بياناتی از حضرت آيت الله العظمى بهجت

[ملکوت* گامی تارهایی *]

بسم الله الرحمن الرحيمچه بايد بكنيم در ابتلائات داخليّه و خارجيه؟ چه بايد بكنيم؟ چه كار كرديم كه به اين چيزها مبتلا مىشويم؟ فكر اين را بايد بكنيم، آخر ما چكار كرديم كه بىسرپرست مانديم؟اشكال در اين است كه خودمان را اصلاح نمىكرديم و نكرديم و نخواهيم كرد، حاضر نيستيم خودمان را اصلاح كنيم. اگر ما خودمان را اصلاح مىكرديم به اين بلاها مبتلا نمىشديم.حضرت نبىّاكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود:
«نگويم به شما، أَلا اُخْبِرُكُمْ بِدائِكُمْ وَدَوائِكُمْ؟ دائُكُمُ الذُّنُوبُ، وَ دَوائُكُمُ الْإِسْتِغْفارُ»(7) ما مىخواهيم هر چه دلمان مىخواهد بكنيم امّا ديگران، حق ندارند، به ما اسائهاى بكنند; ما خودمان، به نزديكانمان، دوستانمان، هر چه بكنيم بكنيم، اما ديگران، دشمنان، حق ندارند به مااسائهاىبكنند.
آخر ما اگر خودمان را درست بكنيم، خدا كافى است، خدا هادى است، ما خودمان را نمىخواهيم درست بكنيم، اما از كسى هم نمىخواهيم آزار ببينيم. آنهائى كه طبعشان آزار است، كار خودشان را مىكنند، جز اينكه يك كافى و يك حافظ جلوگيرى بكند.ما اگر خودمان به راه بوديم، در راه مىرفتيم، چه كسى اميرالمؤمنين(عليه السلام) را مىكشت، چه كسى حسين بن على(عليه السلام) را مىكشت، چه كسى همين را كه حالا هست، هزار سال هست، او را مغلولاليدين كرد.ما خودمان حاضر نيستيم خودمان را اصلاح بكنيم. اگر خودمان را اصلاح بكنيم، به تدريج همه بشر، اصلاح مىشوند.
ما مىخواهيم اگر دلمان خواست دروغ بگوييم اما كسى به ما حق ندارد دروغ بگويد; ما ايذاء بكنيم دوستان خودمان را، خوبان را، اما بدها حق ندارند به ما ايذاء بكنند.بابا با خدا بساز، كار را درست مىكند. چرا در خلوت و جلوت دلت هر چه مىخواهد، مىكنى، مگر نمىفرمايد:

(وَمَنْ يَتَّقِالله يَجْعَل لَهُ مَخْرَجاً، وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لايَحتَسِب، و مَن يَتَوكَّل عَلَىالله فَهُوَ حَسْبُه، إنَّ اللهَ بالغُ أَمْرِه، قَدْ جَعَلَاللهُ لِكُلّ شَئ قَدْراً)(8)آيا مىشود ما با خدا نباشيم، خدا يار ما باشد در هر جزئى و كلّى، در امور داخله و در امور خارجيّه; پس هيچ چارهاى از بليّات دنيويّه و اخرويّه، داخليّه و خارجيّه نيست الاّ خدايى بودن و با خدا بودن و با خدائيها معيّت داشتن و تبعيّت داشتن.اما اگر از انبياء و اوصياء دور شديم گرگهاى داخل و خارج بلافاصله ما را مىخورند.يما اگر خداترس بوديم، از ما مىترسيدند كسانى كه اص نمىشناسند ما كى هستيم چه كاره هستيم; مىترسند كارى بكنند كه ما بر آنها غضبناك بشويم، چرا؟ چون ديگر غضب ما غضب خداست، اگر با خدا هستيم.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

عرض كردند به سيّدالشهداء(عليه السلام) كه اگر اذن بدهى همين حالا، هيچجا نرفته، از جايت حركت نكرده هلاك مىكنيم دشمنها را اين را جنّ گفتند; فرمود:
«والله قدرت من از قدرت شما بيشتر است ـ اين كسى است كه اسم اعظم بلد است ـ لكن اگر من كشته نشوم، با چى امتحان مىشوند اين مردمى كه اينجورند».اينجا دار امتحان است، شما در فكر اين باشيد كه خودتان را اصلاح بكنيد، مابين خودتان و خدايتان عايقى، مانعى، پيدا نشود. اگر اصلاح كرديد، رفع مانع كرديد بين خودتان و خدا و وسائط انبياء و اوصياء خدا اصلاح مىكند مابين شما و خلق.حالا واقع شديم، كار را به جايى رسانديم، ماها، بزرگان ما از «سقيفه» جلوتر از «سقيفه» در آن «حجره» قبل از آن «حجره»، كار را به اينجا رسانديم كه وجب به وجب دشمنيم با هم، همه اين كارها را ديدهايم كه كار ماست اين كار و الاّ چرا مسلمانها با هم دشمنند، تا برسد به اينكه غيرمسلمانها دشمنى نكنند با مسلمانها. چرا اينجور است؟همه را مىبينيم كار ماست، از كار خودمان بايد توبه كنيم يا يتوبه نبايد بكنيم؟! هر چه اصلح شد براى ما فع، آن را اختيار بكنيم!! بابا اصلح از اين نيست كه خودمان صالح باشيم.

حالا كه اين كارها را كردهايم، بايد توبه بكنيم، بايد تضّرع كنيم، با آن باب عالى و باب اعلى بايد به سوى او برويم ما را نجات بدهد اوّل از شرّ خودمان و داخله خودمان، بعدها از شرّ خارجيها «أَعْدى عَدُوِّكَ نَفْسُكَ الَّتى بَيْنَ جَنْبيْكَ(9)» اين شهوات، اين غضبهاى بيجا، اين شهوات بيجا، همهاش جنود شياطيناند، جنود كفّارند اينها، كه در داخله خودِ آدم هستند. بالأخره، حالا كه كار را به اينجا رسانديم، خودمان مىدانيم دوايش استغفار است، آيا استغفار مىكنيم؟چارهاى نيست از اينكه بايد به سوى خدا برويم، اگر به سوى خدا نرفتيم موانع هم اگر رفع بشود، موقّتاً رفع مىشود، دائماً رفع نمىشود.بايد بدانيم كه علاج ما اصلاح نفس است در همه مراحل، و از اين مستغنى نخواهيم بود، و بدون اين، كار ما تمام نخواهد شد.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

با اعتراف به اينكه عمل از خودمان است كه به سر ما آمده و مىآيد تا خودمان را اصلاح نكنيم و با خدا ارتباط نداشته باشيم، با نمايندگان خدا ارتباط نداشته باشيم، كارمان درست نمىشود، امروز تا فردا، تا پس فردا اين كه كار كار نشد كه.تا رابطه ما با ولّى امر، امام زمان صلوات الله عليه قوى نشود، آيا كار ما درست مىشود بدون اصلاح نفس؟ آيا همين اينهائى كه هستيم فرض كنيد اينجا جمع شديم و الّا خب خيلىها با ما موافق هستند در عقايد و همه خواستهها و غير اينها، آيا مىشود تا خودمان را اصلاح نكنيم كار درست بشود؟ آيا تا در عالم «راشى» و «مرتشى» هست كار تمام مىشود؟ از خودشان، «خوارزمى» نوشته است يك نفر از روساء قشون اميرالمؤمنين صلوات الله عليه در «صفّين» رسيد به دم خيمه يمعاويةبن ابى سفيان لعنةالله، به طورى كه كشتنـ فض از گرفتن معاويه ـ پيش او آب خوردن بود و در اين نقل هيچ اسمى از آن قضّيه آن طرفى كه «مالك اشتر» در آن جبهه و آنجاست، نمىآورد.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

در همين حال معاويه فرستاد براى اين رئيس، كارت را تمام كردى، اعتراف كرديم به اينكه غالب شدى «ظفرتَ و نصبتَ» كار تمام شد، امابه تو بگويم، اگر عقب نشينى كردى «خراسان» مال توست ميل خودت هست،«خراسان» را مىخواهى، يا مىخواهى جلوتر بيائى و ما را از بين ببرى؟ همين، گفتم به شما اگر عقب نشينى كردى بعد از اينكه كار تمام شده و ما اعتراف داريم، «خراسان» ديگر مال توست.اين بدبخت شقى عقب نشينى كرد با آن قوّت و قدرت و غلبهاى كه آن ساعت پيدا كرد، «خراسان» را مىخواست، مثل عمر بن سعدكه«رى» را مىخواست، بالأخره و كار شد آن جورى كه شد با «مالك» و اينها تا آخرش كه همه مىدانيم از خسران دنيا و آخرتآن بدبخت شقى اينجا فروخت اين را به دنياى خودش، قبل از اينكه «خراسان» به دست معاويه بيافتد، به درك رفت و مرد و به هيچ چيزنرسيد، نه به «خراسان» نه به بهشت، هم جهنّم، هم فقد «خراسان» مثل عمر بن سعد.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

آيا تا اصلاح نكنيم خودمان را، مىتوانيم جامعه را اصلاح بكنيم تو اگر خودت را اصلاح نكنى در آخر كار، كار خودت را مىكنى، همان آخر كار يك كلمه زير گوش مىگويد فلان قدر كه خواب نديده باشى.آيا مىشود بدون اصلاح خود كارمان را تمام بكنيم؟اينهائى كه با رشوهها سر و كار دارندكه هيچ كسى اطّلاع از حالشان ندارد كه آيا اين شخص محكم است يا محكم نيست، مرتشى است يا مرتشى نيست;پس معلوم مىشود كه ما نمىخواهيم، با اينكه نمىخواهيم مىخواهيم اين راه را برويم.مملكتى در آن، جاسوس يا رشوه خوار فرقى نمىكند، رشوهخوار رشوه ده رشوهگير واسطه باشدآيا ممكن است كسى بگويد برويم اصلاح بكنيم؟ محال است، بدتر مىكنيم چه اگر نمىرفتيم آن كار نمىشد.بالأخره بايد خودمان را اصلاح بكنيم، منحصر است در اين، و الاّ مگر در «ايران» رشوه نخورد؟آيا ايران را به او ندادند به شرط اينكه نوكرشان باشد؟ «مصطفى كمال» مگر «تركيه» را به او ندادند به شرط اينكه نوكر باشد و مستعمرات را بدهد به كفّار؟ آن يكى در «حجاز» مگر رشوه به او ندادند كه «حجاز» را به تو مىدهيم، آنها را مىبريم بيرون؟ هر چه مىخواهيم گوش بكن كار ما همين است آيا آنها از جهنّم آمده بودند ما از بهشت؟ ما هم از خودمانهم بايد بترسيم. حالا الحمدللّه پيش نيامده چنين قضيّهاى كه بما بگويند يك چيزى كه خواب نمىبينى به تو مىدهيم بعد هم بلدند چه جورى بگيرند از دست ما به چند برابر.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

بالأخره ممكن نيست بدون اصلاح نفس كارى پيش برديابراى جامعهمان كارى بكنيم، همان رفيق نيمه راه خواهيم بود، خدا حافظى مىكنيم با هم در وقت وقتش.بالأخره حالا چه كار بايد بكنيم همان كارى كه گفتيم از اصلاح نمىشود دست برداشت.خيلى خوب، حالا اصلاح فعلى ما در چيست؟ همان در برگشت از كارهايى را كه ما مىدانيم در داخل يا در خارج انجام مىدهيم; با خارجيها ارتباط پيدا مىكنيم، ارتباطى كه بر لَهِ آنها است; نه ارتباطى كه بر لَهِ ما باشد; و الاّ با اين «قرآن» واضح با اين اشباهِ «قرآن»، «صحيفه سجّاديه»، «نهج البلاغه» با اينها ديوار اگر مأذون بود تصديق مىكرد حرف ما را، با ما مىشد، چطور شده ما اينجا مانديم، دست گدائى به يك عدّه وحوش، حيوانات، درندهها، دراز مىكنيم، ميل داريم به ما قرض بدهند.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

فلهذااين كارها كارهايى است كه خودمان كرديم تدبيرى نيست غير از اينكه فيما بعد نكنيم، بشناسيم خودمان را، خودمان را بشناسيم، نگذاريم از داخله ما وارد بشوند بر عليه ما كارهايى بكنند.بالأخره آيا نمىتوانيم پيدا بكنيم خودمان را و مفسد و مصلح را، بلى نمىتوانيم.بالأخره بايد خودمان را اصلاح كنيم،آيااين مقدار، نمىتوانيم بگوئيم باباآن شخصى كه فلان كار را كرده، فلان حرف را زده، فلان مجلس، فلان كار را كرده، فلانى بوده، فلان شاهد بوده، اين كلمه را كه نشر داده، اين كلمه را كه افشاء كرده، فلانى است فلان جا ضبط كرده كلامش را بشناسيد كسانى را كه اين كارها را مىكنند; بشناسيد، همينحالا بشناسيد فردا نگوئيد نه نمىشناختيم، نمىدانستيم. اگر واضح و روشن بشود علاج يك كارى بگوئيم نه كه ما كه خبرى نداشتيم ما كه نمىدانستيم چه اشخاصى بودهاند، چه چيزى بوده است چه نبوده است، چه كسى گفته بوده.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

بالأخره بايد به همديگر معّرفى بكنيم كه فلانى رفيق است، فلانى بالفعل رفيق است امّا تا كى؟ معلوم نيست، خدا مىداند تا چه باشد تا چقدر بدهد، تا چقدر ما را اشباع بكند، تا چقدر ما را، ميل ما را نفسانيّت ما را ابقا كند. بالأخره همين معرّفى كردن به طورى كه ديگر فردا كسى نگويد اينكه نه يك اشاعاتى بود اما حقيقت نداشت، نتوانستيم پيدا بكنيم. بابا همينهائى كه آمدند الان فلان مطلب را پيشنهاد كردهاند توى آنها فلان و فلان است، آن سابقهاش آن جور است.بابا بترس براى دين، بترس براى خدا، افسار خودت را نده به يكسى كه نمىشناسى او را معيّت نكن، كام دور خودت را حفظ كن.يك آقائى (خرّم آبادى بود) گفت كه يك كسى در بازار تهران نزدش آمد كه آقا اين ـ مثلا ده تومانى را ـ خورد كن.گفت:
من كيفم را در آوردم ديدم فقط ده تومان دارم; گفتم:

ببين آقا من توى كيفم همهاش ده تومانى است من خورد ندارم به شما بدهم اين آقا مىگفت جلوى چشم من كه خودم مىديدم اين شخصجورى پولهاى مرا از توى كيف من در آورد و رفت كه من متحيّر ماندم كه اينشخص چه جورى پولها را برد آيا سحر كرد؟ چه جورى برد؟ نفهميدم.حالا ما اين همه قضايا را مىبينيم باز هم نمىترسيم از كسى! آيا توكّل ما بر خدا زياد است يا قوّت ايمان ما زياد است!! آرى كسى نمىتواند ما را گول بزند!! بابا، از دوستان شما به شما مواصلت مىكنند نه از دشمنهاى شما.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

بالأخره، بايد همين كارها را بكنيمتا در بين خودمان اختلاطى نشود، آب آلوده نشود، تا گرفته بشود ماهيها. در بين خودمان، فساد از اين بالاتر نرود.اين يك مطلب، دوّم آنكهدر خلوتمان با خدا، تضرّعاتمان، توبهمان، نمازهايمان، عباداتمان، مخصوصا دعاى شريف «عَظُمَ الْبَلاءُ وَ بَرِحَ الْخَفاء(10)» را بخوانيم; از خدا بخواهيم برساند صاحب كار را; با او باشيم. حالا اگر رساند كه رساند، اگر نرساند دور نرويم از كنار او، از رضاى او دور نرويم او مىبيند، او مىداند حرفهائى كه ما به همديگر مىزنيم او عَيْنُ اللّهِ النّاظِرَةُ وَ أُذُنُهُ الْواعِيَة(11) است و جلوتر از ماها مىشنود حرف ما را; بلكه خودمان كه حرف مىزنيم اين صدا از لب مىآيد به طرف گوش، فاصلهاى دارد او جلوتر از اين فاصله، حرف خودمان را مىشنود، از خودمان، كلام خودمان را; آن وقت آيا ما مىتوانيم كارى بكنيم كه او نفهمد؟ مىتوانيم كارى بكنيم كه او نداند؟ نقل كردهاند:
دو نفر بودائى بودند كه در دينشان نكاحى و سفاحى هست، دو نفر با هم مواعده فحشا كردند; گفتند:
بايد يك مكان خلوتى پيدا بكنيم كه انجام بدهيم. يك خانه خلوتى پيدا كردند به طورى كه كسى نمىتوانست داخل اين خانه بشود.گفتند:
در اين خانه هم يك اطاقى بايد پيدا بكنيم كه فرضاً اگر كسى داخل اين خانه شد، داخل آن اتاق نمىشود و نمىتواند بشودبالأخره پيدا كردند اتاق مقفّل، كه اگر كسى بتواند داخل خانه بشود، نمىتواند داخل اتاق بشود، خيلى خوب داخل اتاق يشدند، حالا ديگر هيچگونه مانعى نيست در خانه فض از اتاق، محجّة البيضاء نقل كرده، لكن اين قضيّه در «يوسف» و «زليخا» هم سابقه دارد) بالأخره يكى از آنها فهميد كه در اين اتاق بت هست، بلند شد جامهاى برداشت روى بت كه بت نبيند قضاياى اينها را، آن خدايى كه دروغى است نبيند كه دارند چكار مىكنند.آيا ما مىتوانيم از خداى حقيقى، مخفى بكنيم كار خودمان را كه نبيند و نداند كار را انجام بدهيم.مىآيند به انسان مىگويند:

چيزى نيست يك نوشتهاى را اجازه بده ما امضا بكنيم، لازم نيست زحمت بكشيد شما امضا بكنيد، نه شما اذن بده ما از جانب شما امضا بكنيم كار تمام است آن هم مزدش، آن هم بهايش، آن هم فلانش.بالأخره، نمىتوانيم از خدا مخفى بكنيم اعمال خودمان را او قادر است، ناظر است عليم است، حكيم است، نمىتوانيم. تا با او نسازيم كارمان درست نمىشود.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

حالا چه كار بكنيم; خودمان از خودمان يبترسيم، فض از ديگران، چرا؟ به جهت اينكه فردا ما چه مىدانيم چه به ما مىگويند كه در مقابل اين عمل شما اين راهى كه داريد مىرويد نرويد از اين راه، چه كارى كنيم با شما.بلى، بالأخره بايد خودمان از خودمان در حفاظ باشيم، خوب ملتفت باشيم كه از خودمان اغوا نشويم، از خودمان تهديد نشويم، از خودمان تطميع نشويم; وقتى كه همه اين مطالب احراز شد بين خودمان و خدايمان در خلوات از تضرّعات از انابه و از توبه، و از طلب توبه، طلب توفيق به توبه، دست برنداريم.از خدا مىخواهيم به توسّط انبياء و اوصيائش و وصىّ حاضرش كه در پيش عارفين حاضر است كه ما را منحرف نكند از خدائى بودن و از خدائيان و از وسائط امداد خدا و ما را منحرف نكند، بصير و بينا بكند، خودشناس باشيم خوديها را بشناسيم خدائيها را بشناسيم، آن وقت خلاف اينها هم شناخته مىشوند. والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته