۞*•*♥*•*۞ ويژه نامه ميلاد ماه بني هاشم حضرت عباس (ع)۞*•*♥*•*۞

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ويژه نامه ميلاد با سعادت اسوه جوانمردي،
عشق و ادب و ايثارماه بني هاشم ،
حضرت اباالفضل العباس عليه السلام

معنای ولایت پذیری و همراهی توحید و ولایت
از منظرحضرت عباس عليه السلام

ایشان در برابر امان نامه یزید (و زندگی دنیوی) چنین فرمود:
لا حاجة لنا في أمانكم أمان الله خير من أمان ابن سمية، .
نیازی به امان نامه شما نداریم، امان خدا بهتر از امان ابن سمیه است.
اعیان الشیعه ج 1 ص 600

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خرم ای دل که جهان پر زسرور است، امشب

کشور جان همه چون وادی طور است، امشب

مظهر عشق و محبت به ظهور است، امشب

صحنه دهر همه غرقه نور است، امشب

شام میلاد همایون اباالفضل رسید

پسر علم و فضیلت، پدر فضل رسید

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خجسته ميلاد اسوه عشق و ادب و ايثار ماه بني هاشم ،

سقاي دشت كربلا ، حضرت اباالفضل العباس عليه السلام

و گراميداشت روز جانباز بر شيعيان جهان

و جانبازان اين پرستوهاي غريب شكسته بال

و بزرگ مردان سرافراز ايران اسلامي مبارك باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حضرت عباس عليه السلام .......

زندگانى حضرت ابوالفضل(ع)

دائرة ‏المعارفى است كه چگونه زیستن

و آگاهانه رفتن را به ما مى ‏آموزد

و فرصت دستیابى به مقام آدمیت را هموار مى‏سازد.

از رهگذر تربیت حضرت عباس(ع)،

پرتوى از فروغ معنویت امام على(ع)

و جلوه‏اى از روشنى ولایت ام ‏البنین علیها السلام

در پرورش فرزند، نصیب انسان مى‏ شود

و آینه‏ اى از روشنایى فضایل حضرت ابوالفضل (ع)

دیدگان آدمى را نورانى مى ‏كند.

با هم به مدینه مى ‏رویم

تا از كوچه بنى ‏هاشم

به سراى امیرمؤمنان عليه السلام پاى دل گذاریم

و از آغازین لحظه ‏هاى زندگانى پور دلبندش

حضرت عباس عليه السلام با او همراه شویم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

طلوع ماه در مدینه
زمین مدینه با نیم ‏نگاه خورشید روشنایى مى ‏گرفت و تابش طلایى آفتاب، جمعه، چهارمین روز شعبان سال‏26 هجرى را نورى دیگر مى‏ بخشید.(1)

بلور دل هاى شیفتگان امیرالمؤمنین على(ع) لبریز از شور و عشق شده بود و آغوش كوچه بنى ‏هاشم به روى زائران خانه حضرت گشاده مى ‏نمود.

چهره علاقه ‏مندان اهل بیت علیهم السلام را شبنم شادى فرا گرفته بود و براى دیدار نورسیده مولاى خویش بر یكدیگر پیشى مى‏ گرفتند.

شور و هلهله خانه على(ع) و فاطمه كلابیه‏ را فرا گرفته بود و نگاه همگان به سخاوت لبان مولا بود تا انتخاب نام طفل را نظاره كنند و شیرینى اولین كلام او را بیابند.

در این هنگام مادر كودك، ام ‏البنین علیهاالسلام نوزاد را به على(ع) تقدیم كرد. امام فرزند دلبند خود را به سینه چسباند، با صدایى آسمانى در گوش راست فرزند، اذان و در گوش چپش اقامه گفت تا در گلستان وجود او شاخسار ایمان و عشق به «توحید» و «نبوت‏» نمایان شود؛ تا از بلنداى همتش آبشار شوق به «امامت‏» جارى شود و تا همیشه ایام در سایه ‏سار «ولایت‏» سروى سبز باشد. (2)

چون نسیم اذان و اقامه بر روان پاك و سپید طفل وزید، امام(ع) با واژه‏اى مهرآفرین و روح ‏افزا، نام فرزند را بر لب آورد:

«عباس‏» یعنى شیر بیشه شجاعت و قهرمان میدان نبرد. دلاورى از شجاعان اسلام و قهرمانى كه در برابر باطل و ستم، عبوس و خشمگین است و در مقابل خیر و نیكى، شادان و متبسم.(3)

رواق چشمان اطرافیان را هاله ‏اى از عشق و امید فرا گرفته بود. فاطمه كلابیه بیش از دیگران از خشنودى امام على (ع) شادمان و خرسند بود.

در این لحظه، الماس بوسه على(ع) بر بلور وجود طفل نشست و پیكر كوچك عباس با اولین نوازش و عاطفه آشنا شد؛ اما این شادمانى لحظاتى بعد با توفان غم درهم پیچیده شد.

ناگهان گوهر اشك از دیدگان امیرمؤمنان(ع) پدیدار شد، صداى گریه آن حضرت دلها را مالامال از اندوه ساخت و فرمود: (4)

گویا مى‏ بینم این دستها یوم الطف (5) در كنار نهر فرات در یارى برادرش حسین از بدن جدا خواهد شد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عباس يعني ....

عباس یعنی تا شهادت یکه تازی

عباس یعنی عشق، یعنی پاکبازی

عباس یعنی رنگ سرخ پرچم عشق

یعنی مسیر سبز پر پیچ و خم عشق

جوشیدن بحر وفا ، معنای عباس

لب تشنه رفتن تا خدا، معنای عباس

بی لب نهادن لب به جام باده عشق

بی کام نوشیدن تمام باده عشق

این است مفهوم بلند نام عباس

در ساحل بی ساحلی، آرام عباس

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هفتمین روز میلاد

حضرت على(ع) در هفتمین روز میلاد، فرزند دلبند خود را طلب نمود. طبق سنت پسندیده اسلام، موهاى زیبایش را تراشید و هم وزن آنها، طلا یا نقره به مستمندان داد.(6) سپس گوسفندى، به عنوان عقیقه، ذبح كرد تا به بركت آن صدقات و این قربانى، پیكر پاك عباس عزیز پا برجا و سالم ماند و ایام زندگانى‏اش طوباى بركاتى جاودان شود.(7)

گفتار امام(ع) و نام حماسى نوزاد، دفتر طلایى خاطرات او را در مقابل دیدگان آشنایان مى‏گشود. از این ‏رو بر بینش على(ع) آفرین مى‏گفتند و انتخاب عقیل را مى‏ ستودند.

آنها از روزى یاد مى‏كردند كه امیرمؤمنان(ع) برادرش عقیل را طلبید تا از بلنداى «علم انساب‏» نگاهى به قبایل مختلف بیافكند، خانواده ‏اى شجاع را انتخاب كند و انگشت اشاره بر بانویى پاك و عفیف ‏نهد تا فرزندانى دلاور، سرآمد و شیردل به دنیا آورد.

پس از مدتى تحقیق و ژرف نگرى، عقیل « فاطمه كلابیه‏» (ام ‏البنین) را برگزید. (8)

===

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

كودكی حضرت عباس علیه السلام

در روزهاى كودكى عباس، پدر گرانقدرش چون آیینه معرفت، ایمان، دانایى و كمال در مقابل او قرار داشت و گفتار الهى و رفتار آسمانى‏اش بر وى تاثیر مى‏نهاد. او از دانش و بینش على(ع) بهره مى‏برد. حضرت درباره تكامل و پویایى فرزندش فرمود: "ان ولدى العباس زق العلم زقا؛ همانا فرزندم عباس در كودكى علم آموخت و به سان نوزاد كبوتر، كه از مادرش آب و غذا مى‏گیرد، از من معارف فرا گرفت."(9

در آغازین روزهایى كه الفاظ بر زبان وى جارى شد، امام(ع) به فرزندش فرمود: بگو یك.
عباس گفت: یك
حضرت ادامه داد: بگو دو
عباس خوددارى كرد و گفت: شرم مى‏كنم با زبانى كه خدا را به یگانگى خوانده ‏ام، دو بگویم. (10)

پرورش در آغوش امامت و دامان عصمت، شالوده ‏اى پاك و مبارك براى ایام نوجوانى و جوانى عباس فراهم كرد تا در آینده نخل بلند قامت استقامت و سنگربان حماسه و مردانگى باشد. گاه كه على(ع) با نگاه بصیرت‏ خود آینده عباس را نظاره مى‏كرد، با لبخندى رضایت ‏آمیز، سرشك غم از دیدگان جارى مى‏كرد و چون همسر مهربانش از علت گریه مى‏پرسید، مى‏فرمود: دستان عباس در راه یارى حسین(ع) قطع خواهد شد.

آنگاه از مقام و عظمت پور دلبندش نزد خداوند چنین خبر مى‏داد: پروردگار متعال دو بال به او خواهد داد تا به سان عمویش جعفر بن ‏ابى‏طالب در بهشت پرواز كند. (11)

ایام نوجوانی و جوانی

محبت پدرى گاه على(ع) را بر آن مى‏داشت تا پاره پیكرش را ببوسد (12) ، ببوید و با آداب و اخلاق اسلامى آشنا سازد.

از این رو لحظه‏اى عباس را از خود دور نمى‏ساخت. فرزند پاكدل على(ع) در مدت 14 سال و چهل و هفت روز، كه با پدر زیست، همیشه در حرب و محراب و غربت و وطن (13) در كنار او حضور داشت.

در ایام دشوار خلافت، لحظه ‏اى از وى جدا نشد (14) و آنگاه كه در سال‏37 هجرى قمرى جنگ صفین پیش آمد، با آن كه حدود دوازده سال داشت، حماسه‏اى جاوید آفرید. (15)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

كنیه های مهرافروز

دیباچه صفات اخلاقى افراد و فهرست فضایل معنوى انسانها در كنیه آنان نمایان است. عباس(ع) انسانى آسمانى بود كه بلنداى عظمتش كنیه‏ هاى بسیارى براى او رقم زند. «ابوالفضل‏» مشهورترین كنیه اوست.(16)

این كنیه برخى از صاحبنظران را بر آن داشت تا شعاع چشمگیر شخصیت عباس را بستر این واژه بدانند.

ویژگی هاى دوران كودكى و شكوهمندى روح‏ افزاى نوجوانى او نشان از بزرگى مقام وى داشت. بسیارى از فرهیختگان و شعرا بهره ‏مندى از فضایل فراوان را علت این لقب دانسته ‏اند. (17)

از سوى دیگر، پاره ‏اى از محققان و اندیشمندان بهره‏ مندى از نعمت وجود فرزندى به نام «فضل‏» را دلیل این كنیه شمرده‏ اند.

«ابوالقاسم‏» كنیه اى دیگر است. مورخان، با دقت در واژه‏هاى معرفت ‏آفرین زیارت اربعین، این كلمه را كنیه آن حضرت دانسته ‏اند. آنجا كه جابر انصارى خطاب به این رادمرد الهى مى‏گوید:

السلام علیك یا اباالقاسم، السلام علیك یا عباس بن‏ على ؛ سلام بر تو، اى پدر قاسم؛ سلام بر تو، اى عباس بن‏ على. (18)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

القاب تابناك

بهره‏ مندى بسیار عباس از جمال و جلال و سیماى سپید و زیبا و سیرت سبز و نورانى، زمینه ‏ساز این لقب است.

كریمى از دودمان كریمان كه چون حاجتمندى سوى او روى كند، خواسته‏ هایش را برآورده مى‏سازد.

بیانگر مقام و عظمت‏ حضرت عباس(ع) در فضاى عالم قدس و بهشت جاودان است.

شهادت، كه نشان نمایان ابوالفضل(ع) است و در چهره حیات او درخشندگى بسیار دارد، زمینه ‏ساز این لقب است.

دلاورى عباس در صحنه هاى حیرت‏ آور آبرسانى به تشنگان، سبب این لقب شد.

لقبى كه حضرت صادق(ع) در زیارت عموى گرانقدرش بدان اشاره دارد: السلام علیك ایها العبد الصالح.؛ سلام بر تو، اى بنده صالح خدا.

صاحب لواء یا سپهسالار لقب بزرگترین شخصیت نظامى است و عباس در روز عاشورا این لقب را از آن خود ساخت.

یادآور دلاورى و حفظ لشكر در برابر دشمن است. علمدارى عباس(ع) این لقب را برایش به ارمغان آورد.

} 1. قمر بنى‏هاشم (19)
2. باب الحوائج (20)
3. طیار (21)
4. الشهید (22)
5. سقا (23)
6. عبد صالح (24)
7. سپهسالار
8. پرچمدار و علمدار
9. ابوقربه (صاحب مشك)،
10-عمید ( یاور دین خدا)،
11- سفیر( نماینده حجت ‏خدا)،
12- صابر( شكیبا)،
13-محتسب ( به حساب خدا گذارنده تلاشها)،
14-مستعجل ( تلاشگرى مهربان در برآوردن حاجات دیگران) و ... از دیگر لقب هاى ابوالفضل است.