طبیبی است که در نوشتههای خود اشارهای به این حقیقت نکرده باشد، زیرا میدانیم عامل بسیاری از بیماریها زیاده روی در خوردن غذاهای مختلف است، چون مواد اضافی، جذب نشده به صورت چربیهای مزاحم در نقاط مختلف بدن، یا چربی و قند اضافی در خون باقی میماند، این مواد اضافی در لابلای عضلات بدن در واقع لجنزارهای متعفنی برای پرورش انواع میکربهای بیماریهای عفونی است، و در این حال بهترین راه برای مبارزه با این بیماریها نابود کردن این لجنزارها از طریق امساک و روزه است!.

روزه زبالهها و مواد اضافی و جذب نشده بدن را میسوزاند، و در واقع بدن را خانه تکانی میکند.

بعلاوه یک نوع استراحت قابل ملاحظه برای دستگاههای گوارشی و عامل مؤثری برای سرویس کردن آنها است، و با توجه به اینکه این دستگاه از حساسترین دستگاههای بدن است و در تمام سال به طور دائم مشغول کار است، این استراحت برای آنها نهایت لزوم را دارد.

بدیهی است شخص روزهدار طبق دستور اسلام به هنگام افطار و سحور نباید در غذا افراط و زیاده روی کند، تا از این اثر بهداشتی نتیجه کامل بگیرد، در غیر این صورت ممکن است نتیجه بر عکس شود.

الکسی سوفورین دانشمند روسی در کتاب خود مینویسد: درمان از طریق روزه فائده ویژهای برای درمان کم خونی، ضعف رودهها التهاب بسیط و مزمن، دملهای خارجی و داخلی، سل، اسکلیروز، روماتیسم، نقرس، استسقاء، نوراستنی، عرق النساء، خراز (ریختگی پوست)، بیماریهای چشم، مرض قند، بیماریهای جلدی، بیماریهای کلیه، کبد و بیماریهای دیگر دارد.

معالجه از طریق امساک اختصاص به بیماریهای فوق ندارد، بلکه بیماریهائی که مربوط به اصول جسم انسان است و با سلولهای جسم آمیخته شده همانند: سرطان سفلیس، سل و طاعون را نیز شفا میبخشد!.

در حدیث معروفی پیغمبر (صلیا لله علیه وآله وسلّم) اسلام میفرماید: صوموا تصحوا: روزه بگیرید تا سالم شوید.

و در حدیث معروف دیگر نیز از پیغمبر (صلی الله علیه وآله وسلّم) رسیده است المعدة بیت کل داء و الحمیة راس کل دواء: معده خانه تمام دردها است و امساک بالاترین داروها! (بحار الانوار جلد 14 قدیم)

[خادمه زینب کبری(س)]

-

روزه در امتهای پیشین

از تورات و انجیل فعلی نیز بر میآید که روزه در میان یهود و نصاری بوده و اقوام و ملل دیگر هنگام مواجه شدن با غم و اندوه روزه میگرفتهاند، چنانکه در قاموس کتاب مقدس آمده است: روزه کلیه در تمام اوقات، در میان هر طائفه و هر ملت و مذهب، در موقع ورود اندوه و زحمت غیر مترقبه، معمول بوده است.

و نیز از تورات بر میآید که موسی (علیهالسلام) چهل روز روزه داشته است چنانکه میخوانیم: هنگام بر آمدنم به کوه که لوحهای سنگی یعنی لوحهای عهدی که خداوند با شما بست بگیرم آنگاه در کوه چهل روز و چهل شب ماندم نه نان خوردم و نه آب نوشیدم.

و همچنین به هنگام توبه و طلب خشنودی خداوند، یهود روزه میگرفتند: قوم یهود غالبا در موقعی که فرصت یافته میخواستند اظهار عجز و تواضع در حضور خدا نمایند روزه میداشتند تا به گناهان خود اعتراف نموده بواسطه روزه و توبه، رضای حضرت اقدس الهی را تحصیل نمایند.

روزه اعظم با کفاره، محتمل است که فقط روزه یک روز سالیانه مخصوص بود که در میان طائفه یهود مرسوم بود.

البته روزههای موقتی دیگر نیز از برای یادگاری خرابی اورشلیم و غیره میداشتند.

حضرت مسیح نیز چنانکه از انجیل استفاده میشود چهل روز روزه داشته: آنگاه عیسی از قوت روح به بیابان برده شد تا ابلیس او را امتحان نماید... پس چهل شبانه روز روزه داشته عاقبة الامر گرسنه گردید.

و نیز از انجیل لوقا بر میآید که حواریون مسیح نیز روزه میگرفتند.

باز در قاموس کتاب مقدس آمده است: بنا بر این حیات حواریون و مؤمنین ایام گذشته عمری مملو از انکار لذات و زحمات بیشمار و روزه داری بود.

به این ترتیب اگر قرآن میگوید کما کتب علی الذین من قبلکم (همان گونه که بر پیشینیان نوشته شد) شواهد تاریخی فراوانی دارد که در منابع مذاهب دیگر - حتی بعد از تحریف - به چشم میخورد.

[خادمه زینب کبری(س)]

امتیاز ماه مبارک رمضان

اینکه ماه رمضان برای روزه گرفتن انتخاب شده بخاطر این است که این ماه بر سایر ماهها برتری دارد، در آیه مورد بحث نکته برتری آن چنین بیان شده که قرآن کتاب هدایت و راهنمای بشر که فرقان است یعنی با دستورات و قوانین خود روشهای صحیح را از ناصحیح جدا کرده و سعادت انسانها را تضمین نموده است در این ماه نازل گردیده، و در روایات اسلامی نیز چنین آمده است که همه کتابهای بزرگ آسمانی تورات، انجیل، زبور، صحف، و قرآن همه در این ماه نازل شدهاند.

امام صادق (علیهالسلام) میفرماید: تورات در ششم ماه مبارک رمضان و انجیل در دوازدهم و زبور در هیجدهم و قرآن مجید در شب قدر نازل گردیده است.

به این ترتیب ماه رمضان همواره ماه نزول کتابهای بزرگ آسمانی و ماه تعلیم و تربیت بوده است چرا که تربیت و پرورش بدون تعلیم و آموزش صحیح ممکن نیست، برنامه تربیتی روزه نیز باید با آگاهی هر چه بیشتر و عمیقتر از تعلیمات آسمانی هماهنگ گردد، تا جسم و جان آدمی را از آلودگی گناه شستشو دهد.

در آخرین جمعه ماه شعبان پیامبر اسلام (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) برای آماده ساختن یاران خود جهت استقبال از ماه مبارک رمضان خطبهای خواند و اهمیت این ماه را چنین گوشزد نمود: ای مردم! ماه خدا با برکت، آمرزش و رحمت به سوی شما رو میآورد