اتش زدن کتابخانه ها دروغ بزرگ تاریخی است

[رایکا]

در مورد كتابسوزی ایران برخی قرائن خارجی در كار است که این مساله توهمی بیش نیست از جمله:

1)یكی اینكه اساساً تاریخ وجود كتابخانه‎ای را در ایران ضبط نكرده است، اگر در ایران كتابخانه هائی وجود می‎داشت، فرضاً سوختن آنها ضبط نشده بود، اصل وجود كتابخانه ضبط می‎شد، خصوصاً با توجه به اینكه می دانیم اخبار ایران وتاریخ ایران بیش از هر جای دیگر در تواریخ اسلامی وسیلة خود ایرانیان یا اعراب ضبط شده است.

2) در میان ایرانیان یك جریان خاص پدید آمد كه ایجاب می‎كرد اگر كتابسوزی در ایران رخ داده باشد حتماً ضبط شود وبا آب وتاب فراوان هم ضبط شود وآن جریان شعوبیگری است. شعوبیگری هر چند در ابتدا یك نهضت مقدس اسلامی عدالتخواهانه وضد تبعیض بود، ولی بعدها تبدیل شد به یك حركت نژاد پرستانه وضد عرب. ایرانیان شعوبی مسلك، كتابها در مثالب و معایب عرب نوشتند و هرجا نقطه ضعفی از عرب سراغ داشتند با آب و تاب فراوان می‎نوشتند و پخش می‎كردند: جزئیاتی از لابلای تاریخ پیدا می‎كردند و از سیر تا پیاز فروگذار نمی‎كردند.

اگر عرب چنین نقطه ضعف بزرگی داشت كه كتابخانها را آتش زده بود، خصوصاً كتابخانه ایران را، محال و ممتنع بود كه شعوبیه كه در قرن دوم هجری اوج گرفته بودند و بنی‎العباس به حكم سیاست ضد اموی وضد عربی كه داشتند به آنها پر و بال می‎دادند درباره‎اش سكوت كنند، بلكه یك كلاغ را صد كلاغ كرده و جار و جنجال راه می‎انداختند، و حال آنكه شعوبیه تفوّه به این مطلب نكرده‎اند و این خود دلیل قاطعی است بر افسانه بودن قصه كتابسوزی ایران.

خلاصة سخن این شد كه تا قرن هفتم هجری یعنی حدود ششصد سال بعد از فتح ایران ومصر ، در هیچ مدركی ( چه اسلامی وچه غیر اسلامی) سخن از كتابسوزی مسلمین نیست. برای اولین بار درقرن هفتم این مساله طرح می‎شود. كسانی كه طرح كرده‎اند اولاً هیچ مدرك و مأخذی نشان نداده‎اند وطبعا از این جهت نقلشان اعتبار تاریخی ندارد، و اگر هیچ ضعفی جز این یك ضعف نبود، برای بی اعتباری نقل آنها كافی بود.

تازه همه آنها به استثنای ابوالفرج وقفطی، وجود شایعه‎ای را بر زبانها روایت كرده‎اند نه وقوع حادثه را، و در شریعت روایت و قانون نقل تاریخی، هرگاه مورخ به جای نقل حادثه‎ای، «بر سر زبانها بودن» آن حادثه را نقل كند، به جای آنكه بگوید چنین حادثه‎ای واقع شده بگوید «گفته می شود چنین حادثه ای واقع شده» نشانه این است كه حتی خود گوینده اعتمادی به وقوع آن حادثه ندارد.
و بعلاوه، نقلهای قرن هفتم كه ریشه و منبع سایر نقلهاست، یعنی نقل عبداللطیف و ابو الفرج وقفطی، در متن خود مشتمل بر دروغهای قطعی است كه سند بی اعتباری آنهاست.